Δημοφιλείς αναρτήσεις

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

Βιβλία : "Πανάκεια", του Παναγιώτη Κονιδάρη

Είπα να ξεφύγω λιγάκι από την κουραστική ευρωεκλογολογία, για την ακρίβεια από τα αποτελέσματα των ευροεκλογών, και να ασχοληθώ με μια αγαπημένη μου συνήθεια, το διάβασμα. Είπα, λοιπόν, να διαβάσω το πόνημα ενός νέου συγγραφέα, ο οποίος έχει ήδη απασχολήσει το αναγνωστικό κοινό με "ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ" και έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις.
Το νέο του βιβλίο του συγγραφέως Παναγιώτη Κονιδάρη, λοιπόν, λέγεται "ΠΑΝΑΚΕΙΑ" (Εκδόσεις Λιβάνη) και διαδραματίζεται, ως επί το πλείστον, στη Μάλτα του 16ου αιώνα. Εκεί φτάνει σε πολύ νεαρή ηλικία λαθρεπιβάτης σε μια γαλέρα του τάγματος του Αγίου Ιωάννη ο κεντρικός ήρωας, ο Νικόλαος Αρμούρης. Γίνεται ακόλουθος το Ζαν Παριζό ντε λα Βαλέτ, ιππότη του ανωτέρω τάγματος και μετέπειτα Μεγάλου Μαγίστρου και μορφώνεται πλάι στο φραγκισκανό μοναχό Αρμάνδο. Θα ερωτευτεί και θα ζήσει τις συνέπειες του απαγορευμένου έρωτά του, θα ζήσει την ένταση της αντιπαράθεσης της Δύσης με την ακμάζουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους πειρατές της Μπαρμπαριάς, θα ταξιδέψει στη Δυτική Ευρώπη και θα γνωρίσει προσωπικότητες της εποχής του, όπως το Θερβάντες, το Γαλιλαίο, το Μάρλοου και τον Καραβάτζιο. Μέσα του θα φουντώσει η δίψα για την ανακάλυψη της πανάκειας, του μυθικού φυτού, που λέγεται, ότι θεράπευε όλες τις ασθένειες, αλλά και το μίσος για τον άνθρωπο, που θεωρεί, ότι ευθύνεται για την απώλεια του ανθρώπου, που το μεγάλωσε. Και η ζωή του θα κυλήσει σε μια κρίσιμη για την Ευρώπη εποχή, τότε, που ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής απεργαζόταν την κατάληψή της και οι ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή για να τον αποκρούσουν.
Η γραφίδα του συγγραφέα αναπαριστά με πιστότητα την εποχή του 16ου αιώνα, εποχή σημαντικών γεωπολιτικών, επιστημονικών, λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών ανακατατάξεων, χωρίς να κουράζει με το ύφος της και, κυρίως, αποφεύγοντας τους αταίριαστους με την εποχή νεολογισμούς, που συναντάμε σε άλλα βίβλία, που διαδραματίζονται στο μακρυνό παρελθόν. Επίσης, ο συγγραφέας αποφεύγει τους ιστορικούς ακροβατισμούς, που μπορεί να εξυπηρετούν την υπόθεση σε άλλες περιπτώσεις αλλά χτυπάνε στο μάτι του τυχόν γνώστη της ιστορίας. Η πλοκή σκιαγραφείται με συναρπαστικό τρόπο, ώστε ο αναγνώστης να μην κουράζεται. Μπορεί ο όγκος του βιβλίου να μην είναι μικρός αλλά η γραφή είναι τόσο γλαφυρή, που η υπόθεση κυλάει άνετα.
Απόλαυσα, λοιπόν, το εν λόγω βιβλίο από την πρώτη έως και την τελευταία σελίδα του. Σε μια εποχή, που πουλάνε τα ξένα ιστορικά και παραϊστορικά βιβλία, θεωρώ αμαρτία ένα πόνημα, όπως το υπό σχολιασμό, που και καλογραμμένο είναι και δράση έχει και, κυρίως, αποφεύγει τους αταίριαστους νεολογισμούς και την παραποίηση των ιστορικών δεδομένων, να περνάει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με παρόμοια βιβλία της αυτής κατηγορίας, που έναντι αυτού έχουν ως μόνο, δήθεν, πλεονέκτημα, ότι έχουν γραφτεί από ξένους συγγραφείς. Πείτε με υπερβολικό αλλά θεωρώ την "ΠΑΝΑΚΕΙΑ" αξιόλογο βιβλίο, που ενδείκνυται για όσους επιθυμούν να αποκτήσουν μια γνώση της ιστορίας συνδυασμένη με μια συναρπαστική πλοκή.

4 σχόλια:

Pellegrina είπε...

Προσυπογράφω την κάθε σου λέξη και συμπληρώνω: αμεσότητα στη γλώσσα χωρίς ίχνος από τις μεγαλόστομες ελληνικούρες που "βγάζουν μάτι" σε ανάλογης θεματολογίας, χιούμορ με μέτρο, σκόρπια κάποια σημεία πιο στοχαστικής λογοτεχνίας πολύ εύστοχα, μια πολύ μικρή σε σχέση με την όλη έκταση,αλλά στην απόδοσή της διαμαντένια ερωτική σκηνή, και ΚΥΡΙΩΣ μια Μάλτα που ποτέ πια δεν θα είναι ίδια στο μυαλό μας, μετά την ανάγνωση! Έμαθα τη Μάλτα! ¨ηταν τόσο ζωντανό, τόσο γοητευτικά δοσμένες οι πληροφορίες, που μόλις το τελέιωσα βυθίστηκα στη διαδικτυακή Μαλτα. Νια, το νησί της εβραίας κόρης (Γκάτσο; δεν θυμαμαι καλά) υπάρχει -δεν είναι ωραίο που βάζει την κοπέλα εκέι, σαν να είναι η "Θηλυκή Μάλτα"; Οι πανάρχαιοι ναοί (το ήξερες ότι εκέι βρίσκοντιαι τα παλιότερα σωζόμενα ανθρώπινα κτίρια; ότι η μαλτέζικη γλώσσα είναι η μόνη ευρωπαίκή γλώσσα αραβικής ρίζας;) Κι ΄'αλλα πολλά! Αλήθεια, ένα θαυμάσιο βιβλίο περιπέτειας που σου δίνει με το παραπάνω την ωφέλιμη απόλαυση για την οποία προορίζεται. και, παρά τις σφαγές, ανεξήγητα φ ω τ ε ι ν ό! Σαν λουσμένο στον ήλιο της Μεσογέιου!
Προσωπικά με κούρασαν λίγο οι Θερβάντες, Σέξπιρ, ΚαραβάΤΖΟ (ο Παναγιώτης επιμένει στην προφορά και με Ιταλίδα σύζυγο κατι θα ξέρει). Αλλά έναν νεότερο άνθρωπο κι αυτό το στοιχείο θα τον ωφελήσει. Να βιβλίο για δώρο στον μπλαζε πιτσιρικά ανηψιό που λέει "άσε με μωρέ με τα βιβλία"! Να σου ζητάει μετά διαρκώς!

περιούσιος είπε...

@ pellegrina

Πράγματι, η γλώσσα του βιβλίου έιναι αμεσότατη η δε ερωτική σκηνή ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και την κοπέλα του είναι υπέροχη, χωρίς να γινεται πρόστυχη.
Το νησί της Εβραίας κόρης λέγεται Γκότζο ή Γκότσο. Για τους ναούς και τη γλώσσα ομολογώ, ότι είχα μαύρα μεσάνυχτα. Οι σφαγές, που περιγράφει, είναι ελάχιστες και ελάχιστα ενοχλούν, σε σχέση π.χ. με το "ΟΥΔΕΝ ΝΕΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ" ή τις "ΕΥΜΕΝΙΔΕΣ" (εκεί να δεις πετσόκομμα).
Καλά κάνεις και συνηθίζεις τον ανηψιό σου στα βιβλία. Σκέφτομαι, όταν αποκτήσω παιδιά ή ανήψια, αν αποκτήσω, να κάνω το ίδιο.

Pellegrina είπε...

δεν εχω ανηψιο, σχημα λόγου ήταν! (ασε που και να είχα, δεν είμαι ο κατάλληλος τύπος "θείας"!) Καλά η επόμενη ανάρτηση τι κουφή που είναι! εμένα με ενδιαφέρει η καθαρή συνείδηση! τα άλλα διορθώνονται

περιούσιος είπε...

@ pellegrina

Μου αρέσει να συνδυάζονται η καθαρή συνείδηση με το καθαρό σώμα, παρά το γεγονός, ότι η μύτη μου κατέστη εντελώς αδιάφορη στις παντός είδους οσμές μετά το στρατιωτικό μου. Σε κάθε περίπτωση, η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά (η άλλη μισή μπορεί να είναι η καθαρή συνείδηση).Και σπάνια έχω δει ανθρώπους, που έχουν αλλεργία με την καθαριότητα, να διορθώνονται.