Η αστυνομική λογοτεχνία επί σειρά ετών περιοριζόταν στα αναγνώσματα του Γιάννη Μαρή, τα οποία, ωστόσο, αναφέρονταν σε μια παλαιότερη εποχή, όταν το έγκλημα στη χώρα μας δεν παρουσίαζε τη σημερινή εξέλιξη, χωρίς, φυσικά, να παραβλέπουμε τη μειωμένη εκτίμηση ου μην και αποστροφή αρκετών λογοτεχνικών κύκλων προς το συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας. Η εξέλιξη του εγκλήματος στην Ελλάδα μαζί με τη μαζικότερη μετάφραση και κυκλοφορία ξένων αστυνομικών μυθιστορημάτων μπορεί να μη θεράπευσαν απόλυτα την αρνητική στάση αρκετών λογοτεχνικών κύκλων απέναντι στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος αλλά έδωσαν την ευκαιρία σε αρκετούς ημεδαπούς λογοτέχνες να ξεδιπλώσουν το αναμφισβήτητο ταλέντο τους.
Ο Σέργιος Γκάκας με το μυθιστόρημα "ΣΤΑΧΤΕΣ" αποδεικνύει, ότι ανήκει σε εκείνη, ακριβώς, την κατηγορία λογοτεχνών, που έχουν αρχίσει να δίνουν λαμπρά δείγματα του ταλέντου τους στο συγκεκριμένο είδος. Στο εν λόγω μυθιστόρημα, μια πυρκαγιά σε μια παλαιά μονοκατοικία των Αθηνών και ο σοβαρός τραυματισμός μιας εκ των ενοίκων της, παλαιάς αλκοολικής φημισμένης ηθοποιού, θα ξυπνήσει τις ενοχές ενός αποκαρδιωμένου, σκληρού ναρκομανούς αστυνομικού και ενός μέθυσου αποτυχημένου, χαρτοπαίκτη δικηγόρου. Η εντολή από τα υψηλά κλιμάκια να κλείσει η υπόθεση αυτή θα ερεθίσει τους δύο άνδρες να αναζητήσουν τα αίτια της φωτιάς αυτής. Και όσο σκαλίζουν τις στάχτες του καμμένου σπιτιού, τόσο θα αποκαλύπτεται στα μάτια τους η αλήθεια για την πυρκαγιά αυτή και η σύνδεσή τους με την τραυματία ηθοποιό.
Και σε προηγούμενη ανάρτησή μου για άλλο βιβλίο, που είχα διαβάσει, είχα αναφερθεί στην ύπερξη βιβλίων, που ναι μεν δεν προσθέτουν κάτι καινούργιο στη λογοτεχνία, πλην, όμως, κεντρίζουν αφάνταστα το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε βαθμό, που να μην το αφήνει από τα χέρια του και ενδεχόμενα να αισθάνεται λύπη, που το βιβλίο τελειώνει(οι "ΑΓΡΙΟΚΥΚΝΟΙ" της Γιούνγκ Τσανγκ αποτελούν μια τέτοια περίπτωση). Το εν λόγω βιβλίο ανήκει ακριβώς σε αυτή την κατηγορία. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν, πιστεύω, και οι σπουδές σκηνοθεσία του συγγραφέα, που τον βοηθούν να ξεδιπλώνει μαεστρικά τις σκηνές του βιβλίου αλλά και η απουσία "κοιλιάς" στην πλοκή, με μόνη ένσταση τους κάπως παρατεταμένους διαλόγους του δικηγόρου με τη φιλενάδα του, που θα μπορούσαν και να απουσιάζουν, χωρίς, όμως, η παρουσία τους να κουράζει. Οι χαρακτήρες είναι άψογα δομημένοι, οι διάλογοι αληθοφανέστατοι και ο συγγραφέας χειρίζεται μαεστρικά τη γλώσσα, η οποία κυλάει με καταιγιστικούς ρυθμούς και συνεπαίρνει τον αναγνώστη.
Προσωπικά, θεωρώ, ότι η εξέλιξη του εγκλήματος στη χώρα μας με τις όποιες ιδιαιτερότητες αυτό διαμορφώνει ή έχει ήδη διαμορφώσει, μπορεί να συμπορευτεί με την εξέλιξη της αστυνομικής λογοτεχνίας και να δώσει την ώθηση σε αρκετούς συγγραφείς, ώστε να διαμορφώσουν ένα λογοτεχνικό είδος προσαρμοσμένο στις εδώ υπάρχουσες συνθήκες, χωρίς να έχουμε αυτούσιες μεταγραφές λογοτεχνικών υποδειγμάτων από την αλλοδαπή. Και ο Σέργιος Γκάκας με τις "ΣΤΑΧΤΕΣ" δείχνει να κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου