Λένε, ότι, για να αντιληφθείς την κατάσταση της δημόσιας υγείας στη χώρα μας, πρέπει να επισκεφτείς κάποιο δημόσιο νοσοκομείο, προκειμένου να δεις κάποιο κοντινό σου πρόσωπο, το οποίο νοσηλεύεται εκεί. Μέχρι τότε, ακούς διάφορους να αναφέρουν την αθλιότητα, που συνάντησαν εκεί, και μέσα σου αισθάνεσαι, ότι, όσο και αν δεν παύει να σε εκπλήσσει αρνητικά η Ελλάδα, εντούτοις δεν μπορεί να αληθεύουν, όσα άσχημα ακούς για τη δημόσια υγεία.
Και αίφνης κάποιος δικός σου ασθενεί και πρέπει να νοσηλευτεί σε δημόσιο νοσοκομείο. Η επιλογή αυτού το νοσοκομείου μπορεί να οφείλεται σε οποιονδήποτε λόγο και δεν έχει, σε τελική ανάλυση, τόσο μεγάλη σημασία. Εισέρχεσαι, λοιπόν, και εσύ στο νοσοκομείο αυτό, που το πληρώνεις από τους φόρους, που σου έχει επιβάλει το Ελληνικό Δημόσιο ή, τουλάχιστον, έτσι σου λένε, και έρχεσαι αντιμέτωπος με μια κατάσταση, που θυμίζει σκηνές από ταινίες και ντοκυμανταίρ, που διαδραματίζονται σε τριτοκοσμικές χώρες. Ψυχές στοιβαγμένες σε τρισάθλια, ετοιμόρροπα και πενταβρώμικα ράντζα, που παίζουν το ρόλο κρεββατιών, γιατροί απρόθυμοι να εξυπηρετήσουν, στις περισσότερες περιπτώσεις, τους ασθενείς, νοσοκόμες αγενέστατες, που έχουν καταργήσει τον πληθυντικό αριθμό και απευθύνονται στους ασθενείς, ως εάν να ήταν οι υποτακτικοί τους, νοσοκομεία χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό, σε υποδέχονται σαν ανεπιθύμητο επισκέπτη, ο οποίος οφείλει να χωνέψει αυτό το χάλι και να μην ανοίξει το στόμα του, ό,τι και αν δει. Ο δε δικός σου άνθρωπος περιμένει στωικά να έλθει κάποιος να τον εξετάσει, να του βρει, από τι πάσχει, και να του συστήσει κάποια θεραπευτική αγωγή. Αν μπορεί να μετακινηθεί και αυτοεξυπηρετηθεί γενικά, τότε σηκώνεται, πηγαίνει στην τουαλέτα, κινείται για να ξεμουδιάσει και, τουλάχιστον, έχει κάποιο τρόπο, ώστε να καταπολεμήσει την ανία του χώρου. Αν όχι, τότε υπομένει καρτερικά την τύχη του παραπεταμένος σε κάποια γωνία. Εσύ απλά "λούζεσαι" αυτό το "θέαμα". Και αν, τυχόν, φωνάξεις, θα σε υποδεχθούν τίποτα φουκαράδες ειδικευόμενοι γιατροί, οι τελευταίοι, δηλαδή, που φταίνε, και θα σου πουν, αν είναι ευγενικοί, ότι και αυτοί δουλεύουν απλήρωτοι εδώ και καιρό και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.
Εσύ, βλέποντας την κατάσταση αυτή, απλά νοιώθεις ανήμπορος αλλά και αγανακτισμένος. Θέλεις να σκυλοβρίσεις τους πολιτικούς, που παραμέλησαν τη δημόσια υγεία, τις διοικήσεις των νοσοκομείων, που τα οδήγησαν σε αυτό το χάλι, το προσωπικό, που αδιαφορεί στην πλειοψηφία του για τους ασθενείς, όλους γενικά. Βρίσκεις και άλλους συγγενείς και φίλους νοσηλευομένων και ενώνετε τη ζοχάδα σας για το χάλι αυτών των απαίσιων κτιρίων, που με περισσό θράσος αποκαλεί η κυβέρνηση "νοσοκομεία" και σπεύδει να τα βαφτίσει με ονόματα αγίων αλλά αμελεί να τα εξοπλίσει καταλλήλως, σα να σου λέει, ότι καλό θα είναι να εναποθέσεις τις ελπίδες σου στο Θεό, είτε πιστεύεις είτε όχι.
Και μετά βλέπεις τον άνθρωπό σου να λειώνει και ίσως τότε αντιληφθείς, ότι πρωταίτιος γι' αυτή την κατάσταση είσαι εσύ. Ναι εσύ! Πρωτίστως εσύ! Που ψήφιζες όλους αυτούς τους ανεπαρκείς και καιροσκόπους πολιτικούς, που οδήγησαν τα νοσοκομεία σε αυτό το χάλι. Που άκουγες για διοικήσεις, που κατασπαταλούσαν σε ανοησίες και προσωπικές απολαύσεις τα χρήματα του Ελληνικού Δημοσίου αλλά συνέχιζες τη δουλίτσα σου, λέγοντας, ότι δεν σε αφορά. Που άφηνες τις ίδιες διοικήσεις να κλείνουν στις αποθήκες αξονικούς τομογράφους και άλλα ιατρικά όργανα, που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές, επειδή, τάχα μου, δεν είχαν προσωπικό για να τα λειτουργήσουν, και εσύ απλά έκανες το σταυρό σου, που είσαι υγιής, και συνέχιζες την καθημερινότητά σου αμέριμνος. Που μάθαινες για γιατρούς, που άφηναν ασθενείς να σαπίσουν, επειδή δεν τους έδωσαν φακελάκι και απαντούσες "ως αδελφέ, με αυτά θα ασχολούμαστε τώρα;" Που η αγένεια του προσωπικού των νοσοκομείων χτυπούσε κόκκινο και εσύ αδιαφορούσες, γιατί δεν απευθύνονταν σε σένα. Που περίμενες από το απαράδεκτο κράτος, που η αδιαφορία σου και η πεποίθησή σου, ότι κάπου θα σε βόλευε, το θέριεψε και το κατέστησε ασύδοτο, ότι θα βάλει τάξη, όσο εσύ ασχολιόσουν με το κομπολόι σου και τη φραπεδιά σου, ίσως και το φρέντο σου, αν ήθελες να παραστήσεις το μοδάτο.
Ίσως, λοιπόν, το αντιληφθείς. Αν ναι, ας γνωρίζεις, τότε, ότι έχεις, ακόμα, περιθώριο να αλλάξεις όλα τα παραπάνω. Το θέλεις; Ή, μήπως, μόλις γιάνει ο άνθρωπός σου και πάρει εξιτήριο, θα επανέλθεις στην ατομικιστική σου πραγματικότητα και θα αφήσει τη δημόσια υγεία - και όχι μόνο αυτή - στο χάλι της;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου