Οφθαλμόν αντί οφθαλμού...

Ελάχιστα με ενδιαφέρει, αν ο 21χρονος, που δίνει μάχη για τη ζωή του, έπειτα από τον πυροβολισμό, που δέχθηκε, είναι αστυνομικός. Έχω γνωρίσει αρκετούς αστυνομικούς, που τιμούν το ψωμί τους και ποτέ δε θα καταδεχθούν να χειροδικήσουν εναντίον κανενός, δεν θα τα πάρουν από κανένα μαγαζάτορα, δε θα σκίσουν το διαβατήριο κανενός αλλοδαπού και δε θα πουλήσουν μαγκιά σε κανένα πολίτη. Όπως, επίσης, έχω γνωρίσει κοπτόμενους για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα συνανθρώπους μας, οι οποίοι όχι μόνο θα εύχονταν το κακό όλων των αστυνομικών και πολιτικών της χώρας αλλά ασμένως δέχονται στις πορείες και τις συναντήσεις τους τον κάθε τυχαίο να χυδαιολογεί και να αμαυρώνει το έργο τους, αν δεν το εύχονται κιόλας (να έλθει ο χυδαίος να το αμαυρώσει). Φυσικά, δεν μπορώ να γνωρίζω, αν ο τραυματισθείς αστυνομικός συμμετείχε στον ξυλοδαρμό συλληφθέντων διαδηλωτών τον περασμένο μήνα ούτε, φυσικά, αν τον περασμένο Δεκέμβριο φόρεσε κουκούλα και άρχισε να σπάει βιτρίνες. Εντέλει, το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να ρίχνεις σε ένα τσουβάλι όσους φέρουν κάποια στολή και να τους προσάπτεις το παραμικρό, από χαρακτηρισμούς έως βαρύτατες κατηγορίες.

Και αν είναι αστυνομικός ο βαρύτατα τραυματισθείς νεαρός, δεν παύει να είναι συνάνθρωπός μας. Και η ζωή του έχει την ίδια ακριβώς αξία με αυτή του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου. Διότι είναι μια ανθρώπινη ζωή ανεξάρτητα από τη στολή, που φοράει και τους συναδέλφους του και ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν οι θερμόαιμοι, που έγραφαν συνθήματα σε τοίχους για θάνατο στους μπάτσους (με πόση ευκολία εκστομίζουν πολλοί αυτή τη λέξη, από τον αναρχικό αντιεξουσιαστή έως τον κρατικοδίαιτο, που έκρινε σκόπιμο να χαϊδέψει εφηβικά αυτιά μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου) και άλλα συμπαρομαρτούντα. Και η ανθρώπινη ζωή αποτελεί το υπέρτατο έννομο αγαθό και κανένας νόμος δεν προβαίνει σε διαβάθμιση αυτής ανάλογα με τις πεποιθήσεις και το επάγγελμα του καθενός.

Σε τελική ανάλυση, δεκάρα δε δίνω για τα πιστεύω του καθενός. Ελεύθερη κοινωνία θέλουμε να λεγόμαστε, ελεύθερα οφείλουμε να σκεπτόμαστε. Με ενδιαφέρει, όμως, ο τρόπος, με τον οποίο κάθε τρίτος εξωτερικεύει τις πεποιθήσεις του. Διότι η εκδίκηση, που φώναζαν αρκετοί τον προηγούμενο μήνα, με αφορμή το θάνατο του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου, δε θέλει και πολύ να εκφραστεί και, μάλιστα, με ακραίο τρόπο. Και να μπει η χώρα μας σε ένα κλίμα, όπου θα κυριαρχεί η πανάρχαια και ανόητη ρήση "οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος", που μόνη συνέπεια στο τέλος θα έχει να μείνουμε όλοι τυφλοί και ξεδοντιάρηδες. Αυτό θέλουμε, άραγε; Ή μήπως μια, ακόμα, ομάδα επαναστατών, τύπου 17Ν, που σκοτώνει στο όνομα, δήθεν, του λαού; Και τί είδους λαός είναι εκείνος, που επιτρέπει και επικροτεί τρίτοι να σκοτώνουν ανθρώπους, όποιοι και αν είναι αυτοί;