Ο φερετζές του αναρχοφασίστα

Αν η επίθεση των ανοητων της "ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ" εναντίον των ενοίκων του παλιού Εφετείου στο κέντρο των Αθηνών, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι ανυπεράσπιστοι μετανάστες, έγινε τοις πάσι γνωστή και την κατεδίκασαν τα περισσότερα έντυπα αλλά και ακόμα περισσότερα ιστολόγια - και πολύ σωστά έπραξαν- η διακοπή της πρεμιέρας της παράστασης "ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΣΚΥΛΙ"του Μισέλ Φάις, εμπνευσμένης από την επίθεση, που δέχθηκε η Κωνσταντίνα Κούνεβα πέρασε μάλλον στα κρυφά ή, τουλάχιστον, δεν προβλήθηκε, όπως θα έπρεπε. Η επίθεση 30, περίπου, ατόμων στους θεατές και τους συντελεστές της παράστασης, η βία σε βάρος τους αλλά και οι φθορές στο "ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ"θέατρο διανθίστηκαν από συνθήματα, τύπου "θέλεις να βγάλεις λεφτά από την υπόθεση της Κούνεβα", "επιβάλλουν την εμπειρία του λιθοβολημένου, που συγχωρεί" και άλλα παρόμοια (λεπτομέρειες : news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_12/05/2009_314266 και www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4516266&ct=4), χωρίς να παραβλέπουμε το διάλογο, που άνοιξε στον ιστότοπο athens-indymedia (οράτε athens.indymedia.org/front.php3?lang=en&article_id=1028122).

Από τη διατύπωση των περισσοτέρων εκ των συνθημάτων, που ακούστηκαν και γράφτηκαν με αφορμή την παραπάνω παράσταση, ευχερώς διαπιστώνει κανείς, ότι υπάρχει μια τάση ιδιοποίησης του δράματος, που έζησε η κα. Κούνεβα, εκ μέρους των διαμαρτυρομένων νέων. Η κα. Κούνεβα και η όλη ταλαιπωρία της αντιμετωπίζεται περίπου ως ένα κεκτημένο, που μόνο όσοι αντιτίθενται στο εν γένει κατεστημένο και, κυρίως, ανήκουν στον αναρχικό χώρο ή σε όποιον, τέλος πάντων, χώρο ανήκουν οι ταραχοποιοί, που επετέλεσαν το παραπάνω θεάρεστο έργο εις βάρος μιας θεατρικής παράστασης, δικαιούνται να διακονούν. Διότι υποτίθεται, ότι μόνο αυτοί κατανοούν το δράμα της βαριά τραυματισθείσης μετανάστιδος και δεν θέλουν να την εκμεταλλευτούν. Όσοι ευρίσκονται εκτός αυτού του κύκλου, αντιμετωπίζονται ως κατεστημένο, το οποίο επιθυμεί να εκμεταλλευτεί το δράμα της κας. Κούνεβα, ώστε να καρπωθεί πάσης φύσεως οφέλη και για το λόγο αυτό πρέπει να χτυπηθούν.

Δεν επιθυμώ να σταθώ στην πιθανή σύμπλευση του κ. Φάις και των λοιπών συντελεστών της παράστασης αυτής με τυχόν κατεστημένες δυνάμεις, καθότι ο καθένας από εμάς κάνει τις συνειδητές επαγγελματικές επιλογές του και ουδείς μπορεί να τον κρίνει αποκλειστικά εξ αυτών. Και συχνά ως κατεστημένες χαρακτηρίζονται εκείνες οι δυνάμεις, που λόγω της ισχύος τους δεν επιτρέπουν τη δημιουργία και λειτουργία άλλων δυνάμεων με ανανεωτικές τάσεις, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η έκφραση νέων φωνών, χωρίς να παραβλέπουμε την αυθαιρετη βάπτιση ορισμένων δυνάμεων ως κατεστημένων από υπερενθουσιώδη πρόσωπα, που δε διαθέτουν την απαιτούμενη προς τη στάθμιση αυτή ψυχραιμία.

Στην περίπτωση του κ. Φάις έχουμε μια ανάγνωση του δράματος της κας. Κούνεβα από διαφορετική σκοπιά, ήτοι μια ματιά άλλη από εκείνη, που οι νεαροί, που διέκοψαν την παράσταση, έχουν. Δεν έχω δει την παράσταση, επομένως δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να κρίνω, εάν ο κ. Φάις διαστρεβλώνει την ιστορία της. Σίγουρα, πάντως, εξεδήλωσε το δικαίωμά του να αρθρώσει τη δική του ερμηνεία, μέσω του σχετικού θεατρικού έργου του, στην ιστορία της κας. Κούνεβα, η οποία, μάλιστα, συναίνεσε στη σύνταξη και παράσταση του έργου αυτού. Και είναι παρήγορο, ότι σε μια εποχή ευμάρειας, όπου οι φορείς ψυχαγωγίας του κοινού στρέφονται σε περισσότερο εύπεπτα θέματα, τα οποία κανένα προβληματισμό δεν προκαλούν, βρέθηκε ένα πρόσωπο με αξιοσημείωτη πορεία στον εκδοτικό κόσμο, το οποίο ασχολήθηκε με ένα ζήτημα, που μας αφορά όλους, ήτοι την εκμετάλλευση, που υφίστανται ορισμένοι απροστάτευτοι συνάνθρωποί μας. Και σαφώς ο κ. Φάις και οι συν αυτώ δεν εμποδίζουν κάποιον τρίτο να εκφέρει μια διαφορετική άποψη για την υπόθεση αυτή.

Η επίθεση, που δέχθηκε από μια μειοψηφία ανόητων, είναι παντελώς αδικαιολόγητη. Διότι ουδείς δικαιούται να εμποδίζει την καλλιτεχνική έκφραση, όποια δικαιολογία και αν επικαλείται. Και η νεότερη ιστορία βρίθει παραδειγμάτων, όπου παντός τύπου διαμαρτυρόμενοι επιτέθηκαν κατά καλλιτεχνών, επικαλούμενη την αντίθεσή τους στην αστική τέχνη, την εκφυλισμένη τέχνη, τη μικροαστική νοοτροπία των μπουρζουάδων καλλιτεχνών κ.λπ. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των επιθέσεων είναι η άρνηση της αντίθετης άποψης και η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση, ότι ο διαμαρτυρόμενος κατέχει το θέσφατο της απόλυτης αλήθειας και το δικαίωμα της αποκλειστικής έκφρασής της. Η αντίληψη αυτή περί αποκλειστικότητας στη διαχείριση μιας υπόθεσης αλλά και η επίκληση παντός τύπου επιχειρημάτων προς υπεράσπιση αυτής της άποψης αποτελούν το φερετζέ κάθε φασίστα, που απεχθάνεται πάσα διαφορετική από τη δική του άποψη και εξωτερικεύει αυτή την αντιπάθειά του με βία. Και ο φασίστας δεν προέρχεται μόνο από την παραδοσιακή δεξαμενή φασιστών της Δεξιάς αλλά ενίοτε έλκει την καταγωγή του και από άλλους πολιτικούς χώρους, κοινή συνισταμένη των οποίων είναι η ρητορεία των τσιτάτων, ο φανατισμός και η πολεμική διάθεση, με την οποία επιχειρούν να φιμώσουν πάσα αντίθετη προς τις πεποιθήσεις τους άποψη.

Σε μια εποχή, όπου τα ερεθίσματα για τους καλλιτέχνες είναι πάμπολλά αλλά η αδιαφορία περισσεύει, είναι παρήγορο να υπάρχουν πρόσωπα, τα οποία εμπνέονται από τη ζοφερή καθημερινότητα και δημιουργούν. Είναι, όμως, απεχθές κάποιες δυνάμεις, που διαμαρτύρονται για την έλλειψη ελευθερίας στις μέρες μας, να μετέρχονται κάθε μέσο και δη βίαιο, ώστε να ματαιώσουν αυτές ακριβώς τις δημιουργίες. Και τα πρόσωπα, που διέκοψαν κατά τα άνω την παράσταση στο "ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ" θέατρο, ενήργησαν κατά τέτοιο ακριβώς τρόπο.