Την ιστορία με την κτηματογράφηση του Δήμου μας τη ζήσαμε σχεδόν πρώτοι σε όλη την Ελλάδα. Χιλιάδες ιδιοκτήτες, κάτοικοι ενός από τους μεγαλύτερους πληθυσμιακά και χωροταξικά Δήμους της χώρας (230.000 κάτοικοι σε 125.240 στρέμματα), συνωστιστήκαμε στην υπηρεσία του Οργανισμού Κτηματολογίου και Χαρτογραφήσεων Ελλάδος της πόλεώς μας, προκειμένου να δηλώσουμε τα ακίνητά μας και να είμαστε, έτσι σύμφωνοι με τις προσταγές του νόμου. Βέβαια, το ενδεχόμενο να χαθεί η ακίνητη περιουσία μας μέτρησε περισσότερο από την υπακοή μας στο νόμο, σύμπτωμα, που μάλλον δεν θα καταλογίσει ο ιστορικός του μέλλοντος στα πλεονεκτήματα της φυλής μας. Και τότε ο νόμος 2664/1998 ήταν καινούργιος και κανένας δεν ήξερε με βεβαιότητα να μας ενημερώσει τι ακριβώς γίνεται. Δικηγόροι και ιδιώτες τρέχαμε να συμβουλευτούμε τους ελάχιστους, νομίζω μόνο δύο ήταν, υπαλλήλους της υπηρεσίας αυτής, αυτοί τηλεφωνούσαν στα κεντρικά των Αθηνών, διότι δεν είχε, ακόμα, συσταθεί η νομική υπηρεσία του Κτηματολογίου για την πόλη μας, προκειμένου να πάρουν πληροφορίες για το σωστό τρόπο συμπλήρωσης των αιτήσεων και, συνήθως, δεν τους έβρισκαν, κόσμος συνωστιζόταν σε ένα γραφείο με μινιμαλιστική επίπλωση, απόρροια όχι του γούστου της Διοίκησης αναφορικά με την επίπλωση αλλά της αδιαφορίας της για τον πολίτη κ.λπ. Και, επειδή με το Δήμο μας είχαν ενωθεί κάποιες Κοινότητες, όπου τα περισσότερα ακίνητα είχαν αποκτηθεί με έκτακτη χρησικτησία, ήτοι ένα εύσχημο τρόπο να εκφράσει κανείς και συμβολαιογραφικώς, όπου, βέβαια, υπήρχε συμβόλαιο, την καταπάτηση δημοσίων εκτάσεων στις περισσότερες περιπτώσεις, που ουδέποτε το Ελληνικό Δημόσιο θέλησε να διεκδικήσει, οπότε το Κτηματολόγιο θα έβρισκε χειρότερο μπελά, πολύ σύντομα εξεδόθη απόφαση, με την οποία εξαιρούνταν αυτές οι πρώην κοινότητες από την Κτηματογράφηση.
Έχουν περάσει 9 χρόνια από εκείνη την εποχή. Σε ένα οργανωμένο και ενδιαφερόμενο για τον πολίτη κράτος η εμπειρία εκείνης της εποχής θα είχε αποτελέσει του μπούσουλα, για να λάβει τα απαραίτητα μέτρα και να μην ταλαιπωρηθεί ξανά ο κόσμος. Διότι, κακά τα ψέμματα, καμμία εμπειρία δεν υπήρχε σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του Οργανισμού αυτού ούτε, φυσικά, φρόντισε η Διοίκηση, ώστε να επανδρωθεί η υπηρεσία αυτή στους υπό χαρτογράφηση Δήμους και Κοινότητες με τα κατάλληλα και ενημερωμένα στελέχη και να αποφευχθεί όλη αυτή η φασαρία σχετικά με την έννοια αρκετών διατάξεων του σχετικού νόμου.
Φευ, όμως! Η εικόνα της υπηρεσίας Κτηματογράφησης του Δήμου Αθηναίων είναι αποκαρδιωτική και τα φαινόμενα, που είχαμε στο Δήμο μας, επαναλαμβάνονται. Τώρα, μάλιστα, σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού μιλάμε για πολύ περισσότερο κόσμο, ήτοι για μεγαλύτερη καθυστέρηση στην εξυπηρέτηση. Και οι αποστάσεις στην Αθήνα δεν είναι αστείες.
Πέρα από την οικονομική επιβάρυνση, τύπου «πληρώστε ένα α’ ποσό για την επικαρπία και ένα β’ ποσό για την ψιλή κυριότητα του ακινήτου σας», ως εάν αυτά τα δύο εμπράγματα δικαιώματα να αφορούσαν διαφορετικό ακίνητο, που προδίδει την απληστία ενός σπάταλου και χειμαζόμενου από την κάκιστη οικονομική διαχείριση Ελληνικού Δημοσίου, αποκαλύπτεται για μια, ακόμα, φορά, η αναλγησία των αρμοδίων φορέων για την εξυπηρέτηση των πολιτών. Η απουσία μιας οργάνωσης, που θα εξάλειφε την ταλαιπωρία των πολιτών, κατέστησε για άλλη μια φορά σαφές ότι οι κρατούντες μας, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων ή χρωματικών επιλογών, ουδόλως ενδιαφέρονται για τον απλό πολίτη παρά τον απειλούν και με κυρώσεις, αν δεν συμμορφωθεί προς τα οριζόμενα στο νόμο.
Και ζούμε, τρομάρα μας, σε μια εποχή, όπου άνετα μπορεί κανείς να ταξιδέψει στο εξωτερικό και να δει πως λειτουργεί η αντίστοιχη υπηρεσία κτηματογράφησης, χωρίς, βέβαια, να παραβλέπουμε ότι στο εξωτερικό, πλην της Αλβανίας, το Κτηματολόγιο ως θεσμός αποτελεί μια κατάκτηση ετών. Έστω μέσω Διαδικτύου θα μπορούσε ένα ενδιαφερόμενο κράτος να διαπιστώσει πως εξυπηρετούνται οι πολίτες της αλλοδαπής, πως έχουν οργανωθεί οι αντίστοιχες υπηρεσίες, τι γνώσεις απαιτούνται να έχουν τα πρόσωπα, που στελεχώνουν τις υπηρεσίες αυτές κ.λπ.
Και ας δεχθούμε ότι στην Ελλάδα οι κρατούντες μας τα ξέρουν όλα και δεν έχουν ανάγκη από τις διδαχές και τα παραδείγματα των «κουτόφραγκων» (άλλωστε, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί ακόμα κρέμονταν από τα δέντρα). Έστω μερικά πρακτικά θέματα θα μπορούσαν να εξαλείψουν την ταλαιπωρία των πολιτών. Μια πρόβλεψη ότι κατά το α’ χρονικό διάστημα θα έλθουν όσοι έχουν επώνυμο που αρχίζει από «Α», περισσότεροι χώροι υποδοχής των πολιτών, αρκετά καθίσματα, ώστε να μην θυμηθούν οι άρρενες τη σκοπιά στο στρατό, λόγω ορθοστασίας, αριθμοί προτεραιότητας, όπως γίνεται στις τράπεζες και κάποιες άλλες δημόσιες υπηρεσίες, στελέχωση των παραρτημάτων αυτών με νομικούς κατάλληλα καταρτισμένους, ώστε να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των πολιτών, ενημέρωση αυτών από τους συναδέλφους τους της επαρχίας, όπου η κτηματογράφηση έχει ήδη ολοκληρωθεί, ανάλογη ενημέρωση των υπαλλήλων από τους συναδέλφους τους της επαρχίας, είναι μερικές από τις λύσεις, που εύκολα θα μπορούσε να κατεβάσει η σοφή κεφαλή των αρμοδίων.
Είδατε, όμως, κάτι από αυτά να γίνεται; Μπα, οι προτεραιότητες του Ελληνικού Δημοσίου είναι άλλες και τις διαπιστώνουμε καθημερινά, αν ανοίξουμε την τηλεόραση ή μια εφημερίδα. Περαστικά μας, λοιπόν!
Έχουν περάσει 9 χρόνια από εκείνη την εποχή. Σε ένα οργανωμένο και ενδιαφερόμενο για τον πολίτη κράτος η εμπειρία εκείνης της εποχής θα είχε αποτελέσει του μπούσουλα, για να λάβει τα απαραίτητα μέτρα και να μην ταλαιπωρηθεί ξανά ο κόσμος. Διότι, κακά τα ψέμματα, καμμία εμπειρία δεν υπήρχε σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας του Οργανισμού αυτού ούτε, φυσικά, φρόντισε η Διοίκηση, ώστε να επανδρωθεί η υπηρεσία αυτή στους υπό χαρτογράφηση Δήμους και Κοινότητες με τα κατάλληλα και ενημερωμένα στελέχη και να αποφευχθεί όλη αυτή η φασαρία σχετικά με την έννοια αρκετών διατάξεων του σχετικού νόμου.
Φευ, όμως! Η εικόνα της υπηρεσίας Κτηματογράφησης του Δήμου Αθηναίων είναι αποκαρδιωτική και τα φαινόμενα, που είχαμε στο Δήμο μας, επαναλαμβάνονται. Τώρα, μάλιστα, σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού μιλάμε για πολύ περισσότερο κόσμο, ήτοι για μεγαλύτερη καθυστέρηση στην εξυπηρέτηση. Και οι αποστάσεις στην Αθήνα δεν είναι αστείες.
Πέρα από την οικονομική επιβάρυνση, τύπου «πληρώστε ένα α’ ποσό για την επικαρπία και ένα β’ ποσό για την ψιλή κυριότητα του ακινήτου σας», ως εάν αυτά τα δύο εμπράγματα δικαιώματα να αφορούσαν διαφορετικό ακίνητο, που προδίδει την απληστία ενός σπάταλου και χειμαζόμενου από την κάκιστη οικονομική διαχείριση Ελληνικού Δημοσίου, αποκαλύπτεται για μια, ακόμα, φορά, η αναλγησία των αρμοδίων φορέων για την εξυπηρέτηση των πολιτών. Η απουσία μιας οργάνωσης, που θα εξάλειφε την ταλαιπωρία των πολιτών, κατέστησε για άλλη μια φορά σαφές ότι οι κρατούντες μας, ανεξαρτήτως πολιτικών φρονημάτων ή χρωματικών επιλογών, ουδόλως ενδιαφέρονται για τον απλό πολίτη παρά τον απειλούν και με κυρώσεις, αν δεν συμμορφωθεί προς τα οριζόμενα στο νόμο.
Και ζούμε, τρομάρα μας, σε μια εποχή, όπου άνετα μπορεί κανείς να ταξιδέψει στο εξωτερικό και να δει πως λειτουργεί η αντίστοιχη υπηρεσία κτηματογράφησης, χωρίς, βέβαια, να παραβλέπουμε ότι στο εξωτερικό, πλην της Αλβανίας, το Κτηματολόγιο ως θεσμός αποτελεί μια κατάκτηση ετών. Έστω μέσω Διαδικτύου θα μπορούσε ένα ενδιαφερόμενο κράτος να διαπιστώσει πως εξυπηρετούνται οι πολίτες της αλλοδαπής, πως έχουν οργανωθεί οι αντίστοιχες υπηρεσίες, τι γνώσεις απαιτούνται να έχουν τα πρόσωπα, που στελεχώνουν τις υπηρεσίες αυτές κ.λπ.
Και ας δεχθούμε ότι στην Ελλάδα οι κρατούντες μας τα ξέρουν όλα και δεν έχουν ανάγκη από τις διδαχές και τα παραδείγματα των «κουτόφραγκων» (άλλωστε, όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί ακόμα κρέμονταν από τα δέντρα). Έστω μερικά πρακτικά θέματα θα μπορούσαν να εξαλείψουν την ταλαιπωρία των πολιτών. Μια πρόβλεψη ότι κατά το α’ χρονικό διάστημα θα έλθουν όσοι έχουν επώνυμο που αρχίζει από «Α», περισσότεροι χώροι υποδοχής των πολιτών, αρκετά καθίσματα, ώστε να μην θυμηθούν οι άρρενες τη σκοπιά στο στρατό, λόγω ορθοστασίας, αριθμοί προτεραιότητας, όπως γίνεται στις τράπεζες και κάποιες άλλες δημόσιες υπηρεσίες, στελέχωση των παραρτημάτων αυτών με νομικούς κατάλληλα καταρτισμένους, ώστε να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα των πολιτών, ενημέρωση αυτών από τους συναδέλφους τους της επαρχίας, όπου η κτηματογράφηση έχει ήδη ολοκληρωθεί, ανάλογη ενημέρωση των υπαλλήλων από τους συναδέλφους τους της επαρχίας, είναι μερικές από τις λύσεις, που εύκολα θα μπορούσε να κατεβάσει η σοφή κεφαλή των αρμοδίων.
Είδατε, όμως, κάτι από αυτά να γίνεται; Μπα, οι προτεραιότητες του Ελληνικού Δημοσίου είναι άλλες και τις διαπιστώνουμε καθημερινά, αν ανοίξουμε την τηλεόραση ή μια εφημερίδα. Περαστικά μας, λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου