Θα μπορούσαν τα πρόσφατα περιστατικά σε Μύκονο και Σαντορίνη να ευαισθητοποιήσουν τους ιθύνοντες αυτής της πολιτείας, ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα και να μην αντιμετωπίσουμε ξανά είτε το φαινόμενο μια ομάδα «φουσκωτών» να δέρνουν μέχρι θανάτου κάποιους τουρίστες είτε ένα πρόσωπο με ψυχολογικά προβλήματα να σκοτώνει με το φρικτό τρόπο, που λεπτομερώς φρόντισαν να μας ενημερώσουν πολλά Μ.Μ.Ε., τη σύζυγό του.
Ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης είναι εις εκ των αρμοδίων, ώστε να αποφασίσει για την πρόληψη των φαινομένων αυτών, ωστόσο αντί να προτείνει κάποιες χειροπιαστές λύσεις, έσπευσε με ανακοινώσεις του, οι οποία δημοσιεύθηκαν στη «ΒΡΑΔΥΝΗ» και τον «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ», αντίστοιχα, να δηλώσει ότι «οι ποινές των ειδεχθέστερων εγκλημάτων θα πρέπει να ανταποκρίνονται στο περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού» και «θα πρέπει να δημοσιεύονται τα ονόματα όσων διαπράττουν τέτοια αδικήματα».
Κατ’ αρχάς, συμφωνώ με την καταδίκη εκ μέρους του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης των φαινομένων, που στιγμάτισαν το καλοκαίρι αυτό και έκαναν το γύρο του κόσμου. Διαφωνώ, όμως, κάθετα με όσα είπε για την αντιμετώπιση των αδικημάτων αυτών.
Ας δούμε την πρώτη δήλωσή του, ότι «οι ποινές των ειδεχθέστερων εγκλημάτων θα πρέπει να ανταποκρίνονται στο περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού». Είναι, άραγε, αρμόδιος ο ελληνικός λαός να αποφαίνεται περί του είδους της καταδίκης, που θα πρέπει να επιβληθεί στον τελέσαντα κάποιο αδίκημα; Άλλως ένας λαός φορτισμένος από την είδηση ενός ειδεχθούς εγκλήματος έχει την ψυχραιμία να το αντιμετωπίσει; Αν επισκεφτείτε κάποια παρέα σας και ρωτήσετε τι ποινή θα πρέπει να επιβληθεί στους δράστες των ανωτέρω αδικημάτων, μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο να σας απαντήσουν ότι θα ήθελαν να τους επιβληθεί η εσχάτη των ποινών. Και αυτό δεν θα το απαντήσει μόνο η (όποια) παρέα σας αλλά και πολύς άλλος κόσμος, που βομβαρδίζεται καθημερινά με λεπτομέρειες για τα δύο παραπάνω τραγικά συμβάντα σε βαθμό, ώστε να ζητάει δικαιοσύνη εις τρόπον, ώστε να φαίνεται ο ξεκάθαρος επηρεασμός του από τα Μ.Μ.Ε., τα οποία, φυσικά, δεν θα πουν ευθέως ότι πρέπει να επιβληθεί η εσχάτη των ποινών στους όποιους δράστες αλλά με τη συνεχή παρενόχληση των τρίτων, ιδίως των συγγενών των θυμάτων, οδηγούν προς αυτή την άποψη. Μόνο που η θανατική ποινή έχει και τυπικά καταργηθεί εδώ και 15 χρόνια (ουσιαστικά έχει καταργηθεί εδώ και 35 χρόνια), άρα το περί δικαίου αίσθημα, όπως διαμορφώνεται, έπειτα από τέτοια περιστατικά, δε συμβαδίζει με την σύγχρονη και ισχύουσα εν Ελλάδι ποινολογία.
Θα μπορούσε ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης να δηλώσει ότι θα πρέπει να επιβληθούν τέτοιες ποινές στους δράστες, οι οποίες να μη δίδουν την εντύπωση ότι η Πολιτεία αφήνει ατιμώρητα τέτοια αδικήματα. Όταν ,όμως, επικαλείσαι το περί δικαίου αίσθημα, αυτή την τόσο αόριστη κατασκευή, που, αν υποθέσουμε ότι αποδεχόμαστε την ύπαρξή της, τελεί σε ιδιαίτερη φόρτιση, ένεκα των ανωτέρω αδικημάτων, τότε αυτόματα δίδεις το δικαίωμα στον εκάστοτε εκφραστή του αισθήματος αυτού να διατυπώσει ακόμα και την πιο ακραία άποψη περί της τιμωρίας των δραστών. Για να μην αναφερθούμε ότι αφήνεις αιχμές ευθέως και απεριφράστως κατά των ανακριτών και εισαγγελέων, που αποφάσισαν να μην κρατηθούν προσωρινά οι 3 εκ των 4 «μπράβων», που ξυλοκόπησαν τους Αυστραλούς τουρίστες, αναιρώντας το πνεύμα της ποινικής δικονομίας, που θεωρεί την προσωρινή κράτηση ως έσχατο μέτρο, που προφανώς δεν πρέπει να επιβληθεί σε πρόσωπα, που ναι μεν συμμετείχαν σε ένα ξυλοδαρμό, αποτέλεσμα του οποίου ήταν ο θάνατος ενός άλλου προσώπου, πλην, όμως, η συμμετοχή τους κρίθηκε όχι σημαντική. Και ας μην έχεις γνώση των σχετικών δικογραφιών!
Αναφορικά με τη δεύτερη δήλωση του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης, ότι «θα πρέπει να δημοσιεύονται τα ονόματα όσων διαπράττουν τέτοια αδικήματα», έχω ήδη αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτησή μου ότι αποτελεί ευθεία παράβαση του τεκμηρίου της αθωότητας, όπως αυτό έχει οριστεί από τη Συνθήκη της Ρώμης (ν.δ. 53/1974), η οποία στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 6 ορίζει ότι : «Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του». Και αποτελεί ευθεία παράβαση, διότι πολύ απλά στα μάτια του κόσμου ο εκάστοτε φερόμενος ως δράστης ενός αποτρόπαιου εγκλήματος καθίσταται, με τη δημοσίευση του ονόματος και της φωτογραφίας του προσώπου του, ένοχος άπαξ και δια παντός. Μια πιθανή δε αθωωτική απόφαση ουδόλως θα τον αθωώσει στα μάτια των πολλών, διότι ως λαός (και όχι μόνο εμείς αλλά για μας μιλάω) δεν έχουμε πολλούς ενδοιασμούς να καταδικάσουμε ως άλλο λαϊκό δικαστήριο όποιον φέρεται ως κατηγορούμενος για κάποια πράξη και ας αποδείχθηκε ότι δεν την τέλεσε. Τέτοιο θάρρος παίρνουμε από τέτοιες δηλώσεις του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης και το τεκμήριο της αθωότητας πάει περίπατο.
Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο ένας δράστης να ομολογήσει την πράξη του. Συγγνώμη αλλά δεν καταλαβαίνω και πάλι σε τι εξυπηρετεί η δημοσίευση του ονόματος ή της φωτογραφίας του. Κυριαρχεί η άποψη ότι αύριο μεθαύριο ο τάδε δράστης του δείνα στυγερού εγκλήματος αποφυλακίζεται, οπότε είναι λογικό να ξέρω τα μούτρα και τα στοιχεία του, ώστε να προφυλαχτώ, αν έλθει να μείνει δίπλα από μένα. Η άποψη αυτή, με όλο το σεβασμό, μου φαίνεται επιπόλαιη. Αφενός ουδείς διαθέτει τόσο ισχυρή μνήμη, ώστε να θυμάται το πρόσωπο ενός δράστη 15, για παράδειγμα, χρόνια μετά την καταδίκη του για κάποιο αποτρόπαιο έγκλημα, χώρις που σε μια φυλακή γερνάς πιο γρήγορα απ' ό,τι εκτός, οπότε είναι πιο δύσκολο να σε αναγνωρίσει κανείς. Αφετέρου, ό,τι και αν έπραξε ο εν λόγω δράστης, έχει εκτίσει την ποινή του, έχει εκπληρώσει την υποχρέωσή του προς το κράτος, οπότε δικαίως είναι ελεύθερος και μπορεί να ζήσει έξω από τη φυλακή και όπου θελήσει, έστω με τους όποιους νόμιμους περιορισμούς. Άρα, εκτός από απλή περιέργεια, ποιόν άλλο σκοπό εξυπηρετεί η γνώση των στοιχείων ενός δράστη;
Συνοψίζοντας, λοιπόν, θεωρώ ατυχείς τις δηλώσεις του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης, καθόσον για πολλοστή φορά καταφεύγει σε δηλώσεις, που καθόλου δεν εξυπηρετούν τη Δικαιοσύνη παρά κύριο στόχο έχουν να χαϊδέψουν τ’ αυτιά όσων τις ακούσουν και σίγουρα δεν θα επιλύσουν κανένα από τα προβλήματα, που προκάλεσαν τα παραπάνω εγκλήματα.
Ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης είναι εις εκ των αρμοδίων, ώστε να αποφασίσει για την πρόληψη των φαινομένων αυτών, ωστόσο αντί να προτείνει κάποιες χειροπιαστές λύσεις, έσπευσε με ανακοινώσεις του, οι οποία δημοσιεύθηκαν στη «ΒΡΑΔΥΝΗ» και τον «ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ ΤΥΠΟ», αντίστοιχα, να δηλώσει ότι «οι ποινές των ειδεχθέστερων εγκλημάτων θα πρέπει να ανταποκρίνονται στο περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού» και «θα πρέπει να δημοσιεύονται τα ονόματα όσων διαπράττουν τέτοια αδικήματα».
Κατ’ αρχάς, συμφωνώ με την καταδίκη εκ μέρους του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης των φαινομένων, που στιγμάτισαν το καλοκαίρι αυτό και έκαναν το γύρο του κόσμου. Διαφωνώ, όμως, κάθετα με όσα είπε για την αντιμετώπιση των αδικημάτων αυτών.
Ας δούμε την πρώτη δήλωσή του, ότι «οι ποινές των ειδεχθέστερων εγκλημάτων θα πρέπει να ανταποκρίνονται στο περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού». Είναι, άραγε, αρμόδιος ο ελληνικός λαός να αποφαίνεται περί του είδους της καταδίκης, που θα πρέπει να επιβληθεί στον τελέσαντα κάποιο αδίκημα; Άλλως ένας λαός φορτισμένος από την είδηση ενός ειδεχθούς εγκλήματος έχει την ψυχραιμία να το αντιμετωπίσει; Αν επισκεφτείτε κάποια παρέα σας και ρωτήσετε τι ποινή θα πρέπει να επιβληθεί στους δράστες των ανωτέρω αδικημάτων, μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο να σας απαντήσουν ότι θα ήθελαν να τους επιβληθεί η εσχάτη των ποινών. Και αυτό δεν θα το απαντήσει μόνο η (όποια) παρέα σας αλλά και πολύς άλλος κόσμος, που βομβαρδίζεται καθημερινά με λεπτομέρειες για τα δύο παραπάνω τραγικά συμβάντα σε βαθμό, ώστε να ζητάει δικαιοσύνη εις τρόπον, ώστε να φαίνεται ο ξεκάθαρος επηρεασμός του από τα Μ.Μ.Ε., τα οποία, φυσικά, δεν θα πουν ευθέως ότι πρέπει να επιβληθεί η εσχάτη των ποινών στους όποιους δράστες αλλά με τη συνεχή παρενόχληση των τρίτων, ιδίως των συγγενών των θυμάτων, οδηγούν προς αυτή την άποψη. Μόνο που η θανατική ποινή έχει και τυπικά καταργηθεί εδώ και 15 χρόνια (ουσιαστικά έχει καταργηθεί εδώ και 35 χρόνια), άρα το περί δικαίου αίσθημα, όπως διαμορφώνεται, έπειτα από τέτοια περιστατικά, δε συμβαδίζει με την σύγχρονη και ισχύουσα εν Ελλάδι ποινολογία.
Θα μπορούσε ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης να δηλώσει ότι θα πρέπει να επιβληθούν τέτοιες ποινές στους δράστες, οι οποίες να μη δίδουν την εντύπωση ότι η Πολιτεία αφήνει ατιμώρητα τέτοια αδικήματα. Όταν ,όμως, επικαλείσαι το περί δικαίου αίσθημα, αυτή την τόσο αόριστη κατασκευή, που, αν υποθέσουμε ότι αποδεχόμαστε την ύπαρξή της, τελεί σε ιδιαίτερη φόρτιση, ένεκα των ανωτέρω αδικημάτων, τότε αυτόματα δίδεις το δικαίωμα στον εκάστοτε εκφραστή του αισθήματος αυτού να διατυπώσει ακόμα και την πιο ακραία άποψη περί της τιμωρίας των δραστών. Για να μην αναφερθούμε ότι αφήνεις αιχμές ευθέως και απεριφράστως κατά των ανακριτών και εισαγγελέων, που αποφάσισαν να μην κρατηθούν προσωρινά οι 3 εκ των 4 «μπράβων», που ξυλοκόπησαν τους Αυστραλούς τουρίστες, αναιρώντας το πνεύμα της ποινικής δικονομίας, που θεωρεί την προσωρινή κράτηση ως έσχατο μέτρο, που προφανώς δεν πρέπει να επιβληθεί σε πρόσωπα, που ναι μεν συμμετείχαν σε ένα ξυλοδαρμό, αποτέλεσμα του οποίου ήταν ο θάνατος ενός άλλου προσώπου, πλην, όμως, η συμμετοχή τους κρίθηκε όχι σημαντική. Και ας μην έχεις γνώση των σχετικών δικογραφιών!
Αναφορικά με τη δεύτερη δήλωση του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης, ότι «θα πρέπει να δημοσιεύονται τα ονόματα όσων διαπράττουν τέτοια αδικήματα», έχω ήδη αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτησή μου ότι αποτελεί ευθεία παράβαση του τεκμηρίου της αθωότητας, όπως αυτό έχει οριστεί από τη Συνθήκη της Ρώμης (ν.δ. 53/1974), η οποία στη δεύτερη παράγραφο του άρθρου 6 ορίζει ότι : «Παν πρόσωπον κατηγορούμενον επί αδικήματι τεκμαίρεται ότι είναι αθώον μέχρι της νομίμου αποδείξεως της ενοχής του». Και αποτελεί ευθεία παράβαση, διότι πολύ απλά στα μάτια του κόσμου ο εκάστοτε φερόμενος ως δράστης ενός αποτρόπαιου εγκλήματος καθίσταται, με τη δημοσίευση του ονόματος και της φωτογραφίας του προσώπου του, ένοχος άπαξ και δια παντός. Μια πιθανή δε αθωωτική απόφαση ουδόλως θα τον αθωώσει στα μάτια των πολλών, διότι ως λαός (και όχι μόνο εμείς αλλά για μας μιλάω) δεν έχουμε πολλούς ενδοιασμούς να καταδικάσουμε ως άλλο λαϊκό δικαστήριο όποιον φέρεται ως κατηγορούμενος για κάποια πράξη και ας αποδείχθηκε ότι δεν την τέλεσε. Τέτοιο θάρρος παίρνουμε από τέτοιες δηλώσεις του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης και το τεκμήριο της αθωότητας πάει περίπατο.
Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο ένας δράστης να ομολογήσει την πράξη του. Συγγνώμη αλλά δεν καταλαβαίνω και πάλι σε τι εξυπηρετεί η δημοσίευση του ονόματος ή της φωτογραφίας του. Κυριαρχεί η άποψη ότι αύριο μεθαύριο ο τάδε δράστης του δείνα στυγερού εγκλήματος αποφυλακίζεται, οπότε είναι λογικό να ξέρω τα μούτρα και τα στοιχεία του, ώστε να προφυλαχτώ, αν έλθει να μείνει δίπλα από μένα. Η άποψη αυτή, με όλο το σεβασμό, μου φαίνεται επιπόλαιη. Αφενός ουδείς διαθέτει τόσο ισχυρή μνήμη, ώστε να θυμάται το πρόσωπο ενός δράστη 15, για παράδειγμα, χρόνια μετά την καταδίκη του για κάποιο αποτρόπαιο έγκλημα, χώρις που σε μια φυλακή γερνάς πιο γρήγορα απ' ό,τι εκτός, οπότε είναι πιο δύσκολο να σε αναγνωρίσει κανείς. Αφετέρου, ό,τι και αν έπραξε ο εν λόγω δράστης, έχει εκτίσει την ποινή του, έχει εκπληρώσει την υποχρέωσή του προς το κράτος, οπότε δικαίως είναι ελεύθερος και μπορεί να ζήσει έξω από τη φυλακή και όπου θελήσει, έστω με τους όποιους νόμιμους περιορισμούς. Άρα, εκτός από απλή περιέργεια, ποιόν άλλο σκοπό εξυπηρετεί η γνώση των στοιχείων ενός δράστη;
Συνοψίζοντας, λοιπόν, θεωρώ ατυχείς τις δηλώσεις του κ. Υπουργού Δικαιοσύνης, καθόσον για πολλοστή φορά καταφεύγει σε δηλώσεις, που καθόλου δεν εξυπηρετούν τη Δικαιοσύνη παρά κύριο στόχο έχουν να χαϊδέψουν τ’ αυτιά όσων τις ακούσουν και σίγουρα δεν θα επιλύσουν κανένα από τα προβλήματα, που προκάλεσαν τα παραπάνω εγκλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου