Δημοφιλείς αναρτήσεις

Σάββατο 30 Μαΐου 2009

Ο διάχυτος ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας

Λέμε, ότι οι κυβερνώντες τη χώρα μας ουδέποτε μπήκαν στον κόπο να επεξεργαστούν μια σοβαρή πολιτική για τους μετανάστες, που διαβιούν στη χώρα μας, επειδή ενδεχομένως θεωρούν το θέμα αυτό δευτερεύον. Πέρα από το Ν.2910/2001, που παρέσχε ικανές προϋποθέσεις στους περισσότερους από τους μετανάστες να νομιμοποιηθούν στην Ελλάδα, έναντι αδρού αντιτίμου, βεβαίως, βεβαίως, ουδεμία πολιτική πραγματικής ενσωμάτωσης των ανθρώπων αυτών υιοθετήθηκε από την πολιτεία. Και, κυρίως, επέδειξε μια στάση, η οποία μπορεί να ερμηνευτεί ως άκρως ρατσιστική, αν κρίνουμε από το καθεστώς των τέκνων αλλοδαπών γονέων, τα οποία γεννήθηκαν εδώ, το θέμα της χορήγησης πολιτικού ασύλου κ.λπ.
Μόνο, που ίσως μας διαφεύγει, ότι οι ίδιοι οι εκλογείς διαθέτουμε ακριβώς τα ίδια μυαλά με τους κρατούντες, ήτοι διακατέχονται από μια ρατσιστική αντίληψη για τους αλλοδαπούς γείτονές μας, οι οποίοι μπορεί να είναι καλοί και άξιοι οικοδόμοι, αγρεργάτες και οικιακοί βοηθοί αλλά συχνά κρίνουμε, ότι μέχρι εκεί μπορούν να φτάσουν και δεν πρέπει να δικαιούνται περισσότερα, αφήστε τα περί υπηκοότητας και σχετικών δικαιωμάτων, αφού, ως γνωστόν ο Έλληνας γεννιέται, σύμφωνα με γνωστό γενετιστή, κριτή καλλιστείων, δημοσιοσχεσίτη κ.λπ., που στον ελεύθερο χρόνο του υποδύεται το νομάρχη μεγάλου αστικού κέντρου του ελληνικού βορρά, χωρίς να ενοχλούνται με τον τρόπο του οι πολυάριθμοι ψηφοφόροι του.
Αφορμή για τα παραπάνω μου έδωσε μια σειρά από περιστατικά, που πρόσφατα αντιμετώπισαν ορισμένα γνωστά μου πρόσωπα. Συγκεκριμένα :
1) Γνωστός μου, ελληνικής καταγωγής, γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αλβανία (Βορειοηπειρώτης, όπως συνηθίσαμε να τους αποκαλούμε) έσπευσε να καταγγείλει στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του μια διάρρηξη του καταστήματός του. Ο αξιωματικός υπηρεσίας τον άκουγε βαριεστημένος και κάποια στιγμή εξαπέλυσε κατά μέτωπον λεκτική επίθεση εναντίον του. "Και πού ξέρω εγώ, ότι δεν το σκηνοθέτησες εσύ όλο αυτό, που μου τσαμπουνάς", ήταν το πόρισμά του σε όσα κατέθεσε ο ανωτέρω γνωστός μου. Προφανώς η προφορά του διαμαρτυρόμενου γνωστού μου πρόδιδε, ότι δεν ήταν γηγενής. Και αφού το όργανο της τάξης συμπέρανε αυτό, απέπεμψε άκομψα τον εμβρόντητο γνωστό μου. "Έχουμε και δουλειές τώρα, μη με σκοτίζεις με ανοησίες".
2) Εντολέας μου, Κινέζος την καταγωγή, μπήκε στην πολυκατοικία με ημεδαπή κόρη οικονομικά ευκατάστατης αλλά με αντιστρόφως ανάλογο μορφωτικό επίπεδο οικογένειας. Η συγκεκριμένη κόρη αποπειράθηκε να τον εμποδίσει να μπει στην πολυκατοικία, φοβούμενη την κοψιά του, παρά το γεγονός, ότι επρόκειτο για ένα έμπορο ρούχων, που αποκερδαίνει τίμια τον επιούσιό του. Τελικά, αρνήθηκε να μπει μαζί του στο ασανσέρ και, στη συνέχεια, αφού εξέφρασε τα παράπονά της στον πατέρα της, έσπευσαν να κράξουν τον εντολοδόχο του ανωτέρω αλλοδαπού, με έμμεσες απειλές, ότι θα τον διώξουν από το γραφείο του, αφού, κοντά στα άλλα, ετύγχαναν σπιτονοικοκύρηδές του. Αιτία ήταν η πιθανή εγκληματική φύση του εν λόγω αλλοδαπού!!!!
3) Αλλοδαπή κοπέλα, Αλβανίδα, για την ακρίβεια, εργαζόταν σε ζαχαροπλαστείο, όταν κατά την παράδοση των ρέστων προς κάποιους πελάτες της, αυτοί άρχισαν αν φωνάζουν, ότι τους έκλεψε. Χωρίς δισταγμό ,κάλεσαν την αστυνομία, η οποία συνέλαβε την αλλοδαπή κοπέλα και την προσήγαγε στο κοντινό Α.Τ.Εκεί, την ενέγραψαν στο μητρώο ανεπιθυμήτων αλλοδαπών και την παρέπεμψαν να δικαστεί με την αυτόφωρη διαδικασία. Έλα, όμως, που στο αρμόδιο δικαστήριο, οι μέχρι πρότινος φωνασκούντες πελάτες δήλωσαν, ότι είχαν κάνει λάθος στο μέτρημα των χρημάτων και δεν έφταιγε η κοπέλα, η οποία και αθωώθηκε. Μόνο, που έπρεπε να ακολουθήσει μια διαδικασία διαγραφής της από το παραπάνω μητρώο, ήτοι να υποβάλει αίτηση προς το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως, όπου τηρείται το εν λόγω μητρώο, να προσκομίσει αντίγραφο της αθωωτικής απόφασης και, κυρίως, να περιμένει ένα τετράμηνο, τουλάχιστον, μέχρις ότου αποφανθεί το Υπουργείο.
Γιατί ανέφερα τα παραπάνω περιστατικά; Διότι αποδεικνύεται, ότι ο ρατσισμός στη χώρα μας είναι, δυστυχώς, διάχυτος και περνάει από τα χαμηλά στρώματα προς τα πάνω αλλά και αντιστρόφως, αφού, ως γνωστόν, οι κυβερνώντες μας είναι κατ' εικόνα και ομοίωσή μας. Ο αλλοδαπός, για τον οποίο υπάρχουν υποψίες αλλά όχι και αποχρώσες ενδείξεις, ότι τέλεσε κάποιο αδίκημα, είναι ένοχος και τιμωρείται αυτοστιγμεί. Και αν, ακόμα, δεν υπάρχουν ενδείξεις, ότι τέλεσε κάποιο αδίκημα, και πάλι είναι επικίνδυνος, αφού ρέπει από τη φύση του προς το έγκλημα. Για να μην αναφερθούμε στην επικίνδυνη ιδεολογία, που μας θέλει απογόνους πανάξιων προγόνων, οι οποίοι διέδωσαν τα φώτα στην οικουμένη και δεν είναι δυνατό να ταυτιστούμε, επομένως και να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, με αλλοδαπούς από ταπεινές χώρες, διότι κάπως έτσι τους αντιμετωπίζουμε.
Προσφάτως, η χώρα μας επικρίθηκε από τη Διεθνή Αμνηστία, μεταξύ άλλων, για τον τρόπο, που επιφυλάσσει στους αλλοδαπούς, που διαβιούν στη χώρα μας. Δε νομίζω, ότι ίδρωσε ιδιαίτερα το αυτί των περισσοτέρων από εμάς, για να μην αναφερθώ στην απαράδεκτη δήλωση του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως κ. Μαρκογιαννάκη, ο οποίος θεώρησε μονομερή την έκθεση του παραπάνω οργανισμού, τονίζοντας, ότι η ενημέρωσή της προερχόταν από πρόσωπα, που "κατά τα ειωθότα", πάντα δημιουργούν προβλήματα (οράτε www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=48829). Θεωρώ, ότι αν ήμστε πολιτισμένη χώρα, θα προβληματιζόμαστε από την έκθεση αυτή. Δυστυχώς, όμως, αυτή πέρασε στα κρυφά και μόνο οι συνήθεις ύποπτοι, αυτοί, δηλαδή, που κατά τον κ. υπουργό, δημιουργούν προβλήματα, ένοιωσαν την ανάγκη να προβληματιστούν. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν να αναμασούν τα ρατσιστικά στερεότυπά τους.

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Χάσε ένα μπάνιο για να χάσουν τον ύπνο τους

Υπάρχουν μερικές φορές, που η έμπνευση σε εγκαταλείπει, όσο και αν παλεύεις να στύψεις το μυαλό σου μπας και κατεβάσει έστω μια ικμάδα ιδέας. Πολλά μπορεί να είναι τα αίτια αλλά και η απλή απουσία εμπνεύσεως αρκεί, ώστε να αιτιολογήσει αυτή τη δυστοκία της σκέψης.
Ευτυχώς, που στις απέραντες πεδιάδες της σφαίρας του ιστολογείν υπάρχουν ουκ ολίγα αξιόλογα ιστολόγια, που δίνουν ιδέες. Με αφορμή, λοιπόν, τις επικείμενες ευρωεκλογές, ο εξαιρετικός Έλικας παραθέτει μια σειρά από επιχειρήματα, ώστε να πείσει, ότι η ψήφος μας έστω και στις συγκεκριμένες εκλογές είναι απαραίτητη. Παραπέμπω, λοιπόν, στα γραφόμενά του, τα οποία με εκφράζουν στο σύνολό τους, σχεδόν. Και τα βλέπω ως μια ευκαιρία να μπουν, επιτέλους, κάποια αναχώματα στο φουσκωμένο ποτάμι της γενικής αδιαφορίας.

Δευτέρα 25 Μαΐου 2009

Η κούφια συγγνώμη του κ. Ερντογάν

Να υποθέσω, ότι η αυτοκριτική του Πρωθυπουργού της Τουρκίας, κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σχετικά με τις διώξεις σε βάρος των μειονοτήτων, που ζούσαν στη χώρα του κατά το παρελθόν και, εν προκειμένω, των Ελλήνων, συνοδεύτηκε από κάποια μέτρα προς ανακούφιση των μειονοτικών πληθυσμών της χώρας του; Αναφέρθηκε, δηλαδή, σε ζητήματα, όπως το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης, την κατάργηση του φόρου περιουσίας, που πληρώνουν από το 1942 οι μειονοτικοί κάτοχοι ακίνητης περιουσίας, η ρύθμιση της τύχης των περιουσιακών στοιχείων των μειονοτικών ευαγών ιδρυμάτων και η απόδοση της τουρκικής υπηκοότητας στους απελαθέντες μειονοτικούς, τουλάχιστον για αρχή; Ή μήπως θα σπεύσει μετά την αυτοκριτική του αυτή να αποπέμψει τον Υπουργό Αμύνης της Τουρκίας, κ. Βεζντί Γκιονούλ, ο οποίος στο πρόσφατο παρελθόν ανέφερε, ότι η δίωξη των μειονοτήτων από την Τουρκία ήταν μια αναγκαιότητα;
Κακά τα ψέμματα, η απομάκρυνση της Τουρκίας από την προοπτική εισόδου της στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί το βασικό λόγο της, δήθεν, αυτοκριτικής του κ. Ερντογάν, καθόσον η χώρα του βάλλεται από παγκόσμιους οργανισμούς για την κατάσταση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, που ζουν στην Τουρκία. Διότι όσες πιέσεις και αν έχουν ασκηθεί, ώστε η Τουρκία να αναθεωρήσει τη στάση της και, κυρίως, το νομοθετικό καθεστώς της απέναντι στις μειονότητές της, εντούτοις τίποτα δεν έχει βελτιωθεί ως προς το θέμα αυτό.
Ας μη βιαστούμε, λοιπόν, να επαινέσουμε τον κ. Ερντογάν, αν την παραπάνω δήλωσή του δεν ακολουθήσουν ανάλογα νομοθετικά μέτρα προς ανακούφιση των μειονοτήτων της χώρας του. Εκτός αν κρίνουμε, ότι προέχει το φαίνεσθαι και ακολουθεί η ουσία.

Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Βιβλία : "Τα καπάκια", του Κωστή Παπαγιώργη

Ένα παρεξηγημένο κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας είναι τα περιβόητα καπάκια, ήτοι οι συμφωνίες των αρχηγών επαναστατημένων Ελλήνων κατά την Επανάσταση του 1821 με τους Τούρκους στρατιωτικούς για παύση των εχθροπραξιών. Αποτελούσαν μια πρακτική ευρέως γνωστή και γενικότερα αποδεκτή ανάμεσα στους επαναστατημένους Έλληνες, καθότι με τον τρόπο αυτό εξασφάλιζαν την ειρήνη στις περιοχές τους σε περιόδους, κατά τις οποίες εμφανίζονταν ισχυρές τουρκικές δυνάμεις και, παράλληλα, κέρδιζαν χρόνο, προκειμένου να ανασυνταχτούν.
Την πρακτική αυτή εξιστορεί στο βιβλίο "ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ"(Εκδόσεις Καστανιώτη) ο γνωστός συγγραφέας Κωστής Παπαγιώργης. Για την ακρίβεια, ασχολείται με την πρακτική αυτή, όπως την εφάρμοσαν οπλαρχηγοί, όπως ο Βαρνακιώτης, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος, αλλά και με τη μεταχείριση του φαινομένου αυτού από τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Μέσα από ενδελεχή μελέτη της βιβλιογραφίας σχετικά με τα παραπάνω πρόσωπα αλλά και την πρακτική αυτή, ο συγγραφέας σκιαγραφεί το πνεύμα της εποχής του '21 με μια διάθεση αποδομητική, σχετικά με τους μύθους, που κυκλοφορούν για την περίοδο αυτή. Αποφεύγει τις γενικές καταδίκες αλλά και την αποθέωση των παραπάνω προσώπων, τα οποία μας καλεί να τα δούμε μέσα από το πρίσμα της εποχής τους. Τα καπάκια αποτελούν το μέσο, που εξυπηρετεί τόσο τον Αγώνα όσο και τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες των αρματολών, αρκετοί εκ των οποίων περνούν με χαρακτηριστική άνεση πότε στο στρατόπεδο των Ελλήνων και πότε σε αυτό των Τούρκων. Ο Μαυροκορδάτος ναι μεν χαρακτηρίζεται ως ο καταχθόνιος Φαναριώτης, που δε δίστασε να "πουλήσει" πρόσωπα με προσφορά στον Αγώνα, όταν έκρινε, ότι αυτό εξυπηρετούσε την πολιτική του επιβίωση, πλην, όμως, ήταν ο μόνος, που διέθετε τις απαραίτητες γνώσεις, ώστε να καταρτίσει μια στοιχειώδη κεντρική διοίκηση. Ο Βαρνακιώτης, αυτός ο μεγάλος άγνωστος του '21, που το μεγαλύτερο μέρος της σχετικής με την εποχή εκείνη βιβλιογραφίας το χαρακτηρίζει ως προδότη και προσκυνημένο, χαρακτηρίζεται ως θύμα της πολιτικής του Μαυροκορδάτου, το οποίο αναγκάστηκε να προσχωρήσει στους Τούρκους, ώστε να γλυτώσει από τη βέβαιη καταδίκη του (αποκαταστάθηκε επί Καποδίστρια αλλά παραμένει προδότης για πολλούς ιστορικούς της εποχής εκείνης). Ο Καραϊσκάκης τυγχάνει ευφήμου μνείας, λόγω της ανδρείας του αλλά και της προσωπικότητά του, χάρη στην οποία συσπείρωσε τους περισσότερους Έλληνες την εποχή, που ακολούθησε την πτώση του Μεσολογγίου αλλά η αδιαφορία του για τον Αγώνα κατά τα πρώτα χρόνια, όταν και διεκδικούσε το αρματολίκι των Αγράφων, δεν μένει ασχολίαστη. Τέλος, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος εμφανίζεται ως ο ανδρείος πολεμιστής, στον οποίο πιστώνεται η νίκη στο Χάνι της Γραβιάς, αλλά κυριαρχεί η πικρή διαπίστωση, ότι δεν είχε κάποια άλλη επιτυχία μετά από αυτή, ίσως επειδή το μίσος, που είχαν οι πολιτικοί εναντίον του, δεν τον άφησε να δείξει τις δυνατότητές του. Και μέσα από την πολιτική των καπακιών τα παραπάνω πρόσωπα πότε ανυψώνονται σε πρωταγωνιστές της Επανάστασης και πότε στιγματίζονται ως προδότες, ανάλογα με τα συμφέροντα της κεντρικής εξουσίας, η οποία, όμως, ήταν και η μόνη, που μπορούσε να αποτρέψει τους οπλαρχηγούς να θεωρήσουν τον Αγώνα ως την ευκαιρία να ανεξαρτητοποιηθούν τα αρματολίκια τους από την οθωμανική Αυτοκρατορία.
Από την αναθεωρητική ματιά του κ. Παπαγιώργη απουσιάζουν οι ωραιοποιήσεις, χωρίς να παραλείπονται οι λαμπρές σελίδες της εποχής εκείνης, αποτέλεσμα μιας νεότερης θεώρησης του '21, που επιθυμεί να ρίξει φως και στις άγνωστες και μελανές πλευρές του, χωρίς να τον ακυρώνει. Έτσι, ο αγώνας για την απελευθέρωση μπορεί να είχε όλα εκείνα τα στοιχεία, που προσιδιάζουν σε μια εθνική επανάσταση, πλην, όμως, κυρίως στη Στερεά Ελλάδα, όπου ο αρματολισμός είχε αναπτυχθεί περισσότερο, λόγω και της ιδιομορφίας της περιοχής, οι περισσότεροι οπλαρχηγοί είδαν τον Αγώνα ως μια ευκαιρία να καταστούν ανεξάρτητοι τοπάρχες με παρολίγο καταστροφικά αποτελέσματα. Ο φιλελληνισμός μπορεί να έφερε στη χώρα αρκετούς Δυτικούς, που διαπνεόμενοι από ρομαντική διάθεση, δε δίστασαν να προσφέρουν ως και τη ζωή τους στον Αγώνα, πλην, όμως, ένα μεγάλο ποσοστό εξ αυτών δεν ήταν παρά κοινοί τυχοδιώκτες, που ήλθαν στην επαναστατημένη Ελλάδα απλά και μόνο για να κάνουν την τύχη τους. Ο συγγραφέας ανατρέχει στα απομνημονεύματα αρκετών προσώπων, που συμμετείχαν στον Αγώνα, αλλά και σε νεότερες μελέτες, προκειμένου να φωτίσει το θέμα του και στέκεται ιδιαίτερα κριτικός απέναντι στην παλαιότερη ιστοριογραφία, η οποία θεωρεί, ότι αντιμετώπισε τον Αγώνα, χωρίς να υπολογίσει τις περιστάσεις της εποχής.
Καλογραμμένο και διαφωτιστικό στο θέμα του, το βιβλίο αυτό επιχειρεί να κρίνει το φαινόμενο των καπακιών αλλά και τις εν γένει κινήσεις των πρωταγωνιστών του μέσα από τις συνθήκες, που επικρατούσαν την εποχή εκείνη. Προσωπική μου άποψη είναι, ότι το πετυχαίνει, μ' όλες τις ενστάσεις, που μπορεί να έχει κανείς.

Πέμπτη 21 Μαΐου 2009

Ο κ. αυτοκαταστροφικός

Στο ξεκίνημα της πολιτικής του σταδιοδρομίας δε νομίζω, ότι αισθανόταν και πολύ άνετα. Η καταγωγή του από έναν άνθρωπο, ο οποίος πέρασε στην ιστορία ως ένας γραφικός δικτάτορας, ο οποίος αφενός κατάφερε να σύρει την Ελλάδα στην Κοινωνία των Εθνών για την αδικαιολόγητη εισβολή στη Βουλγαρία αφετέρου άφησε εποχή με το κυνήγι της κοντής φούστας, δεν αποτελούσε και την καλύτερη παρακαταθήκη. Η συμμετοχή του στους "Λαμπράκηδες" σε μια ταραγμένη πολιτικά εποχή τον κατέστησε κόκκινο πανί για την τότε καθεστώσα τάξη. Στην πορεία, αυτά όλα έμειναν πίσω και ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος μπόρεσε να διαγράψει μια αξιοσημείωτη πορεια στον πολιτικό στίβο της Ελλάδος, αρχικά ως Υφυπουργός Εμπορίου στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και, μέχρι σήμερα, παραμένει ενεργός πολιτικά.
Τα πρώτα χρόνια του στην πολιτική σκηνή της χώρας θεωρούνταν ως ένα εξελίξιμο στέλεχος, το οποίο πολλοί φαντάζονταν, ότι θα μπορούσε να ηγηθεί κάποια μέρα του κόμματός του. Και δικαιολογημένα, καθόσον απολάμβανε της εμπιστοσύνης του τότε Προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ και έχαιρε της εκτίμησης των περισσοτέρων στελεχών.
Μόνο που, εκτός από το βήχα και τον έρωτα, εκείνο, που δεν κρύβεται, είναι και ο παρορμητισμός. Αν και κατά την οκταετή διακυβέρνηση της χώρας τη δεκαετία του '80 ο κ. Πάγκαλος δεν έδωσε κάποια αφορμή για δυσμενή σχόλια, με το ξεκίνημα, σχεδόν, της δεκαετίας του '90 ξεδίπλωσε τον εκρηκτικό χαρακτήρα του. Ξεκίνησε με τη διαβόητη δήλωση "Η Γερμανία είναι οικονομικός γίγαντας αλλά πολιτικός νάνος", την οποία αναγκάστηκε να ανακαλέσει, ζητώντας ταπεινά συγγνώμη, ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις της γερμανικής κυβέρνησης. Ακολούθησε η ανάδειξη του "κ. τίποτα", κατά κόσμο Δημητρίου Αβραμόπουλου, στο αξίωμα του Δημάρχου των Αθηνών, χάρη στο δωρεάν προεκλογικό αγώνα, που διοργάνωσε για χάρη του ο συνυποψήφιός του για το παραπάνω αξίωμα κ. Πάγκαλος. Το πρωτοφανές άδειασμα, που επεφύλαξε προς τον κομματικό του σύμμαχο και πρώην Πρωθυπουργό της χώρας, κ. Σημίτη, λέγοντας ότι "μετά το 2000 καταστράφηκε η χώρα" χαρακτηρίστηκε, πέρα από τη δόση αλήθειας, που περιείχε, ως ένα, ακόμα, ατόπημα ενός πολιτικού, ο οποίος δε διακρίθηκε δα και για την αντίστασή του ενάντια σε αυτή την καταστροφή. Και, βέβαια, η εμπάθεια, με την οποία αντιμετώπισε το διάδοχό του στο Υπουργείο Εξωτερικών και νυν πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κ. Γεώργιο Παπανδρέου, μέτρησε άκρως αρνητικά γι' αυτόν. Για να μην αναφερθούμε είτε στα αγγίζοντα τα όρια του θρύλου αλλά ευρέως διαδεδομένα επεισόδια, που δημιούργησε στο εξωτερικό π.χ. με την κα. Θάτσερ (οράτε users.att.sch.gr/hdermi/Bibliocr/180.doc) , είτε στην απαράδεκτη ατάκα, που εξεστόμισε σε δημοσιογράφο το περασμένο καλοκαίρι (οράτε www.youtube.com/watch?v=LgeM59Cx1_w ).
Οι πρόσφατες δηλώσεις του περί σύνδεσης του Κ.Κ.Ε. με την εταιρεία "ΓΕΡΜΑΝΟΣ" αλλά και περί πιθανής νοσηλείας του σε ψυχιατρείο, αν το Κ.Κ.Ε. είχε κερδίσει τον Εμφύλιο Πόλεμο, προστέθηκαν στο βιογραφικό του κ. Πάγκαλου ως ένα, ακόμα, μελανό σημείο. Αν, τουλάχιστον, απεδείκνυε την εμπλοκή ενός κόμματος, το οποίο μπορεί να έχει κατηγορηθεί ως οπισθοδρομικό, μονολιθικό και ελάχιστα έως καθόλου δημοκρατικό αλλά, μέχρι σήμερα, ουδείς σκέφτηκε να το κατηγορήσει για εν γένει συμμετοχή σε οικονομικά σκάνδαλα, τότε ελάχιστοι θα είχαν να του προσάψουν κάτι κακό. Όμως κάτι τέτοιο δε συνέβη. Και ναι μεν τα κατά τόπο κυβερνήσαντα κομμουνιστικά κόμματα επεφύλαξαν μια απάνθρωπη συμπεριφορά προς τους αντιφρονούντες (Νάγκυ, Ντούμπτσεκ, Ζαχάροφ κ.λπ.), πλην, όμως, η επίθεση του κ. Πάγκαλου υπήρξε επιεικώς απρόκλητη. Εκτός αν ήθελε με τον τρόπο αυτό να καυτηριάσει την αποκατάσταση του Στάλιν από το Κ.Κ.Ε.(η οπισθοδρομικότητα, που λέγαμε). Αλλά στην περίπτωση αυτή, θα μπορούσε να παραπέμψει στην πολιτεία του "πατερούλη" Σταλιν και κανένας δεν θα του έριχνε άδικο. Και αυτό, ακριβώς, δεν έκανε.
Δεν μπορώ να προβλέψω ποια θα είναι η κατάληξη της διαμάχης ανάμεσα στον κ. Πάγκαλο και το Κ.Κ.Ε. Σίγουρα, όμως, αποδεικνύεται για μια, ακόμα, φορά, ότι ο κάποτε φέρελπις πολιτικός μπορεί να διαθέτει οξύτατο μυαλό και ευρυμάθεια αλλά δεν μπόρεσε να τα αξιοποιήσει εις τρόπον, ώστε να τιθασεύσει την αδυναμία του να λέει αυτό, που σκέφτεται και, μάλιστα, χωρίς καν να το έχει επεξεργαστεί μέσα του. Και αυτή η αμετροέπεια δεν αποτελεί προσόν για κανένα πολλώ δε μάλλον για ένα πολιτικό, που εκλήθη να διαχειριστεί νευραλγικά πόστα και σήμερα, το μόνο, που κατάφερε να θυμάται ο πολύς κόσμος, είναι οι αντεγκλήσεις του με πολιτικά (και όχι μόνο) πρόσωπα και η εν γένει αγαρμποσύνη του. Ίσως γιατί του έλειπε εκείνο το πολιτικό αισθητήριο, που βοηθάει τον όχι τόσο εύστροφο αλλά σώφρονα πολιτικό να αναδειχτεί στα υψηλά κλιμάκια αλλά και να παραμείνει εκεί. Άραγε να του περνάει από το μυαλό ο στίχος του Βάρναλη "Αχ, πού 'σαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος";

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

Στο ίδιο τσουβάλι!

Νομίζω, ότι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας του "ΣΚΑΪ" για την ανάδειξη του σπουδαιότερου Έλληνα όλων των εποχών απέδειξε ορισμένα χρήσιμα πράγματα για εμάς :

.- Σπεύσαμε να αντιγράψουμε μια εκπομπή του εξωτερικού, ως εάν να μη μας έφταναν τα ήδη προβαλλόμενα στην τηλεόρασή μας κάκιστα παραδείγματα από την αλλοδαπή. Η ελαφρότητα, με την οποία σοβαρότεροι, υποτίθεται, από εμάς λαοί ψήφισαν ό,τι τους κατέβαινε (οι Γερμανοί ψήφισαν το Χίτλερ ανάμεσα στους 100 σπουδαιότερους Γερμανούς, για παράδειγμα) ουδόλως προβλημάτισε τους διοργανωτές της ψηφοφορίας αυτής, ότι μπορεί να επαναλαμβανόταν με ένα λαό, όπως εμείς, που δε φημιζόμαστε για τη σοβαρότητα, με την οποία αντιμετωπίζουμε αρκετά πράγματα. Και όταν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας έγινε γνωστό, οι διοργανωτές ουδόλως ασχολήθηκαν.
.- Δεν είχαμε αντίρρηση να συμμετάσχουμε σε μια ψηφοφορία, όπου τα πάντα τσουβαλιάζονται στην ίδια λίστα. Πόσοι αναρωτήθηκαν, τί δουλειά έχει ο Αριστοτέλης με το Ζαγοράκη ή ο Βενιζέλος με τον Παπαδόπουλο; Και με ποιό κριτήριο μπορεί να συγκριθεί η προσφορά του Πλάτωνα με αυτή του Πύρρου Δήμα (δεν απαξιώνω τις εν γένει διακρίσεις του τελευταίου αλλά η σύγκριση είναι αδύνατη);

.- Πρόσωπα, τα οποία θα έπρεπε να επιδείξουν ένα πνεύμα ανωτερότητας και να αρνηθούν να διοργανώσουν σε αυτή την ψηφοφορία ου μην και να αποθαρρύνουν τον κόσμο να συμμετάσχει σε αυτή τη διαδικασία, έσπευσαν όχι απλά να συμμετάσχουν αλλά και να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Τί δουλειά έχετε εσείς, κ. Βερέμη, που προΐστασθε ενός οργανισμού, που κόπτεται για τη δημόσια εκπαίδευση, σε μια εκπομπή, η οποία τσουβαλιάζει στην ίδια ψηφοφορία πρόσωπα, που έζησαν σε διαφορετικές εποχές ; Εάν διδάσκατε, θα προτείνατε μια τέτοια μέθοδο στους μαθητές σας; Εάν ναι, με τί πρόσωπο θα συνεχίζατε να προσφέρετε τις εκπαιδευτικές σας υπηρεσίες και να ωρύεσθε για το επίπεδο της παρεχόμενης δημόσιας εκπαίδευσης; Ενοχληθήκατε, που οι ξεσηκωμένοι μαθητές και φοιτητές το Δεκέμβριο έβαλαν όλο τον κόσμο στο ίδιο τσουβάλι; Αν ναι, τί διαφορετικό επιτρέψατε εσείς να γινει στην εκπομπή αυτή;

.- Αποδείξαμε, ότι δε σκαμπάζουμε γρυ από ιστορία. Διότι ούτε την κατάρτιση διαθέτουμε, ώστε να κρίνουμε τη σπουδαιότητα ορισμένων προγόνων μας, ούτε την ιστορική μνήμη, ώστε να αποφύγουμε ατοπήματα, όπως την επιλογή των Μεταξά και Παπαδόπουλου ανάμεσα στους 100 σπουδαιότερους Έλληνες. Και με ποιό κριτήριο, άραγε, προτιμήθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος; Χωρίς να ανήκω στην κατηγορία των υποστηρικτών της άποψης, ότι ο εν λόγω ήταν σφαγέας των λαών, φρονώ ότι, από το σύνολο των ψηφισάντων, ελάχιστοι ξεκαθάρισαν το λόγο των προτιμήσεών τους.

Δεν με παρηγορεί, ότι τα ίδια και χειρότερα έγιναν και σε άλλες χώρες, διότι στην Ελλάδα ζω και το αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας βιώνω καθημερινά. Είναι, όμως, αξιοσημείωτο, ότι έσπευσαν να συμμετάσχουν σε αυτό το απαξιωτικό πανηγύρι της κακοποίησης της ιστορίας μας αρκετά πρόσωπα, τα οποία υποτίθεται, ότι έπρεπε να προστατεύσουν το γνωστικό τους αντικείμενο, πλην, όμως, συνήνεσαν στην κακοποίηση αυτή. Και αν αυτά τα πρόσωπα πρωταγωνίστησαν σε αυτή την πανήγυρη, τότε πώς να μη συμμετάσχει ελαφρά τη καρδία και ένα κοινό με σαφώς λιγότερες ιστορικές γνώσεις;
Υ.Γ. Επειδή θεωρώ σώφρον να διορθώνονται τα ανακριβή αναγραφόμενα, ο πολύ καλός ιστολόγος Πάρης Μπρούζος φρόντισε να με παραπέμψει σε μια ιστοσελίδα, όπου αποδεικνύεται, ότι ο Χίτλερ δεν ψηφίστηκε ανάμεσα στους 100 κουρφαιους Γερμανούς. Οπότε έκανα λάθος και ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες μου.

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Να και ο 'Αντριου Λόϋντ ΒΕΜΠΕΡ!!!!!

Τί σπουδαίες παρουσιάστριες, τελικά, αυτές οι αδελφές Μαγγίρα! Τέρατα γνώσεων ("Να και ο Άντριου Λόϋντ Βέμπερ"), υποδείγματα σύνεσης ("το δώδεκα στην Ελλάδα .... α, το πήρε η Νορβηγία"), με γνώσεις μαντικής ("θα βγούμε πρώτοι"), αστέρια στις θεωρίες συνωμοσίας ("λογικό, είναι γείτονες, γι' αυτό της έδωσαν το δωδεκάρι"), χωρίς την παραμικρή εθνικιστική έξαψη ("αδικήθηκε ο Σάκης"στη νιοστή), κάτοχοι του απόλυτου σαβουάρ βίβρ απέναντι στους συναδέλφους τους των άλλων χωρών (μπόλικα τα παραδείγματα, υπομονή να 'χετε), τους τραγουδιστές, που εκπροσωπούσαν τις λοιπές χώρες (φαγούρα πρέπει να' χε ο κακομοίρης ο Νορβηγός μια εβδομάδα τώρα) αλλά και τον ίδιο τον κ. Κωστάλα (εντελώς "κάφρικο" το σχόλιό τους, όταν αυτός μίλησε στα ρωσσικά) και με επιτυχημένα σχόλια σε κάθε στιγμή της μετάδοσης της Γιουροβίζιον (εδώ χάθηκε η μπάλα).
Και ποιός μ....., άραγε, πληρώνει το μισθό τους; Μου λύθηκε η απορία, μόλις κοίταξα τη μούρη μου στον καθρέφτη.
Πού πάνε τα λεφτά μας, ρεεεεεεεεεε!

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Ημεδαπά φερσίματα, αλλοδαπές αντιδράσεις και συμπεράσματα

Το λεωφορείο του υπεραστικού ΚΤΕΛ είχε μόλις ξεκινήσει και το ζευγάρι των αλλοδαπών έψαχνε τις θέσεις του. Ήταν ένα από εκείνα τα δρομολόγια, όπου το λεωφορείο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Το ζευγάρι των αλλοδαπών εντόπισε τις θέσεις τους, πλην, όμως, μια εξ αυτών είχε καταληφθεί από ημεδαπό τρίτο πρόσωπο, το οποίο, ερωτηθέν από τους δύο αλλοδαπούς, σε ποια θέση καθόταν, προτίμησε αρχικά να κάνει, ότι δεν άκουσε και στην επανάληψη της ίδιας ερώτησης απάντησε, ότι του είχαν πιάσει τη δική του θέση. Η γκριμάτσα αποδοκιμασίας των δύο αλλοδαπών ουδόλως πτόησε το χοντρόπετσο τρίτο πρόσωπο, το οποίο είπε με το πλέον φυσικό ύφος, ότι οπουδήποτε αλλού και να κάθονταν οι δύο αλλοδαποί, ουδείς θα ενοχλούνταν. Τότε η κοπέλα από το αλλοδαπό ζευγάρι ύψωσε τον τόνο της φωνής της και αξίωσε να αδειάσει το τρίτο πρόσωπο τη θέση τους. Και το τρίτο πρόσωπο υπάκουσε βαρύθυμα, ενώ ένας παρακαθήμενος ημεδαπός κύριος μουρμούρισε "Σιγά, ρε παιδιά, θα πάθει ο οργανισμός σας, αν κάτσετε χώρια 2,5 ώρες;"
Σπουδαία τα λάχανα, θα μου πείτε! Δεν είναι, όμως, έτσι. Από τις συνηθισμένες καθημερινές συμπεριφορές κρίνεται το επίπεδο ενός λαού ή, αν προτιμάτε, μιας χώρας. Και επειδή προφανώς δεν είμαι ο μόνος, που υπήρξα μάρτυρας ενός περιστατικού, όπως το παραπάνω, το ανωτέρω συμβάν καταμαρτυρεί πολλά για το χαρακτήρα μας, καθόσον :
.- Εμφανιζόμαστε να αγνοούμε όχι μόνο το νόμιμο και σωστό αλλά και τις, τυχόν, παραινέσεις τρίτων να το τηρήσουμε,
.- Επικαλούμαστε παντός είδους δικαιολογίες, προκειμένου να διατηρήσουμε αυτό το καθεστώς και
.- Αντί να βάλλουμε κατά όσων έχουν αυτή τη συμπεριφορά, στρεφόμαστε με περίσσιο ωχαδερφισμό εναντίον εκείνων, που επικαλούνται τη νομιμότητα και την ορθότητα.
Ναι, δεν αμφιβάλλω, ότι υπάρχουν και πολύ πιο σοβαρά ζητήματα σε αυτό τον τόπο. Αλλά από κάτι τέτοιες μικρές παρατυπίες ξεκινάει το κακό και φτάνει μέχρι τα μεγάλα προβλήματα, που ταλανίζουν τη χώρα μας. Και μπορεί οι περισσότεροι από εμάς να αναγνωρίζουν αυτά τα προβλήματα, πλην, όμως, ένα πλέγμα συμπεριφορών, όπως το παραπάνω, καταδεικνύει την απροθυμία μας να αλλάξουμε αυτό το καθεστώς ου μην και τη βολή μας με αυτό.

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Φωνές βοώντων εν τη τηλεοράσει (και η τσέπη άδεια)

Σκυμμένος πάνω από τον υπολογιστή μου, ακόμα και τώρα, που είναι αργά το βράδυ, ακούω ποικίλες τσιρίδες να βασανίζουν αλύπητα τα τύμπανά μου. Όχι, δεν έχει η τηλεόραση απευθείας μετάδοση κάποιας δημόσιας εκτέλεσης, οι ημιτελικοί της Γιουροβίζιον είναι και ορισμένοι καλλιτέχνες επιδεικνύουν τη γκάμα των φωνητικών τους δυνατοτήτων(λέμε τώρα). Α, κάπου άκουσα και το Σάκη να δίνει ρέστα. Πώς το κατάλαβα; Μα οι γειτόνισσές μου μιμούνταν τους τσιρίζοντες καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες. Πιστές "ρουβίτσες", που ρουφούν αλύπητα τις μεσημεριανές εκπομπές, που αναλύουν εμβριθώς το σαμποτάζ, που κάνουν οι κακοί ανταγωνιστές μας στο Σάκη και διαψεύδουν τις δημοσκοπήσεις, που φέρουν τη Νορβηγία φαβορί για την κατάκτηση της πρώτης θέσης.
Ωχ, τώρα, που το σκέφτομαι, θα μπει και άλλο μέσα το ζωνάρι τους μήνες, που μας έρχονται. Πώς το αντελήφθην; Διότι η Ε.Ρ.Τ. θα έχει πληρώσει για μια, ακόμα, φορά τα μαλλιοκέφαλά μας για τη Γιουροβίζιον αλλά εμείς θα κληθούμε να πληρώσουμε νέους φόρους. Ωιμέ!

Δευτέρα 11 Μαΐου 2009

Ο φερετζές του αναρχοφασίστα

Αν η επίθεση των ανοητων της "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ" εναντίον των ενοίκων του παλιού Εφετείου στο κέντρο των Αθηνών, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι ανυπεράσπιστοι μετανάστες, έγινε τοις πάσι γνωστή και την κατεδίκασαν τα περισσότερα έντυπα αλλά και ακόμα περισσότερα ιστολόγια - και πολύ σωστά έπραξαν- η διακοπή της πρεμιέρας της παράστασης "ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΣΚΥΛΙ"του Μισέλ Φάις, εμπνευσμένης από την επίθεση, που δέχθηκε η Κωνσταντίνα Κούνεβα πέρασε μάλλον στα κρυφά ή, τουλάχιστον, δεν προβλήθηκε, όπως θα έπρεπε. Η επίθεση 30, περίπου, ατόμων στους θεατές και τους συντελεστές της παράστασης, η βία σε βάρος τους αλλά και οι φθορές στο "ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ"θέατρο διανθίστηκαν από συνθήματα, τύπου "θέλεις να βγάλεις λεφτά από την υπόθεση της Κούνεβα", "επιβάλλουν την εμπειρία του λιθοβολημένου, που συγχωρεί" και άλλα παρόμοια (λεπτομέρειες : news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_12/05/2009_314266 και www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4516266&ct=4), χωρίς να παραβλέπουμε το διάλογο, που άνοιξε στον ιστότοπο athens-indymedia (οράτε athens.indymedia.org/front.php3?lang=en&article_id=1028122).
Από τη διατύπωση των περισσοτέρων εκ των συνθημάτων, που ακούστηκαν και γράφτηκαν με αφορμή την παραπάνω παράσταση, ευχερώς διαπιστώνει κανείς, ότι υπάρχει μια τάση ιδιοποίησης του δράματος, που έζησε η κα. Κούνεβα, εκ μέρους των διαμαρτυρομένων νέων. Η κα. Κούνεβα και η όλη ταλαιπωρία της αντιμετωπίζεται περίπου ως ένα κεκτημένο, που μόνο όσοι αντιτίθενται στο εν γένει κατεστημένο και, κυρίως, ανήκουν στον αναρχικό χώρο ή σε όποιον, τέλος πάντων, χώρο ανήκουν οι ταραχοποιοί, που επετέλεσαν το παραπάνω θεάρεστο έργο εις βάρος μιας θεατρικής παράστασης, δικαιούνται να διακονούν. Διότι υποτίθεται, ότι μόνο αυτοί κατανοούν το δράμα της βαριά τραυματισθείσης μετανάστιδος και δεν θέλουν να την εκμεταλλευτούν. Όσοι ευρίσκονται εκτός αυτού του κύκλου, αντιμετωπίζονται ως κατεστημένο, το οποίο επιθυμεί να εκμεταλλευτεί το δράμα της κας. Κούνεβα, ώστε να καρπωθεί πάσης φύσεως οφέλη και για το λόγο αυτό πρέπει να χτυπηθούν.
Δεν επιθυμώ να σταθώ στην πιθανή σύμπλευση του κ. Φάις και των λοιπών συντελεστών της παράστασης αυτής με τυχόν κατεστημένες δυνάμεις, καθότι ο καθένας από εμάς κάνει τις συνειδητές επαγγελματικές επιλογές του και ουδείς μπορεί να τον κρίνει αποκλειστικά εξ αυτών. Και συχνά ως κατεστημένες χαρακτηρίζονται εκείνες οι δυνάμεις, που λόγω της ισχύος τους δεν επιτρέπουν τη δημιουργία και λειτουργία άλλων δυνάμεων με ανανεωτικές τάσεις, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η έκφραση νέων φωνών, χωρίς να παραβλέπουμε την αυθαιρετη βάπτιση ορισμένων δυνάμεων ως κατεστημένων από υπερενθουσιώδη πρόσωπα, που δε διαθέτουν την απαιτούμενη προς τη στάθμιση αυτή ψυχραιμία.
Στην περίπτωση του κ. Φάις έχουμε μια ανάγνωση του δράματος της κας. Κούνεβα από διαφορετική σκοπιά, ήτοι μια ματιά άλλη από εκείνη, που οι νεαροί, που διέκοψαν την παράσταση, έχουν. Δεν έχω δει την παράσταση, επομένως δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να κρίνω, εάν ο κ. Φάις διαστρεβλώνει την ιστορία της. Σίγουρα, πάντως, εξεδήλωσε το δικαίωμά του να αρθρώσει τη δική του ερμηνεία, μέσω του σχετικού θεατρικού έργου του, στην ιστορία της κας. Κούνεβα, η οποία, μάλιστα, συναίνεσε στη σύνταξη και παράσταση του έργου αυτού. Και είναι παρήγορο, ότι σε μια εποχή ευμάρειας, όπου οι φορείς ψυχαγωγίας του κοινού στρέφονται σε περισσότερο εύπεπτα θέματα, τα οποία κανένα προβληματισμό δεν προκαλούν, βρέθηκε ένα πρόσωπο με αξιοσημείωτη πορεία στον εκδοτικό κόσμο, το οποίο ασχολήθηκε με ένα ζήτημα, που μας αφορά όλους, ήτοι την εκμετάλλευση, που υφίστανται ορισμένοι απροστάτευτοι συνάνθρωποί μας. Και σαφώς ο κ. Φάις και οι συν αυτώ δεν εμποδίζουν κάποιον τρίτο να εκφέρει μια διαφορετική άποψη για την υπόθεση αυτή.
Η επίθεση, που δέχθηκε από μια μειοψηφία ανόητων, είναι παντελώς αδικαιολόγητη. Διότι ουδείς δικαιούται να εμποδίζει την καλλιτεχνική έκφραση, όποια δικαιολογία και αν επικαλείται. Και η νεότερη ιστορία βρίθει παραδειγμάτων, όπου παντός τύπου διαμαρτυρόμενοι επιτέθηκαν κατά καλλιτεχνών, επικαλούμενη την αντίθεσή τους στην αστική τέχνη, την εκφυλισμένη τέχνη, τη μικροαστική νοοτροπία των μπουρζουάδων καλλιτεχνών κ.λπ. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των επιθέσεων είναι η άρνηση της αντίθετης άποψης και η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση, ότι ο διαμαρτυρόμενος κατέχει το θέσφατο της απόλυτης αλήθειας και το δικαίωμα της αποκλειστικής έκφρασής της. Η αντίληψη αυτή περί αποκλειστικότητας στη διαχείριση μιας υπόθεσης αλλά και η επίκληση παντός τύπου επιχειρημάτων προς υπεράσπιση αυτής της άποψης αποτελούν το φερετζέ κάθε φασίστα, που απεχθάνεται πάσα διαφορετική από τη δική του άποψη και εξωτερικεύει αυτή την αντιπάθειά του με βία. Και ο φασίστας δεν προέρχεται μόνο από την παραδοσιακή δεξαμενή φασιστών της Δεξιάς αλλά ενίοτε έλκει την καταγωγή του και από άλλους πολιτικούς χώρους, κοινή συνισταμένη των οποίων είναι η ρητορεία των τσιτάτων, ο φανατισμός και η πολεμική διάθεση, με την οποία επιχειρούν να φιμώσουν πάσα αντίθετη προς τις πεποιθήσεις τους άποψη.
Σε μια εποχή, όπου τα ερεθίσματα για τους καλλιτέχνες είναι πάμπολλά αλλά η αδιαφορία περισσεύει, είναι παρήγορο να υπάρχουν πρόσωπα, τα οποία εμπνέονται από τη ζοφερή καθημερινότητα και δημιουργούν. Είναι, όμως, απεχθές κάποιες δυνάμεις, που διαμαρτύρονται για την έλλειψη ελευθερίας στις μέρες μας, να μετέρχονται κάθε μέσο και δη βίαιο, ώστε να ματαιώσουν αυτές ακριβώς τις δημιουργίες. Και τα πρόσωπα, που διέκοψαν κατά τα άνω την παράσταση στο "ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ" θέατρο, ενήργησαν κατά τέτοιο ακριβώς τρόπο.

Κυριακή 10 Μαΐου 2009

Βιβλία : "Η τυραννία της μεταμέλειας", του Πασκάλ Μπρυκνέρ

Συχνά τίθεται το ερώτημα, τι φταίει και ορισμένες μουσουλμανικές ή αφρικανικές χώρες αντιμετωπίζουν με αντιπάθεια, που συχνά φτάνει στα όρια του μίσους, τη Δύση. Μια απάντηση, που συχνά δίδεται στο ερώτημα αυτό, είναι ο ρόλος της αποικιοκρατίας και του εν γένει επεκτατισμού, που χαρακτήριζε πολλές χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου στο παρελθόν, τάση, την οποία οι πρώην αποικίες και παντός είδους προτεκτοράτα πλήρωσαν με εκατόμβες θυμάτων και αφαίμαξη των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών.
Μέχρι που, όμως, πρέπει να φτάνει αυτό το αίσθημα ενοχής, που κατατρύχει σήμερα πολλούς Ευρωπαίους, κυρίως; Και με τι πνεύμα πρέπει αυτό το αισθημα να αντιμετωπιστεί; Στο ερώτημα αυτό απαντά ο γνωστός συγγραφέας και δοκιμιογράφος Πασκάλ Μπρυκνέρ με το βιβλίο του "Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΕΛΕΙΑΣ" (Εκδόσεις "ΑΠΟΠΕΙΡΑ"). Και είναι ιδιαίτερα κριτικός ου μην και καυστικός απέναντι στη γενικευμένη τάση για μεταμέλεια της Ευρώπης απέναντι στα εγκλήματα, που αποδεδειγμένα διέπραξε εις βάρος των λιγότερο προηγμένων λαών και χωρών.
Για να μη γεννηθούν παρεξηγήσεις, ο συγγραφέας δεν αρνείται τα εγκλήματα των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών εις βάρος των λαών και χωρών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Απλά, είναι κάθετα αντίθετος στην κριτική, που πολλοί διανοούμενοι ασκούν σε βάρος της Ευρώπης, αρνούμενοι να αναγνωρίσουν, ότι σήμερα η Γηραιά Ήπειρος έχει ξεπεράσει τη βαρβαρότητα σε βάρος των πρώην αποικιών της. Ιδιαίτερα επικριτικός είναι απέναντι σε εκείνα τα κράτη και τις θρησκευτικές ομάδες, όπου ο φανατισμός σε βάρος των Ευρωπαίων θεωρεί, ότι έχει ξεπεράσει τα όρια. Στο στόχαστρό του βρίσκονται οι φανατικοί μουσουλμάνοι, οι οποίοι θεωρεί, ότι εχθρεύονται την Ευρώπη, όχι επειδή οι προγονοί μας τους τυράννησαν και τους εκμεταλλεύτηκαν στο όχι και τόσο μακρυνό παρελθόν αλλά επειδή δεν μπορούν να ανεχθούν την κριτική σκέψη και το εν γένει πνεύμα της Ευρώπης. Και φέρνει το παράδειγμα των ταραχών ανά τον κόσμο την εποχή, που δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδα της Δανίας τα διαβόητα σκίτσα, που υποτίθεται, ότι σατίριζαν τον Μωάμεθ, εξαιτίας των οποίων η Δύση υποστήριξε χλιαρά και απρόθυμα την ελευθερία του λόγου, ένα κεκτημένο της Δύσης. Αντιτίθεται στις ακρότητες ορισμένων διανοουμένων της Δύσης, οι οποίοι εμμένουν να στέκονται σε όσα αρνητικά παρήγαγε ο πολιτισμένος κόσμος, αρνούμενοι να δουν, ότι η Ευρώπη είναι, μαζί με την Ιαπωνία, τις Η.Π.Α.και 2-3 ακόμα χώρες, οι μόνες περιοχές του πλανήτη, που μπόρεσαν να ξεπεράσουν τη βαρβαρότητά τους και να εκπολιτιστούν περαιτέρω. Και καταλήγει, ότι η πολεμική μεγάλου μέρους της δυτικής διανόησης σε βάρος της Ευρώπης και εν γένει του πολιτισμένου κόσμου οδηγεί σε ένα άνευ προηγουμένου μαζοχισμό, όπου κυριαρχεί η καλλιέργεια των τύψεων, χωρίς, όμως, να οδηγεί σε μια κάθαρση, παρά παραμένει ως ένα μέσο βασανισμού της συνείδησης, ώστε να μας θυμίζει στον αιώνα τον άπαντα τα εγκλήματά μας σε βάρος αδυνάτων λαών και χωρών, οι οποίες, όμως, όχι μόνο δεν έχουν προοδεύσει μετά από 40, περίπου, χρόνια ανεξαρτησίας αλλά παραμένουν φορείς οπισθοδρόμησης.
Παράλληλα, ο συγγραφέας μέμφεται την Ευρώπη για την απώλεια της πολιτικής της δύναμης σε σχέση με τις Η.Π.Α. Αυτή η οπισθοχώρηση της Ευρώπης έχει μετατρέψει τις Η.Π.Α. σε υπερδύναμη, η οποία χωρίς το άγχος του αντιπάλου δέους επιδίδεται σε παρεμβάσεις στα εσωτερικά τρίτων χωρών, με δυσάρεστα αποτελέσματα. Και αναρωτιέται, που πήγε εκείνο το κριτικό πνεύμα της Ευρώπης, που της καθιστούσε φορέα δημοκρατίας και πολιτισμού και της επέτρεπε να ξεπερνάει το βάρβαρο και απάνθρωπο παρελθόν της και να μετουσιώνει τα διδάγματα του παρελθόντος σε εμπειρία.
Το βιβλίο συνίσταται για προσεκτική ανάγνωση. Διότι εύκολα μπορεί κανείς να πιστέψει, ότι ο Μπρυκνέρ δεν δικαιολογεί το φαινόμενο της εχθρότητας των μουσουλμάνων και Αφρικανών προς τη Δύση. Η πραγματικότητα είναι, ότι δεν αρνείται τις ευθύνες της Δύσης. Απλά στρέφεται κατά του ανέξοδου μαζοχισμού, που καλλιεργείται από μερίδα διανοουμένων, ο οποίος εστιάζει στην καλλιέργεια ενοχών των Ευρωπαίων για όσα διέπραξαν οι πρόγονοί τους σε βάρος άλλων λαών, χωρίς να καταλήγει σε πιθανές λύσεις, που η Δύση θα μπορούσε να δώσει, ώστε να λυθούν τα προβλήματα του Τρίτου Κόσμου. Και στηλιτεύει την απροθυμία των διανοουμένων αυτών να δουν τη βαρβαρότητα και το φανατισμό, που κρύβεται πίσω από το μίσος των φανατικών του Τρίτου Κόσμου, κυρίως των μουσουλμάνων, προς τη Δύση, στοιχεία, που έχουν ως στόχο τους τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και όσα αυτός προσέφερε στην υπόθεση του πνεύματος και του ανθρώπου γενικά.
Στα μείον του βιβλίου βρήκα ορισμένα μεταφραστικά ολισθήματα. Ομολογώ, ότι δεν έχω διαβάσει το πρωτότυπο κείμενο, καθότι δε γνωρίζω τη γαλλική γλώσσα, όμως θεωρώ, ότι λέξεις, όπως "γκερίλα"(επαναλαμβάνεται 5-6 φορές σε όλο το βιβλιο), "τουρνικέ" ή "μιζεραμπιλιστικά" θα μπορούσαν να αποδοθούν επιτυχώς στην ελληνική γλώσσα. Έστω και έτσι, πάντως, το βιβλίο συνιστάται για την καλλιέργεια προβληματισμών για την εν γένει στάση της ηπείρου μας απέναντι στο διογκούμενο φανατισμό ορισμένων ισλαμικών χωρών και τη σταθερά απελπιστική κατάσταση σε πολλές χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

Στα παλαιότερα των υποδημάτων του Ελληνικού Κράτους

Το περασμένο καλοκαίρι αίσθηση προκάλεσε η διαμαρτυρία της αγγλικής κυβέρνησης προς τη δική μας, με αφορμή τις συλλήψεις Άγγλων τουριστών σε διάφορα τουριστικά θέρετρα της χώρας μας. Συγκεκριμένα, η αγγλική κυβέρνηση θεώρησε, ότι έτυχαν άδικης και απάνθρωπης μεταχείρισης ορισμένοι Άγγλοι υπήκοοι στην Ελλάδα από άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. και ζήτησε να παύσει αυτό το φαινόμενο. Όχι, δεν απαίτησε να σταματήσουν να ασχημονούν οι υπήκοοί της (και ενδεχόμενα ψηφοφόροι της) αλλά να παύσει η ΕΛ.ΑΣ. να τους κακομεταχειρίζεται. Και, βέβαια, η αγγλική κυβέρνηση άφησε να εννοηθεί, ότι θα μποϋκοτάρει τις διακοπές των υπηκόων της προς την Ελλάδα, αν επαναληφθούν παρόμοια φαινόμενα. Τώρα αν αυτό στα μέρη τους οι Άγγλοι θεωρούν κάτι διαφορετικό από εκβιασμό αυτού του είδους την προειδοποίηση, θα σας γελάσω.
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς πίσω από τη συμπεριφορά αυτή των αγγλικών αρχών μια τάση, η οποία έχει τις απαρχές της πίσω στην εποχή, που η Αγγλία ήταν κοσμοκράτειρα και ο ήλιος δεν έδυε ποτέ στην αυτοκρατορία της. Και ο Άγγλος υπήκοος, που επισκέπτεται τα τουριστικά μέρη της χώρας μας δίνει ουκ ολίγες αφορμές για δυσμενή σχόλια, με εικόνες από το Λαγανά της Ζακύνθου ή τη Χερσόνησο της Κρήτης, που δείχνουν Άγγλους υπηκόους να ασχημονούν παντοιοτρόπως, να προβάλλονται συνεχώς από τα ημεδαπά Μ.Μ.Ε. Βέβαια, οι φωνασκούντες συμπατριώτες μας ουδόλως δείχνουν να σκέφτονται το ενδεχόμενο διακοπής της συνεργασίας τους με πρακτορεία, που στέλνουν αυτού του είδους τουρίστες αλλά δε νομίζω, ότι αυτο μειώνει την εντύπωση, που αρκετοί Άγγλοι προκαλούν με τη συμπεριφορά τους, σημάδι, ότι δεν υπολογίζουν ιδιαίτερα τις αντιδράσεις των ντόπιων. Και όταν έχεις πίσω σου μια χώρα, που σπεύδει να σε υποστηρίξει, ακόμα και αν επέδειξες ακραία και παραβατική συμπεριφορά και, συγχρόνως, στερείσαι παιδείας, είναι μοιραίο, ότι θα συνεχίσεις να παρεκτρέπεσαι.
Δεν είναι στις προθέσεις μου να επικροτήσω αυτού του είδους την κρατική υποστήριξη, η οποία θυμίζει συμπεριφορά υπερπροστατευτικής μητέρας προς το κακομαθημένο και σκανταλιάρικο παιδάκι της, αλλά να τη συγκρίνω με την συμπεριφορά του ελληνικού κράτους σε παρόμοιες περιπτώσεις. Και αφορμή μου έδωσε η περιπέτεια του κ. Περικλή Αντωνίου στην Αγγλία, όπου βρέθηκε με την οικογένειά του για να περάσεις τις εορτές του Πάσχα. Ο κύριος αυτός έβγαζε φωτογραφίες στο μετρό του Λονδίνου και κάποια κυρία του διαμαρτυρήθηκε, επειδή έκρινε, ότι αυτός φωτογράφιζε την ανήλικη κόρη της. Παρά το γεγονός, ότι ο άνθρωπος αυτός ζήτησε συγγνώμη, συνελήφθη από άνδρες της αγγλικής αστυνομίας, κρατήθηκε σε συνθήκες αυστηρής απομόνωσης, όπου του αφαιρέθηκε η δυνατότητα επικοινωνίας με την οικογένειά του, κάποιο δικηγόρο ή την ελληνική πρεσβεία. Την επομένη της συλλήψεώς του, πληροφορήθηκε, ότι κατηγορούνταν, ότι με τις πράξεις του πιθανόν να προκάλεσε φόβο ή άγχος στον περίγυρό του, οδηγήθηκε σε δικαστήριο, απ' όπου του όρισαν δικάσιμο και αφέθηκε ελεύθερος.
Προ μηνων, ένας άλλος συμπατριώτης μας υπέστη χειρότερη ταλαιπωρία στην Ταϋλάνδη. Ο Ελληνοαυστραλός Χάρης Νικολαΐδης, δημοσιογράφος και συγγραφέας, είχε συλληφθεί κατά την επίσκεψή του στην Ταϋλάνδη, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 3 ετών με την κατηγορία, ότι με κάποιο βιβλίο του προσέβαλε το διάδοχο του θρόνου της χώρας αυτής. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για κάποιο μυθιστόρημα, όπου πρωταγωνιστούσε μέλος της βασιλικής οικογένειας της Ταϋλάνδης με έντονη ερωτική ζωή, το οποίο, όμως, οι αρχές της Ταϋλάνδης έκριναν, ότι αφορούσε το διάδοχο του θρόνου της χώρας αυτής. Τηλεοπτικό συνεργείο από την Αυστραλία είχε επισκεφτεί τον κ. Νικολαΐδη στις φυλακές, όπου κρατούνταν, και είδε τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής του, το γεγονός, ότι κυκλοφορούσε αλυσοδεμένος και έμενε σε κελλί 60 τ.μ. με άλλους 60 συγκρατουμένους, πολλοί εκ των οποίων κρατούνταν για εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας. Τελικά, η κυβέρνηση της Αυστραλίας ασχολήθηκε με την υπόθεσή του, πλήρωσε δικηγόρο καθώς και την εγγύηση, που όρισε το δικαστήριο και, τελικά, ο κ. Νικολαΐδης ελευθερώθηκε.
Ο κοινός παρονομαστής και στις δύο αυτές περιπτώσεις είναι, ότι το ελληνικό κράτος ουδόλως ασχολήθηκε με τους παραπάνω συμπατριώτες μας. Σε αμφότερους αποδόθηκαν κατηγορίες και αμφότεροι κρατήθηκαν υπό δυσμενείς συνθήκες, ο δεύτερος, μάλιστα, έμεινε αρκετούς μήνες σε φυλακή της Ταϋλάνδης. Δε θα σταθώ στο ενδεχόμενο να ήταν υπαίτιοι για τις πράξεις, που τους αποδόθηκαν, έστω και αν τα πραγματικά περιστατικά συνηγορούν υπέρ του αντιθέτου, αλλά στις συνθήκες κράτησής τους, οι οποίες από μόνες τους αποτελούσαν υπεραρκετή αφορμή, ώστε να κινητοποιηθεί η χώρα μας. Κακά τα ψέμματα, είναι σεβαστή η νομοθεσία κάθε χώρας, ακόμα και όταν αυτή στο κατώφλι του 21ου αιώνα εξακολουθεί να έχει αδικήματα, όπως η αλήστου μνήμης περιύβριση αρχής, που φαίνεται, ότι ισχύει στην Ταϋλάνδη. Ωστόσο, σε τέτοιες περιπτώσεις, ιδίως όταν αναφαίνεται από τα αποδεικτικά στοιχεία, ότι η κατηγορία είναι αστήρικτη και απαγγέλλεται από αλλοδαπή αρχή, οφείλει η κάθε χώρα να προσφέρει κάθε δυνατή υποστήριξη στους υπηκόους της, ακριβώς επειδή αυτοί βρίσκονται σε μια ξένη χώρα, χωρίς πολλές φορές τη δυνατότητα επικοινωνίας με τις αρχές της χώρας αυτής και χωρίς γνώση του νομου ή μάλλον των νομικών ιδιαιτεροτήτων της χώρας αυτής άρα σε μειονεκτική θέση. Και, εν πάσει περιπτώσει, θεωρώ, ότι υπάρχει υποχρέωση κάθε χώρας να προστατεύει τους υπηκόους της, όταν αυτοί βρίσκονται στο εξωτερικό αλλά και να μεριμνά, ώστε να τύχουν δίκαιης δίκης και, αν, τυχόν, καταδικαστούν, μεταχείρισης.
Αυτό, όμως, που φάνηκε στο τέλος των δύο αυτών υποθέσεων είναι, ότι το ελληνικό κράτος ουδόλως ασχολήθηκε. Και αν στην περίπτωση του κ. Αντωνίου τα πράγματα έγιναν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, που ίσως καθιστούσε δυσχερή πάσα προσπάθεια βοήθειας, δεδομένου και του δυσκίνητου Ελληνικού Δημοσίου, μέρος του οποίου είναι και οι πρεσβείες και τα προξενεία μας, η περίπτωση Νικολαΐδη, για την οποία βοούσε το Διαδίκτυο αλλά και αρκετά έντυπα θεωρώ, ότι εξέθεσε την κυβέρνησή μας ως αδιάφορη για τους πολίτες της. Διότι και διάρκεια είχε, καθόσον ο κ. Νικολαΐδης έμεινε επί 80 ημέρες προσωρινά κρατούμενος, ικανότατο χρονικό διάστημα, ώστε κάθε κυβέρνηση, που θέλει να νοιάζεται τους πολίτες της, να μπορέσει να κινηθεί με κάθε δυνατό και νόμιμο τρόπο, και αποδεδειγμένα υπέστη αφάνταστη ταλαιπωρία ως κρατούμενος. Και στην τελική, περιμένω και αξιώνω από το ελληνικό κράτος να διαμαρτύρεται και να κινητοποιείται, όταν υπήκοοί του υφίστανται τέτοιες μειωτικές συμπεριφορές.
Αλλά το κράτος μας δε νοιάζεται για τους κρατουμένους στις δικές μας φυλακές, θα νοιαστεί για τους συμπολίτες μας, που μπλέκονται στα γρανάζια των νομικών συστημάτων της αλλοδαπής; Και σκέφτομαι, που θα βρισκόταν αυτή τη στιγμή ο κ. Νικολαΐδης και σε τι κατάσταση, αν δεν είχε και την αυστραλιανή υπηκοότητα, που ώθησε την Αυστραλία να επέμβει και να το σώσει. Και θλίβομαι σφόδρα.
Διαβάστε, επίσης : www.tvxs.gr/v3881 (υπόθεση Νικολαΐδη) και
rodiat7.blogspot.com/2009/05/blog-post_07.html (υπόθεση Αντωνίου).

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Τα επακόλουθα της αδυναμίας

Η πρόσφατη εισαγωγή της δημοφιλούς τραγουδίστριας Εύης Θώδη σε ψυχιατρείο αποτελεί μια, ακόμα, πράξη ενός προσώπου, η οποία γίνεται αντικείμενο ιδιαίτερης έως αδιάκριτης προσοχής. Δεκάδες απόψεις έχουν ήδη ακουστεί, γραφτεί και διαβαστεί σχετικά με τα αίτια, που οδήγησαν την κα. Θώδη στην παραπάνω κατάσταση. Και οι περισσότερες από αυτές συγκλίνουν, ότι για την κατάσταση της παραπάνω αοιδού ευθύνεται η παμφάγος τηλεόραση, η οποία την οδήγησε εκεί αλλά και οι ίδιοι οι τηλεθεατές, που την οδηγήσαμε σε αυτό το σημείο, επικροτώντας με υψηλούς δείκτες τηλεθέασης τις εκπομπές, όπου η εν λόγω καλλιτέχνης προβαλλόταν.
Η αλήθεια είναι, ότι, αν κάποιος πριν από 20 χρόνια έλεγε, ότι η κα. Θώδη θα οδηγούνταν σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας των παραπάνω αιτιών, το πιο πιθανό είναι, ότι θα θεωρούνταν εκτός πραγματικότητας. Εκείνη την εποχή, η κα. Θώδη μεσουρανούσε στο δημοτικό ή, μάλλον, δημοτικότροπο τραγούδι ούσα περιζήτητη σε πανηγύρια και παντός τύπου ανοικτές συνεστιάσεις. Φυσικά, πλείστες όσες ενστάσεις είχαν διατυπωθεί σχετικά με τις υπηρεσίες, που η κα. Θώδη προσέφερε στο δημοτικό τραγούδι αλλά ουδόλως επηρέασαν τη δημοτικότητά της.
Κάποια στιγμή, την ανακάλυψε και η τηλεόραση και διάφοροι τηλεοπτικοί σταθμοί, κυρίως ιδιωτικοί, άρχισαν να την καλούν στις εκπομπές τους. Η ίδια ανταποκρίθηκε ασμένως, πλην, όμως, σύντομα φάνηκε, ότι η εν λόγω καλλιτέχνης ήταν διατεθειμένη να παίξει όποιο ρόλο της έδιναν. Μασκαρεύτηκε όπως της ζητούσαν, τραγούδησε άσματα εντελώς άσχετα με το μέχρι τότε ρεπερτόριό της στα αγγλικά και τα ιταλικά, χόρεψε ροκ εν ρολλ, δέχθηκε να συνδιαλλαγεί δημοσίως με πρόσωπα, όπως "Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΑΡ" και, γενικά πρόθυμοποιήθηκε να γίνει ένα, ακόμα, νούμερο για την άνοδο των νούμερων της τηλεθέασης.
Πιθανότατα, θα σκεφτούν κάποιοι, η ταπεινής καταγωγής γυναίκα, που έζησε φτωχά παιδικά χρόνια και ανεδείχθη στα υπόγεια μαγαζιά της Αθήνας, τραγουδώντας σε ένα στρυφνό και μη φημιζόμενο για τους λεπτούς τρόπους του κοινό, το οποίο και την αποθέωσε, θεώρησε, ότι μπορεί να κυριαρχήσει και την τηλεόραση. Αλλά, δυστυχώς, στο μέσο προβολής του εφήμερου μόνο κυρίαρχο είναι το ίδιο το εφήμερο. Και η τηλεόραση, πράγματι, φρόντισε να ξεζουμίσει την κα. Θώδη, να την προβάλει με πολλούς πιθανούς τρόπους, έχοντας εξασφαλίσει τη συγκατάθεσή της σε αυτό τον άνευ προηγουμένου εξευτελισμό.
Προσωπικά, θεωρώ, ότι δεν αποκλείεται αρχικά η κα. Θώδη να έκρινε, ότι χρειαζόταν περαιτέρω προβολή. Έχοντας εξασφαλίσει μια σημαίνουσα θέση στο χώρο του δημοτικότροπου τραγουδιού, ίσως αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την τηλεόραση, ώστε να προβληθεί ακόμα περισσότερο. Καμμία ένσταση ως προς αυτό, άλλωστε η ανάπτυξη και έκφραση της προσωπικότητας παντοιοτρόπως αποτελεί αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα κάθε οντότητας. Και, πράγματι, αρκετός κόσμος, που πάθαινε αλλεργία στο άκουσμα πανηγυριώτικων ασμάτων, όχι μόνο την έμαθε αλλά και χόρεψε με κέφι τα άσματά της σε γάμους και παντός τύπου εκδηλώσεις.
Στη συνέχεια, όμως, η δημοφιλής τραγουδίστρια εγκλωβίστηκε σε αυτή την κατάσταση. Και στον κόσμο του θεάματος, όπου η απόσυρση από τη δημοσιότητα ισοδυναμεί με πισωγύρισμα και αντιμετωπίζεται αναλόγως από ένα κοινό, που δε φημίζεται για την κρίση του, ελάχιστο θάρρος βρίσκει κανείς, για να πάρει την απόφαση να διακόψει σχέσεις με την τηλεόραση και να ακολουθήσει ένα περισσότερο διακριτικό τρόπο ζωής και προσφοράς στον τομέα του. Ίσως διότι το μεθύσι της αναγνωρισιμότητας αφαιρεί κάθε κριτική σκέψη, αμβλύνει τις αντιστάσεις και θολώνει τη βούληση, ώστε ο παθών όχι μόνο να υπομένει στωικά τη διαπόμπευσή του αλλά και να την ενθαρρύνει.
Και εκεί την "πάτησε" η κα. Θώδη. Ενώ θα μπορούσε να διαφυλάξει την αξιοπρέπειά της και να επιστρέψει στο γνώριμο σε αυτό χώρο του υποτιθέμενου δημοτικού τραγουδιού, αυτή επέδειξε αδυναμία και αφέθηκε να την κατασπαράξει η αδηφάγος τηλεόραση. Ήτοι ναι μεν φταίει και η τηλεόραση αλλά και όσοι εξ ημών επιβραβεύουν με ποσοστά τηλεθέασης τις χειρότερες των εκπομπών της, πλην, όμως, και η ατομική ευθύνη της αυτοβούλως διαπομπευθείσης τραγουδίστριας δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Και, δυστυχώς γι' αυτή, είχε δυσάρεστα, και ελπίζω όχι ανεπανόρθωτα, επακόλουθα.

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

Ο Ηρακλής των μαθηματικών

Αλίευσα αυτό το περίλαμπρο μαργαριτάρι στο σπουδαίο ιστολόγιο της φίλης Ροδιάς(rodiat7.blogspot.com/2009/05/blog-post_05.html), το ξαναδιάβασα στη στήλη της "Ελευθεροτυπίας", όπου δημοσιεύονται οι επιστολές των αναγνωστών της και ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω, πώς ένα πρόσωπο, που διετέλεσε Υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων μπόρεσε να εκτοξεύσει δύο ανοησίες τέτοιου βεληνεκούς. Τη μια επικαλείται το διαβόητο για την πλαστότητά του μύθο περί "HELLENIC QUEST", το υποτιθέμενο πρόγραμμα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας, που εξεπόνησε η εταιρεία APPLE την άλλη αναφέρεται στην ηράκλεια δύναμη του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, ο οποίος έσωσε με τα ίδια του τα χέρια τα βιβλία και τον εξοπλισμό του Πανεπιστημίου της Σμύρνης από την καταστροφή και τα έβαλε σε μια βάρκα. Λεπτομέρεια : 20.000 βιβλία και 3.500 όργανα φυσικής υπήρχαν καταγεγραμμένα στο εν λόγω Πανεπιστήμιο (το οποίο, αν θυμάμαι καλά, ουδέποτε λειτούργησε).
Τώρα πώς τα χώρεσε ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή σε μια βάρκα αλλά και πώς κατάφερε και τα κουβάλησε μέχρι αυτή, πιθανόν να το έπλασε με το νου του ο κ. Στυλιανίδης ή πιθανότατα να το άκουσε σε κανένα παραφιλολογικό πηγαδάκι, απ' όπου αλίευσε και μας σέρβιρε και τα περί "HELLENIC QUEST". Ενδεχόμενα να το αλίευσε από την ιστοσελίδα www.mathsforyou.gr, στην οποία υπάρχουν αρκετές βιογραφίες παγκοσμίως γνωστών μαθηματικών, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται ο Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή. Αλλά όσο και αν ψάξετε στην ιστοσελίδα αυτή, πουθενά δεν θα ακούσετε τις τερατολογίες του κ. Στυλιανίδη.
Έχει και άλλες φορές επισημανθεί η τάση αρκετών νεοελλήνων να ασπάζονται και να διαδίδουν θεωρίες συνωμοσίας ή μύθους παντός τύπου. Και όταν πρόσωπα, όπως ο κ. Στυλιανίδης, ο οποίος υποτίθεται, ότι προΐστατο ενός υπουργείου, που ασχολείται, μεταξύ άλλων, και με την καταπολέμηση αυτών των μύθων, πιστεύουν και διαδίδουν ένα τέτοιο μύθο, τότε το φαινόμενο καθίσταται άκρως ανησυχητικό.

Κατ' εικόνα και ομοίωσή μας

Οι βουλευτές μας, που αρνήθηκαν να ψηφίσουν υπέρ της ασκήσεως ποινικής διώξεως εις βάρος του πρώην Υπουργού, κ. Παυλίδη, είναι πρόσωπα κατ' εικόνα και ομοίωσή μας.
Δε διαφέρουν σε τίποτα από τους καφενόβιους συμπολίτες μας, που κομπάζουν για τα εισοδήματα, που απέκρυψαν από την εφορία ή το αυθαίρετο, που έχτισαν λαδώνοντας την Πολεοδομία και προτρέπουν και άλλους να το κάνουν αυτό, με το επιχείρημα ότι "όλοι το ίδιο κάνουν", εισπράττοντας τη νομιμοποίηση των ενεργειών τους αυτών από το σύνολο των θαμώνων των καφεποτείων.
Ταυτίζονται με τους "επιστήμονες" της εξέδρας, για να θυμηθούμε μια αλήστου μνήμης ατάκα κάποιου προέδρου ποδοσφαιρικού σωματείου, που προκαλούν τα πάσης φύσεως επεισόδια εντός και εκτός των γηπέδων και, όταν συλληφθούν οι ομοϊδεάτες τους, σπεύδουν σε πορείες διαμαρτυρίας, επειδή καταδικάζεται το "αγνό φίλαθλο φρόνημα".
Είναι οι ωρυόμενοι ελληναράδες, που δεν κολλώνουν να παρκάρουν το αυτοκίνητο ή το παπάκι τους σε κίτρινη γραμμή ή όπου αλλού απαγορεύεται η στάθμευση και βρίζουν την Τροχαία, μόλις δουν την κλήση της.
Πρόκειται για τους ίδιους κυρίους και κυρίες, που δε δίστασαν κάποια στιγμή στο παρελθόν να πουλήσουν την ψυχή τους στον κάθε ελεεινό κομματάρχη, ώστε να διοριστούν στο Δημόσιο και, όταν αποκαλυφθεί, ότι ο κομματάρχης αυτός, ενίοτε αναβαθμισθείς σε βουλευτή, έχει διαπράξει του κόσμου τις ατασθαλίες, βγαίνουν στα φόρα και διατυμπανίζουν, ότι εξυφαινεται συνωμοσία σε βάρος του χοντρολαίμη και καραμπουζουκλή εθνοσωτήρα βο(υ)λευτή τους και απειλούν, ότι θα εκθέσουν όσους τον κυνηγούν.
Και, βέβαια, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, ότι θα τους ξαναψηφίσει ο πολύς κόσμος. Διότι είναι σάρξ εκ της σαρκός τους και, κυρίως, σάπια νοοτροπία εκ της σάπιας νοοτροπίας μας.

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Επιπόλαιες συγκρίσεις

Δεν είδα, ακόμα, την τουρκική ταινία "ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ" της Τομρίς Γκιρτιλίογλου αλλά πρόλαβα να διαβάσω και να θαυμάσω τη σπουδή, με την οποία ορισμένοι κριτικοί κινηματογράφου και όχι μόνο αυτοί έσπευσαν να επαινέσουν τους γείτονές μας, που αποφάσισαν να δουν με κριτική ματιά τα ανδραγαθήματά τους εις βάρος εθνοτήτων, που ζούσαν μαζί τους στο παρελθόν, ενώ εμείς ακόμα δεν αγγίζουμε τέτοια ζητήματα.
Προφανώς για τους θιασώτες της παραπάνω άποψης δεν υπάρχουν τα εκδοθέντα το 1962 "ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ" της Διδούς Σωτηρίου, στις σελίδες των οποίων (μιλάω για το βιβλίο και όχι για την τηλεοπτική σειρά) αναφέρονται οι αγριότητες του ελληνικού στρατού στην περιοχή της Σμύρνης. Ενδεχόμενα για τα ίδια πρόσωπα να μην υφίστανται ούτε ανάλογες ιστορικές μελέτες, που αναφέρονται σε βαρβαρότητες από την ελληνική πλευρά, όπως το πογκρόμ στην εβραϊκή συνοικία Κάμπελ της Θεσσαλονίκης, που δεν είχε, σε καμμία περίπτωση, την ένταση και έκταση των Σεπτεμβριανών του 1955 στην Πόλη αλλά υπάρχει και κρίνεται, η μπάρα, με την οποία ήταν αποκλεισμένοι από την υπόλοιπη Ελλάδα οι κάτοικοι των Πομακοχωρίων της Θράκης έως και πριν από 15 χρόνια κ.λπ.
Αλλά η σύγχρονη τάση να υπερθεματίζουμε σε ενοχές για τις αγριότητες του παρελθόντος ως και για τη σκόπιμη εκ μέρους μας, δήθεν, απόκρυψή τους φαίνεται, ότι υπερτερεί της δυνατότητας να ρίχνουμε ψύχραιμες ματιές στο παρελθόν μας. Και, κυρίως, να διαπιστώνουμε, ότι έχουμε ξεφύγει από την ωραιοποίηση της ιστορίας μας και έχουμε καταβάλει αρκετές προσπάθειες, ώστε να δούμε και τις γκρίζες ου μην και μαύρες σελίδες της.

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Η επίκληση μιας ξεχασμένης έννοιας

Πίσω από τις ολοένα εντονότερες προτροπές των ανωτέρων στελεχών της κυβερνώσης παρατάξεως για ψήφο των βουλευτών της κατά συνείδηση στην υπόθεση του πρώην Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Παυλίδη, κρύβεται μια περισσότερο θλιβερή πραγματικότητα, αυτή, που θέλει την πολιτική μας να είναι τόσο απαξιωμένη και στερούμενη συνειδήσεως στα μάτια των πολιτών, ώστε η επίκληση της κατά συνείδηση ψήφου να φαντάζει ως ένα άνοστο και, ακόμα χειρότερα, κακόγουστο αστείο, με το οποίο όχι μόνο κανείς δεν έχει την όρεξη να γελάσει αλλά φρίττει ακόμα περισσότερο με την κακογουστιά του πολιτικού μας μικρόκοσμου.
Αφού, λοιπόν, η πολιτική σκηνή του τόπου μας δίδαξε επί σειρά ετών την ανηθικότητα, η οποία είναι συνέπεια της απουσίας πάσης συνειδήσεως των πολιτικών μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τώρα προτρέπει εαυτήν ή μάλλον το μέρος της εκείνο, το οποίο νέμεται αμεσότερα την εποχή αυτή την εξουσία, να χρησιμοποιήσει μια αφηρημένη και λησμονημένη έννοια, προκειμένου να επιτύχει την παραπομπή ενός παρατυπήσαντος πρώην υπουργού (δε χρησιμοποιώ βαρύτερους χαρακτηρισμούς, αφού το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει για όλους). Και το πρόβλημα δεν είναι, αν ο εν λόγω πολιτικός παρέβλεψε το νόμο, πράγμα, για το οποίο ακόμα δεν υπάρχει σαφή εικόνα, όσο ότι η συνείδηση, ως έννοια, που συνεπάγεται την υπευθυνότητα και την άσκηση χρηστής διοίκησης εκ μέρους των πολιτικών ταγών μας, γίνεται ένα κατά περισταση μεταχειριζόμενο εργαλείο.
Κακά τα ψέμματα, αν η κυβέρνηση ήταν περισσότερο επιμελής στην άσκηση εξουσίας, τότε κανένας δεν θα μιλούσε για συνειδήσεις και παραπομπές και όλοι θα συνέχιζαν τη ζωή τους χωρίς κανένα πολιτικό σκάνδαλο να αποτελεί το αλατοπίπερο της καθημερινότητάς μας. Και, στη χειρότερη περίπτωση, αν επεδίδετο με περισσότερη επιμέλεια στο καταδικαστέο άθλημα της κομπίνας, τότε ουδείς θα επικαλούνταν τη συνείδηση και η ζωή θα προχωρούσε.
Όμως, χρειάστηκε ένα, ακόμα, σκάνδαλο, για να θυμηθούν οι πολιτικοί μας άρχοντες, ότι υπάρχει και συνείδηση και ότι απαιτείται, αν θέλουμε την κάθαρση του πολιτικού σκηνικού, να τη μεταχειριστούν οι ίδιοι πολιτικοί, που την αγνοούσαν επί σειρά ετών, ώστε να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Και αντί η συνείδηση να μετατραπεί σε κινητήριο μοχλό της πολιτικής ζωής της Ελλάδος σε καθημερινή βάση, καθίσταται ένα εργαλείο κατά περίσταση απαραίτητο, ήτοι όταν σηκώνεται πολύς ντόρος για μια υπόθεση με οσμή σκανδάλου. Μετά θα ξεχαστεί και αυτή η φασαρία και η συνείδηση θα κλειστεί στο χρονοντούλαπο της πολιτικής μας ιστορίας, μέχρις ότου να ξεσηκωθούν τεχνηέντως ορισμένοι αλαλάζοντες πολιτικοί μας για κάποιο άλλο περιστατικό και να τη θυμηθούν.
Δεν είναι, λοιπόν, ανεξήγητη η απαξίωση της πολιτικής στη χώρα μας, αφού οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν ταυτίζουν τη συνείδηση με την άσκηση πολιτικής εξουσίας.Και η περιστασιακή υπενθύμιση της συνείδησης από τους πολιτικούς απλά εντείνει την απαξίωση αυτή.