Το '21 και το ελληνικό ποδόσφαιρο

Στην Επανάσταση του ’21, οι αγωνιστές μας ήξεραν πολύ καλά, ότι μπορούσαν άνετα στην τακτική του κλεφτοπολέμου σε δύσβατα και στενά μέρη να κατατροπώσουν τους περισσότερους αντιπάλους. Αντίθετα, σε ανοικτό πεδίο ήταν καταδικασμένοι σε αποτυχία, ειδικά αν ο αντίπαλος ήταν αρτιότερα εξοπλισμένος. Στην πρώτη περίπτωση, θριάμβευσαν στα Δερβενάκια. Στη δεύτερη περίπτωση, μέτρησαν ήττες με το τσουβάλι, ειδικά όταν βρέθηκε απέναντί τους ο ευρωπαϊκών προδιαγραφών στρατός του Ιμπραήμ.

200 περίπου, χρόνια αργότερα, η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κλήθηκε να παίξει απέναντι στα μεγαθήρια της Ευρώπης. Νίκησε τη Ρωσσία σε ένα ματς, που όλοι το είχαν ξεγραμμένο. Πέρασε στους 8 του Γιούρο. Μετά, ήλθε η Γερμανία και επανέφερε τα πράγματα στη θέση τους. ΟΚ, έχουμε μια ομάδα με αρκετούς ικανότατους νέους παίκτες, πολλοί εκ των οποίων θα διδαχθούν πολλά στα ανταγωνιστικά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όπου θα αγωνιστούν τη νέα αγωνιστική περίοδο. Έχουμε παίκτες με τσαγανό. Έχουμε ικανότατο προπονητή. Αλλά οι συγκρίσεις με τα γεγονότα του ‘21 είναι αναπόφευκτες. Μπροστά στην τρεχάλα των Γερμανών, οι δικοί μας έμοιαζαν σταματημένοι. Μπροστά στις εναλλακτικές λύσεις των Γερμανών, ο πάγκος μας έμοιαζε άδειος. Η κατάρτιση και η εμπειρία των Γερμανών έκαναν τους δικούς μας να μοιάζουν άπειροι και πρωτοεμφανιζόμενοι στο διεθνές στερέωμα. Η ήττα και ο αποκλεισμός μας από τη συνέχεια της διοργάνωσης ήλθε αναπόφευκτα αλλά δίκαια. Αυτή τη φορά το σύστημα-ταμπούρι δεν στάθηκε αρκετό, για να φτάσουμε στην κορυφή. Όταν δε αποφασίσαμε, μετά την ισοφάριση στον αγώνα με τη Γερμανία, να παίξουμε πιο ανοικτά, τότε είδαμε τον ουρανό σφοντύλι.

Κακά τα ψέμματα, η Ελλάδα βρίσκεται αρκετά πίσω ποδοσφαιρικά σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Παράγει ταλέντα αλλά απουσιάζει η επαφή με το σύγχρονο ποδόσφαιρο, ήτοι ελάχιστοι παίκτες είναι ιδιαίτερα γρήγοροι ή έχουν την απαιτούμενη σωματοδομή, ώστε να αντέξουν τις κόντρες με τους σύγχρονους παιδαράδες του ποδοσφαίρου. Επικρατεί μια χαλαρότητα στις προπονήσεις με αποκορύφωμα τις αντιδράσεις παικτών, όταν ο προπονητής αξιώνει περισσότερη πειθαρχία και σκληρότερη δουλειά. Πολλοί παίκτες βυθίζονται μετά την εφηβεία τους σε ξέφρενες διασκεδάσεις και δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για ένα καλό πρώτο συμβόλαιο. Άλλων πάλι η φιλοδοξία σταματά σε ένα καλό συμβόλαιο με κάποια εκ των μεγάλων ελληνικών ομάδων.

Θα πείτε, ότι και στον υπόλοιπο κόσμο χάνονται πολλά, ίσως και περισσότερα, ταλέντα. Ναι, ισχύει αυτό. Μόνο που οι περισσότερες ευρωπαϊκές ομάδες λειτουργούν ως σοβαρές επιχειρήσεις, οι οποίες προσπαθούν με κάθε δυνατό τρόπο να προστατεύσουν τις επενδύσεις τους, ενώ στις ίδιες αυτές ομάδες επικρατεί ένα κλίμα εργατικότητας, που συνήθως δεν αφήνει ανεπηρέαστους τους παίκτες. Φυσικά, όλες οι παραπάνω ομάδες είναι απόλυτα συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις απέναντι στους αθλητές, με αποτέλεσμα οι τελευταίοι να έχουν ένα κίνητρο παραπάνω να εργαστούν σκληρότερα, χωρίς να λησμονούμε τα άκρως ανταγωνιστικά πρωταθλήματα, όπου αυτές αγωνίζονται. Ούτε οι ομάδες αυτές αναλώνονται σε καβγάδες και θεωρίες συνωμοσίας για τη διαιτησία, επιτρέποντας στους παίκτες να εργαστούν απερίσπαστοι. Μετά απ’ όλ’ αυτά, οι συγκρίσεις με τις ελληνικές ΠΑΕ μόνο θλίψη μπορούν να γεννήσουν.

Η απρόσμενη επιτυχία του Γιούρο 2004 σταθεροποίησε την Ελλάδα στις 20 καλύτερες ποδοσφαιρικές δυνάμεις του πλανήτη με βάση της συμμετοχή της στις μεγάλες διοργανώσεις. Αλλά δεν μπόρεσε να εξαλείψει τις εγγενείς ποδοσφαιρικές αδυναμίες της ούτε να πείσει τους ιθύνοντες να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα, ώστε να βελτιωθεί η ποδοσφαιρική μας ποιότητα. Και το αποτέλεσμα φάνηκε στον προημιτελικό με τη Γερμανία.