Δημοφιλείς αναρτήσεις

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Το τέλος ενός παραλογισμού

Επιτέλους, εξεδόθη μια απόφαση, που έβαλε τέλος στην παράλογη απόσυρση του βιβλίου της συγγραφέως κας Έρσης Σωτηροπούλου "ΖΙΓΚ ΖΑΓΚ ΣΤΙΣ ΝΕΡΑΝΤΖΙΕΣ" από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Συγκεκριμένα, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έκανε δεκτή την αίτηση ανάκλησης, που είχε υποβάλει η ίδια η συγγραφέας, της απόφασης του ιδίου δικαστηρίου, με την οποία είχε διαταχθεί η προσωρινή απομάκρυνση του παραπάνω βιβλίου από τις σχολικές βιβλιοθήκες, δίνοντας ένα τέλος σε μια δικαστική απόφαση, που χαρακτηρίστηκε από το μεγαλύτερο μέρος του νομικού και λογοτεχνικού κόσμου ως μια απόπειρα λογοκρισίας ανεπίτρεπτη στους καιρούς μας. Έτσι, λοιπόν, το εν λόγω βιβλίο θα αναγιγνώσκεται, πλέον, άφοβα στις σχολικές βιβλιοθήκες της χώρας, όπου, τέλος πάντων, αυτές υφίστανται. Και, κυρίως, εδόθη ένα τέλος, σε επίπεδο ασφαλιστικών μέτρων, τουλάχιστον, ήτοι ως προς την προσωρινή δικαστική προστασία, στην άκρως επιδεικτική επίδειξη φαρισαϊκής ηθικής του κ. Πλεύρη και του χώρου, που ο τελευταίος εκπροσωπεί. Διότι η απόφαση αυτή αποτελεί, πρωτίστως, μια νίκη της Δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. Και ένα παράδειγμα για τους επίδοξους προστάτες των ηθών του τόπου μας.

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009

Μια ιστορία δοκιμασίας των νεύρων μας

Στο Υπουργείο Ανάπτυξης υπάγεται μια υπηρεσία με την επωνυμία "Διεύθυνση Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας", η οποία ασχολείται με τα βιομηχανικά σήματα, ήτοι εκείνα το λογότυπα, που χαρακτηρίζουν κάποια προϊόντα (π.χ. coca - cola) ή υπηρεσίες (Avis rent a car). Τα σήματα αυτά αποτελούν από την κατοχύρωσή τους και για χρονικό διάστημα 10 ετών, τουλάχιστον, με δικαίωμα ανανέωσης αυτών εντός της δεκαετίας, περιουσιακό στοιχείο του δικαιούχου και του δίνουν το δικαίωμα να εμποδίσει ακόμα και δια της δικαστικής οδού κάθε άλλο πρόσωπο να χρησιμοποιήσει το ίδιο ή παρεμφερές σήμα, το οποίο ο μέσος συναλλασσόμενος δεν θα μπορεί να διακρίνει από αυτό, που κατοχυρώθηκε πρώτο. Φυσικά, μπορεί να τα μισθώσει σε τριτους ή και να τα πουλήσει.
Το Ελληνικό Δημόσιο δια του παραπάνω Υπουργείου αποδεικνύει, ότι διαθέτει αστείρευτο ταλέντο στην καλλιέργεια του εκνευρισμού και της απελπισίας στον πολίτη. Η συγκεκριμένη υπηρεσία είναι μοναδική ανά το πανελλήνιο, ήτοι πας ενδιαφερόμενος υποχρεούται να ταξιδέψει έως την Αθήνα και, συγκεκριμένα, στην Πλατεία Κάνιγγος, ώστε να καταθέσει τη δήλωση για το σήμα του. Και όλα θα πάνε καλά, αν δεν υπάρχει κάποια πορεία ή απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς, που θα έχει ακινητοποιήσει όλη την Αθήνα ή απεργία των υπαλλήλων του υπουργείου αυτού, πράγματα διόλου ασυνήθιστα στη χώρα μας.
Και αν, τέλος πάντων, φτάσει στο δεύτερο όροφο, στο γραφείο, όπου κατατίθενται οι δηλώσεις των σημάτων, θα αντικρύσει τον υπηρεσιακό μινιμαλισμό του Ελληνικού Δημοσίου σε όλο του το μεγαλείο. Ένας και μοναδικός υπάλληλος καλείται να παραλαμβάνει περίπου 100 δηλώσεις απ' όλη την Ελλάδα ημερησίως από τις 10:30 έως τις 14:00. Οι υπόλοιποι κρίθηκαν υπεράριθμοι από τον κ. Υπουργό Ανάπτυξης και τοποθετήθηκαν σε άλλες υπηρεσίες του υπουργείου αυτού. Και, συνήθως, η ουρά των ενδιαφερόμενων δικηγόρων φτάνει μέχρι έξω. Και αλλοίμονο σε εκείνο, που δεν έχει ξανακάνει την δουλειά αυτή και τηλεφωνήσει, διότι ο ένας αυτός υπάλληλος δεν είναι απόγονος των Εκατόγχειρων να συμπληρώνει δηλώσεις και να σηκώνει παράλληλα το τηλέφωνο, ειδικά όταν αυτό χτυπάει ακατάπαυστα.
Και μέσα σε όλη την ανεμοζάλη της χώρας μας, όπου τα μπλόκα των αγροτών έχουν κόψει την κίνηση στις εθνικές οδούς, οι μαθητές και οι φοιτητές ετοιμάζονται να ξαναβγούν στους δρόμους και η οικονομία μας περνάει μάυρες ημέρες, εσύ ασχολείσαι με αυτό το θέμα, ρε φίλε, θα μου πείτε; Ε,ναι, ρε παιδιά, με αυτό ασχολούμαι, διότι αφενός το "λούστηκα" σήμερα και θα το ξαναλουστώ λίαν συντόμως αφετέρου, όταν το κράτος μιλάει για ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, οφείλει να παρέχει τις απαιτούμενες διοικητικές διευκολύνσεις, ώστε να καταστούν οι επιχειρήσεις αυτές ανταγωνιστικές. Και μια επιχείρηση με κατοχυρωμένο σήμα, εκτός του ότι διαθέτει περισσότερο κύρος στην αγορά, αποτελεί και ένα φορέα, που αξιοποιεί κάθε περιουσιακό του στοιχείο και επιτυγχάνει περισσότερη ανταγωνιστικότητα και περισσότερα έσοδα, άρα περισσότερα έσοδα και για το κράτος εκείνο, που θέλει να ασκήσει ουσιαστικό φορολογικό έλεγχο στις επιχειρήσεις. Αλλά εδώ ανοίγουμε άλλο μέτωπο.
Εντέλει, διαπίστωσα για πολλοστή φορά, ότι έχουμε ένα κράτος, το οποίο μηχανεύεται ένα σωρό καταστάσεις, για να δοκιμάσει τα νεύρα μας. Και μετά οι φορείς του διαμαρτύρονται, ότι δεν είμαστε ανταγωνιστικοί, ότι δεν αποδίδουν οι επιχειρήσεις μας κ.λπ. Αλλά αυτοί οι φορείς δε νοιάζονται για την παροχή των λύσεων, ώστε να επιτευχθεί περισσότερη ανταγωνιστικότητα. Και τα νεύρα μας θα συνεχίσουν να δοκιμάζονται.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

Να λείπει τέτοιου είδους διαφήμιση, κ. Νταλάρα!

Όταν έχεις μια πορεία 40 ετών στο τραγούδι, γεμάτη συνεργασίες με σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Κουγιουμτζής, ο Θεοδωράκης, ο Μικρούτσικος και πολλοί άλλοι,
όταν έχεις μια δισκογραφική δουλειά τόσο γνωστή και διαδεδομένη, που δεν χρειάζεται να αναζητήσει κανείς μια εξειδικευμένη μουσική εκπομπή, ώστε να ακούσει ένα τραγούδι σου,
όταν έχεις τραγουδήσει στο εξωτερικό και έχεις κάνει γνωστό το όνομα της χώρα σου σε βαθμό, που να θεωρείσαι ένα σπουδαιο εξαγώγιμο, άρα και πασίγνωστο, προϊόν,
όταν στην εποχή του Διαδικτύου τα τραγούδια σου ακούγονται παντού και ο οποίοσδήποτε μπορεί να τα "κατεβάσει" και
όταν αποτελείς ένα σύμβολο της μουσικής σκηνής της Ελλάδος,
τότε δεν έχεις την παραμικρή ανάγκη να δώσεις το παρόν στην εκπομπή του κ. Θέμου Αναστασιάδη (και του κάθε "Αναστασιάδη"), για να διαφημίσεις την επόμενη δουλειά σου.

Αφήστε τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της!

Για το κύκλωμα διακίνησης υλικού παιδικής πορνογραφίας στο Νομό Λακωνίας δε νομίζω ότι έχω να πω πολλά πράγματα. Αρκετά άτομα, ανάμεσά τους και ένας κληρικός, έχουν συλληφθεί και ήδη έχει αρχίσει η προκαταρκτική εξέταση, ώστε να συγκεντρωθεί το απαραίτητο υλικό και να κριθεί, αν και εις βάρος ποιων θα πρέπει να απαγγελθούν κατηγορίες.
Ελάχιστα με ενδιαφέρει, αν ανάμεσα στους εμπλεκομένους είναι και ένας ιερέας. Τόσα συμπτώματα παθογένειας έχει εμφανίσει η Εκκλησία της Ελλάδος τα τελευταία χρόνια, ώστε, πλέον, τίποτα δεν με εκπλήσσει. Και, βέβαια, ελπίζω, αν, τυχόν, ο ιερέας αυτός βρεθεί ένοχος, να τιμωρηθεί, όπως θα τιμωρούνταν και ένας λαϊκός (μη ιερέας, δηλαδή).
Επειδή, όμως, έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται φωτογραφίες των εμπλεκομένων στην υπόθεση αυτή, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στον ιερέα, λόγω του σχήματός του, προτού καν απαγγελθούν κατηγορίες, φρόνιμο θα ήταν να περιμένουμε μέχρι την έκδοση καταδικαστικής απόφασης. Και το υποστηρίζω, διότι θεωρώ απαράδεκτο, όταν αγνοούμε το περιεχόμενο της μέχρι αυτή τη στιγμή σχηματισθείσης δικογραφίας, δεν έχουμε την απαραίτητη κατάρτιση και, κυρίως, έχουμε έντοινη συναισθηματική φόρτιση, ακριβώς επειδή πρόκειται για παιδική πορνογραφία, να αξιώνουμε την καταδίκη των εμπλεκομένων στην υπόθεση αυτή.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, το τεκμήριο της αθωότητας δεν παύει να αφορά ακόμα και το πρόσωπο, που φέρεται, ότι διέπραξε το χειρότερο έγκλημα. Και η ιστορία της Δικαιοσύνης βρίθει παραδειγμάτων ανθρώπων που είτε αθωώθηκαν πανηγυρικά, επειδή δεν υπήρχαν στοιχεία εις βάρος τους, αν και όλοι φώναζαν για την ενοχή τους, είτε καταδικάστηκαν και εξέτισαν βαρύτατες ποινές (και παλαιότερα εκτελέστηκαν), επειδή η συναισθηματική διέγερση, που προκλήθηκε από την αλαλάζουσα κοινή γνώμη, ώθησε τους δικαστές σε μια καταδικαστική απόφαση, που αργότερα, αποδείχθηκε εσφαλμένη.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της με την υπόθεση αυτή. Διότι όση έλλειψη εμπιστοσύνης και αν τρέφει κανείς γι' αυτή, δεν μπορεί και δεν πρέπει, αν θέλουμε να λεγόμαστε ευνομούμενο κράτος με διακρινόμενες εξουσίες, να καταδικάζουμε ανθρώπους χωρίς δίκη και, κυρίως, χωρίς κάποια διαδικασία.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Καθιέρωση μέσω στερεότυπων

Δεν ήταν η πρώτη φορά, που έκλεισα την τηλεόραση αηδιασμένος με αυτό, που έβλεπα. Ήταν ένα πρόσωπο χαμογελαστό και ναζιάρικο με ανεπαρκέστατη γνώση των ελληνικών αλλά με περισσή διάθεση να κουτσομπολέψει και, κυρίως, να παρουσιάσει τις πραγματικές ηλικίες διαφόρων προσώπων του εγχωρίου κόσμου του θεάματος. Και όσο οι θαμώνες της εκπομπής, όπου επιτελούσε το θεάρεστο έργο του ανέμεναν, σαν τις γριές το αντίδωρο στην εκκλησία, να μάθουν τις ηλικίες των αστεριών του ημεδαπού ψυχαγωγικού στερεώματος τόσο ο αμόρφωτος πλην, όμως, τρισχαριτωμένος ανήρ κόρωνε και ανήγγειλε ηλικίες, αφήνοντας τους θαμώνες να σκορπούν κακεντρεχή σχόλια, που πρόδιδαν ανάλογη έλλειψη γνώσης της γραμματικής και του συντακτικού της γλώσσας μας αλλά πληθώρα εξυπνακισμού. Και, βέβαια, ο ανωτέρω συμπολίτης μας συμμετείχε ασμένως στο "θάψιμο" του τάδε ή του δείνα προσώπου, του οποίου την ηλικία νωρίτερα είχε αποκαλύψει.
Μη βιαστείτε να με κατατάξετε στην κατηγορία των αναρίθμητων ομοφοβικών συμπολιτών μας! Προσωπικά, εκτιμώ εκείνους τους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι στην άκρως ομοφοβική χώρα μας κατάφεραν να αναδειχθούν επαγγελματικά και να αποκτήσουν και αυτή μια θέση στην κοινωνία μας. Βέβαια, αρκετοί από αυτούς κινήθηκαν, κυρίως, στο χώρο των τεχνών και των Μ.Μ.Ε., όπου και διακρίθηκαν αλλά τούτο δεν αποτελεί ψόγο, καθόσον οι δύο αυτοί χώροι αποτελούσαν (και, σε σημαντικό βαθμό, αποτελούν, μέχρι σήμερα) εκείνες τις εστίες, όπου η όποια τάση κρίνεται με περισσότερη επιείκια απ ό,τι σε άλλους χώρους και υπάρχει η ελευθερία της προσωπικής έκφρασης, χωρίς τον κίνδυνο "κραξίματος".
Δεν μπορώ, όμως, να δεχθώ, ότι μια κατηγορία συμπολιτών μας, οι οποίοι κυνηγήθηκαν ανελέητα από την υποτιθέμενη ορθά σκεπτόμενη κοινωνία μας για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και είχαν τεθεί επί σειρά ετών στο περιθώριο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που απλά επιβεβαίωναν τον κανόνα, εμμένουν να αναπαράγουν τα αρνητικά στερεότυπα, που η κατεστημένη αντίληψη έχει για τους ομοφυλόφιλους. Και είναι εμφανής η επιλογή των Μ.Μ.Ε. να παρουσιάσουν το σύνολο των ομοφυλοφίλων ως "κραγμένων", αμόρφωτων, κουτσομπόλικων και κακιασμένων πλασμάτων και να επισύρουν, έτσι, τη μήνη του κόσμου, που συχνά μιλάει για "τοιούτους, που έχουν αλώσει τα Μ.Μ.Ε." και άλλα συναφή. Και, βέβαια, δεν μπορώ να λησμονήσω την προ ετών ατάκα του νυν Υφυπουργού Αθλητισμού, κ. Ιωαννίδη, ο οποίος είχε υποστηρίξει την άποψη αυτή, ξεκαθαρίζοντας, συγχρόνως, ότι απεχθάνεται τους ομοφυλόφιλους.
Δεν έχω αντίρρηση, ότι το παραπάνω σύμπτωμα δεν είναι το μονο, που με ενοχλεί στα εγχώρια Μ.Μ.Ε. Όμως, περίμενα από μια κατηγορία συνανθρώπων μας, οι οποίοι έχουν υποστεί τις απίστευτες διακρίσεις και μια αναμφισβήτητη περιθωριοποίηση, να πολεμήσουν αυτά τα αρνητικά για τα πρόσωπά τους στερεότυπα και να μην τα αναδείξουν ακόμα περισσότερο, εις τρόπον, ώστε να συμβάλλουν στην ακόμα περισσότερο περιθωριοποίησή τους. Διότι, κακά τα ψέμματα, η εικόνα του υπερβολικά εκδηλωτικού σε βαθμό γραφικότητας ομοφυλόφιλου, που καθιέρωσε στο παρελθόν ο μακαρίτης Παράβας, συνεχίστηκε και στην ημεδαπή τηλεόραση με τον Γιάννη Μπέζο στους "Απαράδεκτους" και εδραιώθηκε με πρόσωπα αμφιβόλου μόρφωσης, που συμμετέχουν και πλειοδοτούν συχνά σε κακίες στα πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα και εν γένει κουτσομπολίστικα προϊόντα των εγχώριων Μ.Μ.Ε. Και είναι ακριβώς εκείνη η εικόνα, που επιθυμούσαν για τον ομοφυλόφιλο οι υπέρμαχοι της ηθικής, ώστε να ωρύονται μετά, ότι "σας τα λέγαμε εμείς για τους τοιούτους".
Ίσως φταίει το γεγονός, ότι, έπειτα από χρόνια περιθωριοποίησης, κάποιοι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας κατάφεραν να βιοποριστούν επαγγελματικά, ακολουθώντας τη γραμμή, που οι ομοφοβικοί εργοδότες τους είχαν χαράξει, και απλά αδιαφόρησαν για τους σαφώς σοβαρότερους ομοφυλόφιλους, που απεχθάνονται αυτό το πρότυπο και ακολουθούν μια σαφώς διακριτικότερη και σοβαρότερη πορεία. Διότι η επιτυχία συχνά οδηγεί στη λήθη του παρελθόντος αλλά και στη βολή των κεκτημένων, καταστάσεις, που με τη σειρά τους επιβάλλουν την αδιαφορία για όσους εξακολουθούν να υποφέρουν, λόγω των επιλογών τους. Και ήταν μια σπουδαία ευκαιρία, ώστε ένα απαράδεκτο στερεότυπο να ξηλωθεί από τα ελληνικά Μ.Μ.Ε.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Βιβλία : "ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ", του Ντέιβιντ Σεντάρις

Μπορεί κανείς να κλείσει σε 22 αυτοτελείς ιστορίες τη ζωή του και τη ζωή της οικογένειάς του; Πόση πρωτοτυπία μπορεί να έχει μια ιστορία, όπου ο πρωταγωνιστής δίνει οδηγίες σε κάποιους τουρίστες, που έχουν χαθεί, μια ιστορία, που περιγράφεται ο γάμος του αδελφού του συγγραφέα ή η δυσάρεστη επαφή του συγγραφέα με τους γείτονές του; Και όλες οι ιστορίες του βιβλίου να είναι δοσμένες με καυστικό χιούμορ, που αποδομεί την Αγία Αμερικανική (με ελληνικές ρίζες) Οικογένεια, χωρίς να λείπει μια δόση τρυφερότητας και αγάπης από το συγγραφέα για τα μέλη της;
Ο ελληνικής καταγωγής αμερικανός συγγραφέας Ντέιβιντ Σεντάρις επιτυγχάνει στην αποστολή του αυτή. Στο βιβλίο του "ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ"(εκδόσεις "ΜΕΛΑΝΙ") ο συχνά δύστροπος αλλά απολαυστικά καυστικός συγγραφέας διηγείται μια σειρά από αυτοβιογραφικές ιστορίες. Στο στόχαστρό του μπαίνουν τα πάντα, όπως η σταδιακή φθορά της σχέσης των γονέων του, τα αποτυχημένα οικονομικά σχέδιά τους, η επαγγελματική και κοινωνική πορεία του ίδιου και των αδελφών του, ο γάμος και η οικογένεια του μικρότερου αδελφού του, τα ήθη και έθιμα των Η.Π.Α. αλλά και η ομοφυλοφιλία του συγγραφέα. Η Αγία Αμερικανική Οικογένεια ξεχαρβαλώνεται, αφού βγαίνουν στη φόρα τα ήθη της, οι δυσλειτουργίες της και οι συνέπειές τους στη ζωή των μελών της.
Ωστόσο, αυτή η εικόνα της οικογένειας του συγγραφέα δεν προδίδει κάποια κακία ούτε καταφεύγει στο μελόδραμα. Το χιούμορ του συγγραφέα παντρεύεται αρμονικά με την αγάπη του συγγραφέα για την οικογένειά του και η συμπόνια του για την αποτυχία κάποιων εξ αυτών να πετύχουν κάποια πράγματα στη ζωή τους ή να τα διατηρήσουν είναι εμφανής. Η απροθυμία του πατέρα του να αποδεχθεί την ομοφυλοφιλία του συγγραφέα δεν οδηγεί στο σκιτσάρισμα μιας απεχθούς μορφής αλλά σε μια αρκετά συμπαθητική εικόνα ενός ανθρώπου, που είτε αδυνατούσε να εκπληρώσει τα όνειρά του είτε να διατηρήσει όσα εξεπλήρωνε. Η μητέρα του περιγράφεται με εξίσου συμπαθητικά χρώματα, ως ένας άνθρωπος, που ενώ δεν είχε αποδεχθεί απόλυτα την τάση του συγγραφέα, εν τούτοις του συμπαραστεκόταν. Και ο αδελφός του, το πιο φυσιολογικό μέλος, κατά το συγγραφέα της οικογένειάς του είναι εκείνος, που δέχεται αρκετά πυρά, λόγω της προσπάθειάς του να εμφανίζεται ως ο βαρβάτος αρσενικός σε αντιδιαστολή προς το συγγραφέα, ωστόσο και εδώ είναι εμφανής η αγάπη του συγγραφέα. Τέλος, οι αδελφές του συγγραφέα εμφανίζονται με αρκετό αδελφικό αλλά όχι κακιασμένο χιούμορ και με περισσή συμπάθεια για τη μέτρια πορεία της ζωής τους.
Εν ολίγοις, ο Ντέιβιντ Σεντάρις μπορεί να διαβαστεί ως ένας απολαυστικότατος χιουμορίστας συγγραφέας, που πίσω από τον τίτλο του βιβλίου του και την παρουσίαση μιας φαινομενικά φυσιολογικής οικογένειας κρύβεται μια σειρά από δυσλειτουργίες, οι συνέπειες των οποίων στα μέλη της οικογένειας Σεντάρις παρουσιάζονται με καυστικό χιούμορ, το οποίο, όμως, συνυπάρχει με την αγάπη του συγγραφέα για τους δικούς του και την απουσία κακίας εκ μέρους του για όσα πέρασε είτε από τους δικούς του είτε από τρίτα πρόσωπα.

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Υπερπροστατευτισμός και υπερβολές

Μια πρόσφατη έρευνα, που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο www.thebabywebsite.com ,έδειξε, ότι ένα ποσοστό 50% από ένα σύνολο 3.000 γονέων, που ρωτήθηκαν, αν διαβάζουν στα παιδιά τους κλασσικά παραμύθια, τα αποφεύγουν, διότι θεωρούν, ότι είναι τρομακτικά για τα παιδιά τους και τους δημιουργούν εφιάλτες. Για το λόγο αυτο, μάλιστα, προτιμούν να τους διαβάζουν περισσότερο φιλικές ιστορίες. Μάλιστα, στο στόχαστρο της εν λόγω ιστοσελίδας μπαίνουν παραμύθια, όπως η Κοκκινοσκουφίτσα, η Χιονάτη και οι 7 νάνοι, η Ωραία Κοιμωμένη και άλλα γνωστά αναγνώσματα της παιδικής ηλικίας.
Τα επιχειρήματα, που διατυπώθηκαν από γονείς, που αποφεύγουν να διαβάζουν τα παραπάνω παραμύθια στα παιδιά τους, ποικίλλουν. Αναφέρεται, για παράδειγμα, ότι είναι οι ηρωίδες των παραμυθιών αυτών, όπως η Σταχτοπούτα ή η Χιονάτη αποτελούν παραδείγματα αντιφεμινισμού, επειδή περιμένου τον πρίγκηπα να τις σώσει, τον οποίο, μάλιστα, και παντρεύονται, αν και δεν το γνωρίζουν. Επίσης, υπιστηρίχθηκε, ότι δε γνωρίζουμε τίποτα για τους γονείς των ηρώων των παραμυθιών, ενώ ορισμένοι εξ αυτών, όπως ο Τζακ στην ιστορία "ο Τζακ και η φασολιά" αποτελούν κάκιστα πρότυπα για τα παιδιά, καθότι ο Τζακ κλέβει το γίγαντα και μετά κατεβαίνει τη φασολιά, για να του ξεφύγει, κόβει τη φασολιά και ο γίγαντας σκοτώνεται. Φυσικά, τίθεται και το ζήτημα της πολιτικής ορθότητας, που δεν διαθέτουν τα εν λόγω παραμύθια, επειδή οι σωστοί γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά τους (το Χάνσελ και τη Γκρέτελ, εν προκειμένω) να τριγυρίζουν μόνα τους σε ένα δάσος και να δέχονται γλυκά από μια ξένη ούτε επιτρέπεται σε ένα παραμύθι να πρωταγωνιστεί μια ηρωίδα (η Σταχτοπούτα, δηλαδή), που ξεθεώνεται στη δουλειά χωρίς βοήθεια. Και, βέβαια, οι παραπάνω γονείς δεν αποδέχονται τη βία, που υπάρχει στα παραμύθια αυτά, την οποία θεωρούν υπεύθυνη πιθανών φοβιών και εφιαλτών των παιδιών τους.
Είναι ευρύτερα αποδεκτό, ότι τα παραπάνω κλασσικά παραμύθια αλλά και άλλα της ίδιας κατηγορίας περιέχουν εικόνες, που ίσως φαντάζουν αρκετά σκληρές στα μάτια ενός παιδιού ή ελάχιστα συμβιβάζονται με την εικόνα, που ένας γονέας έχει για τη σύγχρονη οικογένεια και ανατροφή των παιδιών. Τα περισσότερα από τα παραμύθια αυτά δημιουργήθηκαν σε μια εποχή περισσότερο σκληρή και χωρίς ίχνος από τη λεγόμενη πολιτική ορθότητα των ημερών μας. Και τα περισσότερα από αυτά ήταν περισσότερο σκληρά κάποια παλαιά εποχή, τουλάχιστον πριν τα επεξεργαστούν και προσαρμόσουν σε μια περισσότερο ήπια μορφή οι αδελφοί Γκριμ το 19ο αιώνα, η οποία μορφή, βέβαια, ανταποκρινόταν και στις συνθήκες ανατροφής των παιδιών εκείνης της εποχής.
Ωστόσο, αν κάτι διαφεύγει στους υπερπροστατευτικούς γονείς του παραπάνω ιστότοπου, είναι το πραγματικό νόημα των παραμυθιών, ήτοι η προαιώνια μάχη του Καλού με το Κακό. Δεν υποστηρίζω, ότι το καλό πάντα νικά την πραγματικότητα και είμαι πρόθυμος να δεχθώ, ότι, συνήθως, το αντίθετο συμβαίνει. Ωστόσο, η μύηση ενός παιδιού στην πανάρχαια αυτή διαμάχη μέσα από ένα παραμύθι επιτυγχάνει τη διάπλαση ενός χαρακτήρα, ο οποίος απεχθάνεται το Κακό και είναι πρόθυμος να υπηρετήσει το Καλό. Και αυτός είναι ο σκοπός ενός παραμυθιού, να δείξει σε μια παιδική ψυχή, ότι το Κακό συντρίβεται στο τέλος. Και η επιβίωση αυτών των παραμυθιών εδώ και εκατοντάδες χρόνια αποδεικνύει, ότι αρέσουν στα παιδιά.
Ναι, τα παραμύθια δεν έχουν στην πραγματικότητα εξαλείψει το Κακό. Αλλά αποτελούν ιστορίες, που ψυχαγωγούν τα παιδιά και ενίοτε και τους μεγάλους, τα βοηθούν να ξεφύγουν από τη σκληρή πραγματικότητα και, βέβαια, τα διδάγματά τους ίσως να φαντάζουν παλιομοδίτικα αλλά δεν παύουν να είναι επίκαιρα, εκτός αν σκοπός μας είναι να τα στρέψουμε από νωρίς στην πραγματική εικόνα του κόσμου και να εξαλείψουμε την παιδικότητά τους μια ώρα αρχύτερα. Αλλά ποιός γονέας θα ήθελε κάτι τέτοιο πραγματικά;
Καλό θα ήταν, λοιπόν, να αφήσουμε τους υπερπροστατευτισμούς και τις εξ αυτών προερχόμενες υπερβολές. Διότι πολλά μπορούν να βλάψουν ένα παιδί, ποτέ, όμως, ένα κλασσικό παραμύθι.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009

Ένα (ακόμα) παρατεταμένο σύμπτωμα (που δε λέει να διορθωθεί)

Η υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα, καθηγήτριας από τη Βουλγαρία, η οποία εργαζόταν ως καθαρίστρια στη χώρα μας και ήταν γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού κατέδειξε τα δύο πρόσωπα της χώρας μας. Αφενός το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο μιας μερίδας της εργοδοσίας, που κατηγορείται για το σοβαρότατο τραυματισμό της(αν, τελικά, αποδειχθεί ότι αυτή ευθύνεται), αφετέρου το ανθρώπινο πρόσωπο της κοινωνίας μας, όπου αρκετές οργανώσεις αλλά και απλοί άνθρωποι όχι μόνο ευαισθητοποιήθηκαν για το δράμα της αλλά και ασμένως προσέφεραν τον οβολό τους στο λογαριασμό ,που έχει ανοιχτεί στ' όνομά της.
Υπάρχει, όμως, και άλλη μια πτυχή του απάνθρωπου και αδιάφορου προσώπου της κοινωνίας μας, αυτή της ανεπαρκούς ΕΛ.ΑΣ., η οποία, απ' ό,τι δείχνουν τα πράγματα, θα πιστωθεί με μια, ακόμα, πλημμελώς σχηματισμένη δικογραφία και, βέβαια, με σημαντική απώλεια χρόνου. Αναφέρομαι, βέβαια, στην εντολή της κας. Εισαγγελέως Πρωτοδικών, Ελένης Ράικου, η οποία επέστρεψε τη δικογραφία στην αρμόδια αστυνομική διεύθυνση, θεωρώντας, ότι έπρεπε να υπάρχουν και άλλα στοιχεία, όπως καταθέσεις άλλων μαρτύρων, ακόμα και της ίδιας της κας. Κούνεβα, όταν αυτό καταστεί εφικτό και νέες εργαστηριακές εξετάσεις.
Προσωπικά, δεν μπορώ να γνωρίζω, αν, πράγματι, η σχετική δικογραφία είναι όντως ελλιπής. Ωστόσο, η πικρή εμπειρία μου από τη ραθυμία, με την οποία η ΕΛ.ΑΣ. σχηματίζει δικογραφίες, με οδηγεί στη διαπίστωση, ότι η συγκεκριμένη δικογραφία μάλλον έχει τα ελαττώματα, που η ως άνω Εισαγγελέας αναφέρει.
Ο αστυνομικός λειτουργεί ως γενικός ανακριτικός υπάλληλος στα πλαίσια της προανάκρισης και της προκαταρκτικής εξέτασης, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 33 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Χρέος του είναι να συλλέγει το απαιτούμενο ανακριτικό υλικό ,ήτοι καταθέσεις μαρτύρων, εργαστηριακές εκθέσεις (δακτυλοσκοπήσεις, βαλλιστικές εκθέσεις, ιατροδικαστικά πορίσματα κ.λπ.) και, γενικά, κάθε έγγραφο, που μπορεί να χρησιμεύσει για την υπόθεση. Από πουθενά δεν προκύπτει το δικαίωμά του να αρνείται να παραλάβει αποδεικτικά στοιχεία και αν αυτά έχουν ληφθεί ή δημιουργηθεί παρανόμως π.χ. λήψη από παράνομη κάμερα, αρμόδιος για τον αποκλεισμό τους ειναι ο εισαγγελέας. Και, κυρίως, οφείλει να εξαντλήσει τη μεθοδικότητά του, ώστε να συλλέξει κάθε αποδεικτικό στοιχείο. Στη συνέχεια, οφείλει να αποστείλει τη σχηματισθείσα δικογραφία στον αρμόδιο εισαγγελέα, ο οποίος και θα αξιολογήσει το αποδεικτικό υλικό.
Από τα παραπάνω ευθέως συνάγεται, ότι ο γενικός ανακριτικός υπάλληλος, όπως ο αστυνομικός, υποχρεούται να συλλέξει κάθε αποδεικτικό υλικό, χωρίς να δικαιούται να προβεί στην όποια αξιολόγησή του ή να κρίνει την αναγκαιότητα λήψης του. Απλά υποχρεούται να το συλλέξει. Διότι στην πραγματική αξιολόγηση του υλικού αυτού θα προβει ο αρμόδιος εισαγγελέας, ο οποίος και θα κρίνει την ,τυχόν, νομιμότητά του, ως και κατά ποιων θα ασκήσει, τυχόν, ποινική δίωξη, ήτοι ο ρόλος του, χωρίς να είναι ακριβώς τυπικός, αφού καλείται να υποβάλει ερωτήσεις στους εξεταζόμενους μάρτυρες, δεν του επιτρέπει να αποκλείσει αποδεικτικά μέσα και λοιπά στοιχεία.
Η εντολή της ανωτέρω Εισαγγελέως αποδεικνύει, ότι απλά ο αρμόδιος ανακριτικός υπάλληλος απέφυγε να κάνει σωστά τη δουλειά του. Δεν θα μπω στη λογική της εκ μέρους του σκοπιμότητας, σενάριο, που υποστηρίζεται από αρκετό κόσμο, διότι δεν υπάρχουν, προς το παρόν, ενδείξεις γι' αυτό. Αλλά η πραγματικότητα είναι, ότι ένα σημαντικό γρανάζι στη λειτουργία της Δικαιοσύνης ειναι προβληματικό. Και δεν είναι η πρώτη φορά, που παρουσιάζει τέτοιο σύμπτωμα. Ούτε η πρώτη φορά, που δεν φαίνεται να γίνεται κάτι για την διόρθωσή του.

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009

Η ανύπαρκτη λογική του Δημοσίου

Το ατύχημα του είχε κοστίσει το ένα του πόδι, από το γόνατο και κάτω. Είχε τραβηχτεί άσκημα με τα νοσοκομεία και ευτυχώς, που βρέθηκαν και μερικοί γιατροί με ανθρώπινο πρόσωπο και δεν έχασε και το μυαλό του με το κακό, που το χτύπησε. Νεότατο παιδί ήταν, από γράμματα δεν έπαιρνε και δούλευε σε ένα τζαμάδικο. Τα λεφτά ήταν χάλια, το αφεντικό χειρότερο και το ωράριο ανύπαρκτο. Και το ατύχημα το είχε πάθει από υπαιτιότητα του αφεντικού του, λεπτομέρειες δεν μας έλεγε, διότι κόρωνε και θλιβόταν. Ο δικηγόρος του είχε πει, ότι έχουν αρκετά στοιχεία στα χέρια τους, ώστε να το ξεσκίσουν το αφεντικό του. "Μη χολοσκάς", του έλεγε, "έχεις αποδειξεις, ότι ο εργοδότης σου φταίει, αρκεί να προχωρήσεις τα χαρτιά σου στο Ι.Κ.Α., ώστε να αποδείξουμε, ότι είσαι ανίκανος για εργασία".
Πήγε στο Ι.Κ.Α. και οι γιατροί το δέχθηκαν έπειτα από 3 ώρες αναμονή, αφού μπροστά του υπήρχαν 5 γέροι, που κουβαλούσαν όλα τα προβλήματα υγείας, που μπορούσε να φανταστεί. Τί μου φταίνε και αυτοί, υπομονή θα κάνω, κομμένο πόδι έχω, τί θα μου πουν οι γιατροί, σκεφτόταν, μέχρι που τον πήραν για εξέταση. Ραντεβού σε 10 μέρες για την πρωτοβάθμια επιτροπή, του είπαν και του έδωσαν ώρα και τόπο για την εξέταση.
Πέρασαν οι 10 μέρες και πήγε στην επιτροπή αυτή. Φως φανάρι ότι έχει πρόβλημα, είπε ο ένας γιατρός, ρε μπορεί να δουλέψει, έχει τα δύο χέρια του, απάντησε ο άλλος και τη λύση έδωσε ο τρίτος, που έκρινε, ότι το πρόβλημα είναι σοβαρό. Χαρτί δεν του έδωσαν και απλά του είπαν να περάσει από τα κεντρικά για να πάρει ημερομηνία για τη δευτεροβάθμια επιτροπή. Αυτός πήγε ξανά στα κεντρικά, του είπαν να περάσει σε ένα μήνα να πάρει το χαρτί της πρωτοβάθμιας. Συντομότερα δε γίνεται, σκέφτηκε να ρωτήσει αλλά η ταχύτητα ήταν μάλλον άγνωστη λέξη για την τροφαντή και μούρτζουφλη κυρία στο γραφείο. Χέσ' το, μήπως σε ένα μήνα θα αλλάξει τίποτα, μονολόγησε. Μήπως μπορείτε να μου πείτε, πότε θα περάσω από δευτεροβάθμια επιτροπή, ρώτησε την παραπάνω υπάλληλο, μα, κύριε, ακόμα δε βγήκε το χαρτί για την ανικανότητά σας, γιατί βιάζεστε, ξέρετε πόσος κόσμος περιμένει, ήταν η αποστομωτική απάντηση. Υπομονή, σκέφτηκε, να πάρω το κωλοχαρτο και την ημερομηνία.
Πέρασε ο ένας μήνας και το χαρτί βγήκε. Αναπηρία σε ποσοστό μεγαλύτερο του 67%. Πάλι καλά, σκέφτηκε, και ημερομηνία για τη δευτεροβάθμια επιτροπή, σε 20 μέρες, κύριε, του είπε ένας αρκετά ευγενικός νεαρός, κάνοντάς το να σκεφτεί, ότι υπάρχουν ακόμα ευγενικοί άνθρωποι στο Δημόσιο.
Οι 20 μέρες πέρασαν και η δευτεροβάθμια επιτροπή τον εξέτασε. Πάλι διχογνωμία οι γιατροί, πάλι ο τρίτος γιατρός έδωσε τη λύση. Να τολμήσει να ρωτήσει σε πόσες μέρες θα είναι έτοιμο το χαρτί δεν τόλμησε, η κατσούφα υπάλληλος τον είχε τρομάξει, να πάρω και αυτό το χαρτί να τελειώσουμε, συλλογιζόταν.Στα κεντρικά του είπαν να περάσει σε ένα μήνα.
Πέρασε και αυτός ο μήνας και πήγε στα κεντρικά. Η ίδια κακόκεφη υπάλληλος, μα τί διάολο, της χρωστάει η υφήλιος και είναι έτσι, σκέφτηκε και ρώτησε, αν το χαρτί ήταν έτοιμο. Ορίστε, κύριε, του είπε η υπάλληλος και σε 2 χρόνια επανεξέταση. Κοίταξε το χαρτί, 67% αναπηρία έλεγε μέσα, και ανίκανος για εργασία. Αλλά γιατί σε δύο χρόνια θα πρέπει να περάσω ξανά από επιτροπή, ρώτησε. Γιατί μπορεί μέχρι τότε να γίνετε ικανός για εργασία, κύριε, απάντησε η υπάλληλος. Και πως θα γίνω ικανός για εργασία, κυρία μου, θα μου φυτρώσει το κομμένο μου πόδι, ξέσπασε. Α, κύριε, ο κανονισμός αυτά λέει, σε δύο χρόνια επανεξέταση, του είπε κοφτά η υπάλληλος.
Το μονο, που δεν πρόκειται να φυτρώσει ποτέ, είναι η λογική στο Δημόσιο, συλλογίστηκε και βρόντηξε την πόρτα πίσω του.

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009

Αντιπολεμικές προτιμήσεις;

Εφόσον αποδεικνύεται - με κάθε επιφύλαξη για το αντίθετο - ότι η κυβέρνηση της χώρας μας εδέχθη χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση να επιτρέψει να μεταφερθούν αμερικανικής προέλευσης όπλα από το λιμάνι του Αστακού στο Ισραήλ, όπου θα χρησιμοποιηθούν σε πολεμικές επιχειρήσεις είτε στη Λωρίδα της Γάζας (λιγάκι χλωμό) είτε για πιθανό εκφοβισμό του Ιράν (ακούγεται περισσότερο πιθανό), τότε είναι απόλυτα λογικό να διαμαρτύρεται ο κόσμος, που συγκεντρώθηκε στο λιμάνι αυτό τις τελευταίες ημέρες, και να ζητεί να μην αναχωρήσει κανένα πλοίο με το παραπάνω φορτίο και προορισμό το Ισραήλ. Όσο και αν καταλογίζει κανείς άκρατο και ασυλλόγιστο αρκετές φορές αντιαμερικανισμό στο Κ.Κ.Ε. και τα λοιπά κόμματα της ελληνικής Αριστεράς, οφείλω να δεχθώ, ότι δεν είναι εσφαλμένη η προτροπή για διαμαρτυρία και αντίσταση στην παραπάνω κατάσταση.
Απλά, επειδή με έχει πιάσει και λίγο το γκρινιάρικο, θα ήθελα να δω και μια ανάλογη κίνηση στην περίπτωση, όπου ο επιτιθέμενος δεν θα είναι είτε Αμερικανός είτε σύμμαχός του. Δεν επιθυμώ να υποτιμήσω τις όποιες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις των κομμάτων της ελληνικής Αριστεράς αλλά παρατηρώ, ότι αυτές λαμβάνουν χώρα, όταν ο επιτιθέμενος ανήκει στις δύο παραπάνω κατηγορίες. Με άλλα λόγια, δεν έχω δει, για παράδειγμα, τα κόμματα της ελληνικής Αριστεράς (τα υπόλοιπα ούτως ή άλλως δε φημίζονται για την κινητικότητά τους σε αντιπολεμικά ζητήματα) να διαμαρτύρονται, για παράδειγμα, για τις σφαγές στην Τσετσενία ή το Νταρφούρ. Σύμφωνοι, και στις δύο περιπτώσεις δεν επρόκειτο για επίθεση από άλλη χώρα, πλην, όμως, και τόσο στην Τσετσενία όσο και στο Νταρφούρ είδαμε ολόκληρους πληθυσμούς να αφανίζονται (Στο βιβλίο "Η ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ" η δολοφονηθείσα δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια αναφέρεται σε μερικές από τις αγριότητες του ρωσικού στρατού στην Τσετσενία) στη μεν Τσετσενία ένας λαός, που ήθελε ανεξαρτησία από τη Ρωσία στο δε Νταρφούρ οι μη μουσουλμάνοι μαύροι του Σουδάν από τους μουσουλμάνους πολιτοφύλακες Τζαντζαγουίντ. Η Διεθνής Αμνηστία μιλάει για χιλιάδες νεκρούς και εκτοπισμένους. Και το αντιπολεμικό κίνημα δεν επιτρέπεται να έχει προτιμήσεις.
Άξιοι επαίνου, λοιπόν, οι συμμετέχοντες στο αντιπολεμικό συλλαλητήριο στον Αστακό αλλά και σε άλλα μέρη της χώρας μας, αρκεί, όταν ο πόλεμος θα ξεσπάσει κάπου μακρυά από την επιρροή των Η.Π.Α. να δούμε ανάλογη προθυμία για αντιπολεμικές εκδηλώσεις.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Σάτιρα χωρίς όρια (στο ρατσισμό)

Περί τα μέσα της δεκαετίας του '90, ο κ. Θέμος Αναστασιάδης διατηρούσε τη στήλη "ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ" στην τελευταία σελίδα της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ", απ' όπου σατίριζε την επικαιρότητα. Φυσικά, το χιούμορ του δεν ήταν το πιο λεπτό ή επιτυχημένο αλλά η ελευθερία του λόγου δεν απαγορεύει τον αστεϊσμό, αν αυτός δεν είναι διακριτικός.
Εκείνη, ακριβώς, την εποχή, ο κ. Αναστασιάδης αποφάσισε να ασχοληθεί με την ταινία "Η ΛΙΣΤΑ ΤΟΥ ΣΙΝΤΛΕΡ". Η σάτιρά του τη φορά αυτή ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Τα περιβόητα "γυμνά φούρνου" έγιναν αιτία να ξεσηκωθούν αντιρατσιστικές οργανώσεις, οι οποίες κατηγόρησαν τον κ. Αναστασιάδη για αντισημιτισμό. Είχε προηγηθεί σε άλλο άρθρο του στην ίδια στήλη η σατιρική, υποτίθεται, άποψη ότι πρέπει να φοράμε στο πέτο των Αλβανών ένα μεγάλο "Α", ώστε να ξέρουμε ποιούς δέρνουμε. Και εδώ είχαμε ξεσηκωμό των αντιρατσιστικών οργανώσεων. Αργότερα, ο κ. Αναστασιάδης διαγράφτηκε με απόφαση του πρωτοβάθμιου πειθαρχικού οργάνου της ΕΣΗΕΑ, απόφαση, η οποία ξεσήκωσε αρκετές διαμαρτυρίες αλλά, τελικά, επανήλθε με απόφαση του δευτεροβάθμιου οργάνου της.
Θυμήθηκα τα παραπάνω περιστατικά με αφορμή την πρόσφατη σατιρική ραδιοφωνική εκπομπή του κ. Τζίμη Πανούση. Εκεί, ο γνωστός σατιρικός παρέφρασε το γνωστό σύνθημα, που ακούστηκε σε αρκετές πορείες του περασμένου μήνα, σε "ΕΒΡΑΙΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ".Και συνέχισε, λέγοντας, ότι με το σύνθημα αυτό αναφέρεται σε όλους τους ανά την υφήλιο Εβραίους αλλά και αναφέρθηκε στα μέτρα, που έλαβαν οι Ρωμαίοι, ώστε να αποσοβήσουν τον εβραϊκό κίνδυνο.
Αν η σάτιρα δεν πρέπει να έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, σύμφωνα με τον αφορισμό των Μόντυ Πάιθονς, τότε ίσως θα πρέπει να δεχθούμε και την παντός είδους σάτιρα. Ωστόσο, αν στην περίπτωση του αμφιβόλου ποιότητας χιούμορ του κ. Αναστασιάδη ξεσηκώθηκε πολύς κόσμος (θυμηθείτε τις επί 4 εβδομάδες επιστολές διαμαρτυρίας, που ελάμβανε η "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" μετά το περιστατικό με τους "Ρηγάδες"), για την περίπτωση του κ. Πανούση επεκράτησε άκρα του τάφου σιωπή. Ίσως φταίει το γεγονός, ότι ο κ. Αναστασιάδης ουδέποτε χρησιμοποίησε τη σάτιρά του, προκειμένου να στραφεί εναντίον της καθεστηκυίας τάξης και, εντέλει, κάποια στιγμή κατέστη μέρος της ως εκδότης εφημερίδας, τη στιγμή, που ο κ. Πανούσης ουδέποτε χαρίστηκε στο κατεστημένο (έστω και αν χρησιμοποίησε τα μέσα του, για να το σατιρίσει) και το σατίρισε με πετυχημένο, είναι η αλήθεια, χιούμορ. Αρκεί, όμως, αυτό, για να καθαγιαστεί το ρατσιστικό παράπτωμα του κ. Πανούση; Ή μήπως δικαιολογείται η διαβάθμιση των ρατσιστικών αντανακλαστικών της κοινωνίας μας ανάλογα με τον πρόσωπο του εκφραστή ενός ρατσιστικού σχολίου;
Ουδείς αρνείται, ότι με τη θέση ορίων στη σάτιρα, ουσιαστικά ποινικοποιείται η σάτιρα και, συνεπώς, περιορίζεται ένα σημαντικό μέσο έκφρασης της ελευθερίας του λόγου. Και το γέλιο της σάτιρας, πέρα από την ψυχαγωγία, που χαρίζει, έχει τεράστια αποτελεσματικότητα στην κατεδάφιση της εξουσίας και των ιδεολογημάτων της. Και δεν παύει να αποτελεί την παρηγοριά για ανθρώπους, που καθημερινά υφίστανται τις συνέπειες της κακοδιοίκησης.
Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι το χιούμορ αποτελεί ένα επικίνδυνο όπλο κατά της Δημοκρατίας, όταν πέσει στα χέρια ομάδων με π.χ. ρατσιστικές βλέψεις. Διότι μέσα από τη σάτιρα αναφορικά π.χ. με το Ολοκαύτωμα των Εβραίων, ουσιαστικά καταργείται η φρίκη, γελοιοποιείται η οδύνη των ανθρώπων, που χάθηκαν στα κρεματόρια και προσφέρεται ένας λαός, που υπέφερε τα πάνδεινα από τον αντισημιτισμό, ως πεδίο βολής, όπου θα ασκείται πας συμπλεγματικός συνάνθρωπός μας. Και η χρήση της σάτιρας εναντίον των Εβραίων (ή των ομοφυλοφίλων, των Ρομά κ.λπ.)δεν αποτελεί παρά την προέκταση της ρατσιστικής και αντιδημοκρατικής ιδεολογίας του σατιρίζοντα καθώς και ένα σπουδαίο μέσο για τη διάδοση των ιδεών του. Και το χιούμορ διαθέτει την απαραίτητη αποδοχή από ένα κοινό, που επιζητεί να γελάσει με κάθε τρόπο, από τις σκατολογικές και σεξιστικές χοντράδες του κινηματογράφου έως τα ρατσιστικά καλαμπούρια για τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους κ.λπ. Και, βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει, ότι του Ολοκαυτώματος είχαν προηγηθεί αιώνες ανελέητης χονδροειδούς σάτιρας εις βάρος των Εβραίων της Ευρώπης, με λιβέλλους, φυλλάδες, που παρουσίαζαν καρικατούρες Εβραίων με παραδοσιακά καφτάνια(στην Αυστρoουγγαρία των αρχών του 20ου αιώνα), οι οποίες και προετοίμασαν το έδαφος για τον αφανισμό τους.
Απέχω από το να αξιώσω τον όποιο περιορισμό του κ. Πανούση, ακριβώς επειδή πιστεύω στην ελευθερία του λόγου. Αλλά οφείλω να κατακρίνω το ενδεδυμένο το μανδύα της σάτιρας αντιεβραϊκό παραλήρημά του, με το οποίο, εκτός του ότι έβαλε στο ίδιο τσουβάλι του φανατικούς σιωνιστές με τους διαμαρτυρόμενους για το βομβαρδισμό της Γάζας Εβραίους και τη Τζίπι Λίβνι με τον άρτι μεταστάντα Χάρολντ Πίντερ, τον Έρικ Χόμπσαμπαουμ, τον Τόνι Τζούντ και άλλους εβραϊκής καταγωγής διανοούμενους, που είχαν στηλιτεύσει επανειλημμένως την επιθετική πολιτική του Ισραήλ, μπήκε στη διαδικασία να δικαιολογήσει τα αντιεβραϊκά μέτρα των Ρωμαίων άρα και τα πογκρόμ και την γκετοποίηση, που υφίσταντο οι Εβραίοι επί αιώνες.Και αυτό φοβάμαι, ότι απέχει από το να χαρακτηριστεί σάτιρα, ενώ παίζει να χαρακτηριστεί ως πρόλογος επικράτησης αντιεβραϊκού κλίματος, αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη και τις επιθέσεις εναντίον εβραϊκών καταστημάτων και συναγωγών στην Ευρώπη. Και, μάλιστα, στο όνομα της ελευθερίας της σάτιρας!

Άλλο μόρφωση και άλλο κατάρτιση

Ένας από τους πιο συχνούς καβγάδες, που έχω με φιλικά μου πρόσωπα, αφορά την εμμονή αρκετών συνελλήνων μας να θεωρούν, ότι ο κάτοχος ενός πανεπιστημιακού πτυχίου είναι συνάμα μορφωμένος. Αυτή η αντίληψη ίσως έχει τις ρίζες της σε μια, όχι τόσο μακρυνή, εποχή, όπου πολύς κόσμος εγκατέλειπε το σχολείο στο χώρα μας πριν τελειώσει το παλιό Γυμνάσιο - συχνά και προτού καν αρχίσει τη φοίτησή του σε αυτό - και όσοι κατάφερναν να το τελειώσουν θεωρούνταν ως τέρατα μόρφωσης. Και, βέβαια, με αυτή τη λογική, ήταν επόμενο όσοι είχαν καταφέρει να εισαχθούν σε μια πανεπιστημιακή σχολή από τις ελάχιστες, που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα - και οι οποίες, με την εξαίρεση της Νομικής, έπαιρναν ελάχιστους φοιτητές - και να την τελειώσουν, να θεωρούνται ως η ελίτ των μορφωμένων.
Χωρίς καμμία διάθεση να υποτιμήσω την αξία ενός πανεπιστημιακού τίτλου, ακόμα και στις μέρες μας, όπου αυτός έχει ευτελιστεί σε σημαντικό βαθμό, η αλήθεια είναι, ότι ένα πτυχίο πανεπιστημίου ελάχιστη σχέση με τη μόρφωση έχει. Διότι μπορεί ένας πτυχιούχος να κατέχει στην εντέλεια το αντικείμενο των σπουδών του και να διαπρέπει ως επαγγελματίας, πλην, όμως, ως μόρφωση νοείται τόσο η κοινωνική μόρφωση, ήτοι εκείνη, που επιτρέπει σε κάποιο πρόσωπο να έχει την αποδεκτή συμπεριφορά προς κάθε τρίτο, όσο και η πνευματική καλλιέργεια, που προσδίδει νέα ενδιαφέροντα στο χαρακτήρα ενός προσώπου και η οποία με τη σειρά της μεταλλάσσει προς το καλύτερο την εξωτερική συμπεριφορά του, με την εξαίρεση, πάντοτε, των περιπτώσεων, όπου η συλλογή πνευματικών ερεθισμάτων λειτουργεί αποκλειστικά συλλεκτικά και δεν έχει καμμία άλλη επίδραση στο πρόσωπο. Και από την άλλη πλευρά, ένας άνθρωπος χωρίς πανεπιστημιακό τίτλο μπορεί να διαθέτει μια σπουδαία μόρφωση και να μπορεί να αντιληφθεί περισσότερα εξωτερικά ερεθίσματα απ' ό,τι ένας πτυχιούχος πανεπιστημίου και να επηρεαστεί θετικά από αυτά.
Ας ξεκαθαριστεί, λοιπόν, ότι η μόρφωση είναι κάτι διαφορετικό από την πανεπιστημιακή κατάρτιση, χωρίς να αποκλείουμε τη συνύπαρξη αυτών. Και, κυρίως, να πάψουμε να θεωρούμε τον κάθε πτυχιούχο πανεπιστημίου ως μορφωμένο.

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Βιβλία : "Στάχτες", του Σέργιου Γκάκα

Η αστυνομική λογοτεχνία επί σειρά ετών περιοριζόταν στα αναγνώσματα του Γιάννη Μαρή, τα οποία, ωστόσο, αναφέρονταν σε μια παλαιότερη εποχή, όταν το έγκλημα στη χώρα μας δεν παρουσίαζε τη σημερινή εξέλιξη, χωρίς, φυσικά, να παραβλέπουμε τη μειωμένη εκτίμηση ου μην και αποστροφή αρκετών λογοτεχνικών κύκλων προς το συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας. Η εξέλιξη του εγκλήματος στην Ελλάδα μαζί με τη μαζικότερη μετάφραση και κυκλοφορία ξένων αστυνομικών μυθιστορημάτων μπορεί να μη θεράπευσαν απόλυτα την αρνητική στάση αρκετών λογοτεχνικών κύκλων απέναντι στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος αλλά έδωσαν την ευκαιρία σε αρκετούς ημεδαπούς λογοτέχνες να ξεδιπλώσουν το αναμφισβήτητο ταλέντο τους.
Ο Σέργιος Γκάκας με το μυθιστόρημα "ΣΤΑΧΤΕΣ" αποδεικνύει, ότι ανήκει σε εκείνη, ακριβώς, την κατηγορία λογοτεχνών, που έχουν αρχίσει να δίνουν λαμπρά δείγματα του ταλέντου τους στο συγκεκριμένο είδος. Στο εν λόγω μυθιστόρημα, μια πυρκαγιά σε μια παλαιά μονοκατοικία των Αθηνών και ο σοβαρός τραυματισμός μιας εκ των ενοίκων της, παλαιάς αλκοολικής φημισμένης ηθοποιού, θα ξυπνήσει τις ενοχές ενός αποκαρδιωμένου, σκληρού ναρκομανούς αστυνομικού και ενός μέθυσου αποτυχημένου, χαρτοπαίκτη δικηγόρου. Η εντολή από τα υψηλά κλιμάκια να κλείσει η υπόθεση αυτή θα ερεθίσει τους δύο άνδρες να αναζητήσουν τα αίτια της φωτιάς αυτής. Και όσο σκαλίζουν τις στάχτες του καμμένου σπιτιού, τόσο θα αποκαλύπτεται στα μάτια τους η αλήθεια για την πυρκαγιά αυτή και η σύνδεσή τους με την τραυματία ηθοποιό.
Και σε προηγούμενη ανάρτησή μου για άλλο βιβλίο, που είχα διαβάσει, είχα αναφερθεί στην ύπερξη βιβλίων, που ναι μεν δεν προσθέτουν κάτι καινούργιο στη λογοτεχνία, πλην, όμως, κεντρίζουν αφάνταστα το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε βαθμό, που να μην το αφήνει από τα χέρια του και ενδεχόμενα να αισθάνεται λύπη, που το βιβλίο τελειώνει(οι "ΑΓΡΙΟΚΥΚΝΟΙ" της Γιούνγκ Τσανγκ αποτελούν μια τέτοια περίπτωση). Το εν λόγω βιβλίο ανήκει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν, πιστεύω, και οι σπουδές σκηνοθεσία του συγγραφέα, που τον βοηθούν να ξεδιπλώνει μαεστρικά τις σκηνές του βιβλίου αλλά και η απουσία "κοιλιάς" στην πλοκή, με μόνη ένσταση τους κάπως παρατεταμένους διαλόγους του δικηγόρου με τη φιλενάδα του, που θα μπορούσαν και να απουσιάζουν, χωρίς, όμως, η παρουσία τους να κουράζει. Οι χαρακτήρες είναι άψογα δομημένοι, οι διάλογοι αληθοφανέστατοι και ο συγγραφέας χειρίζεται μαεστρικά τη γλώσσα, η οποία κυλάει με καταιγιστικούς ρυθμούς και συνεπαίρνει τον αναγνώστη.
Προσωπικά, θεωρώ, ότι η εξέλιξη του εγκλήματος στη χώρα μας με τις όποιες ιδιαιτερότητες αυτό διαμορφώνει ή έχει ήδη διαμορφώσει, μπορεί να συμπορευτεί με την εξέλιξη της αστυνομικής λογοτεχνίας και να δώσει την ώθηση σε αρκετούς συγγραφείς, ώστε να διαμορφώσουν ένα λογοτεχνικό είδος προσαρμοσμένο στις εδώ υπάρχουσες συνθήκες, χωρίς να έχουμε αυτούσιες μεταγραφές λογοτεχνικών υποδειγμάτων από την αλλοδαπή. Και ο Σέργιος Γκάκας με τις "ΣΤΑΧΤΕΣ" δείχνει να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Όταν η θρησκεία επιδιώκει τη λογοκρισία

Η πρόσφατη ελληνική επικαιρότητα είναι γεμάτη από περιστατικά, όπου διάφορα πρόσωπα προσπάθησαν δια της δικαστικής οδού να εμποδίσουν την ανάρτηση ή παράσταση έργων τέχνης, κινηματογραφικών ταινιών ή θεατρικών παραστάσεων, επικαλούμενα είτε την προσβολή της προσωπικότητάς τους είτε την προσβολή του θρησκευτικού τους συναισθήματος, επειδή, δήθεν, ο τάδε καλλιτέχνης ή ο δείνα σκηνοθέτης εξύβρισε τη χριστιανική θρησκεία. Δεν πρόκειται, βέβαια, για μια ελληνική ιδιορρυθμία αλλά για μια τάση να ζητείται η δικαστική προστασία, επειδή υποτίθεται, ότι θίγεται το θρησκευτικό αισθητήριο κάποιων προσώπων και, κατ' επέκταση, συνήθως, η προσωπικότητά τους.
Μια τέτοια περιπτωση καλείται να κρίνει το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών στις 14.1.2009, όταν και θα δικαστούν, κατηγορούμενοι για το αδίκημα της καθύβρισης θρησκευμάτων (άρθρο 199 του Π.Κ.), ο σκηνοθέτης του έργου "Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος", που παρουσιάστηκε στο "Θέατρο του Νέου Κόσμου", οι ηθοποιοί και ο ιδιοκτήτης του θεάτρου, έπειτα από μήνυση, που υπέβαλαν σε βάρος τους δύο γυναίκες, που θεώρησαν ότι με το έργο αυτό καθυβρίστηκε η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.
Βέβαια, στη χώρα μας υπάρχει μια παράδοση δικαστικών αγώνων με σκοπό τη ματαίωση παραστάσεων ή την αποκαθήλωση έργων, που υποτίθεται ότι θίγουν το θρήσκευμα ή την προσωπικότητα ορισμένων προσώπων. Κανένας δε λησμονεί τις ταραχές έξω από τους κινηματογράφους, όπου προβαλλόταν η ταινία "Ο τελευταίος πειρασμός" εν έτει 1987, που οδήγησαν σε μια άκρως αμφισβητούμενη δικαστική απόφαση απαγόρευσης προβολής της ταινίας αυτής στους κινηματογράφους της Ελλάδος αλλά και μια ύποπτη αναβολή της προβολής της από ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό προς ενός έτους στη χώρα μας ,έπειτα από υποτιθέμενα τηλεφωνήματα αγανακτισμένων θεατών, οι οποίοι προφανώς δεν ενοχλούνται από τις ασχολούμενες αποκλειστικά με κουτσομπολιά ειδήσεις του εν λόγω σταθμού. Έκτοτε, όμως, κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι της Ελληνικής Δικαιοσύνης, η οποία με νεότερες αποφάσεις της, όπως αυτή, που αφορούσε το διαβόητο πίνακα "Asperges me" του Βέλγου καλλιτέχνη Τιερρύ ντε Κορντιε στην έκθεση OUTLOOK ή την πιο πρόσφατη για το κόμικ "Η ζωή του Ιησού" του Γκέρχαρντ Χάντερερ έκρινε, ότι ούτε το θρησκευτικό συναίσθημα των μηνυτών έχει θιγεί ούτε το αδίκημα της καθύβρισης της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας έχει έχει τελεστεί και, βέβαια, αθώωσε όσους κατηγορούνταν για τα σχετικά αδικήματα.
Ερωτάται, μήπως τελείται το αδίκημα της καθύβρισης μιας θρησκείας ή να μη θίγεται η προσωπικότητα κάποιων προσώπων, που τυγχάνει να πιστεύουν. Κατ' αρχάς, παρά το γεγονός, ότι ο ίδιος ο σκηνοθέτης του παραπάνω έργου κάλεσε τους διαμαρτυρόμενους πιστούς να προσέλθουν να παρακολουθήσουν δωρεάν την παράσταση, ώστε να κρίνουν, αν όντως είχε σκοπό αυτός να προσβάλλει την Ορθοδοξία, εν τούτοις ουδείς εξ αυτών την παρακολούθησε, με αποτέλεσμα να εκκρεμεί η δίκη για ένα αδίκημα, του οποίου την τέλεση οι μηνύτριες δεν έχουν δει αλλά τη φαντάζονται. Άρα τίθεται το ερώτημα για ποια προσβολή μιλάμε, όταν οι διαμαρτυρόμενοι πιστοί αγνοούν το περιεχόμενο της παράστασης, που, τάχα, τους θίγει.
Περαιτέρω, θα είχαμε περίπτωση καθύβρισης της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην περίπτωση, που η παραπάνω παράσταση στόχευε ακριβώς σε αυτό και τούτο γινόταν γνωστό είτε π.χ. από συνεντεύξεις των συντελεστών της είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Τούτο, όμως, προφανώς δεν έχει συμβεί στην περίπτωσή μας πολλώ δε μάλλον με την παράσταση αυτή δεν επεδίωκαν οι συντελεστές της να θίξουν το θρησκευτικό συναίσθημα των μηνυτριών ή οποιουδήποτε πιστού ορθοδόξου χριστιανού, οπότε και πάλι, σύμφωνα με τη νομολογία των δικαστηρίων μας, η απαγόρευση της παράστασης δεν θα είναι νομότυπη.
Ακόμα, σκοπός της πολιτείας είναι να προστατεύει την ελευθερία της τέχνης, με όποια μορφή και αν αυτή εμφανίζεται. Το ίδιο το άρθρο 16 του Συντάγματός μας είναι σαφές : "Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες, η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους...". Εξ αυτού, προκύπτει, ότι κανένας δεν μπορεί να επιβάλει περιορισμούς σε ένα έργο τέχνης. Αν, τώρα, κάποιος θεωρεί, ότι θίγεται ως πρόσωπο από ένα έργο, τότε απλά μπορεί να αποστρέψει το πρόσωπό του, ώστε να μετριάσει ή και να αποτρέψει το όποιο πλήγμα των συναισθημάτων του.
Μα ποιός είναι ο λόγος, θα αναρωτηθεί κανείς, να ασχολούνται οι καλλιτέχνες με τη θρησκεία κατ' αυτό τον τρόπο; Κατ' αρχάς, η ελευθερία της τέχνης δεν αφορά μόνο την απαγόρευση των όποιων περιορισμών της, στο μέτρο, που δε θίγουν συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά και την ελευθερία να επιλέξει ο καλλιτέχνης το θέμα του. Άρα και πάλι θέμα απαγόρευσης δεν τίθεται.
Και σε τί ακριβώς συνίσταται η καλλιτεχνική αξία ενός έργου, όπως π.χ. το συγκεκριμένο θεατρικό έργο ή ο πίνακας του κ. ντε Κορντιέ; Οι θεατρικές και εν γένει εικαστικές προτιμήσεις αλλά και προβλέψεις του καθενός μας για τη μελλοντική αξία ενός έργου είναι σεβαστές, στο μέτρο, που δεν επιζητούμε να τις επιβάλουμε με δικαστικές αποφάσεις. Σε τελική ανάλυση, πολλά έργα κρίνονται με βάση την αισθητική των μελλοντικών γενεών και αποκτούν αξία αρκετό καιρό μετά το θάνατο του δημιουργού τους. Και η ιστορία της τέχνης βρίθει με τέτοια παραδείγματα. Και αν, τέλος πάντως, ο δημιουργός είναι κατά κοινή ομολογία ατάλαντος, και πάλι κανένας δεν επιτρέπεται να του στερήσει το δικαίωμα να δημιουργεί κατά την κρίση του και να εκθέτει το έργο του ανεμπόδιστα.
Συμπερασματικά, λοιπόν, πίσω από την εκκρεμούσα μήνυση δεν κρύβεται κάποια προσβολή της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά η προσπάθεια κάποιων προσώπων να επιβάλουν τις θρησκευτικές τους προτιμήσεις δια της δικαστικής οδού. Και αυτό είναι απλά ανεπίτρεπτο και δεν πρέπει να οδηγεί στην απαγόρευση παραστάσεων ή την αποκαθήλωση έργων.

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Ένας ανασχηματισμός δε φέρνει την άνοιξη

Ένας ανασχηματισμός, όσα νέα πρόσωπα και αν μπουν σε μια κυβέρνηση, δεν παύει να αποτελεί ένα μέσο άσκησης βραχυπρόθεσμης πολιτικής. Συντελεί στην απομάκρυνση όσων υπουργών και υφυπουργών έχουν δημιουργήσει αντιπάθειες για ποικίλους λόγους και, γενικά, δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα αλλά δεν οδηγεί απαραίτητα στην αλλαγή πολιτικής πολλώ δε μάλλον στην καλύτερη επίδοση ενός υπουργείου. Και τούτο, διότι κύριος σκοπός της, συνήθως, είναι να εκτονώσει μαι οξυμμένη κατάσταση και να προσδώσει μια ψευδαίσθηση αλλαγής προς όφελος της κοινωνίας δίχως, στην πραγματικότητα, να υπάρχει πρόθεση προς τούτο. Βέβαια, υπάρχουν πάντα κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, πλην, όμως, αυτές απλά επιβεβαιώνουν το σκοτεινό κανόνα, που θέλει τους κυβερνώντες να αλλάζουν πρόσωπα αλλά όχι νοοτροπία και πολιτικούς να αναλαμβάνουν ένα υπουργείο, στη συνέχεια να εμπλέκονται, όχι πάντα αλλά συχνά, σε σκάνδαλα, να απομακρύνονται από το υπουργειο αυτό, να αρκούνται για ένα διάστημα στο ρόλο του απλού βουλευτή, προτού, τελικά, αναλάβουν εκ νέου κάποιο άλλο υπουργείο. Άλλωστε, μετά από λίγο καιρό κανένας δε θα θυμάται, γιατί ο τάδε ή η δείνα πολιτικός απομακρύνθηκε από τον υπουργικό του/της θώκο.
Μακάρι να διαψευστώ!

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Βιβλία : "Των κοχυλιών και του αίματος", του Θεόφιλου Ελευθεριάδη

Πολλές φορές έχει τεθεί το ερώτημα, αν πρέπει να δίνουμε σημασία σε βιβλία, τα οποία δεν προσθέτουν κάτι καινούργιο σε όσα έχουν ήδη ειπωθεί ή γραφτεί και απλά διακρίνονται για τη στρωτή γραφή τους και προσφέρουν κάποια αναγνωστική απόλαυση στον αναγνώστη, χωρίς να του θέτουν προβληματισμούς και, κυρίως, την εντύπωση, ότι διάβασε κάτι πρωτότυπο ως προς τη θεματολογία, το δομή και τη γραφή.
Το πρόσφατο βιβλίο του Θεόφιλου Ελευθεριάδη "ΤΩΝ ΚΟΧΥΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ"(εκδόσεις ΕΣΤΙΑ) αναφέρεται στην ιστορία ενός περιδέραιου από κοχύλια από τον 63ο αιώνα π.χ. έως τον 11ο αιώνα π.χ. Το περιδέραιο αυτό περνάει από τα χέρια των αρχαίων θεραπευτών των φυλών, που κατοικούσαν στη σημερινή Ελλάδα, πριν την έλευση των πρωτοελληνικών φύλων, στα χέρια ανθρώπων, που κατοικούσαν στη σημερινή Μέση Ανατολή, συνοδευόμενο από το θρύλο, ότι έχει μαγική δύναμη και προστατεύει τον κάτοχό του. Ταυτόχρονα, ο συγγραφέας μας μεταφέρει στις εξελίξεις στο χώρο της σημερινής Ελλάδος παράλληλα με τις αντίστοιχες εξελίξεις στη σημερινή Μέση Ανατολή. Λαοί κυριαρχούν, εμπορεύονται, πλουτίζουν, πολεμούν, συντρίβονται, μεταναστεύουν, σκλαβώνονται και χάνονται από το προσκήνιο, θεότητες αναδεικνύονται και λησμονούνται, αυτοκρατορίες συστήνονται και εξαφανίζονται, επιτεύγματα ανακαλύπτονται και χρησιμοποιούνται είτε για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης είτε για πολεμικούς σκοπούς και μέσα σε αυτά τα ταραγμένα χρόνια το περιδέραιο αυτό περνάει από χέρι σε χέρι προστατεύοντας τον κάτοχό του.
Ο συγγραφέας δείχνει να κατέχει το γνωστικό αντικείμενο της ιστορίας του ελλαδικού και μεσανατολικού χώρου από τα πανάρχαια χρόνια μέχρι την κατάρρευση του μυκηναϊκού κόσμου και με άφθονες παραπομπές στην πλούσια βιβλιογραφία παρέχει στον αναγνώστη πλήθος πληροφοριών για τη ζωή και τις εξελίξεις στις περιοχές αυτές την εποχή, που κάθε κεφάλαιο διαδραματίζεται.Η γραφή είναι ζωντανή και μας μεταφέρει με περισσή πειστικότητα στα τεκταινόμενα των αρχαίων εκείνων χρόνων, όπως αυτά προκύπτουν από πλήθος αρχιολογικών ευρημάτων. Δεν υπάρχουν πρόσωπα, που να πρωταγωνιστούν για περισσότερα από ένα κεφάλαια αλλά σκοπός του συγγραφέα δεν είναι παρά να αναδείξει ως πρωταγωνιστή του βιβλίου αυτού το εν λόγω περιδέραιο από κοχύλια, το οποίο και περνάει από χέρι σε χέρι και καθορίζει τη μοίρα του κατόχου του.
Ομολογώ, ότι "ρούφηξα" το εν λόγω βιβλίο από την αρχή μέχρι το τέλος. Διότι μπορεί να μη μου προσέφερε την εντύπωση, ότι διαβάζω κάτι πρωτότυπο, αλλά, χωρίς αμφιβολία, με συνεπήρε και με μετέφερε με περισσή πειστικότητα σε μια πανάρχαια εποχή. Και ακριβώς αυτή η αρετή του βιβλίου αυτού είχε ως αποτέλεσμα να το απολαύσω έως την τελευταία σελίδα του. Διότι, μεταξύ άλλων, σκοπός ενός βιβλίου είναι και να μην πιέζει τον αναγνώστη να το τελειώσει αλλά να του δίνει το κίνητρο να το διαβάζει μέχρι το τέλος. Και, κυρίως, να του αφήνει το αίσθημα, ότι δεν πήγε χαμένος ο χρόνος του, ακριβώς επειδή απόλαυσε την ανάγνωση του βιβλίου αυτού.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2009

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού...

Ελάχιστα με ενδιαφέρει, αν ο 21χρονος, που δίνει μάχη για τη ζωή του, έπειτα από τον πυροβολισμό, που δέχθηκε, είναι αστυνομικός. Έχω γνωρίσει αρκετούς αστυνομικούς, που τιμούν το ψωμί τους και ποτέ δε θα καταδεχθούν να χειροδικήσουν εναντίον κανενός, δεν θα τα πάρουν από κανένα μαγαζάτορα, δε θα σκίσουν το διαβατήριο κανενός αλλοδαπού και δε θα πουλήσουν μαγκιά σε κανένα πολίτη. Όπως, επίσης, έχω γνωρίσει κοπτόμενους για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα συνανθρώπους μας, οι οποίοι όχι μόνο θα εύχονταν το κακό όλων των αστυνομικών και πολιτικών της χώρας αλλά ασμένως δέχονται στις πορείες και τις συναντήσεις τους τον κάθε τυχαίο να χυδαιολογεί και να αμαυρώνει το έργο τους, αν δεν το εύχονται κιόλας (να έλθει ο χυδαίος να το αμαυρώσει). Φυσικά, δεν μπορώ να γνωρίζω, αν ο τραυματισθείς αστυνομικός συμμετείχε στον ξυλοδαρμό συλληφθέντων διαδηλωτών τον περασμένο μήνα ούτε, φυσικά, αν τον περασμένο Δεκέμβριο φόρεσε κουκούλα και άρχισε να σπάει βιτρίνες. Εντέλει, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ρίχνεις σε ένα τσουβάλι όσους φέρουν κάποια στολή και να τους προσάπτεις το παραμικρό, από χαρακτηρισμούς έως βαρύτατες κατηγορίες.
Και αν είναι αστυνομικός ο βαρύτατα τραυματισθείς νεαρός, δεν παύει να είναι συνάνθρωπός μας. Και η ζωή του έχει την ίδια ακριβώς αξία με αυτή του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου. Διότι είναι μια ανθρώπινη ζωή ανεξάρτητα από τη στολή, που φοράει και τους συναδέλφους του και ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι θερμόαιμοι, που έγραφαν συνθήματα σε τοίχους για θάνατο στους μπάτσους (με πόση ευκολία εκστομίζουν πολλοί αυτή τη λέξη, από τον αναρχικό αντιεξουσιαστή έως τον κρατικοδίαιτο, που έκρινε σκόπιμο να χαϊδέψει εφηβικά αυτιά μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου) και άλλα συμπαρομαρτούντα. Και η ανθρώπινη ζωή αποτελεί το υπέρτατο έννομο αγαθό και κανένας νόμος δεν προβαίνει σε διαβάθμιση αυτής ανάλογα με τις πεποιθήσεις και το επάγγελμα του καθενός.
Σε τελική ανάλυση, δεκάρα δε δίνω για τα πιστεύω του καθενός. Ελεύθερη κοινωνία θέλουμε να λεγόμαστε, ελεύθερα οφείλουμε να σκεπτόμαστε. Με ενδιαφέρει, όμως, ο τρόπος, με τον οποίο κάθε τρίτος εξωτερικεύει τις πεποιθήσεις του. Διότι η εκδίκηση, που φώναζαν αρκετοί τον προηγούμενο μήνα, με αφορμή το θάνατο του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου, δε θέλει και πολύ να εκφραστεί και, μάλιστα, με ακραίο τρόπο. Και να μπει η χώρα μας σε ένα κλίμα, όπου θα κυριαρχεί η πανάρχαια και ανόητη ρήση "οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος", που μόνη συνέπεια στο τέλος θα έχει να μείνουμε όλοι τυφλοί και ξεδοντιάρηδες. Αυτό θέλουμε, άραγε; Ή μήπως μια, ακόμα, ομάδα επαναστατών, τύπου 17Ν, που σκοτώνει στο όνομα, δήθεν, του λαού; Και τί είδους λαός είναι εκείνος, που επιτρέπει και επικροτεί τρίτοι να σκοτώνουν ανθρώπους, όποιοι και αν είναι αυτοί;