Μία, ακόμα, απαρατήρητη διεθνής διάκριση

Σε μια χώρα, που ασχολείται με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τις δημοσκοπήσεις, που δείχνουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να παίρνει κεφάλι στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων, τις ενδοκομματικές αναταράξεις, που προκαλούν οι δυσαρεστημένοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος και άλλα παρεμφερή, ήταν επόμενο ότι η είδηση της βράβευσης του καθηγητού κ. Γιάννη Αντωνίου με το Βραβείο Πριγκοζίν θα περνούσε στα ψιλά των Μ.Μ.Ε.
Ο κ. Γιάννης Αντωνίου είναι καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Μαθηματικών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, διευθύνει και το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών του παραπάνω τμήματος, ενώ διετέλεσε στο παρελθόν αναπληρωτής διευθυντής των Διεθνών Ερευνητικών Ινστιτούτων Solvay στις Βρυξέλλες, με διευθυντή τον δάσκαλό του Ιλία Πριγκοζίν. Ο τελευταίος υπήρξε ένας εκ των μεγίστων χημικών του περασμένου αιώνα και τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Χημείας το 1977 για τη συμβολή του στη μελέτη της μαθηματικής θεωρίας του χάους και των πολύπλοκων ανοικτών συστημάτων. Το βραβείο Πριγκοζίν θεσπίστηκε προς τιμή επιστημόνων, που διακρίνονται σε παγκόσμιο επίπεδο στην έρευνα των πολύπλοκων ανοικτών συστημάτων.
Και αναρωτιέμαι, όταν έχουμε τέτοια μυαλά, που σε πείσμα των ποικίλων αντιξοοτήτων επιλέγουν όχι μόνο να παραμείνουν στην Ελλάδα αλλά και να εργαστούν και να προσφέρουν, γιατί η είδηση κάποιας διακρίσεώς τους στο εξωτερικό να περιέρχεται σε γνώση ελαχίστων; Γιατί αυτή η καλύτερη Ελλάδα, που υπάρχει και αντιστέκεται, να μην γίνεται ευρύτερα γνωστή; Μήπως επειδή πουλάει περισσότερο η γκρίνια, η μιζέρια, ο μηδενισμός, τύπου "στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς" και η προβολή του εφήμερου και εύπεπτου; Και εμείς τί κάνουμε;