Δεν είδα, ακόμα, την τουρκική ταινία "ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ" της Τομρίς Γκιρτιλίογλου αλλά πρόλαβα να διαβάσω και να θαυμάσω τη σπουδή, με την οποία ορισμένοι κριτικοί κινηματογράφου και όχι μόνο αυτοί έσπευσαν να επαινέσουν τους γείτονές μας, που αποφάσισαν να δουν με κριτική ματιά τα ανδραγαθήματά τους εις βάρος εθνοτήτων, που ζούσαν μαζί τους στο παρελθόν, ενώ εμείς ακόμα δεν αγγίζουμε τέτοια ζητήματα.
Προφανώς για τους θιασώτες της παραπάνω άποψης δεν υπάρχουν τα εκδοθέντα το 1962 "ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ" της Διδούς Σωτηρίου, στις σελίδες των οποίων (μιλάω για το βιβλίο και όχι για την τηλεοπτική σειρά) αναφέρονται οι αγριότητες του ελληνικού στρατού στην περιοχή της Σμύρνης. Ενδεχόμενα για τα ίδια πρόσωπα να μην υφίστανται ούτε ανάλογες ιστορικές μελέτες, που αναφέρονται σε βαρβαρότητες από την ελληνική πλευρά, όπως το πογκρόμ στην εβραϊκή συνοικία Κάμπελ της Θεσσαλονίκης, που δεν είχε, σε καμμία περίπτωση, την ένταση και έκταση των Σεπτεμβριανών του 1955 στην Πόλη αλλά υπάρχει και κρίνεται, η μπάρα, με την οποία ήταν αποκλεισμένοι από την υπόλοιπη Ελλάδα οι κάτοικοι των Πομακοχωρίων της Θράκης έως και πριν από 15 χρόνια κ.λπ.
Αλλά η σύγχρονη τάση να υπερθεματίζουμε σε ενοχές για τις αγριότητες του παρελθόντος ως και για τη σκόπιμη εκ μέρους μας, δήθεν, απόκρυψή τους φαίνεται, ότι υπερτερεί της δυνατότητας να ρίχνουμε ψύχραιμες ματιές στο παρελθόν μας. Και, κυρίως, να διαπιστώνουμε, ότι έχουμε ξεφύγει από την ωραιοποίηση της ιστορίας μας και έχουμε καταβάλει αρκετές προσπάθειες, ώστε να δούμε και τις γκρίζες ου μην και μαύρες σελίδες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου