Πίσω από τις ολοένα εντονότερες προτροπές των ανωτέρων στελεχών της κυβερνώσης παρατάξεως για ψήφο των βουλευτών της κατά συνείδηση στην υπόθεση του πρώην Υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, κ. Παυλίδη, κρύβεται μια περισσότερο θλιβερή πραγματικότητα, αυτή, που θέλει την πολιτική μας να είναι τόσο απαξιωμένη και στερούμενη συνειδήσεως στα μάτια των πολιτών, ώστε η επίκληση της κατά συνείδηση ψήφου να φαντάζει ως ένα άνοστο και, ακόμα χειρότερα, κακόγουστο αστείο, με το οποίο όχι μόνο κανείς δεν έχει την όρεξη να γελάσει αλλά φρίττει ακόμα περισσότερο με την κακογουστιά του πολιτικού μας μικρόκοσμου.
Αφού, λοιπόν, η πολιτική σκηνή του τόπου μας δίδαξε επί σειρά ετών την ανηθικότητα, η οποία είναι συνέπεια της απουσίας πάσης συνειδήσεως των πολιτικών μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, τώρα προτρέπει εαυτήν ή μάλλον το μέρος της εκείνο, το οποίο νέμεται αμεσότερα την εποχή αυτή την εξουσία, να χρησιμοποιήσει μια αφηρημένη και λησμονημένη έννοια, προκειμένου να επιτύχει την παραπομπή ενός παρατυπήσαντος πρώην υπουργού (δε χρησιμοποιώ βαρύτερους χαρακτηρισμούς, αφού το τεκμήριο της αθωότητας ισχύει για όλους). Και το πρόβλημα δεν είναι, αν ο εν λόγω πολιτικός παρέβλεψε το νόμο, πράγμα, για το οποίο ακόμα δεν υπάρχει σαφή εικόνα, όσο ότι η συνείδηση, ως έννοια, που συνεπάγεται την υπευθυνότητα και την άσκηση χρηστής διοίκησης εκ μέρους των πολιτικών ταγών μας, γίνεται ένα κατά περισταση μεταχειριζόμενο εργαλείο.
Κακά τα ψέμματα, αν η κυβέρνηση ήταν περισσότερο επιμελής στην άσκηση εξουσίας, τότε κανένας δεν θα μιλούσε για συνειδήσεις και παραπομπές και όλοι θα συνέχιζαν τη ζωή τους χωρίς κανένα πολιτικό σκάνδαλο να αποτελεί το αλατοπίπερο της καθημερινότητάς μας. Και, στη χειρότερη περίπτωση, αν επεδίδετο με περισσότερη επιμέλεια στο καταδικαστέο άθλημα της κομπίνας, τότε ουδείς θα επικαλούνταν τη συνείδηση και η ζωή θα προχωρούσε.
Όμως, χρειάστηκε ένα, ακόμα, σκάνδαλο, για να θυμηθούν οι πολιτικοί μας άρχοντες, ότι υπάρχει και συνείδηση και ότι απαιτείται, αν θέλουμε την κάθαρση του πολιτικού σκηνικού, να τη μεταχειριστούν οι ίδιοι πολιτικοί, που την αγνοούσαν επί σειρά ετών, ώστε να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Και αντί η συνείδηση να μετατραπεί σε κινητήριο μοχλό της πολιτικής ζωής της Ελλάδος σε καθημερινή βάση, καθίσταται ένα εργαλείο κατά περίσταση απαραίτητο, ήτοι όταν σηκώνεται πολύς ντόρος για μια υπόθεση με οσμή σκανδάλου. Μετά θα ξεχαστεί και αυτή η φασαρία και η συνείδηση θα κλειστεί στο χρονοντούλαπο της πολιτικής μας ιστορίας, μέχρις ότου να ξεσηκωθούν τεχνηέντως ορισμένοι αλαλάζοντες πολιτικοί μας για κάποιο άλλο περιστατικό και να τη θυμηθούν.
Δεν είναι, λοιπόν, ανεξήγητη η απαξίωση της πολιτικής στη χώρα μας, αφού οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν ταυτίζουν τη συνείδηση με την άσκηση πολιτικής εξουσίας.Και η περιστασιακή υπενθύμιση της συνείδησης από τους πολιτικούς απλά εντείνει την απαξίωση αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου