Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Μία, ακόμα, απαρατήρητη διεθνής διάκριση

Σε μια χώρα, που ασχολείται με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να παίρνει κεφάλι στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, τις ενδοκομματικές αναταράξεις, που προκαλούν οι δυσαρεστημένοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και άλλα παρεμφερή, ήταν επόμενο ότι η είδηση της βράβευσης του καθηγητού κ. Γιάννη Αντωνίου με το Βραβείο Πριγκοζίν θα περνούσε στα ψιλά των Μ.Μ.Ε.
Ο κ. Γιάννης Αντωνίου είναι καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Μαθηματικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, διευθύνει και το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών του παραπάνω τμήματος, ενώ διετέλεσε στο παρελθόν αναπληρωτής διευθυντής των Διεθνών Ερευνητικών Ινστιτούτων Solvay στις Βρυξέλλες, με διευθυντή τον δάσκαλό του Ιλία Πριγκοζίν. Ο τελευταίος υπήρξε ένας εκ των μεγίστων χημικών του περασμένου αιώνα και τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Χημείας το 1977 για τη συμβολή του στη μελέτη της μαθηματικής θεωρίας του χάους και των πολύπλοκων ανοικτών συστημάτων. Το βραβείο Πριγκοζίν θεσπίστηκε προς τιμή επιστημόνων, που διακρίνονται σε παγκόσμιο επίπεδο στην έρευνα των πολύπλοκων ανοικτών συστημάτων.
Και αναρωτιέμαι, όταν έχουμε τέτοια μυαλά, που σε πείσμα των ποικίλων αντιξοοτήτων επιλέγουν όχι μόνο να παραμείνουν στην Ελλάδα αλλά και να εργαστούν και να προσφέρουν, γιατί η είδηση κάποιας διακρίσεώς τους στο εξωτερικό να περιέρχεται σε γνώση ελαχίστων; Γιατί αυτή η καλύτερη Ελλάδα, που υπάρχει και αντιστέκεται, να μην γίνεται ευρύτερα γνωστή; Μήπως επειδή πουλάει περισσότερο η γκρίνια, η μιζέρια, ο μηδενισμός, τύπου "στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς" και η προβολή του εφήμερου και εύπεπτου; Και εμείς τί κάνουμε;

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Γάμος παιδιών, χαρά γονέων και συγγενών (αποκλειστικά)

Η πρόσκληση για το γάμο είχε φτάσει στα χέρια μας δύο μήνες προ της τελετής και είχαμε όλοι προετοιμαστεί για το ευτυχές γεγονός. Οι μελλόνυμφοι ήταν πολλά χρόνια μαζί και περιμέναμε τη στιγμή, που θα ενώνονταν και επίσημα με τα δεσμά του γάμου.
Ήταν μια σύντομη τελετή και μετά το πέρας της πήραμε όλοι το δρόμο για το κοσμικό κέντρο, όπου θα πραγματοποιούνταν η δεξίωση. Για καλή μας τύχη, αυτό ευρίσκετο απέναντι από την εκκλησία, οπότε πήγαμε με τα πόδια.
Κάποια στιγμή, ενώ είχαμε τελειώσει το φαγητό, άρχισε να παίζει η μουσική. Οι νεόνυμφοι, τρανοί χορευτές αμφότεροι, έσυραν διαδοχικά το χορό με τους γονείς τους στους ρυθμούς των γνωστών τραγουδιών, που ακούγονται σε τέτοιες περιστάσεις. Όλοι τους καμαρώναμε, όλοι θαυμάζαμε το χορευτικό τους ταλέντο.
Αφού οι στενοί συγγενείς των νεονύμφων έσυραν διαδοχικά το χορό, σηκωθήκαμε και οι υπόλοιποι να χορέψουμε. Τα κλασσικά τραγούδια των γάμων είχαν δώσει τη θέση τους σε κάποια άσματα, φερόμενα ως δημοτικά, καλαματιανά και τσάμικα, κυρίως, που εναλλάσσονταν. Οι λιγότερο στενοί συγγενείς των νεονύμφων, κυρίως του γαμπρού, που ήταν και οι πιο πολυάριθμοι, έδειχναν να το διασκεδάζουν.
Μετά από μιάμιση ώρα, όμως, γεμάτη από αμφιβόλου ποιότητας δημοτικά, που, όμως, αναμφίβολα διασκέδαζαν τους συγγενείς των νεονύμφων, άρχισε να γίνεται καταφανής η ανάγκη για αλλαγή μουσικής επένδυσης. Είχαμε χορέψει αρκετά δημοτικά τραγούδια και περιμέναμε την ώρα, που θα άλλαζε η μουσική, ώστε να συνεχίσουμε. Η κουβέντα περί επιτακτικής ανάγκης για αλλαγή μουσικού ύφους είχε ήδη αρχίσει χαμηλόφωνα, όμως.
Πέρασε άλλη μια ώρα γεμάτη ολοένα και πιο απαράδεκτα δημοτικά- ο Θεός να τα κάνει τέτοια. Η νύφη έμοιαζε να χορεύει μηχανικά, αφού οι συγγενείς του γαμπρού την τραβολογούσαν ασταμάτητα να σύρει το χορό. Ο γαμπρός για να τη σώσει από το μαρτύριο προσφέρθηκε να κάνει τον πρωτοχορευτή. Μόνο η μουσική παρέμενε ίδια και απαράλλαχτη, εκτελεσμένη, κυριολεκτικά, από ψιλές και τσιριχτές φωνές, που αμφιβάλλω, αν θα μπορούσαν να σταθούν ακόμα και στο πιο υποβαθμισμένο πανηγύρι.
Κάποια στιγμή, η νύφη βρήκε την ευκαιρία να ξεγλιστρήσει από το συγγενολόι του γαμπρού και ήλθε προς το μέρος μας. "Σηκωθείτε να χορέψετε, ρε παιδιά", είπε και άρχισε να μας τραβάει να σηκωθούμε. Ο τολμηρός της παρέας το "πέταξε". "Τί θα γίνει, θα αλλάξετε τη μουσική να χορέψουμε, όλο κλαρίνα και κλαρίνα", ρώτησε. "Ποιά να αλλάξω, οι συγγενείς μας θα μας φάνε ζωντανούς, να ξέρατε τι τραβήξαμε με τη μουσική, που μας ζήτησαν".
Μείναμε "κάγκελο" στο άκουσμα αυτό. Ποιος διάλεξε τη μουσική, ρωτήσαμε. Οι συγγενείς μας και δε δέχονταν κουβέντα, ήταν η αποστομωτική απάντηση της νύφης. Πήγα πριν από μισή ώρα να την αλλάξω και έπεσαν να με "φάνε", στους γάμους αυτά χορεύουν, τι θες να βάλεις τα "ντάμπα-ντούμπα", που ακούνε στις πόλεις, να ξεχάσουμε την παράδοση τώρα για τα ξενόφερτα, μου είπαν, ο dj πήρε οδηγίες να μην αφήσει να ακουστεί άλλο από αυτά, που διάλεξαν. Τί να κάνω, θα μου ζάλιζαν τ' αυτιά ότι δεν τους σεβόμαστε, ότι κάνουμε μόνο τα χατίρια σας, ε ελάτε τώρα να χορέψετε, σας κοιτάζουν και γκρινιάζουν τι φίλους έχουμε, που δεν χορεύουν.
Και δώστου τσαλίμια, σπασίματα μέσης, φιγούρες και γλέντι στο χορό οι συγγενείς των νεόνυμφων. Και δώστου οι νεόνυμφοι να χορεύουν ολοένα και με λιγότερη διάθεση. Και δώστου εμείς να έχουμε μείνει στις καρέκλες μας, διότι είχαμε βαρεθεί τα ψευδεπίγραφα δημοτικά, που ρύπαιναν την αισθητική μας. 'Αλλοι παντρεύονται και άλλοι διασκεδάζουν, μου είπε το ταίρι μου. Και δεν είχα να αντιτάξω κάτι.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Σκέψεις γύρω από τα αίτια του ιστολογείν

Έχει βραδυάσει εδώ και αρκετή ώρα. Ο καιρός έχει δροσίσει αρκετά, ώστε να μην ειναι, πλέον, απαραίτητο το κλιματιστικό για να γίνει υποφερτή η ατμόσφαιρα. Η δουλειά έχει τελειώσει εδώ και ώρα και υπό τους ήχους του "I might lie"του Άντυ Τέιλορ αναρωτιέμαι τι είναι εκείνο, που μας κάνει να ασχολούμαστε με το ιστολογείν.
Προφανώς δεν είναι ξερά το απωθημένο κάποιων προσώπων, που δεν έγιναν δημοσιογράφοι, όπως διάβασα ή άκουσα κάπου πρόσφατα. Πιθανότατα να υπάρχουν και τέτοια πρόσωπα, 37.000, περίπου, ιστολόγοι υπάρχουν στην Ελλάδα, όλοι οι καλοί χωρούν και όλες οι πιθανότητες παίζουν. Η επιθυμία να ακουστεί η φωνή μας ίσως; Ναι, θα ήταν ένας καλός λόγος αλλά δεν αρκεί, διότι απαιτείται να έχεις πράγματα να πεις και να γνωρίζεις καταστάσεις, ώστε να αναφερθείς σε αυτές, χωρίς να γελοιοποιηθείς, όπως εκείνος ο καλεσμένος στη χτεσινή εκπομπή του κ. Τριανταφυλλόπουλου, που δήλωσε ότι ο Βακ Γκογκ έφαγε το κομμένο αυτί του.
Περισσότερο, φρονώ, είναι η επιθυμία να φωνάξουμε για όσα μας θλίβουν και μας εξοργίζουν. Οι κακές καταστάσεις αφθονούν αλλά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλοίμονο, δεν έχουμε το προνόμιο να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο με στραβά και ανάποδα. Δεν έχει νόημα να παραθέσω παραδείγματα λόγων, που προκαλούν αγανάκτηση και στενοχώρια, δεν θα είχε τελειωμό η λίστα. Η ανακάλυψη του ιστολογείν έδωσε φωνή σε όσους θέλουν να δηλώσουν την αντίθεσή τους στην ασχήμια, που τείνει να κυριαρχήσει, και την απάθεια, που διευκολύνει την κυριαρχία της. Άνθρωποι, που θέλουν να προβάλουν τις αναποδιές, που μας επηρεάζουν και να προτείνουν λύσεις για την αντιμετώπισή τους, βρήκαν φωνή χάρη στα ιστολόγια. Σπουδαία και ταλαντούχα μυαλά αξιοποιήθηκαν στην πρόταση ιδεών για ένα καλύτερο αύριο. Ένα νέο μέσο άρχισε να αποκτά ισχύ.
Έπειτα, η επιθυμία να ενώσουμε τις φωνές μας με όσους δυσανασχετούν με όσα συμβαίνουν γύρω τους δημιούργησε την ενασχόληση με το ιστολογείν. Η μεμονωμένη φωνή δεν έχει κανένα όφελος, αν, όμως, ενωθεί με άλλες φωνές, τότε κάτι μπορεί να γίνει. Και αυτή η δυνατότητα επικοινωνίας και ανταλλαγής απόψεων, καταστρώσεως από κοινού σχεδίων για την αντιμετώπιση προβλημάτων, υποβολής προτάσεων για διάφορα θέματα λειτούργησε ως κίνητρο για την ανάπτυξη του ιστολογείν. Η κινητοποίηση για τη διάσωση της Πάρνηθας απέδειξε ότι μέσα από το νέο αυτό μέσο μπορούν να γίνουν πράγματα.
Φυσικά, δε λείπουν και εκείνα τα ιστολόγια, που, εκτός από προβληματισμό, ενημερώνουν για ποικίλα θέματα, δείχνουν τι συμβαίνει μακρυά από εμάς, αμφισβητούν καταστάσεις, θέτουν προβληματισμούς και, γενικά, ανοίγουν ορίζοντες. Πρόκειται για πολύτιμα βοηθήματα για όποιον θέλει να διευρύνει τους ορίζοντές του. Φυσικά, δεν αρκούν, απαιτείται και η βοήθεια των βιβλίων αλλά και μόνο η παραπομπή σε αυτά καταδεικνύει τη βοήθεια και εδώ του ιστολογείν.
Θα μπορούσα να προβάλω και άλλα επιχειρήματα για τη σημασία των ιστολογίων σήμερα αλλά νομίζω ότι οι παραπάνω είναι οι κυριότεροι λόγοι. Και αρκούν, ώστε να συνεχίσει κανείς την περιήγησή του στην άγνωστη γη του ιστολογείν.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Περί των γαστρονομικών απολαύσεων των διασημοτήτων

Λένε ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Δεν έχω καμμία αντίρρηση επ' αυτού αλλά προσωπικά, πιστεύω ότι ακόμα χειρότερη είναι η δημόσια επίδειξη της ημιμάθειας. Πρόκειται για εκείνη, δηλαδή, την τάση διαφόρων προσώπων να επιδεικνύουν την ευρυμάθειά τους σε ένα κοινό, το οποίο, συνήθως, διαθέτει αρκετά πιο χαμηλό πνευματικό υπόβαθρο από τον ομιλητή και, ως εκ τούτου, αδυνατεί να διαπιστώσει, αν ο ομιλητής αναφέρεται σε αληθινά περιστατικά ή σε αποκυήματα της φαντασίας του. Βέβαια, για να μην είμαι ειλικρινής, η αλήθεια είναι ότι η συσσώρευση γνώσεων σε πολλά μυαλά, χωρίς να έχουν ξεκαθαριστεί τα ακριβή στοιχεία του κάθε γνωστικού αντικειμένου, οδηγεί σε μια σύγχυση, αποτέλεσμα της οποίας είναι, όταν υπάρχει και η ροπή για επίδειξη γνώσεων σε τρίτους, η εκτόξευση σοβαρών ανακριβειών.
Έτυχε να παρακολουθήσω για λίγο την εκπομπή του κ. Τριανταφυλλόπουλου, όπου κάποιος καλεσμένος ανέφερε με περισπούδαστο ύφος ότι "ο Βακ Γκογκ έκοψε το αυτί του και το έφαγε". Μάλιστα, μαθαίνουμε από την τηλεόραση και τις απολαύσεις, που ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος επεφύλασσε για τον ουρανίσκο του.
Για κακή τύχη, όμως, του καλεσμένου της παραπάνω εκπομπής, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Ο Βακ Γκογκ όντως έκοψε το αυτί του, υπάρχει, μάλιστα, και μια αυτοπροσωπογραφία του, που παρουσιάζεται με γάζες στο σημείο, όπου υπήρχε το αριστερό του αυτί ή, μάλλον, ό,τι απέμεινε από αυτό, αφού δεν το έκοψε όλο, ύστερα από την απονενοημένη ενέργεια του. Επρόκειτο για την κατάληξη μιας φιλονικίας, που ο γνωστός ζωγράφος είχε με τον εξίσου γνωστό ομότεχνό του, Πωλ Γκωγκέν, με τον οποίο συγκατοικούσαν την εποχή εκείνη. Για την ακρίβεια, εικάζεται ότι ο Βαν Γκογκ είχε απειλήσει τον Γκωγκέν με ένα ξυράφι, ενέργεια, η οποία στοίχισε αργότερα την αποχώρηση του τελευταίου από την κοινή οικία. Το αποτέλεσμα αυτής της ενέργειας οδήγησε τον εξαιρετικά ευαίσθητο Βαν Γκογκ στον αυτοακρωτηριασμό του.
Πουθενά, όμως, δεν αναφέρεται ότι ο καλλιτέχνης έφαγε το αυτί του. Όσο και αν ψάξετε στο Διαδίκτυο, όποια εγκυκλοπαίδεια και αν ανοίξετε, πουθενά δεν υπάρχει τέτοια ένδειξη ότι ο Βαν Γκογκ έφαγε το αυτί του. Ναι, το έκοψε, αλλά, από την τομή αυτή και μετά η τύχη του κομμένου αυτού μέλους αγνοείται. Και η ψυχική ευαισθησία του Βακ Γκογκ, που τον οδήγησε αργότερα στον αυτοπυροβολισμό του και, εξ αυτού του λόγου, στο θάνατό του δύο μήνες μετά, ήταν δεδομένη αλλά επ' ουδενί λόγω δεν τον οδήγησε σε αυτό, που ανέφερε ο καλεσμένος του κ. Τριανταφυλλόπουλου.
Πάλι καλά, που δεν μας είπαν τον τρόπο, με τον οποίο μαγείρεψε το αυτί του ο Βακ Γκογκ. Ή, ρε παιδί μου, τι σάλτσα του έβαλε, αν το έφαγε ανάλατο κ.λπ. Και το χειρότερο είναι ότι δεν αποκλείεται αύριο-μεθαύριο να ακούσουμε ή να διαβάσουμε ότι ο Βακ Γκογκ όχι μόνο έκοψε το αριστερό του αυτί αλλά και το έφαγε, επειδή ο μελλοντικός αφηγητής ή συγγραφέας το άκουσε από τον καλεσμένο του κ. Τριανταφυλλόπουλου.

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Ο εθισμός στην παραβατικότητα

Η πρόσφατη καταδίκη του συμβούλου του Πρωθυπουργού κ. Καραμανλή, κ. Κεφαλογιάννη, αποτελεί ένα, ακόμα, πλήγμα στο προφίλ του κ. Πρωθυπουργού, ο οποίος μπορεί να είχε τις καλύτερες δυνατές προθέσεις, όταν διετύπωνε τη ρήση «σεμνά και ταπεινά», πλην, όμως, όχι μόνο δεν εισακούστηκε αλλά προδόθηκε και από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους. Ένας εξ αυτών είναι και ο άρτι, έστω πρωτοδίκως, καταδικασθείς κ. Κεφαλογιάννης, στενός συνεργάτης του κ. Πρωθυπουργού, ο οποίος υπήρξε και εκ των προσώπων, που στήριξαν θερμά την ανάδειξη του κ. Καραμανλή στην προεδρία της Ν.Δ.
Εκείνο, που προέχει περισσότερο, δεν είναι η καταδίκη του κ. Κεφαλογιάννη σε 12μηνη φυλάκιση, έστω με αναστολή. Κακά τα ψέμματα, δεν αποκλείεται ο κ. Κεφαλογιάννης να αθωωθεί πανηγυρικά στο Εφετείο, οπότε θα αποδοθεί άσπιλος και άμωμος ποινικά στην κοινωνία. Ούτε ενδιαφέρει τόσο το αντικείμενο της δίκης, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η καταδίκη του κ. Κεφαλογιάννη. Δεν έχω, βέβαια, αντίρρηση ότι η πράξη, για την οποία καταδικάστηκε έχει ιδιαίτερη απαξία, καθόσον δεν είναι και το πιο αθώο πράγμα στον κόσμο να αποπειράσαι να υποθάλψεις πρόσωπο, που κατηγορείται για εμπορία ναρκωτικών ουσιών, ήτοι να πείθεις αστυνομικούς να ψευδομαρτυρήσουν, ώστε να αθωωθεί κάποιος κατηγορούμενος για καλλιέργεια ναρκωτικής ουσίας. Και, όπως καλά γνωρίζετε, η πειθώ ενός προσώπου με ιδιαίτερη πολιτική δύναμη έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα απέναντι σε πρόσωπα, τα οποία εύκολα μπορούν να υποστούν ποικίλες ταλαιπωρίες, αν αρνηθούν να το εξυπηρετήσουν.
Πολύ περισσότερο ενοχλεί η συμπεριφορά του κ. Κεφαλογιάννη πριν αλλά και μετά την έκδοση της εις βάρος του καταδικαστικής απόφασης. Η θέση του επέβαλλε να σεβαστεί την απόφαση του δικαστηρίου και να αρκεστεί να ασκήσει τα προβλεπόμενα εκ του νόμου ένδικα μέσα. Αντ’ αυτού, όμως, επιδόθηκε σε ένα παραλήρημα, στο οποίο χώρεσε τα 50 χρόνια, που τον τιμούν οι ψηφοφόροι της εκλογικής του περιφέρειας, τη, δήθεν, καταδίκη του κοινοβουλευτισμού, εξαιτίας της δικής του καταδίκης, την αμφισβήτηση της ορθής κρίσης των δικαστών για εξωδικαστικούς λόγους και άλλα πολλά. Εν ολίγοις, αφού εκλέγεται επί 50 χρόνια βουλευτής, μαζί του καταδικάστηκαν και όσοι τον ψήφισαν όλα αυτά τα χρόνια, ήτοι επλήγη ο κοινοβουλευτισμός, ήθελε ίσως να πει ο κ. Κεφαλογιάννης. Άλλως πως είναι δυνατό να καταδικάζεται ένα πρόσωπο, που τον τιμά η εκλογική του περιφέρεια επί 50 συναπτά έτη; Δεν σας θυμίζει λιγάκι τις δηλώσεις του Νομάρχη Θεσσαλονίκης, κ. Ψωμιάδη προ ετών, ότι, αφού εξελέγη με ποσοστό άνω του 50%, μπορεί να λέει ό,τι θέλει;
Η συμπεριφορά του κ. Κεφαλογιάννη καταδεικνύει με τον πλέον ωμό και απροκάλυπτο τρόπο την ανήθικη συμπεριφορά πολλών εκ των προσώπων, που μετέχουν ενεργά στη νομή της εξουσίας. Συνηθισμένοι στην ατιμωρησία και σίγουροι ότι κανένας δεν θα τους ψέξει, επιδίδονται σε πάσης φύσεως παρανομίες, επικαλούμενοι την ψήφο του κόσμου, που τους ανέδειξε και εκβιάζοντας, έτσι, εμμέσως την κυβέρνηση ή την παράταξή τους. Και όταν βρεθεί κάποιος τολμηρός δικαστής, που θα οδηγήσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου τον παραστρατήσαντα πολιτικό, τότε η κρίση αυτού του δικαστή όχι μόνο αμφισβητείται, που κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα απαράδεκτο, αλλά χαρακτηρίζεται ως προϊόν σκοπιμότητας και αμφιβόλου προελεύσεως. Προσέξτε, δεν αμφισβητείται η ορθότητα της δικανικής κρίσης ή η νομιμότητα της διαδικασίας, επειδή υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία περί της αθωότητας του πονηρού πολιτευτή, αλλά διότι η κρίση του θεωρείται ότι διαμορφώθηκε από παράγοντες άσχετους με τη Δικαιοσύνη. Η αγαπημένη ασχολία του νεοέλληνα με τις θεωρίες συνωμοσίας βρίσκει ένα, ακόμα, οπαδό στο πρόσωπο του κ. Κεφαλογιάννη.
Και μόνο για τις δηλώσεις του από της ενάρξεως της όλης διαδικασίας και πάντως προ της εκδόσεως της πρωτόδικης αποφάσεως ο εν λόγω πολιτικός θα έπρεπε να έχει αποπεμφθεί από τη θέση του ατύπου συμβούλου του κ. Πρωθυπουργού. Εκτός αν ποιεί τιμή στη νοημοσύνη μας η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου κ. Αντώναρου, ότι ο κ. Κεφαλογιάννης, όντας άτυπος σύμβουλος του κ. Πρωθυπουργού, δεν έχει να παραιτηθεί από κάτι. Τελικά, ο κ. Πρωθυπουργός απομάκρυνε τον άτακτο σύμβουλό του, καθόσον ο ίδιος ο κ. Κεφαλογιάννης μάλλον απαξίωσε να παραιτηθεί. Και αυτή η στάση του αποπεμφθέντος πολιτικού ενοχλεί περισσότερο και από την, πρωτόδικη έστω, καταδίκη του.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Διακοπές με τους γονείς εν έτει 2008

Όταν ήμουν μικρός, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε διακοπές με τους γονείς μου. Ενίοτε, έρχονταν και ο παππούς με τη γιαγιά. Ακόμα και τότε, όμως, η φροντίδα μας ανήκε στους γονείς μου, οι οποίοι, αν και προέρχονταν από κουραστικές χρονιές (στη δεκαετία του '70 και του '80 η εργαζόμενη μητέρα μου αποτελούσε την εξαίρεση στον κανόνα, που ήθελε τις μητέρες να ασχολούνται, τουλάχιστον μετά τη γέννα, αποκλειστικά με τα του οίκου τους), δε σταματούσαν στιγμή να ασχολούνται με μένα και την αδελφή μου, ως άρμοζε σε δύο συνειδητοποιημένους και στοργικούς γονείς.
Στις πρόσφατες διακοπές μου, όμως, διεπίστωσα το παρακάτω φαινόμενο, ήτοι οικογένειες με παιδιά, που έσερναν μαζί τους και κάποια κυρία με ανατολίτικα χαρακτηριστικά, πιθανόν Φιλιππινέζα, η οποία και ασχολούνταν με τα παιδιά. Ενόσω οι γονείς έπιναν το καφεδάκι τους ή έκαναν το μπάνιο τους, η Φιλιππινέζα (ή όποια άλλη εθνικότητα και αν είχε) ασχολούνταν με τα παιδιά, ήτοι τα έντυνε, τα τάιζε, τα σκούπιζε κ.λπ. Ενδεχομένως, στο ξενοδοχείο μετά θα συνέχιζε να τα φροντίζει. Όσο μπορούσα να παρακολουθήσω τις οικογένειες αυτές, έβλεπα ότι οι γονείς ουδόλως ασχολούνταν με τα παιδιά. Ενίοτε έδιναν κάποια εντολή στην "γκουβερνάντα" και έπειτα αποσύρονταν στη ραστώνη τους.
Παλαιά, στην έκθεση στο σχολείο "πώς πέρασα στις διακοπές μου" γράφαμε ότι πήγαμε διακοπές με τους γονείς. Θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσουμε τις εκθέσεις των παιδιών των παραπάνω οικογενειών. Και, ανεξάρτητα από αυτό, να δούμε, αν ευσταθεί η διαπίστωση των παραπάνω γονέων ότι "πήγαμε διακοπές με τα παιδιά".

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2008

"Πολλά" δολοφονίες και μύθοι

Διαβάζοντας, σήμερα, σε ένθετο περιοδικό εφημερίδας με μεγάλη κυκλοφορία ότι ο γνωστός δημοσιογράφος κ. Λιάγκας έχει ζητήσει "πολλά συγγνώμη", αναρωτήθηκα πόσα "πολλά συγγνώμη" θα πρέπει να ζητήσει και από τον κόσμο,που τον ακούει να εκτοξεύει τέτοια"πολλά ασυγχώρητα". Περαιτέρω, η διαβόητη κα. "Καλλίστη", δημοσιογράφος, που διατηρεί στήλη στην εφημερίδα "ΤΟ ΘΕΜΑ" αναπαράγει για μια, ακόμα, φορά το μύθο περί καθιέρωσης του πολυτονικού συστήματος, έπειτα από πιέσεις της OLIVETTI, η οποία την επομένη ημέρα, υποτίθεται, της καθιέρωσης του μονοτονικού συστήματος, προώθησε στην ελληνική αγορά μηχανές με το μονοτονικό σύστημα. Τα πειστήρια του μύθου αυτού, βέβαια, παραμένουν άφαντα (κάτι μου λέει ότι βρήκα θέμα και για το άλλο ιστολόγιο). Και απλά η εν λόγω δημοσιογράφος αρκείται να αναπαράγει όσα κατά καιρούς έχουν αναφέρει ο κ. Γιανναράς ή ο μακαριστός, πλέον, Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος. Διότι, πολύ απλά, στην πράξη ήδη προ του 1982, της "αποφράδος ημέρας", κατά πολλούς της κατάργησης του πολυτονικού συστήματος, υπήρχαν πλείστα όσα έντυπα, που γράφονταν με το μονοτονικό σύστημα. Κα μιλάμε για έντυπα, όπως το "ΒΗΜΑ", την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" και αρκετά άλλα. Οπότε ποιο λόγο είχε, άραγε, η OLIVETTI και η κάθε OLIVETTI να πιέσει, ώστε να καθιερωθεί και με νόμο το μονοτονικό σύστημα, ώστε να προωθήσει στην αγορά τις γραφομηχανές με το μονοτονικό σύστημα; Τουλάχιστον, η κα. Καλλίστη αποφεύγει τις οιμωγές περί διακοπής της γλωσσικής συνέχειας του έθνους.

Αφήστε την πρωτεύουσα στη θέση της!

Υπέπεσε στην αντίληψή μου πρόσφατα ένα άρθρο στη σελίδα sakiotis.blogspot.com/2008/09/21.html για την ανάδειξη της Θεσσαλονίκης σε πρωτεύουσα της Ελλάδος.
Ο συγγραφέας του άρθρου αυτού, ξεκινώντας από μια γενική διαπίστωση περί της σημερινής καταστάσεως της Ελλάδος, για την οποία δεν έχω να προβάλω κάποια ιδιαίτερη ένσταση, συνεχίζει με μια σειρά από επιχειρήματα, σύμφωνα με τα οποία η Αθήνα ως πρωτεύουσα δεν προσφέρει τίποτα στη χώρα. Θεωρεί, μάλιστα, ότι μέσα από τη διαπίστωση των προβλημάτων αυτών μπορεί να αποτελέσει το πλαίσιο, εντός του οποίου θα τεθεί το θέμα της μεταφοράς της πρωτεύουσας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη.
Αναλυτικότερα, ο κ. Σακιώτης αναφέρει ότι η Αθήνα αποτελεί ένα άναρχα δομημένο πολεοδομικό συγκρότημα με τα γνωστά συμπτώματα της ασχήμιας, της απουσίας πρασίνου κ.λπ. Διαπιστώνει ότι ελάχιστοι θύλακοι ποιότητας έχουν παραμείνει στην πόλη αυτή, οι οποίοι και αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα του άσχημου και απωθητικού αστικού χώρου, που αποκαλούμε «Αθήνα». Εν συνεχεία, διατείνεται ότι η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, που δεν παράγει πολιτισμό, συνεπεία της γενικής παρακμής της χώρας. Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η μεταφορά της πρωτεύουσας από την Αθήνα θα την ωφελούσε.
Το επόμενο μέρος της αναρτήσεως του κ.Σακιώτη αφορά τα πλεονεκτήματα, που παρουσιάζει η Θεσσαλονίκη ως υποψήφια πρωτεύουσα. Πρώτον, αν δούμε γεωγραφικά τη χώρα μας σαν ένα «Γ», η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στο κέντρο αυτού του «Γ», ήτοι αποτελεί το φυσικό κέντρο της Ελλάδος. Στη συνέχεια, γίνεται μνεία τόσο στο φυσικό περιβάλλον, που βρίσκεται πλησίον της Θεσσαλονίκης, όσο και στην πολιτιστική κληρονομία της χώρας, που γειτνιάζει με αυτή. Έπειτα, σύμφωνα πάντα με το συγγραφέα, η Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να αποτελέσει, λόγω της θέσης της, το ενεργειακό κέντρο της χώρας αλλά το εμπορικό κέντρο της, λόγω της θέσεώς της κοντά στις γειτονικές βαλκανικές χώρες αλλά και εκμεταλλευόμενη το σύγχρονο και ταχύτατο δίκτυό της. Ακόμα, το γεγονός ότι βρίσκεται στο μέσο εύφορων εδαφών, θα της δώσει τη δυνατότητα να επιτύχει την καλύτερη ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας, ενώ η θέση της ως πρωτεύουσα της Ελλάδος θα τη βοηθήσει να καταστεί εκπαιδευτικό κέντρο. Επίσης, γίνεται αναφορά στις υποδομές της Θεσσαλονίκης, οι οποίες θα μπορέσουν να υποδεχθούν τη μεταφορά της πρωτεύουσας αλλά και του σχετικού ανθρώπινου δυναμικού, αφού πρώτα αποδοθούν στην πόλη αυτή χρήματα από τον κρατικό κορβανά, που δικαίως, κατά την άποψη του συγγραφέα, επιδιώκει να λάβει η πόλη αυτή. Και ως τελευταίο επιχείρημα, ο κ. Σακιώτης αναφέρει ότι η μεταφορά της πρωτεύουσας στη Θεσσαλονίκη θα δώσει τη δυνατότητα στην πόλη αυτή να παραγάγει ένα νέο πολιτικό ήθος και μια αναγέννηση της δημόσιας διοίκησης.
Δύο βασικά ερωτήματα, που τίθενται, εν προκειμένω, μου επιβάλουν να διαφωνήσω με την άποψη του κ. Σακιώτη. Το πρώτο βασίζεται στην απορία του υποφαινομένου πως με μόνη τη μεταφορά της πρωτεύουσας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη θα καταστεί εφικτή η πρόοδος της χώρας. Κακά τα ψέμματα, ο ήδη διογκωμένος κρατικός τομέας ελάχιστες εγγυήσεις παρέχει περί της τελεσφόρησης του σκοπού αυτού. Επίσης, ο ίδιος κρατικός μηχανισμός, που ήδη δραστηριοποιείται στην Αθήνα (μιλάω για τον εξειδικευμένο μηχανισμό), θα μεταφερθεί αναγκαστικά στη Θεσσαλονίκη, σε περίπτωση μεταφοράς της πρωτεύουσας, και θα κληθεί προφανώς να συνεργαστεί με τους εκεί υπάρχοντες υπαλλήλους. Όπως αντιλαμβάνεστε, υπάρχει κίνδυνος η ήδη υποφώσκουσα αντιπάθεια αρκετών ντόπιων με τους «Αθηναίους» να υλοποιηθεί με μεγάλο ζημιωμένο το ελληνικό κράτος. Έπειτα, ας μη γελιόμαστε, οι έντονες κατά διαστήματα διαμαρτυρίες των τοπικών αρχόντων σχετικά με τις ελλείψεις της Θεσσαλονίκης σε υποδομές, που απαιτούν κρατική μέριμνα (δρόμοι, αεροδρόμιο κ.λπ.) κάθε άλλο παρά επαρκείς υποδομές φανερώνουν. Πώς, λοιπόν, θα εγκατασταθεί εκεί εξ Αθηνών κρατικός μηχανισμός;
Σχετικά με το ίδιο ερώτημα, η μεταφορά της πρωτεύουσας στη Θεσσαλονίκη υπάρχει κίνδυνος να μετατρέψει την πόλη αυτή σε ένα εξίσου προβληματικό αστικό συγκρότημα. Ήδη θεωρώ ότι ως πόλη είναι ιδιαίτερα βεβαρημένη σε ό,τι αφορά την κίνηση, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, χωρίς να λησμονούμε την αθλία κατάσταση του Θερμαϊκού κόλπου. Η μεταφορά της πρωτεύουσας στη Θεσσαλονίκη απλά θα οξύνει τα προβλήματα αυτά. Αν, μάλιστα, λάβουμε υπόψη ότι η θέση της Αθήνας έχει ωθήσει πολλές βιομηχανίες να εγκατασταθούν πλησίον αυτής (Οινόφυτα, για παράδειγμα), τότε αντιλαμβάνεστε πόση επιπλέον περιβαλλοντική επιβάρυνση θα υποστεί η πόλη της Θεσσαλονίκης.
Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με τον εσφαλμένο, κατά την ταπεινή μου άποψη, ισχυρισμό ότι η Θεσσαλονίκη θα μπορέσει να επιτελέσει το ρόλο ,που ο κ. Σακιώτης οραματίζεται, με την ανακήρυξή της ως πρωτεύουσας. Ας μη γελιόμαστε, επί σειρά ετών, η Θεσσαλονίκη κατάφερε να καταστεί παραγωγική και καινοτόμος πόλη, με παράδειγμα τις πολλές βιομηχανίες, που έδρευαν στην πόλη αυτή και έφεραν τη δική τους επανάσταση στο χώρο τους, όπως ο Μπουτάρης στην οινοποιία, η “SATO” στο επαγγελματικό έπιπλο, η «ΑΛΟΥΜΥΛ» στην παραγωγή αλουμινοκατασκευών για οικοδομική χρήση, η "GOODY'S" στο γρήγορο φαγητό κ.λπ., πέτυχε να δημιουργήσει μια άκρως λειτουργική και χωρίς χρέη αστική συγκοινωνία, επέτρεψε σε μια σημαντική πνευματική γενιά να αναδειχθεί και να αναδείξει την πόλη (Πεντζίκης, Βαφόπουλος, Μοσκώφ κ.λπ.), το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης παρήγαγε σπουδαίο έργο επί σειρά ετών και ανέδειξε σπουδαίους καινοτόμους δασκάλους (Μαρωνίτης, Κριαράς κ.λπ.)και, γενικά, είχε μια δυναμική, που της επέτρεπε να προχωράει χωρίς παρωπίδες και στραβές ματιές προς την Αθήνα. Τα τελευταία χρόνια, όμως, η εικόνα της πόλεως αυτής είναι, μάλλον, αποκαρδιωτική. Πέρα από τις ακμάζουσες επιχειρήσεις, που προαναφέραμε, πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν, συνεπεία της ανόδου του κόστους, που είχαν από την παραμονή τους στην Ελλάδα (ετοιμάζεται η ΖΗΜΕΝΣ, προηγήθηκε η “GOODYEAR” και άλλες), αφήνοντας πολλούς ανέργους, που η τοπική κοινωνία δεν μπόρεσε να απασχολήσει. Η πάλαι ποτέ ανθούσα πνευματική σκηνή της πόλεως όχι μόνο δεν κατάφερε να κρατήσει αρκετά από τα σπουδαία ονόματά της από ένα σημείο και μετά (ενδεικτικές οι νύξεις του μακαρίτη, πλέον, Γιώργου Ιωάννου για το θέμα αυτό) αλλά και δεν κατάφερε να παραγάγει λογοτέχνες του μεγέθους των εκλιπόντων, που παραπάνω αναφέραμε. Ακόμα, η ανάδυση και επικράτηση ακραίων τοπικών πολιτικών με μόνο στόχο τους την επιδίωξη περισσοτέρων κρατικών επιχορηγήσεων αλλά και την καλλιέργεια μιας ανέξοδης αντιπαλότητας με "το κράτος των Αθηνών"σαφώς και δείχνει τι ακριβώς απασχολεί πολλούς εκ των υποστηρικτών της μεταφοράς της πρωτεύουσας στην πόλη αυτή (ο κ. Σακιώτης δεν υπαινίσσεται κάτι τέτοιο αλλά μάλλον αποτελεί την εξαίρεση).
Η μεταφορά της πρωτεύουσας στη Θεσσαλονίκη, όπως υποστηρίζεται από αρκετούς τοπικούς φορείς, εμφανίζεται ως ένας πόθος για μεγαλύτερη νομή της κρατικής εξουσίας και όχι ως ένα μέσο για την ανάδειξη της χώρας(και πάλι εξαιρώ τον κ. Σακιώτη από την κατηγορία αυτή). Η ροή περισσοτέρων χρημάτων στη Θεσσαλονίκη εμφανίζεται ως μια πάγια αξίωση των φορέων της, χωρίς να αναζητείται η κατάληξη των χρημάτων, που έχουν εισρεύσει τα τελευταία χρόνια στην πόλη αυτή (και δεν είναι καθόλου λίγα). Η καλλιεργούμενη εχθρότητα εναντίον της Αθήνας υποκινήθηκε από πολιτικούς αμφιβόλου αναστήματος και ικανοτήτων και ελάχιστα βοήθησε στην ανάπτυξη ενός προβληματισμού σχετικού με την ανάπτυξη της πόλης άλλως η υπερκέραση των προβλημάτων της Θεσσαλονίκης βρήκε ως μόνη λύση την αξίωση για περισσότερα χρήματα, τα οποία, όμως, είναι άγνωστο πως θα επιλύσουν τα προβλήματα της πόλεως αυτής.
Συμπερασματικά, η ανάδειξη της Θεσσαλονίκης σε εμπορικό, ενεργειακό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό κέντρο κ.λπ. κέντρο δεν πρόκειται να επιτευχθεί παρά με μια συγκέντρωση των άκρως υπολογίσιμων δυνάμεών της, που θα θέσουν ένα σχέδιο ανάδειξης της πόλεως αυτής, ίσως και με την ανάδειξη καλύτερων πολιτικών προσώπων σε καίριες θέσεις. Και σίγουρα αυτό δε θα επιτευχθεί είτε με την ανακήρυξή της ως πρωτεύουσας της Ελλάδος είτε με άστοχα επιχειρήματα, τύπου «η Αθήνα είναι ίσως η μόνη πρωτεύουσα της Ευρώπης, που δεν παράγει πολιτισμό».

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Αναζητούνται πολλά χαμόγελα

Θα μπορούσαν να είναι διάσημοι και ακριβοπληρωμένοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Ντρογκμπά, ο Εσιέν ή ο Ετο’ο αλλά δεν είχαν, φαίνεται, το ταλέντο ή δεν τους πρόσεξε κάποιος ατζέντης. Θα τους βλέπαμε υπότροφους σπουδαστές σε μια ξένη χώρα να διαπρέπουν επιστημονικά, κάνοντας, ταυτόχρονα, δουλειές του ποδαριού, για να τα φέρουν βόλτα, πλην, όμως, οι υποτροφίες δεν περισσεύουν στις χώρες της Μαύρης Ηπείρου, οι οποίες έχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα να επιλύσουν. Και, υπό κανονικές συνθήκες θα ζούσαν στον τόπο τους, θα είχαν μια αξιοπρεπή δουλειά και ενδεχόμενα μια αγαπημένη οικογένεια, αν αυτές οι «κανονικές συνθήκες» δεν ήταν κάτι απλά σχετικό για τα δεδομένα της Αφρικής.
Τελικά, κατέληξαν, πολλοί από αυτούς, στη χώρα μας. Ανειδίκευτοι εργάτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με τα γνωστά ροζ χαρτιά των πολιτικών προσφύγων και την ιώβεια υπομονή, μέχρι να αποκτήσουν κανονική άδεια παραμονής, περιφέρονται στους δρόμους και τις πλατείες των πόλεών μας πουλώντας την πραμάτειά τους. Οι νεότεροι από αυτούς πουλάνε σι-ντι, οι μεγαλύτεροι πουλάνε κάτι σκαλιστά μικροέπιπλα και μπιμπελό. Τους αναγνωρίζετε από τις γνωστές πλαστικές σακκούλες, όπου φυλάνε το εμπόρευμά τους ή τους βλέπετε φορτωμένους με μπιμπελό και μικροέπιπλα.
Και, όμως, χαμογελάνε. Σε πλησιάζουν να σου πουλήσουν πράγματα και σου χαρίζουν ένα υπέροχο χαμόγελο, όχι όλοι αλλά οι περισσότεροι. Η ευγένειά τους σε σαστίζει. Μα δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει και χαμογελούν; Φτωχοί άνθρωποι είναι και, όμως, δείχνουν να χαίρονται τη ζωή τους. Ακόμα και όταν η αγένεια των ημεδαπών τους χτυπάει κατάμουτρα και οι στρογγυλοκαθισμένοι θαμώνες των καφεποτείων της ελληνικής επικράτειας του αποπαίρνουν σκαιά, αυτοί απλά φεύγουν και προσφέρουν το χαμόγελό τους (και το προϊόν τους, φυσικά) παραδίπλα.
Τους συγκρίνω με μας, που ζούμε πιο άνετα από αυτούς. Συχνά περνά πολλή ώρα, μέχρι να δω κάποιο πρόσωπο χαμογελαστό. Το προσωπείο της δυστυχίας μοιάζει να έχει κολλήσει στα περισσότερα πρόσωπα και δε λέει να ξεκολλήσει. Μούρτζουφλοι, κακόμοιροι και με χαμένο βλέμμα απλώνονται παντού και δε λένε να απορρίψουν την αρνητική αύρα.
Ξέρω, θα ισχυριστείτε ότι η ζωή είναι σκληρή και δεν υπάρχει σκέψη για χαμόγελα. Αναζητώ την εποχή, που η ζωή ήταν εύκολη αλλά μάλλον ψάχνω μια, ακόμα, χίμαιρα. Και ο νους μου πάει στους ανήλικους μαθητές και σε όλους εκείνους, που οι πλάτες τους δεν έχουν να σηκώσουν οικογενειακά βάρη, απλήρωτους λογαριασμούς και ληξιπρόθεσμες δόσεις και θα έπρεπε να χαίρονται περισσότερο τη ζωή τους αλλά η διαπίστωση ότι και αυτοί δείχνουν να έχουν υιοθετήσει την πολιτική των κρεμασμένων μούτρων καταρρίπτει τις όποιες ψευδαισθήσεις μου. Με ποια λογική, άραγε; Επειδή έχουν άγχος για το αβέβαιο αύριο; Και πώς στην ευχή συμβαδίζει αυτό με τις τακτικές επισκέψεις στις καφετερίες και τα μπαράκια; Ή μήπως ο μουτρωμένος είναι απαραίτητα και πιο συνειδητοποιημένος αναφορικά με τις δυσκολίες της ζωής;
Χαμογελάστε, ρε, τι σας ζητάνε, που θα έλεγε και ο κ. Χρόνης Μίσσιος στο ομότιτλο βιβλίο του. Πετάξτε μακρυά τις αγέλαστες μάσκες, στραβώστε τα άκαμπτα στόματά σας, διώξτε την κακομοιριά! Αν κάποιοι άνθρωποι, μακρυά από τον τόπο τους, μπορούν, σε ένα τόπο, που δε φημίζεται και για την ανοχή του, να χαμογελούν, ακόμα και όταν τους περιφρονούν, δε βλέπω το λόγο εσείς να μην μπορείτε να γελάσετε. Χαμογελάστε, ρεεεεεε!

Βιβλία : Μάο, η άγνωστη ιστορία, των Γιούνγκ Τσανγκ και Τζών Χάλλιντεϋ

«Ο Μάο Τσε-τουνγκ, ο άνθρωπος που για δεκαετίες ολόκληρες άσκησε απόλυτη εξουσία στο ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού, είναι υπεύθυνος για το θάνατο, και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης, 70 εκατομμυρίων ανθρώπων, υπεύθυνος δηλαδή για περισσότερους θανάτους από οποιονδήποτε άλλον ηγέτη του 20ού αιώνα».
Με αυτό τον τρόπο ξεκινάει η βιογραφία του Μάο Τσε-τουνγκ, του «Μεγάλου Τιμονιέρη», ενός μυστηριώδους προσώπου, που κυβέρνησε την Κίνα για 27 χρόνια με τον πλέον απολυταρχικό τρόπο αλλά, ελλείψει ειδικότερων πληροφοριών την εποχή εκείνη για το πρόσωπό του, λατρεύτηκε από πολύ κόσμο, ιδίως από διανοούμενους, όπως ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο οποίος, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τις εκκαθαρίσεις της Πολιτιστικής Επανάστασης «ηθικά αποδεκτές», πρωταγωνιστές του φοιτητικού κινήματος, όπως ο Άμπι Χόφμαν και ο Τζέρι Ρούμπιν αλλά και οι «Μαύροι Πάνθηρες».
«ΜΑΟ, Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», τιτλοφορείται η βιογραφία ενός εκ των γνωστότερων αγνώστων του 20ου αιώνα. Την υπογράφουν η Γιουνγκ Τσανγκ και ο σύζυγός της, Τζων Χάλλιντεϋ. Η πρώτη είναι γνωστή στη χώρα μας και από το αυτοβιογραφικό της μυθιστόρημα «ΑΓΡΙΟΚΥΚΝΟΙ, ΤΡΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ», όπου περιγράφει τη ζωή της γιαγιάς, της μητέρας της αλλά και της ίδιας στην Κίνα από την εποχή της κατάρρευσης της δυναστείας των Τσινγκ έως και το 1978, χρονιά, κατά την οποία η συγγραφέας έλαβε υποτροφία για τη συνέχιση των σπουδών της στην Αγγλία, όπου και μένει σήμερα.
Στο ογκώδες πόνημα (περισσότερες από 700 σελίδες), ξεδιπλώνεται η ζωή του προσώπου, που κυβέρνησε την πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου για 3 δεκαετίες. Τα πρώτα του χρόνια, η δίψα του για μάθηση, η ένταξή του στο Κομμουνιστικό Κόμμα, η άνοδός του στην εξουσία αλλά και η διακυβέρνηση της Κίνας έως το θάνατό του το 1976 δίδονται μέσα από διάφορες πηγές, πολλές εκ των οποίων, κατά δήλωση των συγγραφεων, παρουσιάζονται για πρώτη φορά.
Σκοπός των συγγραφέων είναι να αποδομήσουν δραστικά το μύθο του Μάο Τσε-τουνγκ, προβάλλοντας τον πραγματικό του ρόλο στη νεότερη ιστορία της Κίνας. Η ένταξή του επί διετία στο Εθνικιστικό Κόμμα, το μεγάλο αντίπαλο των Κομμουνιστών για 20, τουλάχιστον χρόνια, οι τρομερές δολοπλοκίες, με τις οποίες επεχείρησε να εξοντώσει, και το πέτυχε τις περισσότερες φορές, τους πολιτικούς αντιπάλους του, οι ολέθριοι χειρισμοί του και το κόστος τους, ο απύθμενος ατομισμός του, που τον ώθησε να μη σεβαστεί ούτε τα ίδια του τα παιδιά, η τρυφηλότητα, που χαρακτήριζε τη ζωή του από την εποχή, που κατέλαβαν οι Κομμουνιστές την εξουσία μέχρι και το θάνατό του, ενώ ο λαός του λιμοκτονούσε, η με κάθε μέσο προώθηση της προσωπολατρείας του την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης, όταν και το μεγαλύτερο μέρος της πολιτιστικής κληρονομίας της Κίνας χάθηκε για πάντα, η προώθηση σε ανώτατες θέσεις προσώπων με μόνο προσόν την τυφλή υποταγή τους στις εντολές του, με αποκορύφωμα την προώθηση στο Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος της (τέταρτης, κατά σειρά) συζύγου του, της τρομερής «Μαντάμ Μάο», η κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος είτε σε ανεδαφικά σχέδια είτε στη χρηματοδότηση βραχύβιων και αποτυχημένων πολιτικών σχηματισμών και αντάρτικων, με σκοπό να αποσπάσει από τη Σοβιετική Ένωση όσο το δυνατό περισσότερες χώρες ή να εντάξει τρίτες χώρες στη δική του σφαίρα επιρροής (με μόνο έπαθλο την Αλβανία), η τρομακτική χειραγώγηση του κινέζικου λαού μέσω της τρομοκρατίας και πολλές άλλες πτυχές του καθεστώτος του Μάο Τσε-τουνγκ έρχονται στην επιφάνεια με μυθιστορηματικό τρόπο και καθηλώνουν με την αγριότητά τους τον αναγνώστη.
Κάποια εμπάθεια στη γραφή είναι εμφανής, ίσως διότι έχουμε συνηθίσει στους ύμνους για το καθεστώς του Μάο Τσε-τουνγκ, οι οποίοι, όμως, προέρχονται από πρόσωπα, που είτε σκοπίμως είτε λόγω της προπαγάνδας του μαοϊκού καθεστώτος δεν μίλησαν για τα δεινά του κινεζικού λαού επί εποχής Μάο. Φυσικά, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η οικογένεια της συγγραφέως υπέστη οδυνηρές διώξεις κατά την εποχή της Πολιτιστικής Επανάστασης με αστήρικτες κατηγορίες. Αυτό το έντονο, όσο διαβάζει κανείς το βιβλίο αυτό, συναίσθημα της Γιούνγκ Τσανγκ δε βοηθάει τον αναγνώστη να αποτιμήσει με ψυχραιμία την προσωπικότητα του Μάο Τσε-τουνγκ και σαφώς θα περίμενα προσωπικά μια περισσότερο αποστασιοποιημένη εκτίμηση του φαινομένου Μάο. Ωστόσο, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η λεπτομερής αλλά και ωμή συνάμα καταγραφή των περιστατικών, που αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας στη μαοϊκή Κίνα, γίνεται με σκοπό να καταδειχθεί ακριβώς ο χαρακτήρας του ανθρώπου, που τα προκάλεσε. Και όσο σκληρά και αν ακούγονται τα περιστατικά αυτά, δυστυχώς απηχούν τη σκληρή πραγματικότητα της μαοϊκής Κίνας.
Εντέλει, αυτό, που αποκομίζει ο αναγνώστης, είναι ένα κάθε άλλο παρά ελκυστικό πορτραίτο του Μάο Τσε-τουνγκ. Πανέξυπνος αλλά εις βάρος του λαού και της χώρας του, ικανός στην τοποθέτηση ικανών στελεχών στην κυβέρνησή του σε περιόδους, που δεν υπήρχαν αναταραχές, αλλά απηνής διώκτης τους, όταν το έκρινε σκόπιμο (ακόμα και το σπουδαιότερο σύμμαχό του τον Πρωθυπουργό Τσου Εν-λαι δεν τον άφησε να κάνει εγχείρηση για την αφαίρεση καρκίνου, ώστε να είναι σίγουρος ότι αυτός θα πέθαινε πριν από τον ίδιο), μορφωμένος και βιβλιοφάγος, που, όμως, στέρησε από το λαό του τη δυνατότητα να διαβάζει, γοητευτικός στους ξένους ηγέτες αλλά απαίσιος με το λαό του (ενδεικτικοί οι έπαινοι του Χένρυ Κίσσινγκερ την εποχή, που επέστρεψε από την Κίνα στις αρχές του ’70), λάτρης του ωραίου αλλά υπεύθυνος για την καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους της σπουδαίας πολιτιστικής κληρονομίας της χώρας του (όσοι επισκεφτείτε την Κίνα και μπείτε σε όσα μνημεία σώθηκαν από τη λαίλαπα της Πολιτιστικής Επανάστασης, θα διαπιστώσετε ότι εκτός από τους τοίχους δε σώζεται τίποτε άλλο, όλα τα έπιπλα και σκεύη τους κατεστράφησαν την εποχή εκείνη), οπαδός της άνετης ζωής, που, όμως, έπαιρνε τη σοδειά της κατ’ εξοχήν αγροτικής χώρας του, για να αποδείξει ότι υπήρχε πλεόνασμα παραγωγής, με αποτέλεσμα πολλους λιμούς και στερήσεις, άφησε πίσω του μια χώρα κατεστραμμένη, ένα λαό τρομαγμένο και πεινασμένο και ένα πολίτευμα, που εξακολουθεί να καταδυναστεύει το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού. Α, και μια διάχυτη στον αναγνώστη περιφρόνηση για το λαό, που κυβέρνησε άτεγκτα επί 27 χρόνια, και τις ανάγκες του.
Υ.Γ. Στα μείον της εκδόσεως εντάσσονται και αρκετά λάθη, συντακτικά και ορθογραφικά. Η λαθοθηρία δεν εντάσσεται στις αγαπημένες μου ασχολίες αλλά, όταν αγοράζω ένα βιβλίο από ένα οίκο με παράδοση στα προσεγμένα βιβλία, όπως η «ΕΣΤΙΑ», το οποίο, συν τοις άλλοις, δεν είναι και ιδιαίτερα φθηνό, απαιτώ να μην υπάρχουν λάθη, που βγάζουν μάτι. Ήτοι, όταν διαβάζω «συνελήφθηκε» (αντί «συνελήφθη» ή «συλλήφθηκε») ή «το Πιόνγκγιανγκ», που, στην πραγματικότητα, είναι η Πιόνγκγιανγκ, η πρωτεύουσα της Βόρειας Κορέας, νομίζω ότι δικαιούμαι να γκρινιάζω.

Ο "μπαμπούλας" των ξένων

Αν έχετε αποπειραθεί να μετρήσετε, πόσες φορές έχετε ακούσει, μετά από ένα δυσάρεστο συμβάν στην Ελλάδα, να λέγεται η φράση «Θα γελάνε μαζί μας στο εξωτερικό» ή «ρεζίλι θα γίνουμε έξω» ή πάσα παρόμοια πρόταση, σίγουρα θα έχετε χάσει το λογαριασμό. Είναι, άλλωστε, τόσα τα παράδοξα περιστατικά στη χώρα μας, που είναι λογικό να μην μπορεί εύκολα να τα καταμετρήσει ακόμα και ο πιο ανεπτυγμένος νους.
Ωστόσο, προσωπικά προβληματίζομαι, όταν ακούω αυτή τη φράση ή παρόμοιες αυτής. Πέρα από το γεγονός ότι αποτελεί την εύκολη εξωτερίκευση του θυμικού μας και δε συνοδεύεται, συνήθως, από κάποιες ενέργειες, οι οποίες θα καταδείξουν ότι είμαστε διατεθειμένοι ως λαός να μην επαναλάβουμε κάποια λάθη μας, γεννά εύκολα την απορία, αν θα μας απασχολούσε το ίδιο ένα δυσάρεστο συμβάν στην περίπτωση, που δεν θα έκανε αίσθηση στο εξωτερικό. Με άλλα λόγια, αν ένα περιστατικό δε θεωρούνταν άξιο λόγου εκτός Ελλάδος, θα θεωρούσαμε άξιους μομφής τους δράστες του;
Νομίζω ότι αυτή η λογική, η οποία έχει διαπεράσει όλα τα κοινωνικά στρώματα της χώρας μας αποδεικνύει ότι ίσως δεν είμαστε άξιοι να βελτιώσουμε κάτι στην Ελλάδα, αν δεν υπάρχει ο «μπαμπούλας» των ξένων. Ο ξένος αποτελεί το κίνητρο, υποτίθεται, ώστε να σοβαρευτούμε στην καθημερινότητά μας και να λύσουμε τα προβλήματα του τόπου. Η έλευση των ξένων με την ΕΟΚ, όπως έλεγαν παλαιότερα, θεωρήθηκε η λύση στα προβλήματα του τόπου, διότι αυτοί θα έβλεπαν «τα χάλια μας» και θα μας ανάγκαζαν να σοβαρευτούμε. Αν, τώρα, ο στόχος επετεύχθη, μετά από 27 χρόνια στην Ενωμένη Ευρώπη, αυτό χωράει πολλή συζήτηση. Πάντως, το φόβητρο του ξένου εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως δηλωτικό της σοβαρότητας ενός θέματος στη χώρα μας.
Την αφορμή για το σχόλιο αυτό την έδωσε μια ανάρτηση στο ιστολόγιο του linguafranca, όπου γινόταν αναφορά στην ενέργεια δύο συμπολιτών μας (τρομάρα τους), οι οποίοι είχαν δέσει τρεις νεκρές αλεπούδες με σκοινί στο μηχανάκι τους και τις έσερναν για αρκετά χιλιόμετρα σε κάποιο δρόμο. Βέβαια, η ανάρτηση αυτή αποτελούσε αναπαραγωγή ενός θέματος από άλλο ιστολόγιο, πράγμα, που γινόταν αμέσως γνωστό και εκεί στο άλλο ιστολόγιο αναφερόταν ότι «οι τουρίστες έχουν φρικάρει τελείως». Ίσως και να κάνω λάθος, διότι και οι Έλληνες κάνουμε τουρισμό (ίσως με περισσότερη διάρκεια από το συνηθισμένο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) αλλά επειδή είθισται να αναφερόμαστε σε ξένους, όταν γίνεται λόγος για τουρίστες, θεώρησα ότι γινόταν αναφορά σε ξένους τουρίστες, οι οποίοι συνήθως είναι περισσότερο φιλόζωοι από εμάς.
Άραγε πότε θα σοβαρευτούμε χωρίς φόβητρα και ξένους;

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

Ο αποδιοπομπαίος τράγος ως το έσχατο μέσο καταπολέμησης της διαφθοράς

Η παραίτηση του, μέχρι πρότινος Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγίου και Νησιωτικής Πολιτικής, κ. Βουλγαράκη αλλά και η σημερινή παραίτηση της κας. Ζαχαρέα από τον τηλεοπτικό σταθμό ALTER και το ραδιοφωνικό σταθμό REAL FM αποδεικνύουν την επιθυμία της κυβέρνησης να αντιστρέψει το σε βάρος της κλίμα, έστω και με τη θυσία προσώπων πολύ κοντινών στον κ. Πρωθυπουργό. Διότι η πρόσφατη δημοσκόπηση, που έφερε το ΠΑΣΟΚ να προηγείται κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες, κατέδειξε με τον πλέον ενδεικτικό τρόπο ότι η απουσία εν γένει έργου αλλά και η συμμετοχή των ανωτέρω προσώπων σε δραστηριότητες, που προκάλεσαν κατακραυγή, λόγω της θέσεως, που τα πρόσωπα αυτά κατείχαν, μέτρησαν περισσότερο στον κόσμο απ’ ό,τι η απουσία πολιτικού λόγου και λύσεων από το στρατόπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Βέβαια, ο κανόνας στην Ελλάδα είναι να παραιτούνται κάποια στιγμή τα πρόσωπα εκείνα, που βαρύνονται με συναλλαγές ύποπτες, λόγω της θέσεως, που κατέχουν, είτε τα ίδια στην κυβέρνηση ή σε συναφείς με αυτή θέσεις είτε τρίτα πρόσωπα συνδεόμενα με αυτά στενά, όταν, όμως, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, ήτοι όταν κάποιοι τρίτοι, αντιπολιτευόμενοι και μη, επιδιώκουν να μην κουκουλωθούν τα κακώς κείμενα των προσώπων αυτών. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, τα εν λόγω πρόσωπα πιέστηκαν ιδιαίτερα από τις καταστάσεις, που ανέκυψαν εις βάρος τους, κυρίως μέσα από το ίδιο τους το κόμμα, να παραιτηθούν. Πάλεψαν να παραμείνουν στις θέσεις τους, υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους αλλά ήταν φανερό ότι έπρεπε να παραιτηθούν, μήπως και αντιστραφεί το άκρως αρνητικό για την κυβέρνηση κλίμα.
Ωστόσο, τίθεται το ζήτημα, κατά πόσο η κυβέρνηση θα ερευνήσει το βάσιμο των καταγγελιών εις βάρος ενός, μέχρι πρότινος, για να μην ξεχνιόμαστε, μέλους της, το οποίο παραμένει εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου υπό την ιδιότητά του ως βουλευτή. Οι εις βάρος του κατηγορίες τυγχάνει να συνοδεύονται από έγγραφα, τα οποία αποδεικνύουν ότι ο εν λόγω τέως Υπουργός καταστρατήγησε το Σύνταγμα, το οποίο, κατ’ άρθρο 57 προβλέπει ότι «Τα καθήκοντα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με τα έργα ή την ιδιότητα …… του εταίρου ή μετόχου …….. επιχείρησης, η οποία α) Αναλαμβάνει έργα και μελέτες ή προμήθειες του Δημοσίου……. Ε) μισθώνει για εμπορικούς λόγους ακίνητα του Δημοσίου» κ.λπ. Η ανάγνωση των σκοπών της εταιρείας, στην οποία ο κ. Υπουργός συμμετείχε, δεν προέβλεπε την εξαίρεση των συναλλαγών με το Δημόσιο, οπότε κανένας δεν μπορεί να αποκλείσει ότι συμμετείχε σε συναλλαγές με το υπό ευρεία έννοια Δημόσιο. Και μη βιαστείτε να υποστηρίξετε, ότι ο έλεγχος των όποιων ενεργειών της εν λόγω εταιρείας θα θέσει σε κίνδυνο την ασφάλεια των συναλλαγών, διότι όσοι συναλλάσσονταν μαζί της γνώριζαν πολύ καλά ποιος συμμετείχε σε αυτή.
Το ίδιο συμβαίνει με την κα. Ζαχαρέα. Βέβαια, οι δημοσιογραφικές ενασχολήσεις της εντάσσονται στο δικαίωμα της προσωπικότητας και στο εξ αυτού ειδικότερο δικαίωμα της επιλογής εργασίας, ενώ δεν αποτελεί πολιτικό πρόσωπο. Όμως, όταν η κα. Ζαχαρέα είναι σύζυγος του Υπουργού Τύπου, κ. Ρουσόπουλου και κατείχε ιδιαίτερα νευραλγική θέση στα Μ.Μ.Ε., όπου εργαζόταν, τότε τίθεται ζήτημα, εάν τα εν λόγω μέσα διέθεταν ιδιαίτερους τρόπους προσέγγισης του παραπάνω υπουργείου, ώστε να έχουν μεγαλύτερο μερίδιο στην κρατική διαφήμιση απ’ ό,τι αν η κα. Ζαχαρέα δεν εργαζόταν σε αυτά ή αν τηρούσαν τους κανόνες, που διέπουν τη λειτουργία τους.
Φυσικά, ούτε στη μια ούτε στην άλλη περίπτωση υπάρχουν αποδείξεις για παράβαση του νόμου. Ωστόσο, όμως, σε ένα κράτος δικαίου είναι λογικό τέτοιες ενέργειες όχι μόνο να απαγορεύονται αλλά και να ελέγχονται στενά από την αρμόδια αρχή. Και, βέβαια, και αν, ακόμα, αποδειχθεί ότι ουδεμία παράβαση νόμου έλαβε χώρα, η ηθικά απαξία των ενεργειών των παραπάνω προσώπων βαρύνει ιδιαίτερα την κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση, που θα μπορούσε να είναι στη θέση της, διότι δεν μπορείς να επικαλείσαι τη συνήθεια των Ελλήνων να φοροδιαφεύγουν, ώστε να κάνεις και εσύ το ίδιο, τη στιγμή, που διαθέτεις τον τρόπο, λόγω της θέσης σου, να αποκρύψεις αποτελεσματικότερα τα εισοδήματά σου, χωρίς να διαφεύγει ότι συμμετέχεις σε μια κυβέρνηση, που έχει θέσει ως στόχο της, μεταξύ άλλων, και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ούτε, φυσικά, μπορείς να επικαλείσαι την 20ετή θητεία σου στα Μ.Μ.Ε της χώρας, ενώ η συζυγική σχέση σου με τον Υπουργό Τύπου δίνει πλείστες όσες αφορμές.
Δεν προδίδει απαισιοδοξία, όμως, να σκεφτόμαστε ότι, δυστυχώς, η παραίτηση των παραπάνω προσώπων θα αποτελέσει και το όριο στις προσπάθειες της κυβέρνησης να πατάξει τη διαφθορά και την παρανομία στους ίδιους της τους κόλπους. Διότι στην αντίθετη περίπτωση θα διετάσσετο κάποια έρευνα, ώστε να διαπιστωθεί, αν τα ανωτέρω πρόσωπα παρεβίασαν το νόμο. Ενώ τώρα αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι η λογική του αποδιοπομπαίου τράγου θα λειτουργήσει ως μέσο εκτόνωσης της κατάστασης, χωρίς να υπάρχει η πρόθεση να τεθούν κάποιες βάσεις για την αποφυγή τέτοιων παραδειγμάτων στο μέλλον. Και αυτό είναι το χειρότερο.

Περί του κ. Νομάρχη Θεσσαλονίκης

Θυμάμαι το νυν Νομάρχη Θεσσαλονίκης, κ. Ψωμιάδη, την επομένη την ήττας του Ολυμπιακού από την Μπανταλόνα το 1994, στον τελικό του (τότε) Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης να υποστηρίζει σε τοπικό τηλεοπτικό δίκτυο τους «φίλους» του Π.Α.Ο.Κ., που πανηγύριζαν κάτω από το Λευκό Πύργο για την ήττα του Ολυμπιακού, δηλώνοντας ότι έτσι «ο λαός της Θεσσαλονίκης έδωσε την απάντησή του στο κατεστημένο των Αθηνών». Αργότερα, συγκινημένος ομολογούσε πως το αυθαίρετο κτίσμα, που του ανήκε, το είχε φτιάξει «για τη μανούλα του». Ακολούθησε η συμμετοχή του στην κριτική επιτροπή καλλιστείων, η μεταμφίεσή του σε «Ζορό», η συνύπαρξή του σε τηλεοπτικό σταθμό μετά του γνωστού «ελληνέμπορα» κ. Λιακόπουλου, το άφθονο εις βάρος του μπουγέλο, παρουσία τηλεοπτικών καμερών, για να τιμήσει ένα έθιμο της Βορείου Ελλάδος. Άλλοτε, πρωτοστάτησε στην καύση του βιβλίου «Μν» του κ. Μίμη Ανδρουλάκη μαζί με παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, χαρακτήρισε «επανάσταση» το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 και, τέλος, κατέστησε γνωστές τις απόψεις του περί γενετικής, όταν ξέσπασε η ιστορία με τον Οδυσσέα Τσενάι, με τη φράση «Έλληνας δε γίνεται κανένας, ο Έλληνας γεννιέται».
Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει άλλα τόσα στα ήδη προαναφερθέντα καμώματα του κ. Νομάρχη και η λίστα δεν θα είχε τελειωμό, λαμβανομένου υπόψη ότι ο εν λόγω πολιτικός άρχων της Θεσσαλονίκης συνηθίζει να προβάλλει τον εαυτό του με κάθε μέσο.
Όσοι πιστεύουν ότι η παρουσία και παραμονή του Νομάρχη Θεσσαλονίκης, κ. Ψωμιάδη, στην πρώτη θέση στη λίστα των αγαπημένων των Μ.Μ.Ε. αποτελεί την απόδειξη ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του παραλόγου, ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Διότι ο κ. Νομάρχης όχι μόνο έχει πετύχει, ώστε να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική σκηνή του δεύτερου σε μέγεθος Δήμου της χώρας αλλά έχει καταφέρει να εκφράσει με τον τρόπο του και το συντηρητικότερο κομμάτι της Θεσσαλονίκης. Σύμφωνοι, δεν μπορεί να πιστωθεί μια ολόκληρη πόλη τον υποπίπτοντα πολλές φορές σε γραφικότητες κ. Νομάρχη αλλά η αδυναμία της τοπικής κοινωνίας να αναδείξει μια προσωπικότητα, που θα μπορούσε να αποτελέσει τον κυματοθραύστη στο φαινόμενο αυτό, είτε μιλάμε σε επίπεδο τοπικών κομματικών οργανώσεων είτε σε επίπεδο απλών πολιτών, σαφώς και δεν μπορεί να καταλογιστεί στα θετικά μιας πόλης, που μέχρι και πριν από λίγα έτη φημιζόταν για την ανεκτικότητα και το ανοικτό μυαλό των κατοίκων της, στοιχεία, που δε χαρακτηρίζουν τον κ. Νομάρχη.
Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Νομάρχης πέτυχε όχι μόνο να εκφράσει την ,όχι πάντα αδικαιολόγητη, διαμαρτυρία των κατοίκων της πόλης αυτής για την πολιτική της κεντρικής εξουσίας αλλά και να τη μονοπωλήσει. Αν και αρκετοί κάτοικοι της πόλεως αυτής, ήτοι δυνάμει ψηφοφόροι του κ. Ψωμιάδη, διαφωνούν κάθετα με τις ενέργειές του αλλά και με την απουσία ουσιαστικού έργου εκ μέρους του καθ’ όλη τη θητεία του ως Νομάρχη Θεσσαλονίκης, εν τούτοις δεν έχουν μπορέσει να συστήσουν ένα αντι-μέτωπο, το οποίο θα μπορούσε να προβάλει κάποιες λύσεις για όσα μειονεκτήματα έχει ο νομός. Και, έτσι, η θητεία του κ. Νομάρχη συνεχίζεται απρόσκοπτα, στερούμενη μεν λύσεων για τα προβλήματα του νομού αλλά γεμάτη από «πυροτεχνήματα». Όσοι «παλαιοελλαδίτες», όπως ο υποφαινόμενος, έζησαν στην πόλη αυτή, θα διεπίστωσαν ότι ναι μεν ο κόσμος είναι σαφώς πιο ανοικτός και φιλικός απ’ ό,τι στην Αθήνα, αλλά όποτε η κουβέντα έρχεται στα προβλήματα της Θεσσαλονίκης, τότε πολλοί δε διστάζουν να επιτεθούν με δριμύτητα εναντίον «του κράτους των Αθηνών», που τους έχει, κατά την ταπεινή τους άποψη, παρατήσει αβοήθητους. Και ο κυριότερος εκφραστής αυτής της άποψης είναι ο κ. Νομάρχης, ο πολέμιος των «χαμουτζήδων» και των «φραπεδόμαγκων», όπως αρέσκεται να εμφανίζει τον εαυτό του. Και σε αυτό το σημείο έχει πετύχει, ώστε να τον αγκαλιάσει το μεγαλύτερο μέρος των συντηρητικών ψηφοφόρων της Θεσσαλονίκης.
Ο μέσος κάτοικος της Θεσσαλονίκης, ιδίως αρκετοί παλαιοί κάτοικοί της, διακατέχεται από ένα αίσθημα ανασφάλειας αναφορικά με την πορεία της πόλης τους, νοιώθει ότι η κεντρική εξουσία τον έχει παρατήσει στο έλεος του Θεού και προσπαθεί να τους υποβαθμίσει. Και αυτό το αίσθημα έχει διαχυθεί στις περισσότερες κοινωνικές ομάδες της πόλης, από τους ανώτατους υπαλλήλους έως τους οπαδούς των τοπικών ομάδων και έχει μετατραπεί, μετά από αναπαραγωγή και κατάλληλη ζύμωση επί σειρά ετών στην τοπική κοινωνία, σε μια άναρθρη γενικόλογη και εκφραζόμενη ποικιλοτρόπως και συχνά με εσφαλμένο τρόπο διαμαρτυρία, της οποίας κυριότερος εκφραστής εμφανίζεται, πλέον, ο κ. Νομάρχης Θεσσαλονίκης.
Έπειτα, ο κ. Νομάρχης Θεσσαλονίκης είναι κάτι, ας μου επιτραπεί, σαν τη υποψήφια Αντιπρόεδρο των Ρεπουμπλικανών στις επικείμενες Προεδρικές εκλογές στις Η.Π.Α., κα. Σάρα Πέιλιν. Χωρίς να διαθέτει τα ιδιαίτερα υψηλά προσόντα, εκφράζει με τις ιδέες και τον τρόπο ζωής του ένα μεγάλο μέρος της εκλογικής του περιφέρειας. Λέει αυτά, που θέλουν πολλοί ψηφοφόροι του να ακούσουν. Δεν έχει σημασία, αν αυτά είναι λόγια ουσιώδη ή αν δίνουν λύση στα προβλήματα του κόσμου, αρκεί, που του δημιουργούν μια ευφορία και μια αίσθηση ότι «ο Νομάρχης είναι μαζί μας, γιατί είναι ένας από εμάς». Προβάλλει ένα τρόπο ζωής σαν το δικό τους, μιλάει σαν αυτούς, τους συμπαραστέκεται στον αγώνα τους κατά του «κράτους των Αθηνών»(προφανώς είναι οι μόνοι, που αδικούνται από αυτό). Έχει τις ίδιες συντηρητικές αντιλήψεις με αρκετούς ψηφοφόρους του και δύναται να εκβιάζει το ίδιο του το κόμμα με τις ακραίες αντιλήψεις και ενέργειές του, αφού εξελέγη με σημαντικό ποσοστό, οπότε πάσα αρχή παυσάτω, για να θυμηθούμε και τις δικαιολογίες, με τις οποίες ο Υπουργός Τύπου, κ. Ρουσόπουλος, τον κάλυψε στο παρελθόν.
Και, φυσικά, για να μην είμαστε εντελώς άδικοι, συσπείρωσε πολύ κόσμο υπέρ του, όταν οι συνυποψήφιοί του από τα άλλα κόμματα στις τελευταίες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές επικεντρώθηκαν περισσότερο στα καμώματά του και λιγότερο σε όσα θα μπορούσαν αυτοί να κάνουν στη θέση του ως Νομάρχες Θεσσαλονίκης.
Έτσι, αυτό, που, δυστυχώς, μένει στους ψηφοφόρους του αλλά, κατ’ επέκταση, και στο Νομό Θεσσαλονίκης, είναι ένας πολιτικός, που έχει υιοθετήσει την κακώς εννοούμενη «μαγκιά» ως τρόπο ζωής και έκφρασης, που εξαντλεί την ενεργητικότητά του σε ανούσιες και διχαστικές συχνά κουβέντες αλλά και σε πάσης φύσεως κοινωνικά δρώμενα αλλά, όπως πιστεύουν, αγαπάει και υπερασπίζεται τον τόπο του. Και άσε τη Λίμνη Κορώνεια να ξεραίνεται, παράτα τη Νομαρχία Θεσσαλονίκης βουτηγμένη στα χρέη, μην ασχολείσαι με τη χωματερή των Ταγαράδων, η οποία δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε ένα νέο Κουρουπητό για τη χώρα μας (ήτοι τσουχτερά πρόστιμα από την Ε.Ε.), αρκεί, που ο κ. Νομάρχης μας αγαπά και μας υπερασπίζεται απέναντι στο «κράτος των Αθηνών».

Διαβάστε, επίσης :
tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14855&m=A34&aa=1 (μια γενική εικόνα των πεπραγμένων του κ. Νομάρχη).

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Σκέψεις με αφορμή την περίπτωση της Μονής Βατοπεδίου

Πολλά θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς στην πρόσφατη ιστορία με την Μονή Βατοπεδίου. Τα θανάσιμα αμαρτήματα, που ο χριστιανισμός προσπάθησε να καταπολεμήσει, δείχνουν, τουλάχιστον ορισμένα από αυτά, να αποτελούν συμπτώματα της εν λόγω Μονής. Απληστία; Σαφώς, διότι δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η επίκληση των βυζαντινών χρυσόβουλλων, ώστε να θεμελιωθεί δικαίωμα κυριότητας της Μονής, χωρίς να λησμονούμε τα σαθρό του εν λόγω επιχειρήματος από την πλευρά των μοναχών.Λαιμαργία; Συμβαδίζει απόλυτα με το προηγούμενο αμάρτημα. Οργή; Πιστεύω ότι θα τη δούμε σίγουρα, αν η Πολιτεία αποφασίσει να ανακαλέσει (λέμε τώρα)όσες αγοραπωλησίες έγιναν με συμβαλλομένη ητν εν λόγω Μονή, ξεκινώντας από την αρχική ιστορία με τη διεκδίκηση των εκτάσεως στη Λίμνη Βιστωνίδα.
Θα μου επιτρέψετε να υποστηρίξω το δικαίωμα κάθε μονής, ως και της Εκκλησίας της Ελλάδος, φυσικά, να κατέχει και να αξιοποιεί την περιουσία της, διότι είναι συνταγματικά επιτρεπτό, ώστε να συγκεντρώνει τους απαιτούμενους πόρους για τη συντήρησή της και την επίτευξη των σκοπών της. Η διαφωνία μου έγκειται στην απληστία, που διακατέχει μεγάλο μέρος των μοναχών και του ανώτατου κλήρου της χώρας σε ό,τι αφορά τη συγκέντρωση υλικών αγαθών και, κυρίως, γης. Πέρα του ότι αποτελεί μια σημαντική απόκλιση απ' όσα διδάσκει ο χριστιανισμός, απομακρύνει πολύ κόσμο από την εκκλησία και τη θρησκεία γενικά.
Θα μπορούσα να δεχθώ τη συγκέντρωση πλούτου από μια μονή, αν ο πλούτος αυτός χρησιμοποιούνταν για την καταπολέμηση της φτώχειας και την κάλυψη των αναγκών όσων βρίσκονται σε μειονεκτική οικονομική θέση. Θα ήταν και σύμφωνο με την χριστιανική παραγγελία "Ο έχων δύο χιτώνας να δίδη τον έναν" και θα συμβάδιζε με το βίο του ιδρυτή της χριστιανικής θρησκείας. Μόνο που ο συνεδριακός και εκκλησιαστικός τουρισμός, που ευαγγελίζεται ο Ηγούμενος Εφραίμ αλλά και άλλοι μοναχοί και ανώτατοι κληρικοί στη χώρα μας ελάχιστα συμβαδίζει με τα χριστιανικά παραγγέλματα και σίγουρα αποτελεί μια ανεξίτηλη μουντζούρα στην ήδη μελανή ιστορία της Ορθοδοξίας στη χώρα μας (και όχι μόνο σε αυτή). Την ίδια στιγμή, δεκάδες ιδρύματα κοινωφελούς σκοπού παραμένουν χωρίς χρηματοδότηση με τροφίμους χωρίς υποστήριξη και προσωπικό απλήρωτο. Μήπως είδατε τις πλούσιες μονές να χρηματοδοτούν αυτά τα ιδρύματα; Και ο λόγος αλλά και η Πολιτεία του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου όχι μόνο δεν είναι μακρυά αλλά εξακολουθεί να διώχνει κόσμο από τη θρησκεία.
Φυσικά, η ίδια η Πολιτεία με την αμέριστη συμπαράστασή της προς ητν Εκκλησία της Ελλάδος έχει συμβάλει σε αυτή την κατάσταση. Ο διαρκής εναγκαλισμός Κράτους και Εκκλησίας πιστοποιεί ότι η δεύτερη δεν θα μπορούσε να πράξει όσα της καταμαρτυρούν, αν δεν υπήρχε η τυφλή σε πολλές περιπτώσεις σύμπραξη του Κράτους. Η σπουδή πολλών πολιτικών, ανάμεσά τους και ο νυν Πρωθυπουργός μετά της συζύγου του, να υπογράψουν το απαράδεκτο και χωρίς την παραμικρή νομιμότητα δημοψήφισμα για τη διατήρηση του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες αποδεικνύει τις πραγματικές βουλές των κυβερνώντων μας.
Νομίζω ότι έχει έλθει, πλέον, ο καιρός να διαχωριστεί πλήρως το Κράτος από την Εκκλησία. Να καταμετρηθεί η αμύθητη περιουσία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Να φορολογηθεί για την περιουσία της αυτή. Να αναλάβει αυτή τη μισθοδοσία των κληρικών και του εν γένει προσωπικού της. Διότι τότε κανένας Άνθιμος (ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης) δεν θα μπορεί να φωνάζει στα Μ.Μ.Ε. ότι το κράτος δεν θα πάρει δεκάρα από την Εκκλησία. Κανένας ιεράρχης δεν θα μπορεί να απειλεί με λαοσυνάξεις την κρατική εξουσία. Και ίσως μόνο έτσι η Εκκλησία θυμηθεί τον πραγματικό σκοπό της και τα παραδείγματα ιερέων, όπως ο π. Φιλόθεος Φάρος ή ο Γερβάσιος Ραπτόπουλος (ενδεικτικά και τα δύο αυτά παραδείγματα), πληθύνουν και σταθούν δίπλα σε όσους πρέπει να σταθούν.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008

Φιλία, αρχή σωτηρίας

Είχα να το δω πολλά χρόνια. Αυτός με φώναξε. Το θέαμα, που παρουσιάζε, με χτύπησε στο στομάχι. Ήταν πενταβρώμικος, με μακρυά αχτένιστα μαλλιά, ρούχα, που είχαν να αντικρύσουν απορρυπαντικό κάποιους αιώνες και παπούτσια τρύπια χωρίς κάλτσες. Το κατάλαβε ότι αποτελούσε άθλιο θέαμα και χαμήλωσε το βλέμμα του, σα να είχε μετανιώσει, που με φώναξε. Μια μακρυμάνικη μπλούζα κάλυπτε τα χέρια του. Μόνο μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων θα φορούσε τέτοια μπλούζα μέσα στο κατακαλόκαιρο. Θλίψη! Ο πιο προικισμένος μαθητής στην τάξη μας, το πιο κοφτερό μυαλό, το παιδί, που όλοι στοιχημάτιζαν ότι θα έφτανε πολύ ψηλά, στεκόταν τώρα μπροστά μου ρυπαρός και καταβεβλημένος από την πρέζα.
Τον κάλεσα να πάμε για καφέ. Στην καφετερία τον κοίταζαν με μισό μάτι, ο σερβιτόρος ήλθε επιθετικά να το διώξει, φαντάζομαι ότι θα είχε έλθει για επαιτεία αρκετές φορές. Είδα και έπαθα να τον ηρεμήσω και να τον πείσω ότι ήταν μαζί μου και δεν υπήρχε πρόβλημα. Παραγγείλαμε καφέ και πιάσαμε την κουβέντα. Τον είχα δει για τελευταία φορά πριν από 8 χρόνια, ήμαστε φοιτητές γεμάτοι όνειρα όλη η τρελλοπαρέα από το σχολείο, όλοι μαζί από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, ενωμένοι και μονοιασμένοι, ήταν φοιτητής σε ένα Τ.Ε.Ι., ήταν από τις τελευταίες του επιλογές στο μηχανογραφικό, για Πολυτεχνείο τον υπολόγιζαν όλοι και στους πρώτους, μάλιστα, αλλά αυτός δεν τα πήγε και τόσο καλά στις Πανελλαδικές. Πώς να πάνω καλά, όταν οι δικοί μου πλακώνονταν στο ξύλο όλο το βράδυ, μου είπε. Ήταν το μεγάλο μυστικό της παρέας. Όλοι είχαμε πάει πιτσιρικάδες αλλά και αργότερα στα σπίτια όλων αλλά όχι στο δικό του. Μας είχε εκμυστηρευτεί ότι οι δικοί του καυγάδιζαν ολημερίς. Ο πατέρας άνεργος τις περισσότερες φορές, η μητέρα με ψυχολογικά προβλήματα, ένα ζευγάρι από εκείνα, που εύχεσαι να υπήρχε νόμος, που να τους απαγόρευε να κάνουν παιδιά. Οι καυγάδες ήταν στην ημερησία διάταξη και αυτός να κλείνεται στο δωμάτιό του και να βουλώνει τ’ αυτιά του με το μαξιλάρι.
Στο Τ.Ε.Ι. άρχισα να καπνίζει «μαύρο». Ήταν ένας τύπος, δε θυμάται πως τον έλεγαν, που πουλούσε καλό πράγμα, είχε μπλέξει με κάτι μαλακισμένα, που κάπνιζαν σαν τρελλοί. Στόχο δεν είχαν στη ζωή τους, στα μαθήματα πατούσαν για να βρουν καμμία γκόμενα, μέχρι που τους έφτυσαν όλες και έκοψαν τελείως τη σχολή, το βράδυ από ένα σημείο και μετά δεν καταλάβαινες τι έλεγαν, αυτός ούτε να το βλέπει δεν ήθελε. Ο τύπος τον πάτησε στο ευαίσθητο σημείο του, κάπνισε και θα ξεχάσεις τα βάσανά σου, αγορίνα μου, δεν ήξερε, βέβαια, τι βάσανα είχε, θα κατάλαβε βλέποντάς τον. Θυμάται την πρώτη ρουφηξιά, η ισορροπία του να χάνεται, μετά το μόνο, που θυμόταν, ήταν ότι το στόμα του είχε γίνει σαν τσαρούχι. Φυσικά, κόλλησε και άρχισε να καπνίζει από δαύτο το διάολο, το βοηθούσε να ξεχάσει τα χάλια στο σπίτι του και στη ζωή του, να τον υπολογίζουν, έλεγε, για το Πολυτεχνείο και να καταλήξει στο Τ.Ε.Ι. αυτό στον πάτο του μηχανογραφικού, άρχισε να δουλεύει σε καφετερίες, για να έχει χρήματα για το «μαύρο» του μα σύντομα δεν του έκανε τίποτα αυτό, το' χε συνηθίσει.Τότε, δε θυμάται ποιος, του είπε να δοκιμάσει πρέζα. Οι καυγάδες στο σπίτι του είχαν ενταθεί, τα νεύρα του είχαν σπάσει, τρυπήθηκε και άρχισε ο κατήφορος. Παράτησε τη σχολή, παράτησε τη δουλειά, παράτησε την παρέα του, παράτησε τον εαυτό του, πέντε χρόνια ήταν έτσι και όλο κατηφόριζε.
Και δεν θέλησες να ξεφύγεις από αυτό, το ρώτησα, ναι, μια κουβέντα είναι, κάτι χρόνια αναμονή σε κέντρο απεξάρτησης και να σε κοιτάζουν, όταν ρωτούσα να ξεφύγω, σα να σου λένε «αφού είσαι τόσο ανυπόμονος, γιατί κάνεις ναρκωτικά», τι βύσμα έπαιρναν τηλέφωνο κάποια άλλα πρεζόνια να μεσολαβήσει να μπουν για απεξάρτηση και να μη γίνεται τίποτε και όλο να ψοφάνε οι πιο αδύναμοι.
Πήρα τηλέφωνο τα παιδιά, τους ζήτησα να μαζευτούμε να μιλήσουμε, ο φίλος μας, ρε δεν το θυμάστε, το αστέρι του σχολείου, να το βοηθήσουμε, ρε παιδιά, να γλυτώσει, αν το δείτε, θα φρίξετε. Μαζευτήκαμε οι περισσότεροι, κάποιοι έχουν φύγει από την Αθήνα, τρέχα γύρευε που είναι. Τι λύση να βρεις τώρα; Τελικά, τη βρήκαμε. Στο χωριό του, κάπου στην ορεινή Εύβοια, έχει κάτι ξαδέλφια εκεί, που τον αγαπάνε, εκεί να το στείλουμε και να το βλέπουμε πότε ο ένας πότε ο άλλος.
Το βρήκαμε σπίτι του να κοιμάται, η μάνα του ίσα που μας άνοιξε την πόρτα και χώθηκε στην τηλεόραση αδιάφορη για το γέννημά της, είχαμε ήδη πάει να βρούμε τα ξαδέλφια του, τους μιλήσαμε, εμείς, ρε παιδιά, αν το ξέραμε, θα είχαμε κατέβει να τον πάρουμε εδώ πάνω, οι δικοί του χέστηκαν γι’ αυτόν, είναι κάφροι οι άνθρωποι, καλά, θα σας το φέρουμε εμείς, τους είπαμε. Και το φέραμε στο χωριό. Έξη μήνες τώρα, έχει καθαρίσει, δουλεύει σε ένα χωράφι, που το έχουν κάτι γεροντάκια και όποτε το βλέπουμε, θυμόμαστε τον παλιό φίλο μας. Οι γονείς του ούτε που έχουν ανέβει να το δούνε, ας κόψει το λαιμό του, είπε σε ένα από τα παιδιά ο πατέρας του, αδιάφοροι, βλέπεις. Τα κοράκια δεν τον βρήκαν, ευτυχώς, γιατί δεν θέλει και πολύ να ξανακυλήσει. Θα κάτσει και άλλο εκεί, μέχρι να ηρεμήσει εντελώς και μετά θα κατέβει στη σχολή να συνεχίσει. Αν δεν είχε και μας, φίλε, θα είχε πεθάνει το παλληκάρι.
Υ.Γ. Σε μια πηγμένη από την κίνηση Αθήνα, σε ένα ταξί, άκουσα την κουβέντα αυτή από τον οδηγό. Αν δεν είχε και μας, φιλε…………..

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008

Σάρα Πέιλιν : Φαινόμενο ή σύμπτωμα μιας συνεχιζόμενης ασθένειας;

Ομολογώ ότι στην αρχή αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη, που οι Ρεπουμπλικάνοι επέλεξαν μια γυναίκα για υποψήφια αντιπρόεδρο των Η.Π.Α. Η Σάρα Πέιλιν αποτελεί εκείνο τον τύπο γυναίκας, που υπό συνηθισμένες περιστάσεις, δεν θα περίμενε κανείς να δει ως υποψήφια αντιπρόεδρο στις αμερικανικές εκλογές. Μητέρα 5 παιδιών, εκ των οποίων το μικρότερο πάσχει από σύνδρομο DOWN, που ξεκίνησε ως δήμαρχος σε μια μικρή πόλη της Αλάσκας με 9.000 κατοίκους, η Σάρα Πέιλιν αποτελεί το μεγάλο ατού των Ρεπουμπλικάνων στις επικείμενες Προεδρικές εκλογές των Η.Π.Α. Και, φυσικά, το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα χρονικά της χώρας αυτής είναι υποψήφια αντιπρόεδρος μια γυναίκα, αποτελεί ένα καλό λόγο να επικεντρωθούν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω της.
Ωστόσο, η οδυνηρή εμπειρία των Η.Π.Α. από την θητεία του Τζώρτζ Μπους του νεότερου στον προεδρικό θώκο δημιουργεί ουκ ολίγες επιφυλάξεις για το ποιον των υποψηφίων είτε για το χρίσμα του Προέδρου είτε γι’ αυτό του αντιπροέδρου της χώρας αυτής. Και τούτο, διότι η επέλαση των νεοσυντηρητικών, η όξυνση της απροκάλυπτα εκφραζόμενης επιθετικής εξωτερικής πολιτικής και η κακή κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας απαιτούν πρόσωπα, τα οποία θα μπορέσουν να αγκαλιάσουν περισσότερους Αμερικανούς πολίτες, θα μετριάσουν τις αρνητικές εντυπώσεις από τις ωμές παρεμβάσεις των Η.Π.Α. στο εξωτερικό και θα συντελέσουν στην ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας.
Εκτός, λοιπόν, από τα φώτα της δημοσιότητας, η κα. Πέιλιν συγκεντρώνει και πλείστες όσες επιφυλάξεις για την καταλληλότητά της ως αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, το αξίωμα του αντιπροέδρου των Η.Π.Α. είναι περισσότερο τιμητικό παρά ουσιαστικό. Πέρα του ότι είναι εκείνος/ εκείνη, που θα αντικαταστήσει τον πρόεδρο, σε περίπτωση, που ο τελευταίος πεθάνει, παραιτηθεί (περίπτωση Τζέραλντ Φορντ, που διαδέχθηκε τον παραιτηθέντα Νίξον) ή απομακρυνθεί. Επίσης, προεδρεύει στη Γερουσία και αναλαμβάνει όποιες αρμοδιότητες του δώσει ο πρόεδρος. Ακόμα και έτσι, όμως, δεν παύει να είναι ένα σύμβολο της πολιτικής εξουσίας μιας χώρα με μακρά παράδοση στον κοινοβουλευτισμό και ένα, ενδεχομένως, πολύτιμο πρόσωπο για τον εκάστοτε πρόεδρο, όπως φημολογείται ότι ήταν ο Αλ Γκορ για τον Μπιλ Κλίντον.
Οι επιφυλάξεις έχουν να κάνουν με τις ικανότητες της κας. Πέιλιν. Οι σπουδές της περιορίζονται σε ένα πτυχίο δημοσιογραφίας και αυτό όχι σε κάποιο από τα καλά πανεπιστήμια των Η.Π.Α., αν και αυτό δεν αποτελεί απαραίτητα δείγμα περιορισμένων δυνατοτήτων. Ακόμα, υπήρξε αρχικά δήμαρχος μιας μικρής πόλης της Αλάσκας προτού ανακηρυχθεί Κυβερνήτης της, πράγμα, που προδικάζει κάποια άγνοια περί τα τεκταινόμενα στη διεθνή σκηνή άλλως δεν υπάρχει κάποια απόδειξη, έστω ένδειξη, ότι η κα. Πέιλιν είναι γνώστης των διεθνών εξελίξεων.
Εκείνο, όμως, που δείχνει να καθιστά την εν λόγω υποψηφία δακτυλοδεικτούμενη είναι οι εν γένει αντιλήψεις της. Αφενός τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ελεύθερης οπλοκατοχής, απόρροια ίσως του γεγονότος ότι η ίδια κυνηγάει από την τρυφερή ηλικία των 10 ετών. Την ίδια στιγμή, η ελεύθερη κατοχή και διακίνηση των όπλων αποτελεί ένα από τους βασικότερους παράγοντες θανάτων από μη φυσικά αίτια στις Η.Π.Α. Προ καιρού, μήνυσε την κυβέρνηση των Η.Π.Α., επειδή αποφάσισε να συμπεριλάβει κάποιο είδος αρκούδας στα προστατευόμενα είδη, ήτοι σε εκείνα, που δεν επιτρέπεται να συμπεριλαμβάνουν οι κυνηγοί, μεταξύ των οποίων και η κα. Πέιλιν, στα υπό στόχευση είδη του ζωικού βασιλείου. Όλως τυχαίως, το εν λόγω είδος αρκούδας παρεπιδημεί στην Αλάσκα. Περαιτέρω, έχει ενταθεί η φημολογία ότι η εγκυμονούσα 17χρονη κόρη της πιέζεται από τη μητέρα της να παντρευτεί τον πατέρα του κυοφορούμενο τέκνου. Επίσης, έχει ταχθεί κατά των αμβλώσεων, οποιαδήποτε και αν είναι η αιτία της σύλληψης. Σας θυμίζουν αυτό κάτι από τον επελαύνοντα στις Η.Π.Α. νεοσυντηρητισμό; Επίσης, έχει υποστηρίξει ότι η κυβέρνηση των Η.Π.Α. πρέπει να εκμεταλλευτεί τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της Αλάσκας, χωρίς να κάνει την παραμικρή νύξη για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την εκμετάλλευση αυτή.
Έχει υποστηριχτεί ότι δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει η κα. Πέιλιν τα τεκταινόμενα της διεθνούς σκηνής, καθότι φέρεται να επικεντρώνεται περισσότερο στα εσωτερικά ζητήματα των Η.Π.Α. Δεν θα είχα καμμία αντίρρηση επ’ αυτού, αν η κα. Πέιλιν ετάσσετο, για παράδειγμα, υπέρ της αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ. Μέχρι στιγμής, δε φαίνεται να έχει υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Επίσης, τυγχάνει του θαυμασμού πολλών ως πρόσωπο και δη γυναίκα, η οποία κατάφερε να λάβει το χρίσμα της υποψηφίας αντιπροέδρου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος χωρίς να προέρχεται από τα λεγόμενα «πολιτικά τζάκια»(υπάρχουν και στις Η.Π.Α.), μάλιστα γίνεται αντιπαραβολή με την κα. Χίλαρι Κλίντον, με σκοπό να προβληθεί ότι η κα. Κλίντον στηρίχτηκε περισσότερο στη μακρά θητεία της ως υψηλόβαθμο στέλεχος του κόμματός της και στη συζυγική σχέση, που είχε με ένα, επίσης, προβεβλημένο στέλεχος του ίδιου κόμματος, ο οποίος, στη συνέχεια, έγινε ένας από τους πιο αγαπητούς προέδρους των Η.Π.Α. Δε νομίζω ότι αντέχει η οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στις δύο κυρίες. Από τη μια πλευρά, έχουμε μια άκρως επιτυχημένη δικηγόρο με σπουδαίες πανεπιστημιακές περγαμηνές και σημαντική θητεία στο Δημοκρατικό Κόμμα και από την άλλη μια κάτοχο ενός πτυχίου, που δεν την κατέστησε πετυχημένη επαγγελματία και η οποία έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην αμερικανική επαρχία, ασχολήθηκε με θέματα, που αφορούν ακριβώς την αμερικανική επαρχία και επελέγη περισσότερο για τον ακραίο όψιμο συντηρητισμό της (διότι οι φωτογραφίες από τη φοιτητική ζωή της φανερώνουν μια περισσότερο απελευθερωμένη γυναίκα) παρά για τις πραγματικές ικανότητές της. Επίσης, η κα. Κλίντον ελάχιστα ενδιαφέρθηκε να επιβάλει ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής στους συμπολίτες της, ενώ η κα. Πέιλιν δείχνει ήδη τις επιλογές της μέσα από την προβολή των ιδεών της περί αμβλώσεων, οπλοκατοχής, περιβάλλοντος κ.λπ. Και μη βιαστείτε να πείτε ότι κάθε άνθρωπος άρα και η κα. Πέιλιν έχουν δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, διότι είναι τελείως διαφορετικό να εκφράζεσαι για τον εαυτό σου ως ιδιώτης από το να εκφέρεις γνώμη για ζητήματα, που αφορούν το σύνολο του πληθυσμού της χώρας σου από τη θέση της υποψηφίας αντιπροέδρου, πράγμα, που προδίδει ότι, αν εκλεγείς στη θέση αυτή, θα επηρεάσεις την τύχη των πολιτών της χώρας σου ανάλογα με τις ιδέες σου αυτές.
Φρονώ, διαβάζοντας και τα σχετικά δημοσιεύματα στον αμερικανικό τύπο, ότι η υποψηφιότητα της κας. Πέιλιν αποκαλύπτει μια ελάχιστα υγιή αντίληψη των ψηφοφόρων (όσων, δηλαδή, μπαίνουν στον κόπο να ασκήσουν το σχετικό δικαίωμά τους) των Η.Π.Α. για τα πρόσωπα, που επιθυμούν να τους κυβερνούν. Η κα. Πέιλιν θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα των Μεσοδυτικων Πολιτειών των Η.Π.Α., εκεί, που χτυπάει η συντηρητική (και ελάχιστα αγαπητή) καρδιά της Αμερικής. Είναι όμοια με τους συντηρητικούς και προσηλωμένους ου μην και φανατικούς χριστιανούς λευκούς ψηφοφόρους της χώρας αυτής, μιλάει στη γλώσσα τους, τα τυπικά της προσόντα ελάχιστα διαφέρουν από τα δικά τους και τηρεί όλα τα τυπικά των προσώπων αυτών, ήτοι είναι πολύτεκνη μητέρα, πολέμια των αμβλώσεων, υπέρμαχος της ελεύθερης οπλοκατοχής, του ελεύθερου κυνηγιού και χωρίς την παραμικρή γνώση για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Μόνο που ένας συνηθισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να εγγυηθεί μια επιτυχημένη θητεία σε ένα έστω συμβολικό αξίωμα. Διότι κάθε ανώτατο κυβερνητικό αξίωμα χρειάζεται μη συνηθισμένες ιδιότητες.
Διαβάστε, επίσης :
www.latimes.com/news/opinion/la-oe-harris3-2008sep03,0,5745350.story (η Αποψη των Λος Άντζελες Τάιμς για την κα. Πέιλιν)
www.tanea.gr/default.asp?pid=10&la=1&ct=13&artid=84163 ( μια, ακόμα, άποψη, του Γεωργίου Αγγελόπουλου των "ΝΕΩΝ" για την κα. Πέιλιν)
e-roosters.blogspot.com/2008/09/sarah-palin-lifestyle.html ( μια θετική αποτίμηση της, μέχρι στιγμής, εικόνας της κας. Πέιλιν)

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Η άρνηση της εξαπάτησης ως φαινόμενο πολιτικής παθογένειας

Η πολιτική παθογένεια μιας χώρας δεν εξαντλείται στα σκάνδαλα, που αμαυρώνουν τον πολιτικό βίο της, διότι είναι δεδομένο ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα κάποιοι πολιτικοί χωρίς ιδιαίτερους ηθικούς ενδοιασμούς θα εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες, που τους προσφέρει η νομή της εξουσίας, ώστε να επιτύχουν τους δικούς τους αμιγώς ατομικούς σκοπούς. Ακόμα και σε χώρες με σοβαρότερη ή πιο μακροχρόνια κοινοβουλευτική παράδοση ευδοκιμούν τέτοια σκάνδαλα, εκτός αν θεωρείτε ότι η άρση του προστίμου εις βάρος της EXXON MOBIL από το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α., για την οικολογική καταστροφή, που προκάλεσε στην Αλάσκα, ή η ποινή-χάδι εις βάρος του επικεφαλής της Ζήμενς στη Γερμανία, για τα εκεί σκάνδαλα του οικονομικού αυτού κολοσσού, δεν συνδέονται με τη διαπλοκή οικονομικών συμφερόντων και κυβερνήσεων.
Συχνά, οι πολίτες ξεσηκώνονται με ποικίλους τρόπους και καταγγέλλουν τις καταστάσεις αυτές εις τρόπον, ώστε να πιέσουν μια κυβέρνηση να εκδιώξει τους παραβάτες πολιτικούς. Τούτο, βέβαια, προϋποθέτει μια υγιώς σκεπτόμενη βάση, η οποία και ενδιαφέρον δείχνει για την εν γένει πρόοδο του τόπου, και όχι μόνο για την ατομική εξέλιξη, και επιθυμεί να ελέγχει τα πρόσωπα, τα οποία αναδεικνύει ως κυβέρνηση.
Όμως, τα συμπτώματα της παθογένειας της πολιτικής ζωής μιας χώρας συχνά φτάνουν έως το σημείο μια κυβέρνηση να γνωρίζει ότι κάποια μέλη της όχι μόνο εξαπατούν αλλά δεν καταβάλλουν καμμία προσπάθεια να αποκρύψουν την παραβατική αυτή συμπεριφορά και, όμως, αυτή τους καλύπτει. Και τέτοια παραδείγματα έχουμε και στην τωρινή κυβέρνηση ,όπου οι περιπτώσεις των κ.κ. Παυλίδη και Βουλγαράκη αποτελούν τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα πολιτικής κατάπτωσης. Δεν είναι, βέβαια, ούτε οι πρώτοι ούτε, δυστυχώς και λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική ιστορία της Ελλάδος, υπουργοί, που υποπίπτουν στο αμάρτημα της εκμετάλλευσης της θέσης τους για την ικανοποίηση των προσωπικών του συμφερόντων. Ενοχλεί, όμως, σφόδρα η τακτική τους να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους αλλά και να γαντζωθούν στην υπουργική τους θέση ( ο δεύτερος) ή τη βουλευτική τους ιδιότητα ( ο πρώτος) αρνούμενοι να παραιτηθούν.
«Το Σύνταγμα της Ελλάδος δεν απαγορεύει… την συμμετοχή μου, ως εταίρου στην ΕΠΕ.… Η ορθή ανάγνωση του ανάγνωση του αρ. 57 του Συντάγματος… αποδεικνύει πλήρως ότι η συμμετοχή μου ως εταίρου στην ΕΠΕ δεν δημιουργούσε κανένα ασυμβίβαστο, διότι η εταιρεία ρητώς καθόριζε τον σκοπό της που δεν ενέπιπτε σε καμία από τις απαγορεύσεις του αρ. 57 του Συντάγματος», δήλωσε ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Βουλγαράκης, όταν ρωτήθηκε για τη συμμετοχή του σε Εταιρεία Περιωρισμένης Ευθύνης με έντονη εμπορική δραστηριότητα. Μόνο που το άρθρο 57 του Συντάγματός μας αναφέρει κατά τρόπο, που δεν επιδέχεται καμμία αμφιβολία, ότι «Τα καθήκοντα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με τα έργα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή εταίρου ή μετόχου… της επιχείρησης, η οποία αναλαμβάνει έργα ή μελέτες ή προμήθειες του Δημοσίου….. ε) Μισθώνει για εμπορικούς λόγους ακίνητα του Δημοσίου… κ.λπ. Αν προσέξετε τη διατύπωση των σκοπών της εταιρείας, στην οποία ο κ. Υπουργός συμμετείχε, θα διαβάσετε ότι : «Σκοπός της εταιρείας είναι: 1. Η αγορά, πώληση, μίσθωση και η εν γένει εκμετάλλευση ακινήτων, κτιρίων, κατοικιών, οικοπέδων και αγρών. 2. Η διαχείριση επ’ αμοιβή ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ακινήτων…..». Ήτοι, αφενός ο κ. Υπουργός αγνόησε τα οριζόμενα στο Σύνταγμα και περιέλαβε εαυτόν ως εταίρο στην ανωτέρω Ε.Π.Ε. αφετέρου δεν κατέβαλε καμμία προσπάθεια να αναφέρει στο συμβόλαιο συστάσεως της ανωτέρω Ε.Π.Ε. ότι δεν θα προβαίνει σε συναλλαγές με το Δημόσιο. Και, φυσικά, εξέθεσε τόσο τον ίδιο όσο και την κυβέρνησή του.
Για τον κ. Παυλίδη, προκάτοχο του κ. Βουλγαράκη στο ανωτέρω υπουργείο, ισχύουν πάνω-κάτω τα ίδια. Αντί να παραδώσει στη Δικαιοσύνη τον πρώην διευθυντή του πολιτικού γραφείου του, ο οποίος τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα με τις ενέργειές του, προτίμησε, πρώτον, να το διορίσει ως ειδικό συνεργάτη του, επειδή, δήθεν, αυτός είχε παραιτηθεί από τη διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του, και, όταν ασκήθηκε ποινική δίωξη εις βάρος του ειδικού, πλέον, συνεργάτη του, να ισχυριστεί ότι θέλησε να στηρίξει ένα συμπατριώτη του. Και στα φοιτητικά μας χρόνια όσα παιδιά προερχόμαστε από την ίδια πόλη προσπαθούσαμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλο αλλά, αν διαπιστώναμε κάποια παραβατική συμπεριφορά κάποιου συμπολίτη μας, προτιμούσαμε να τον απομακρύνουμε από κοντά μας για ευνόητους λόγους.
Αλλά αυτό δεν ήταν αυτονόητο για τον πρώην Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Παυλίδη, ο οποίος, όπως και ο διάδοχός του στο ανωτέρω Υπουργείο, προτίμησαν να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη των πολιτών και να αρνηθούν να διασώσουν τα όποια ψήγματα αξιοπρέπειας του είχαν απομείνει παραιτούμενοι των αξιωμάτων τους. Και το χειρότερο είναι ότι δεν αρνήθηκαν ούτε στιγμή την παραβατική συμπεριφορά τους, κερδίζοντας, συνάμα, και την υποστήριξη του κ. Πρωθυπουργού αλλά και σύσσωμης της κυβέρνησης, για το φόβο απώλειας της εξουσίας.
Και αυτά, δυστυχώς, δεν είναι τα χειρότερα. Διότι φοβάμαι ότι έπονται και αυτά. Και ο βαθμός χειροτέρευσης είναι άγνωστο ποιος θα είναι.

Διαβάστε :
diktyon.wordpress.com/2008/09/02/κυριε-βουλγαρακη-ειναι-παρανομο-εινα/ (ένα άρθρο για τη στάση του κ. Υπουργού στο παραπάνω θέμα)

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Η κατάχρηση του ενικού

Ο πληθυντικός αριθμός, με τον οποίο απευθυνόμαστε σε κάποιον μεγαλύτερό μας ή σε πρόσωπα, που δε γνωρίζουμε, ανεξαρτήτως ηλικίας, αποτελεί μια αρκετά παλαιά κατάκτηση του πολιτισμού. Είναι μια εφεύρεση της ρωμαϊκής εποχής, όπου συνηθιζόταν να απευθύνονται στον αυτοκράτορα στον πληθυντικό αριθμό. Αργότερα, επί Λουδοβίκου του 14ου, ο οποίος επιθυμούσε να του ομιλούν στον πληθυντικό, θεωρώντας ότι έτσι ανεβαίνει ακόμα περισσότερο στα μάτια των υπηκόων του και, ταυτόχρονα, θεοποιείται(Βασιλιάς-Ήλιος γαρ), καθιερώθηκε η χρήση του πληθυντικού αριθμού και μεταξύ των λοιπών προσώπων, αρχικά της αυλής του εν λόγω μονάρχη σε μια προσπάθεια να μιμηθούν τους τρόπους του. Σιγά-σιγά, επακτάθηκε και στις λοιπές χώρες και κατέληξε να αποτελεί τον ευγενή τρόπο προσφώνησης τρίτων προσώπων.
Βέβαια, η εξέλιξη δεν φτάνει παντού και σε όλους, τουλάχιστον αυτό προδίδει η τακτική επαφή με ορισμένους ανθρώπους, που δε συνηθίζουν να διανθίζουν το λόγο τους απευθυνόμενοι στον πληθυντικό αριθμό. Δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες, κατά τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή με πρόσωπα, με τα οποία δεν μας συνδέει κάποια οικειότητα και, όμως, απαξιούν να χρησιμοποιήσουν πληθυντικό αριθμό, όταν απευθύνονται σε μας. Θεωρώ την παράθεση παραδειγμάτων περιττή, διότι κανένας επαγγελματικός ή κοινωνικός χώρος και κλάδος δεν έχει το προνόμιο της κατάχρησης του ενικού αριθμού και φρονώ ότι έκαστος εξ ημών θα μπορούσε να προβάλει ένα, τουλάχιστον, τέτοιο παράδειγμα.
Προφανώς δεν αποτελεί ψώνιο να αξιώνει κανείς να του ομιλούν στον πληθυντικό αριθμό. Απεναντίας, τρίτα πρόσωπα, που δεν μας γνωρίζουν και καλούνται να μας εξυπηρετήσουν ή απλά έρχονται σε μια κοινωνική επαφή μαζί μας, οφείλουν να χρησιμοποιούν τον πληθυντικό αριθμό όχι μόνο λόγω ευγένειας, η οποία, άλλωστε, δεν εκπληρώνεται μόνο με τη χρήση του πληθυντικού αριθμού, αλλά και επειδή αυτό προδίδει μια προθυμία για εξυπηρέτηση αλλά και ένα επαγγελματισμό και μια σωστή αγωγή.
Δεν είναι απαραίτητο να κρίνεται κάποιος άνθρωπος από τη χρήση του πληθυντικού αριθμού, θα αντιτάξετε. Εξαρτάται από το σύνολο της συμπεριφοράς του ανθρώπου αυτού, όπως αυτή εξωτερικεύεται. Η τακτική παρουσία στις εκπομπές λόγου θαμώνων, όπως η κυρία Κανέλλη ή ο κύριος Ζουράρις, για παράδειγμα, καταδεικνύει ακριβώς αυτό το πρόβλημα, ότι, δηλαδή, η κατάχρηση του ενικού αριθμού αφήνει σε δεύτερη μοίρα την όποια καλλιέργεια του χρήστη της και αναδεικνύει ένα σύνολο μάλλον απωθητικό, που σίγουρα δε διεκδικεί βραβείο καλών τρόπων και σαφέστατα δεν αποτελεί πρότυπο συνομιλητή.
Πιθανότατα ο πληθυντικός αριθμός απομακρύνει τους ανθρώπους, θα προβάλει κάποιος άλλως ο ενικός αριθμός προδίδει μια προσπάθεια του τρίτου για οικειότητα και προσέγγιση. Συγγνώμη αλλά θα διαφωνήσω. Όταν ουδείς δεσμός με συνδέει με κάποιο πρόσωπο, θεωρώ απρεπές να του μιλήσω στον ενικό αριθμό, εκτός αν επιθυμώ να καταργήσω τη μεταξύ μας απόσταση, όπως συμβαίνει με αρκετούς γιατρούς και τους ασθενείς τους ή σε αρκετά ιστολόγια, όπου η οικειότητα προάγει το διάλογο και την ανταλλαγή απόψεων. Συνήθως, όμως, η απόσταση αποτελεί και μια βασική προϋπόθεση, όταν μιλάμε για επαγγελματικές, κυρίως, σχέσεις, να «μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους», ήτοι να γνωρίζει ο χρήστης του πληθυντικού αριθμού ότι η όποια απόσταση το χωρίζει από το δέκτη του πληθυντικού αριθμού συμβάλλει στην καλύτερη συνεργασία και επίτευξη των όποιων επαγγελματικών στόχων και καταπολεμά την οικειότητα, που μόνο ωφέλιμη δεν μπορεί να είναι στις περισσότερες σχετικές περιπτώσεις. Περαιτέρω, η οικειότητα είναι καλή στις διαπροσωπικές σχέσεις, όπως λ.χ. όταν μιλάμε στην παρέα μας ή στο Διαδίκτυο, αλλά συνήθως οι τακτικοί χρήστες του ενικού αριθμού, μιλώντας πάντα για μη διαπροσωπικές σχέσεις, διακρίνονται και από μια συμπεριφορά, που βρίσκεται στα όρια της αγένειας και συχνά τα υπερβαίνει.
Συχνά, ο ενικός αριθμός προδίδει την αδυναμία, εσκεμμένη ή μη δόλια δεν έχει σημασία, κάποιου να αποδεχθεί κάποια άλλα άποψη ή κάποιο τρίτο πρόσωπο ως οντότητα. Τέτοια πρόσωπα προβάλλουν συνήθως μια κάπως λαϊκή μαγκιά, απόρροια, υποτίθεται, κάποιου περιβάλλοντος με στερήσεις, που έχουν, υποτίθεται πάντα, διαμορφώσει μια απέχθεια προς τους τύπους, οι οποίοι ανήκουν, πάλι υποτίθεται, στους τυπολάτρες αστούς, που τίποτε δε στερήθηκαν στη ζωή τους. Εδώ αξίζει να θυμηθούμε αρκετά κινήματα στη χώρα μας, τα οποία διακρίνονταν από μια ρητορεία ευκολίας, όπου ο πληθυντικός αριθμός χρησιμοποιούνταν μόνο όταν χαρακτήριζε ένα πλήθος, το οποίο συχνά εγκιβωτιζόταν στην έννοια του απρόσωπου λαού, και όχι μια μονάδα ή χαρακτήριζαν τον πληθυντικό αριθμό ως μια ένδειξη μικροαστισμού εξ ου και η κατά μέτωπο επίθεση εναντίον των διαφωνούντων με όπλο τον ακατάσχετο και με αμιγώς υβριστικό σκοπό ενικό αριθμό. Και αν, τέλος πάντων, τα περισσότερα από τα κινήματα αυτά εξευγενίστηκαν από ένα χρονικό σημείο και μετά την επαφή τους με την εξουσία, τα κατάλοιπά τους, συνήθως τα χειρότερα, όπως η καθιερωμένη και αποκλειστική χρήση του ενικού αριθμού, παρέμειναν και χαρακτηρίζουν τις συμπεριφορές αρκετών ανθρώπων, ακόμα και όσων δεν ασπάστηκαν τα όποια ιδεώδη των κινημάτων αυτών.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τι είδους παιδεία αναζητούμε, όταν βασικά στοιχεία αυτής όχι μόνο απουσιάζουν αλλά η ανυπαρξία τους δεν κρίνεται άξια συζήτησης. Και πως μπορούμε να διεκδικούμε ένα καλύτερο αύριο ή έστω μια καλύτερη καθημερινότητα, όταν η συμπεριφορά μας προς τρίτα πρόσωπα, με τα οποία θα μπορούσαμε να συνεργαζόμαστε ή έστω να συνυπάρχουμε αρμονικά, είναι ανυπόκριτα απαξιωτική;
Διαβάστε, επίσης :
linguarium.blogspot.com/2008/04/blog-post.html (ένα σπουδαίο άρθρο για την τέχνη της συνομιλίας)

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Κτηματολόγιο, (σαδιστική) αγάπη μου!

Την ιστορία με την κτηματογράφηση του Δήμου μας τη ζήσαμε σχεδόν πρώτοι σε όλη την Ελλάδα. Χιλιάδες ιδιοκτήτες, κάτοικοι ενός από τους μεγαλύτερους πληθυσμιακά και χωροταξικά Δήμους της χώρας (230.000 κάτοικοι σε 125.240 στρέμματα), συνωστιστήκαμε στην υπηρεσία του Οργανισμού Κτηματολογίου και Χαρτογραφήσεων Ελλάδος της πόλεώς μας, προκειμένου να δηλώσουμε τα ακίνητά μας και να είμαστε, έτσι σύμφωνοι με τις προσταγές του νόμου. Βέβαια, το ενδεχόμενο να χαθεί η ακίνητη περιουσία μας μέτρησε περισσότερο από την υπακοή μας στο νόμο, σύμπτωμα, που μάλλον δεν θα καταλογίσει ο ιστορικός του μέλλοντος στα πλεονεκτήματα της φυλής μας. Και τότε ο νόμος 2664/1998 ήταν καινούργιος και κανένας δεν ήξερε με βεβαιότητα να μας ενημερώσει τι ακριβώς γίνεται. Δικηγόροι και ιδιώτες τρέχαμε να συμβουλευτούμε τους ελάχιστους, νομίζω μόνο δύο ήταν, υπαλλήλους της υπηρεσίας αυτής, αυτοί τηλεφωνούσαν στα κεντρικά των Αθηνών, διότι δεν είχε, ακόμα, συσταθεί η νομική υπηρεσία του Κτηματολογίου για την πόλη μας, προκειμένου να πάρουν πληροφορίες για το σωστό τρόπο συμπλήρωσης των αιτήσεων και, συνήθως, δεν τους έβρισκαν, κόσμος συνωστιζόταν σε ένα γραφείο με μινιμαλιστική επίπλωση, απόρροια όχι του γούστου της Διοίκησης αναφορικά με την επίπλωση αλλά της αδιαφορίας της για τον πολίτη κ.λπ. Και, επειδή με το Δήμο μας είχαν ενωθεί κάποιες Κοινότητες, όπου τα περισσότερα ακίνητα είχαν αποκτηθεί με έκτακτη χρησικτησία, ήτοι ένα εύσχημο τρόπο να εκφράσει κανείς και συμβολαιογραφικώς, όπου, βέβαια, υπήρχε συμβόλαιο, την καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων στις περισσότερες περιπτώσεις, που ουδέποτε το Ελληνικό Δημόσιο θέλησε να διεκδικήσει, οπότε το Κτηματολόγιο θα έβρισκε χειρότερο μπελά, πολύ σύντομα εξεδόθη απόφαση, με την οποία εξαιρούνταν αυτές οι πρώην κοινότητες από την Κτηματογράφηση.
Έχουν περάσει 9 χρόνια από εκείνη την εποχή. Σε ένα οργανωμένο και ενδιαφερόμενο για τον πολίτη κράτος η εμπειρία εκείνης της εποχής θα είχε αποτελέσει του μπούσουλα, για να λάβει τα απαραίτητα μέτρα και να μην ταλαιπωρηθεί ξανά ο κόσμος. Διότι, κακά τα ψέμματα, καμμία εμπειρία δεν υπήρχε σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του Οργανισμού αυτού ούτε, φυσικά, φρόντισε η Διοίκηση, ώστε να επανδρωθεί η υπηρεσία αυτή στους υπό χαρτογράφηση Δήμους και Κοινότητες με τα κατάλληλα και ενημερωμένα στελέχη και να αποφευχθεί όλη αυτή η φασαρία σχετικά με την έννοια αρκετών διατάξεων του σχετικού νόμου.
Φευ, όμως! Η εικόνα της υπηρεσίας Κτηματογράφησης του Δήμου Αθηναίων είναι αποκαρδιωτική και τα φαινόμενα, που είχαμε στο Δήμο μας, επαναλαμβάνονται. Τώρα, μάλιστα, σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού μιλάμε για πολύ περισσότερο κόσμο, ήτοι για μεγαλύτερη καθυστέρηση στην εξυπηρέτηση. Και οι αποστάσεις στην Αθήνα δεν είναι αστείες.
Πέρα από την οικονομική επιβάρυνση, τύπου «πληρώστε ένα α’ ποσό για την επικαρπία και ένα β’ ποσό για την ψιλή κυριότητα του ακινήτου σας», ως εάν αυτά τα δύο εμπράγματα δικαιώματα να αφορούσαν διαφορετικό ακίνητο, που προδίδει την απληστία ενός σπάταλου και χειμαζόμενου από την κάκιστη οικονομική διαχείριση Ελληνικού Δημοσίου, αποκαλύπτεται για μια, ακόμα, φορά, η αναλγησία των αρμοδίων φορέων για την εξυπηρέτηση των πολιτών. Η απουσία μιας οργάνωσης, που θα εξάλειφε την ταλαιπωρία των πολιτών, κατέστησε για άλλη μια φορά σαφές ότι οι κρατούντες μας, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων ή χρωματικών επιλογών, ουδόλως ενδιαφέρονται για τον απλό πολίτη παρά τον απειλούν και με κυρώσεις, αν δεν συμμορφωθεί προς τα οριζόμενα στο νόμο.
Και ζούμε, τρομάρα μας, σε μια εποχή, όπου άνετα μπορεί κανείς να ταξιδέψει στο εξωτερικό και να δει πως λειτουργεί η αντίστοιχη υπηρεσία κτηματογράφησης, χωρίς, βέβαια, να παραβλέπουμε ότι στο εξωτερικό, πλην της Αλβανίας, το Κτηματολόγιο ως θεσμός αποτελεί μια κατάκτηση ετών. Έστω μέσω Διαδικτύου θα μπορούσε ένα ενδιαφερόμενο κράτος να διαπιστώσει πως εξυπηρετούνται οι πολίτες της αλλοδαπής, πως έχουν οργανωθεί οι αντίστοιχες υπηρεσίες, τι γνώσεις απαιτούνται να έχουν τα πρόσωπα, που στελεχώνουν τις υπηρεσίες αυτές κ.λπ.
Και ας δεχθούμε ότι στην Ελλάδα οι κρατούντες μας τα ξέρουν όλα και δεν έχουν ανάγκη από τις διδαχές και τα παραδείγματα των «κουτόφραγκων» (άλλωστε, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί ακόμα κρέμονταν από τα δέντρα). Έστω μερικά πρακτικά θέματα θα μπορούσαν να εξαλείψουν την ταλαιπωρία των πολιτών. Μια πρόβλεψη ότι κατά το α’ χρονικό διάστημα θα έλθουν όσοι έχουν επώνυμο που αρχίζει από «Α», περισσότεροι χώροι υποδοχής των πολιτών, αρκετά καθίσματα, ώστε να μην θυμηθούν οι άρρενες τη σκοπιά στο στρατό, λόγω ορθοστασίας, αριθμοί προτεραιότητας, όπως γίνεται στις τράπεζες και κάποιες άλλες δημόσιες υπηρεσίες, στελέχωση των παραρτημάτων αυτών με νομικούς κατάλληλα καταρτισμένους, ώστε να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των πολιτών, ενημέρωση αυτών από τους συναδέλφους τους της επαρχίας, όπου η κτηματογράφηση έχει ήδη ολοκληρωθεί, ανάλογη ενημέρωση των υπαλλήλων από τους συναδέλφους τους της επαρχίας, είναι μερικές από τις λύσεις, που εύκολα θα μπορούσε να κατεβάσει η σοφή κεφαλή των αρμοδίων.
Είδατε, όμως, κάτι από αυτά να γίνεται; Μπα, οι προτεραιότητες του Ελληνικού Δημοσίου είναι άλλες και τις διαπιστώνουμε καθημερινά, αν ανοίξουμε την τηλεόραση ή μια εφημερίδα. Περαστικά μας, λοιπόν!

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Να ζεις και να παλεύεις

Τι είναι εκείνο, που σου δίνει καθημερινά κίνητρα, ώστε να αντέξεις και να συνεχίσεις να μάχεσαι για μια καλύτερη ζωή, όταν όλα γύρω σου μοιάζουν να έχουν περιπέσει σε μια αναπόδραστη παρακμή; Πώς να αντισταθείς στη μιζέρια και την απαισιοδοξία, τεχνητή ή πραγματική ελάχιστη σημασία έχει, και βάζοντας κάτω το κεφάλι να αποφασίσεις να δώσεις το δικό σου αγώνα; Με ποια δύναμη, άραγε, να αντιπαλέψεις με όσους προσπαθούν γύρω σου να σε πείσουν για τη ματαιότητα των πάντων;
Θέλει μεγάλη δύναμη και αντοχή η ζωή. Δεν ασπάζομαι το ρητό ότι η ζωή δεν είναι για όλους, που κάποιος «έξυπνος» συστρατιώτης μου προ 10ετίας είχε αναρτήσει στο φωριαμό του. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρέσει από κανένα τα όνειρά μου για ένα καλύτερο αύριο, κανένας δεν μπορεί να διαλύσει τις φιλοδοξίες μου, ούτε εσύ, φυσικά, έχεις δικαίωμα να πράξεις αυτό στους τρίτους. Η ύπαρξή σου είναι συνυφασμένη με την έννοια των στόχων, που οφείλεις να θέτεις και να ξεπερνάς, προτού θέσεις άλλους πιο μακροπρόθεσμους στόχους. Αναποδιές υπάρχουν πολλές αλλά πες μου μια εποχή, που δεν υπήρχαν. Σε μια Ουτοπία ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα αλλά αυτή θα τη βρεις είτε στο ομότιτλο βιβλίο του Τόμας Μορ είτε με άλλη ονομασία στα βιβλία των διαφόρων θρησκειών και δογμάτων του πλανήτη αυτού. Και αν αρκεστείς σε αυτή, θα χάσεις τη χαρά, που θα σου δώσει η προσπάθεια να πετύχεις τους στόχους σου.
Θέλει, όμως, και κλειστά αυτιά η ζωή. Ή, τουλάχιστον, επιλεκτική ακοή άλλως ικανό φίλτρο, ώστε να ξεχωρίζουν οι πολύτιμες διδαχές και οι νουθεσίες των εμπειροτέρων από τα απόνερα της περιρρέουσας κακομοιριάς. Όσο ζεις και στέκεσαι στα πόδια σου, οφείλεις να ονειρεύεσαι μια καλύτερη ζωή μακρυά από τους επαγγελματίες κήρυκες της μιζέριας και τα παπαγαλάκια τους. Χρωστάς στον εαυτό σου να μην ηττηθείς από καμμία κακουχία και καλό θα είναι να μη σκέφτεσαι ούτε στιγμή τα χειρότερα, που συμβαίνουν σε άλλους.
Να αγαπάς τη ζωή και τους στόχους σου!

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Φτώχεια σε επιχειρήματα, τάση για πυροτεχνήματα

Το νέο φρούτο, με το οποίο (επιδιώκει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να) ασχολούνται τα Μ.Μ.Ε., είναι η περιβόητη νοθεία, την οποία προκάλεσε η Ν.Δ. κατά τη διαδικασία ψήφισης για την αναθεώρηση του Συντάγματός μας. Συγκεκριμένα, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. διαμαρτύρεται, επειδή η Ν.Δ. νόθευσε την διαδικασία ψήφισης της 29ης Μαΐου του τρέχοντος έτους, ώστε να ελεγχθούν οι ψηφίσαντες βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, προκειμένου να συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός ψήφων για την αναθεώρηση των άρθρων του Συντάγματος, που είχε κριθεί ότι χρήζουν αναθεώρησης.
Πέρα από τα ερωτήματα, που προκαλεί η καθυστέρηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης να καταγγείλει το παραπάνω περιστατικό (τί την εμπόδιζε, άραγε;), ως, επίσης, και της διαπίστωσης ότι στο παρελθόν και το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. της εποχής, που κυβερνούσε, είχε προβεί σε παρόμοια τερτίπια (θυμηθείτε τα ομοιόχρωμα ψηφοδέλτια το 1985, κατά την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας), εκείνο, που φαίνεται να πρυτανεύει στο ΠΑΣΟΚ, όσο περνάει ο καιρός και όχι μόνο το κόμμα παραμένει δεύτερο στις δημοσκοπήσεις με διαφορά, που δεν πέφτει κάτω από το 2% αλλά ο Πρόεδρός του, κ. Γεώργιος Παπανδρέου, απομακρύνεται από τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, στην ερώτηση «Ποιόν θεωρείτε καταλληλότερο για πρωθυπουργό», σε σχέση με τον Πρωθυπουργό κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος προηγείται με διπλάσιο, σχεδόν, ποσοστό, είναι μια φτώχεια σε προτάσεις και λύσεις για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου, στο οποίο δείχνει να έχει περιέλθει η Ελλάδα.
Είναι, πράγματι, παράδοξο ένα κόμμα, που κυβέρνησε περίπου για 20 χρόνια την Ελλάδα, πράγμα, που του χάρισε πλούσιες εμπειρίες από τη διακυβέρνησή της, να αδυνατεί, σήμερα, να αρθρώσει ένα ορθό και με λύσεις πολιτικό λόγο, ήτοι να προτείνει σταράτα κάποιους τρόπους αντιμετώπισης της ακρίβειας, των ατελειών του φορολογικού συστήματος, της εγκληματικότητας, των προβλημάτων της εξωτερικής πολιτικής κ.λπ. Σαφώς και σ’ αυτά τα χρόνια ένα σημαντικό ποσοστό των προσώπων, που διαχειρίστηκαν κάποιες καταστάσεις από κάποιο σημαίνον πόστο, στερούνταν της απαιτούμενης σοβαρότητας και τιμιότητας, ώστε να μπορούν να προτείνουν σήμερα κάποιες λύσεις, αλλά είναι αδύνατο ένα κόμμα να έχει παραμείνει στην εξουσία για 20, περίπου, χρόνια, χωρίς έστω λίγα ικανά στελέχη. Και αυτά, ακριβώς, τα πρόσωπα θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη «μαγιά», που θα επέτρεπε στον κ. Παπανδρέου να προβάλει κάποιες λύσεις στα προβλήματα της χώρας, χωρίς να αρκείται στην επισήμανση των πραγματικών λαθών της Ν.Δ. Διότι αυτό φάνηκε, μεταξύ άλλων, και μετά την περσυνή πυρκαγιά στην Ηλεία. Χιλιάδες στρέμματα δάσους και καλλιεργειών έγιναν στάχτη και πολλές ζωές χάθηκαν, εξαιτίας την κυβερνητικής ολιγωρίας, που αρκούνταν, μέσω του τότε Υπουργού Δημοσίας Τάξεως, να παραδίδει μαθήματα του πως να εφαρμόζουμε το σουρεαλισμό στην καθημερινή πολιτική και να τάζει βοήθεια, η οποία, μέχρι σήμερα, δεν έχει φτάσει, τουλάχιστον στο ύψος, που θα έπρεπε, στις πυρόπληκτες περιοχές. Η εικόνα, όμως, του κ. Παπανδρέου πάνω από τις καμμένες περιοχές να καταγγέλλει την υπαρκτή όντως έλλειψη σχεδιασμού για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς αυτής και να αρκείται σε αυτή, χωρίς, όμως, να προτείνει κάποιες λύσεις για την αποκατάσταση των πληγεισών περιοχών και των κατοίκων τους μέτρησε τόσο αρνητικά, που στις βουλευτικές εκλογές του 2007 το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατάφερε να χάσει ένα από τους κατ’ εξοχήν «πράσινους» (ήτοι φιλοπασοκικούς) νομούς της χώρας. Και μη βιαστείτε να καταλογίσετε την απώλεια του νομού Ηλείας στο ισχύον εκλογικό σύστημα, διότι με το ίδιο εκλογικό σύστημα και άλλοι «πράσινοι νομοί, όπως της Αχαΐας, του Ηρακλείου κ.λπ. παρέμειναν «πράσινοι» και χωρίς να έχουν υποστεί την παραμικρή ζημία.
Και είναι κρίμα για μια παράταξη, που κατάφερε να κυβερνήσει, καλώς ή κακώς δεν είναι του παρόντος να το εξετάσουμε, τη χώρα για 20, περίπου, χρόνια, να στερείται εκείνων των προτάσεων, που θα την έφερναν ξανά στο πολιτικό παιχνίδι. Και μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλες προτάσεις για την αντιμετώπιση των ουκ ολίγων προβλημάτων της χώρας, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα συνεχίσει να επιδίδεται στην εκτόξευση πυροτεχνημάτων, όπως αυτό με τη νοθεία κατά την ψηφοφορία για την αναθεώρηση του Συντάγματος, που και δυσνόητα ου μην και ακατάληπτα φαντάζουν στον απλό και προβληματισμένο από την εν γένει κατάσταση κόσμο, και καμμία λύση δε δίδουν στα προβλήματα αυτά.

www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=68397528,76169048,90342616,96856664,4063864,9530360,39365752,17428856,40473944 (πως αντιμετωπίζει το θέμα της νοθείας η «Ελευθεροτυπία»)
www.apogevmatini.gr/simera/01.html και www.adesmeytos.gr/content/content.asp (πώς είδαν το ίδια παραπάνω θέμα η «Απογευματινή» και ο «Αδέσμευτος Τύπος»)

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Όταν ο νεοέλληνας τουρίστας συνάντησε τον χερ Μάζοχ

Η περίοδος των διακοπών αποτελεί μια σημαντική ευκαιρία για τα ημεδαπά Μ.Μ.Ε. να ξιφουλκήσουν κατά της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας στο χώρο του ελληνικού τουρισμού), ότι η ακρίβεια στα ελληνικά νησιά έχει φτάσει στο απροχώρητο, ότι μια ελληνική τετραμελής οικογένεια χρειάζεται να δαπανήσει ένα μηνιάτικο, για να πάει στη Ρόδο, ότι η μικρή φιάλη νερού στη Μύκονο έχει φτάσει στα 2 ευρώ κ.λπ.. Φυσικά, δεν έχουν άδικο σε πολλές περιπτώσεις, αφού είναι δεδομένα τα περιστατικά αισχροκέρδειας, που όλοι μας λίγο πολύ έχουμε αντιμετωπίσει. Ωστόσο, αφενός είναι δεδομένη η υπερβολή, που συχνά χαρακτηρίζει τους εκπροσώπους των Μ.Μ.Ε., αφετέρου εκφράζουν μια λογική νεοελληνική, που δικαιώνει όσους χαρακτηρίζουν τη χώρα μας ως τη χώρα του παραλόγου.
Φυσικά, όλοι μας έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία αισχροκέρδειας σε κάποιο δημοφιλή στους τουρίστες προορισμό. Το ζήτημα είναι, όμως, αν πραγματικά ενδιαφέρεται ο νεοέλληνας για την πάταξη της αισχροκέρδειας στη χώρα μας. Η πρόσφατη διαμαρτυρία-συλλαλητήριο, που διοργανώθηκε στην Αθήνα από διάφορες καταναλωτικές ενώσεις και με τη συμμετοχή των Γ.Σ.Ε.Ε. και Α.Δ.Ε.Δ.Υ., με αφορμή την εν γένει ακρίβεια των καιρών μας, δεν είχε ακριβώς το ποθητό αποτέλεσμα, ήτοι μια μαζικότητα, που θα κατεδείκνυε ότι υπάρχει ένα ισχυρό καταναλωτικό κίνημα στην Ελλάδα. Απεναντίας, κατέδειξε ότι ο νεοέλληνας όχι μόνο αδιαφορεί για την αντιμετώπιση της ακρίβειας και της αισχροκέρδειας αλλά προτιμά να επαφεθεί στην καλή προαίρεση του ελληνικού κράτους για την πάταξή τους. Μποϋκοτάζ στα ακριβά γάλατα κήρυξαν κάποιες καταναλωτικές οργανώσεις το καλοκαίρι; Ε, σιγά μη στερηθεί ο συμπολίτης μας το γάλα για τον πρωινό φραπέ του, δύο-δύο τα ακριβά γάλατα στο καλάθι της νοικοκυράς, όπως σωστά διάβασα σε κάποιο ιστολόγιο.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα δημοφιλή τουριστικά θέρετρα της χώρας μας. Η ακρίβεια σε βαθμό αισχροκέρδειας βγάζει μάτι εδώ και καιρό αλλά εξακολουθούμε να τα επισκεπτόμαστε μαζικά, ως εάν να στερούνταν η χώρα μας άλλων προορισμών για τουρισμό. Ανέβηκε η τιμή των εισιτηρίων στα καράβια; Ε και, σκέφτηκαν πολλοί νεοέλληνες, γουστάρουμε το Χ δημοφιλή νησιωτικό προορισμό. Και μετά φώναζαν για τα πανάκριβα εισιτήρια αλλά και για τις
καθυστερήσεις των πλοίων.
Δυστυχώς, ο νεοέλληνας διακατέχεται από ένα πρωτοφανή και ανεξήγητο στους τρίτους μαζοχισμό. Δεν τον ενδιαφέρει να οργανωθεί, ώστε να χτυπήσει την ακρίβεια. Προτιμά να την υφίσταται, διότι αρνείται να στερηθεί τις διακοπές του στο «μοδάτο» μέρος, άσε που δε θα μπορεί να πει το χειμώνα ότι πήγε σε κάποιο άγνωστο μέρος για διακοπές, χωρίς να τον κοιτάξει με απορία ο κάθε ανόητος, που εκτός από το Χ και τον Ψ προορισμό, δε γνωρίζει άλλο προορισμό διακοπών «της προκοπής». Να έχουμε να λέμε ότι πήγαμε ή πηγαίνουμε τακτικά στο Χ προορισμό, τι ωραία εντύπωση! Και πόσα στόματα θα μείνουν ορθάνοιχτα!
Και να υποθέσει κανείς ότι ήταν ο πρώτος, που την πάτησε έτσι; Μα προηγήθηκαν χιλιάδες άλλοι τουρίστες, που με την ίδια αμεριμνησία επισκέφτηκαν το Χ δημοφιλή προορισμό και υπέστησαν το μαρτύριο της εκδοράς. Δεν τον ενδιέφερε να ρωτήσει, για να μάθει; Μπα, θα με μπερδέψουν χειρότερα, σκέφτηκε, και πήγε σαν πρόβατο επί σφαγή. Και ίσως πει ότι δεν είχε χρόνο να το ψάξει καλύτερα.
Υπάρχει, βέβαια, και η άποψη ότι και ο Χ προορισμός διακοπών αποτελεί τμήμα της Ελλάδος και δεν πρέπει κανένας να το στερηθεί. Καμμία αντίρρηση αλλά με ποιες προϋποθέσεις θα τον επισκεφτώ; Με τη χωριάτικη στα 15 ευρώ και το ενοικιαζόμενο δωμάτιο στα 120 ευρώ; Και να τα βάζω μετά με το ελληνικό κράτος, που δεν τιμωρεί τις ληστρικές τουριστικές επιχειρήσεις; Λυπάμαι αλλά εγώ και πολλοί άλλοι εξεθρέψαμε αυτό το αδιάφορο ελληνικό κράτος με την ανοχή μας, οπότε είναι μάλλον θράσος να του ζητάμε τώρα να ξυπνήσει. Εκτός των άλλων, σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς ζούμε, ας πάψουμε να κλαψουρίζουμε για τις υψηλές τιμές στα πιο πολυσύχναστα τουριστικά μέρη. Γι’ αυτό είναι εκεί ψηλά οι τιμές, διότι τα μέρη αυτά είναι πολυσύχναστα, ήτοι οι άμυαλοι συμπολίτες μας συντηρούν με τον οβολό τους αυτή την κατάσταση. Ενώ, αν κόβαμε μαχαίρι το πολυσύχναστο αλλά πανάκριβο μέρος, θα αναγκάζονταν οι μαγαζάτορες, ξενοδόχοι κ.λπ. να κατεβάσουν τις τιμές.
Μα γιατί να μην καταγγέλλονται αυτά τα περιστατικά αισχροκέρδειας, θα αναρωτηθεί κάποιος. Συμφωνώ ότι έτσι πρέπει να γίνεται, αν, φυσικά, έχουμε την υπομονή να τρέχουμε σε υπηρεσίες, να υποβάλλουμε καταγγελίες και αγωγές κ.λπ. μεμονωμένα. Διότι οι μεμονωμένες καταγγελίες θα έχουν και μεμονωμένα αποτελέσματα, ήτοι δεν θα γίνουν γνωστά σε κανένα και, εκ του λόγου αυτού, δεν θα ιδρώσει το αυτί του άπληστου επιχειρηματία. Χώρια, που θα πρέπει να εξοπλιστείτε με ιώβειο υπομονή, διότι τα αποτελέσματα μιας καταγγελίας δεν έρχονται σε μια ημέρα. Έπειτα, σε αρκετά δημοφιλή στους τουρίστες μέρη υπάρχουν και οι μηχανισμοί κουκουλώματος τέτοιων περιστατικών. Η τουριστική αστυνομία θα αργήσει να έλθει, διότι δεν υπάρχουν αστυνομικοί διαθέσιμοι (και αυτό είναι πραγματικότητα), ο μαγαζάτορας θα διαμαρτυρηθεί ότι είδατε τις τιμές, αν δεν σας άρεσε, ας μην παραγγέλνατε (και δεν έχει και πολύ άδικο, μεταξύ μας) και η ιστοσελίδα του Ε.Ο.Τ., όπου υπάρχει χώρος εγγραφής των σχετικών παραπόνων, αποτελεί terra incognita για τη συντριπτική πλειοψηφία των κοπτόμενων κατά τα άλλα για την ακρίβεια Ελλήνων και με αμφισβητούμενη αποτελεσματικότητα, όπως και όλος ο Ε.Ο.Τ.
Και που θα βρούμε, ρε μεγάλε το χρόνο να ψάξουμε τι παγίδες να αποφύγουμε και ποια μέρη της Ελλάδος είναι φτηνά, θα απαντήσει κάποιος. Ελάτε τώρα, 2-3 μέρες ψάξιμο και από 2-3 ώρες την ημέρα να αφιερώσετε και θα βρείτε προσφορές, που δεν τις φανταζόσαστε, εκτός αν ανήκετε στους οπαδούς των βασανιστηρίων και απλά έχετε στυλώσει τα ποδάρια σας για τον Χ πανάκριβο προορισμό, οπότε τα θέλετε και τα παθαίνετε.
Και μη βιαστείτε να αναπολήσετε την εποχή, που ο Έλληνας έκανε διακοπές για ένα μήνα, διότι εκείνη την εποχή πήγαινε στο χωριό του, έμενε στο πατρικό του σπίτι (άρα είχε μηδενικά έξοδα διαμονής), έτρωγε στο σπίτι του (επομένως, δεν ξόδευε φράγκο στις ταβέρνες και τα εστιατόρια), κολυμπούσε στην παραλία του χωριού του ή στην κοντινότερη παραλία, όπου πήγαινε με τα πόδια του και το βράδυ πήγαινε στο καφενείο του χωριού για κανένα κρασάκι (τώρα, αν δεν πιεί το απεριτίφ πριν το φαγητό και το ουίσκυ μετά, θα θεωρήσει ότι στερείται και στις διακοπές δεν πρέπει να στερούμαστε). Συνολικά, είχε πολύ μικρά έξοδα, γι’ αυτό και άραζε για ένα μήνα εκεί. Ήταν άλλες εποχές, που ούτε ο νεοέλληνας μεγαλοπιανόταν ούτε, βέβαια, οι τουριστικοί προορισμοί είχαν ξεφύγει τόσο πολύ.
Αλλά τι να περιμένει κανείς από ένα λαό, που έμαθε να τα περιμένει όλα από το αδιάφορο κράτος, που ο ίδιος ανέχθηκε τόσα χρόνια να τον εξουσιάζει, και ουδέποτε οργανώθηκε, ώστε να αποφεύγει τις παγίδες των διακοπών; Και τι παραπάνω να περιμένουμε απ’ όσους φωνάζουν στα κανάλια για την ακρίβεια, όχι επειδή θέλουν την αντιμετώπισή της από το κρατικό μηχανισμό σε κάθε τομέα της οικονομίας αλλά επειδή θέλουν να συνεχίσουν να επισκέπτονται το «μοδάτο» μέρος με καλύτερες τιμές; Μάλλον την επανάληψη των οιμωγών των, δήθεν, κοπτόμενων για την ακρίβεια παρουσιαστών και δημοσιογράφων κάποιων Μ.Μ.Ε. αλλά και των διαμαρτυριών των, δήθεν, έκπληκτων με την ακρίβεια ημεδαπών τουριστών!
Υ.Γ. Για να μην παριστάνω τον ξύπνιο, την έχω πατήσει και εγώ αρκετές φορές με την ακρίβεια σε κάποια μέρη της Ελλάδος. Αλλά από τότε δεν ξαναπάτησα, όπου δεν με σεβάστηκαν. Και σας πληροφορώ ότι δεν μου έλειψαν καθόλου αυτά τα μέρη.