Το μαύρο μέλλον της χώρας

Δεν θα ‘ταν πάνω από 25 χρονών αλλά κατένευε ακατάπαυτα σε όσα έλεγε ο ηλικιωμένος δίπλα του. «Επί χούντας τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα», φώναζε ο ηλικιωμένος και ο νεαρός συμφωνούσε. Στο τέλος, μόλις απομακρύνθηκε λιγάκι ο ομιλητής, ο νεαρός ξεσπάθωσε. «Δίκιο έχει ο παππούς», είπε με ύφος, που δεν επιδεχόταν αντιρρήσεις.

            Δεν θα αναρωτηθώ, που βρισκόταν ο νεαρός αυτός, όταν στο σχολείο του γιόρταζαν την επέτειο του Πολυτεχνείου.

            Δεν θα αναρωτηθώ, αν πήρε ποτέ το μάτι αυτού του νεαρού κανένα ντοκυμανταίρ από την εποχή της επταετίας. Ή αν έστω έκανε τον κόπο να ρωτήσει, πόσα νοσοκομεία είχε εκείνη την εποχή η Ελλάδα και πόσος κόσμος είχε πρόσβαση σε αυτά.

            Δεν θα ψάξω να βρω τις πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειάς του.

            Μου αρκεί η πικρή διαπίστωση, ότι μετά από δεκαετίες ταραγμένου πολιτικού βίου χρειάστηκαν 38 χρόνια αδιατάρακτου κοινοβουλευτισμού, μ’ όλες τις εγχώριες αδυναμίες, για να ακουστούν και πάλι φωνές νοσταλγίας εκείνων των δεκαετιών. Και τώρα δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε λαθρόβια ή περιθωριακά Μ.Μ.Ε., για να τις ανακαλύψουμε.

Η Μεταπολίτευση απέτυχε οικτρά να εμπνεύσει στο σύνολο των πολιτών αυτής της χώρας την εκτίμηση για τη Δημοκρατία.

Ο παππούς δεν είναι μόνος ούτε αποτελεί μια τόσο ασήμαντη μειοψηφία. Μπορεί να μην αρκεί, για να δούμε π.χ. ένα αμιγώς φιλοχουντικό κόμμα στη Βουλή, αλλά και μόνο η «αναθεωρητική» στάση του απέναντι στο φαινόμενο της χούντας (και των λοιπών ολοκληρωτικών πολιτευμάτων, που γνώρισε η χώρα), η οποία κερδίζει πόντους σταδιακά, αποδεικνύει την παραπάνω διαπίστωση περί αποτυχίας.

Και, τέλος πάντων, ο παππούς έκανε τον κύκλο της ζωής του και δεν βρίσκεται στο προσκήνιο της ζωής. Ο νεαρός, όμως, έχει ολόκληρη τη ζωή μπροστά του. Με αντιλήψεις υπέρ ενός ολοκληρωτικού πολιτεύματος δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας είτε για το μέλλον του είτε για το μέλλον της Ελλάδος.