Η πολιτική παθογένεια μιας χώρας δεν εξαντλείται στα σκάνδαλα, που αμαυρώνουν τον πολιτικό βίο της, διότι είναι δεδομένο ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα κάποιοι πολιτικοί χωρίς ιδιαίτερους ηθικούς ενδοιασμούς θα εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες, που τους προσφέρει η νομή της εξουσίας, ώστε να επιτύχουν τους δικούς τους αμιγώς ατομικούς σκοπούς. Ακόμα και σε χώρες με σοβαρότερη ή πιο μακροχρόνια κοινοβουλευτική παράδοση ευδοκιμούν τέτοια σκάνδαλα, εκτός αν θεωρείτε ότι η άρση του προστίμου εις βάρος της EXXON MOBIL από το Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α., για την οικολογική καταστροφή, που προκάλεσε στην Αλάσκα, ή η ποινή-χάδι εις βάρος του επικεφαλής της Ζήμενς στη Γερμανία, για τα εκεί σκάνδαλα του οικονομικού αυτού κολοσσού, δεν συνδέονται με τη διαπλοκή οικονομικών συμφερόντων και κυβερνήσεων.
Συχνά, οι πολίτες ξεσηκώνονται με ποικίλους τρόπους και καταγγέλλουν τις καταστάσεις αυτές εις τρόπον, ώστε να πιέσουν μια κυβέρνηση να εκδιώξει τους παραβάτες πολιτικούς. Τούτο, βέβαια, προϋποθέτει μια υγιώς σκεπτόμενη βάση, η οποία και ενδιαφέρον δείχνει για την εν γένει πρόοδο του τόπου, και όχι μόνο για την ατομική εξέλιξη, και επιθυμεί να ελέγχει τα πρόσωπα, τα οποία αναδεικνύει ως κυβέρνηση.
Όμως, τα συμπτώματα της παθογένειας της πολιτικής ζωής μιας χώρας συχνά φτάνουν έως το σημείο μια κυβέρνηση να γνωρίζει ότι κάποια μέλη της όχι μόνο εξαπατούν αλλά δεν καταβάλλουν καμμία προσπάθεια να αποκρύψουν την παραβατική αυτή συμπεριφορά και, όμως, αυτή τους καλύπτει. Και τέτοια παραδείγματα έχουμε και στην τωρινή κυβέρνηση ,όπου οι περιπτώσεις των κ.κ. Παυλίδη και Βουλγαράκη αποτελούν τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα πολιτικής κατάπτωσης. Δεν είναι, βέβαια, ούτε οι πρώτοι ούτε, δυστυχώς και λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική ιστορία της Ελλάδος, υπουργοί, που υποπίπτουν στο αμάρτημα της εκμετάλλευσης της θέσης τους για την ικανοποίηση των προσωπικών του συμφερόντων. Ενοχλεί, όμως, σφόδρα η τακτική τους να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους αλλά και να γαντζωθούν στην υπουργική τους θέση ( ο δεύτερος) ή τη βουλευτική τους ιδιότητα ( ο πρώτος) αρνούμενοι να παραιτηθούν.
«Το Σύνταγμα της Ελλάδος δεν απαγορεύει… την συμμετοχή μου, ως εταίρου στην ΕΠΕ.… Η ορθή ανάγνωση του ανάγνωση του αρ. 57 του Συντάγματος… αποδεικνύει πλήρως ότι η συμμετοχή μου ως εταίρου στην ΕΠΕ δεν δημιουργούσε κανένα ασυμβίβαστο, διότι η εταιρεία ρητώς καθόριζε τον σκοπό της που δεν ενέπιπτε σε καμία από τις απαγορεύσεις του αρ. 57 του Συντάγματος», δήλωσε ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Βουλγαράκης, όταν ρωτήθηκε για τη συμμετοχή του σε Εταιρεία Περιωρισμένης Ευθύνης με έντονη εμπορική δραστηριότητα. Μόνο που το άρθρο 57 του Συντάγματός μας αναφέρει κατά τρόπο, που δεν επιδέχεται καμμία αμφιβολία, ότι «Τα καθήκοντα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με τα έργα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή εταίρου ή μετόχου… της επιχείρησης, η οποία αναλαμβάνει έργα ή μελέτες ή προμήθειες του Δημοσίου….. ε) Μισθώνει για εμπορικούς λόγους ακίνητα του Δημοσίου… κ.λπ. Αν προσέξετε τη διατύπωση των σκοπών της εταιρείας, στην οποία ο κ. Υπουργός συμμετείχε, θα διαβάσετε ότι : «Σκοπός της εταιρείας είναι: 1. Η αγορά, πώληση, μίσθωση και η εν γένει εκμετάλλευση ακινήτων, κτιρίων, κατοικιών, οικοπέδων και αγρών. 2. Η διαχείριση επ’ αμοιβή ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ακινήτων…..». Ήτοι, αφενός ο κ. Υπουργός αγνόησε τα οριζόμενα στο Σύνταγμα και περιέλαβε εαυτόν ως εταίρο στην ανωτέρω Ε.Π.Ε. αφετέρου δεν κατέβαλε καμμία προσπάθεια να αναφέρει στο συμβόλαιο συστάσεως της ανωτέρω Ε.Π.Ε. ότι δεν θα προβαίνει σε συναλλαγές με το Δημόσιο. Και, φυσικά, εξέθεσε τόσο τον ίδιο όσο και την κυβέρνησή του.
Για τον κ. Παυλίδη, προκάτοχο του κ. Βουλγαράκη στο ανωτέρω υπουργείο, ισχύουν πάνω-κάτω τα ίδια. Αντί να παραδώσει στη Δικαιοσύνη τον πρώην διευθυντή του πολιτικού γραφείου του, ο οποίος τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα με τις ενέργειές του, προτίμησε, πρώτον, να το διορίσει ως ειδικό συνεργάτη του, επειδή, δήθεν, αυτός είχε παραιτηθεί από τη διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του, και, όταν ασκήθηκε ποινική δίωξη εις βάρος του ειδικού, πλέον, συνεργάτη του, να ισχυριστεί ότι θέλησε να στηρίξει ένα συμπατριώτη του. Και στα φοιτητικά μας χρόνια όσα παιδιά προερχόμαστε από την ίδια πόλη προσπαθούσαμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλο αλλά, αν διαπιστώναμε κάποια παραβατική συμπεριφορά κάποιου συμπολίτη μας, προτιμούσαμε να τον απομακρύνουμε από κοντά μας για ευνόητους λόγους.
Αλλά αυτό δεν ήταν αυτονόητο για τον πρώην Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Παυλίδη, ο οποίος, όπως και ο διάδοχός του στο ανωτέρω Υπουργείο, προτίμησαν να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη των πολιτών και να αρνηθούν να διασώσουν τα όποια ψήγματα αξιοπρέπειας του είχαν απομείνει παραιτούμενοι των αξιωμάτων τους. Και το χειρότερο είναι ότι δεν αρνήθηκαν ούτε στιγμή την παραβατική συμπεριφορά τους, κερδίζοντας, συνάμα, και την υποστήριξη του κ. Πρωθυπουργού αλλά και σύσσωμης της κυβέρνησης, για το φόβο απώλειας της εξουσίας.
Και αυτά, δυστυχώς, δεν είναι τα χειρότερα. Διότι φοβάμαι ότι έπονται και αυτά. Και ο βαθμός χειροτέρευσης είναι άγνωστο ποιος θα είναι.
Διαβάστε :
diktyon.wordpress.com/2008/09/02/κυριε-βουλγαρακη-ειναι-παρανομο-εινα/ (ένα άρθρο για τη στάση του κ. Υπουργού στο παραπάνω θέμα)
Συχνά, οι πολίτες ξεσηκώνονται με ποικίλους τρόπους και καταγγέλλουν τις καταστάσεις αυτές εις τρόπον, ώστε να πιέσουν μια κυβέρνηση να εκδιώξει τους παραβάτες πολιτικούς. Τούτο, βέβαια, προϋποθέτει μια υγιώς σκεπτόμενη βάση, η οποία και ενδιαφέρον δείχνει για την εν γένει πρόοδο του τόπου, και όχι μόνο για την ατομική εξέλιξη, και επιθυμεί να ελέγχει τα πρόσωπα, τα οποία αναδεικνύει ως κυβέρνηση.
Όμως, τα συμπτώματα της παθογένειας της πολιτικής ζωής μιας χώρας συχνά φτάνουν έως το σημείο μια κυβέρνηση να γνωρίζει ότι κάποια μέλη της όχι μόνο εξαπατούν αλλά δεν καταβάλλουν καμμία προσπάθεια να αποκρύψουν την παραβατική αυτή συμπεριφορά και, όμως, αυτή τους καλύπτει. Και τέτοια παραδείγματα έχουμε και στην τωρινή κυβέρνηση ,όπου οι περιπτώσεις των κ.κ. Παυλίδη και Βουλγαράκη αποτελούν τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα πολιτικής κατάπτωσης. Δεν είναι, βέβαια, ούτε οι πρώτοι ούτε, δυστυχώς και λαμβάνοντας υπόψη την πολιτική ιστορία της Ελλάδος, υπουργοί, που υποπίπτουν στο αμάρτημα της εκμετάλλευσης της θέσης τους για την ικανοποίηση των προσωπικών του συμφερόντων. Ενοχλεί, όμως, σφόδρα η τακτική τους να δικαιολογήσουν τις ενέργειές τους αλλά και να γαντζωθούν στην υπουργική τους θέση ( ο δεύτερος) ή τη βουλευτική τους ιδιότητα ( ο πρώτος) αρνούμενοι να παραιτηθούν.
«Το Σύνταγμα της Ελλάδος δεν απαγορεύει… την συμμετοχή μου, ως εταίρου στην ΕΠΕ.… Η ορθή ανάγνωση του ανάγνωση του αρ. 57 του Συντάγματος… αποδεικνύει πλήρως ότι η συμμετοχή μου ως εταίρου στην ΕΠΕ δεν δημιουργούσε κανένα ασυμβίβαστο, διότι η εταιρεία ρητώς καθόριζε τον σκοπό της που δεν ενέπιπτε σε καμία από τις απαγορεύσεις του αρ. 57 του Συντάγματος», δήλωσε ο Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Βουλγαράκης, όταν ρωτήθηκε για τη συμμετοχή του σε Εταιρεία Περιωρισμένης Ευθύνης με έντονη εμπορική δραστηριότητα. Μόνο που το άρθρο 57 του Συντάγματός μας αναφέρει κατά τρόπο, που δεν επιδέχεται καμμία αμφιβολία, ότι «Τα καθήκοντα του βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με τα έργα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή εταίρου ή μετόχου… της επιχείρησης, η οποία αναλαμβάνει έργα ή μελέτες ή προμήθειες του Δημοσίου….. ε) Μισθώνει για εμπορικούς λόγους ακίνητα του Δημοσίου… κ.λπ. Αν προσέξετε τη διατύπωση των σκοπών της εταιρείας, στην οποία ο κ. Υπουργός συμμετείχε, θα διαβάσετε ότι : «Σκοπός της εταιρείας είναι: 1. Η αγορά, πώληση, μίσθωση και η εν γένει εκμετάλλευση ακινήτων, κτιρίων, κατοικιών, οικοπέδων και αγρών. 2. Η διαχείριση επ’ αμοιβή ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ακινήτων…..». Ήτοι, αφενός ο κ. Υπουργός αγνόησε τα οριζόμενα στο Σύνταγμα και περιέλαβε εαυτόν ως εταίρο στην ανωτέρω Ε.Π.Ε. αφετέρου δεν κατέβαλε καμμία προσπάθεια να αναφέρει στο συμβόλαιο συστάσεως της ανωτέρω Ε.Π.Ε. ότι δεν θα προβαίνει σε συναλλαγές με το Δημόσιο. Και, φυσικά, εξέθεσε τόσο τον ίδιο όσο και την κυβέρνησή του.
Για τον κ. Παυλίδη, προκάτοχο του κ. Βουλγαράκη στο ανωτέρω υπουργείο, ισχύουν πάνω-κάτω τα ίδια. Αντί να παραδώσει στη Δικαιοσύνη τον πρώην διευθυντή του πολιτικού γραφείου του, ο οποίος τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα με τις ενέργειές του, προτίμησε, πρώτον, να το διορίσει ως ειδικό συνεργάτη του, επειδή, δήθεν, αυτός είχε παραιτηθεί από τη διεύθυνση του πολιτικού γραφείου του, και, όταν ασκήθηκε ποινική δίωξη εις βάρος του ειδικού, πλέον, συνεργάτη του, να ισχυριστεί ότι θέλησε να στηρίξει ένα συμπατριώτη του. Και στα φοιτητικά μας χρόνια όσα παιδιά προερχόμαστε από την ίδια πόλη προσπαθούσαμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλο αλλά, αν διαπιστώναμε κάποια παραβατική συμπεριφορά κάποιου συμπολίτη μας, προτιμούσαμε να τον απομακρύνουμε από κοντά μας για ευνόητους λόγους.
Αλλά αυτό δεν ήταν αυτονόητο για τον πρώην Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής κ. Παυλίδη, ο οποίος, όπως και ο διάδοχός του στο ανωτέρω Υπουργείο, προτίμησαν να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη των πολιτών και να αρνηθούν να διασώσουν τα όποια ψήγματα αξιοπρέπειας του είχαν απομείνει παραιτούμενοι των αξιωμάτων τους. Και το χειρότερο είναι ότι δεν αρνήθηκαν ούτε στιγμή την παραβατική συμπεριφορά τους, κερδίζοντας, συνάμα, και την υποστήριξη του κ. Πρωθυπουργού αλλά και σύσσωμης της κυβέρνησης, για το φόβο απώλειας της εξουσίας.
Και αυτά, δυστυχώς, δεν είναι τα χειρότερα. Διότι φοβάμαι ότι έπονται και αυτά. Και ο βαθμός χειροτέρευσης είναι άγνωστο ποιος θα είναι.
Διαβάστε :
diktyon.wordpress.com/2008/09/02/κυριε-βουλγαρακη-ειναι-παρανομο-εινα/ (ένα άρθρο για τη στάση του κ. Υπουργού στο παραπάνω θέμα)
6 σχόλια:
Γεια, φίλε περιούσιε νομικε. α) μια υποψία: δεν πολυσκοτιζόμαστε, αφού η μπαγαποντιά των πολιτικών μας δημιουργεί ελπίδες ότι και η δική μας, των "απλών πολιτών", θα αποδώσει κάποτε! β) Δεν ξέρω από πού κατάγεσαι και ποια ειναι η πόλη σου, αλλά εγώ, που είμαι ουσιαστικά παιδί της Αθήνας, έχω πολύ κουραστεί με την ισχυρή τοπική ταυτότητα των νεοελλήνων (θα βοηθήσουμε τον συμπατριώτη μας κλπ) Δεν είναι μόνο ότι αφήνει έξω όλους τους Αθηναίους (που περιέργως δεν έχουν τοπική ταυτότητα, δηλαδή δεν αγαπούν την πόλη τους), αλλά αφήνει έξω, αν το σκεφτείς δίκαια, και όλες τις γυναίκες, εκτός από τις πλήρως υποταγμένες ή άλλως ευθυγραμμισμένες στο κόλπο: μια τοπική ταυτότητα είναι εξ ορισμού αρχαϊκή και πατρογραμμική, άρα αντιφεμινιστική. η σύγχρονη γυναίκα είναι ιστορικά παιδί της πόλης.
@ pellegrina
Γεια σου φίλη зуддупкштф!Δεν πολυσκοτιζόμαστε, όντως, διότι πιστεύουμε ότι θα έλθει η ώρα να βολευτούμε και εμείς. Και τούτο, επίσης, αποτελεί σημάδι κοινωνικής παθογένειας.
Τώρα, αναφορικά με την ταυτότητα του τόπου μου, θα σου πω ότι υπάρχει κάποια στήριξη στους συμπολίτες μας από ορισμένους πολιτικούς αλλά η πόλη μας παραμένει σε οικτρή κατάσταση. Η Αθήνα έχει το πλεονέκτημα να προσφέρει, πιστεύω, αρκετές ευκαιρίες στους κατοίκους της, χωρίς να είναι απαραίτητο να καταφύγεις σε πολιτικό μέσο, διότι έχει τις οικονομικές και τεχνικές δομές, τουλάχιστον αυτές, που έχει, είναι πολύ καλύτερες από της υπόλοιπης Ελλάδος ή εγώ ως παιδί της επαρχίας έτσι το βλέπω.
Τώρα, οι γυναίκες, που ευθυγραμμίζονται με την υπάρχουσα κατάσταση, προωθούνται πολλές φορές και από τις τοπικές κοινωνίες, διότι ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα για τις γυναίκες των περιοχών αυτών πλαίσια.
κάπως έτσι.
Μαθαίνεις κυριλική γραφή; πολύ αρχάριος θα είσαι!
(Μη μου απαντήσεις ρώσικα, δεν ξέρω! Αλλά η ρωσίδα ψιλικατζού απέναντι θα κουραστεί να μεταφράζει!
υγ: η ρωσίδα ψιλικατζού διαβαζει ενα βιβλιο την ημέρα, αστεία αστεία...
@ pellegrina
Ως,δεν το είχα προσέξει. Κάποιος πελάτης μου, Ουκρανός, που σπουδάζει εδώ, μου πέρασε μια γραμματοσειρά ρωσσική, ώστε να γράψει κάποιο κείμενο στη γλώσσα του και εγώ ξεχάστηκα και έγραψα στα ρωσσικά.
Κατανοητό, ουκρανικά και ρώσικα την ιδια γραμματοσειρα χρησιμοποιούν, φανταζομαι. Επίσης έχει πλάκα που εσύ βάζεις διπλά (ρώσσικα) κι εγώ τα αφαιρώ (κυριλικά). Δεν τα πάω καθόλου! και το pellegrina με το ζορι το γραφω με δυο, γιατι μαλώνουνε!
@ pellegrina
Απίστευτη γλώσσα! Άκουγα τον πελάτη μου να τη μιλάει με τον πατέρα του και σκεφτόμουν πόσο δύσκολη μας φαίνεται. Το ίδιο φαντάζομαι ότι πιστεύουν και αυτοί για τη δική μας γλώσσα.
Δημοσίευση σχολίου