Αν η είδηση, που αλίευσα από το διαδικτυακό τόπο alfavita, αληθεύει, τότε προφανώς το Υπουργείο Παιδείας της χώρας μας εννοεί την εκπαίδευση των παιδιών μας με τρόπο διαφορετικό από αυτό, που αντιλαμβανόμαστε οι υπόλοιποι. Για περισσότερα www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank8528m.php .
Αναφέρομαι στην τύχη του βιβλίου «ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ» της Διδούς Σωτηρίου, το οποίο μοιράστηκε στους μαθητές, προκειμένου να καλυφθούν τα κενά, που υπήρχαν στο βιβλίο της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Λίγο καιρό αργότερα ζητήθηκε από τους μαθητές να επιστρέψουν τα αντίτυπα, που τους μοιράστηκαν, στα σχολεία τους, ώστε να τοποθετηθούν στις σχολικές βιβλιοθήκες. Μόνου που σχολικές βιβλιοθήκες δεν υπάρχουν στα περισσότερα σχολεία, οπότε το βιβλίο μάλλον θα παραπεταχτεί σε κάποια αποθήκη, με φυσικό επακόλουθο τη μη ανάγνωσή του από τους μαθητές. Ήτοι, το Υπουργείο Παιδείας επέτυχε να αναιρέσει το στόχο του.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας έως τον ξεριζωμό τους το 1922. Ο κεντρικός ήρωας, Μανώλης Αξιώτης, μεγαλώνει στον Κιρκιντζέ με την οικογένειά του, αναζητεί την τύχη του μετά στη Σμύρνη, αργότερα ζει τις αγριότητες των νεοτούρκων σε βάρος των μη μουσουλμανικών πληθυσμών και πιο αργά κατατάσσεται στον ελληνικό στρατό και ζει από κοντά την υποχώρησή του αλλά και τη φυγή του ελληνικού στοιχείου από τις πατρογονικές του εστίες. Οι αγριότητες των Τούρκων δίδονται πολύ παραστατικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε τη δεκαετία του ’60, αλλά και οι αντίστοιχες αγριότητες των Ελλήνων δεν αποκρύπτονται. Έτσι, μαθαίνουμε για τα τουρκοχώρια, που βρίσκονταν έξω από τη Σμύρνη και έγιναν στάχτη από τον ελληνικό στρατό και βλέπουμε τα άγρια βασανιστήρια, που υφίσταται ένας Τούρκος αιχμάλωτος του ελληνικού στρατού. Βέβαια, τη μερίδα του λέοντος στις ακρότητες έχουν οι Τούρκοι, οι οποίοι ακολούθησαν πολιτική τρομοκράτησης και τελικά εκδίωξης του ελληνικού στοιχείου αλλά και οι λιγότερες αριθμητικά ακρότητες των Ελλήνων δεν μένουν κρυφές.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί μια αρκετά ψύχραιμη ματιά στα γεγονότα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα στην Μικρά Ασία και, συγκεκριμένα, στις περιοχές, που υπήρχαν Έλληνες και η ανάγνωσή του από τους μαθητές, δεδομένου ότι η γραφή του είναι απλή και άκρως κατανοητή, θα βοηθούσε στην περαιτέρω κατανόηση όσων προηγήθηκαν της μικρασιατικής καταστροφής. Θα κέντριζε, πιστεύω, το ενδιαφέρον των μαθητών να αναζητήσουν τα πραγματικά περιστατικά μακρυά από τη σχολική διδασκαλία και τις εθνικιστικές κορώνες, που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει τον τόπο μας και, κυρίως, θα εξοικείωνε τους μαθητές με τα βιβλία, με φυσικό επακόλουθο τη διάνοιξη νέων οριζόντων σκέψης.
Τώρα, όμως, με την ουσιαστικά απόσυρση του εν λόγω βιβλίου, οι μαθητές θα στερηθούν από ένα πολύτιμο βοήθημα στην κατανόηση της νεότερης ιστορίας μας. Και αυτό, επειδή η Πολιτεία δεν έχει, μέχρι σήμερα, καταφέρει, ώστε να δημιουργήσει σχολικές βιβλιοθήκες στα περισσότερα σχολεία.
Υ.Γ. Στο δημοτικό σχολείο, που φοίτησα, ο δάσκαλος, που είχαμε στις τρεις τελευταίες τάξεις, μας προέτρεψε να δημιουργήσουμε βιβλιοθήκη στην τάξη μας. Πράγματι, πετύχαμε, ώστε να δημιουργήσουμε μια τέτοια βιβλιοθήκη και θυμάμαι με πόση λαχτάρα πολλοί από τους συμμαθητές μου δανείζονταν βιβλία ξανά και ξανά. Και θυμάμαι πόσοι καβγάδες είχαν στηθεί από μαθητές, που διεκδικούσαν κάποιο βιβλίο. Και, δυστυχώς, θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μας ήταν ο μόνος σε όλα τα σχολικά μου χρόνια, που πήρε την πρωτοβουλία να φτιάξει σχολική βιβλιοθήκη. Διότι έχουμε μάθει σα λαός να τα περιμένουμε όλα από το κράτος.
Υ.Γ.2. Δεν αποκλείεται κάποιοι μαθητές να προφασιστούν ότι έχασαν το αντίτυπο του συγκεκριμένου βιβλίου, ώστε να μην το καταδικάσουν σε βέβαιο εγκλεισμο σε κάποια αποθήκη. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι η πρώτη, ίσως, φορά, που δεν θα είμαι αρνητικός στην ελληνική κουτοπονηριά. Διότι έστω και κατ’ αυτό τον τρόπο, ένα πολύτιμο ανάγνωσμα θα μείνει στην κατοχή κάποιων μαθητών, οι οποίοι θα μπορέσουν να το διαβάσουν.
Αναφέρομαι στην τύχη του βιβλίου «ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ» της Διδούς Σωτηρίου, το οποίο μοιράστηκε στους μαθητές, προκειμένου να καλυφθούν τα κενά, που υπήρχαν στο βιβλίο της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Λίγο καιρό αργότερα ζητήθηκε από τους μαθητές να επιστρέψουν τα αντίτυπα, που τους μοιράστηκαν, στα σχολεία τους, ώστε να τοποθετηθούν στις σχολικές βιβλιοθήκες. Μόνου που σχολικές βιβλιοθήκες δεν υπάρχουν στα περισσότερα σχολεία, οπότε το βιβλίο μάλλον θα παραπεταχτεί σε κάποια αποθήκη, με φυσικό επακόλουθο τη μη ανάγνωσή του από τους μαθητές. Ήτοι, το Υπουργείο Παιδείας επέτυχε να αναιρέσει το στόχο του.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες μαρτυρίες για τη ζωή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας έως τον ξεριζωμό τους το 1922. Ο κεντρικός ήρωας, Μανώλης Αξιώτης, μεγαλώνει στον Κιρκιντζέ με την οικογένειά του, αναζητεί την τύχη του μετά στη Σμύρνη, αργότερα ζει τις αγριότητες των νεοτούρκων σε βάρος των μη μουσουλμανικών πληθυσμών και πιο αργά κατατάσσεται στον ελληνικό στρατό και ζει από κοντά την υποχώρησή του αλλά και τη φυγή του ελληνικού στοιχείου από τις πατρογονικές του εστίες. Οι αγριότητες των Τούρκων δίδονται πολύ παραστατικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι το βιβλίο αυτό γράφτηκε τη δεκαετία του ’60, αλλά και οι αντίστοιχες αγριότητες των Ελλήνων δεν αποκρύπτονται. Έτσι, μαθαίνουμε για τα τουρκοχώρια, που βρίσκονταν έξω από τη Σμύρνη και έγιναν στάχτη από τον ελληνικό στρατό και βλέπουμε τα άγρια βασανιστήρια, που υφίσταται ένας Τούρκος αιχμάλωτος του ελληνικού στρατού. Βέβαια, τη μερίδα του λέοντος στις ακρότητες έχουν οι Τούρκοι, οι οποίοι ακολούθησαν πολιτική τρομοκράτησης και τελικά εκδίωξης του ελληνικού στοιχείου αλλά και οι λιγότερες αριθμητικά ακρότητες των Ελλήνων δεν μένουν κρυφές.
Το εν λόγω βιβλίο αποτελεί μια αρκετά ψύχραιμη ματιά στα γεγονότα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα στην Μικρά Ασία και, συγκεκριμένα, στις περιοχές, που υπήρχαν Έλληνες και η ανάγνωσή του από τους μαθητές, δεδομένου ότι η γραφή του είναι απλή και άκρως κατανοητή, θα βοηθούσε στην περαιτέρω κατανόηση όσων προηγήθηκαν της μικρασιατικής καταστροφής. Θα κέντριζε, πιστεύω, το ενδιαφέρον των μαθητών να αναζητήσουν τα πραγματικά περιστατικά μακρυά από τη σχολική διδασκαλία και τις εθνικιστικές κορώνες, που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει τον τόπο μας και, κυρίως, θα εξοικείωνε τους μαθητές με τα βιβλία, με φυσικό επακόλουθο τη διάνοιξη νέων οριζόντων σκέψης.
Τώρα, όμως, με την ουσιαστικά απόσυρση του εν λόγω βιβλίου, οι μαθητές θα στερηθούν από ένα πολύτιμο βοήθημα στην κατανόηση της νεότερης ιστορίας μας. Και αυτό, επειδή η Πολιτεία δεν έχει, μέχρι σήμερα, καταφέρει, ώστε να δημιουργήσει σχολικές βιβλιοθήκες στα περισσότερα σχολεία.
Υ.Γ. Στο δημοτικό σχολείο, που φοίτησα, ο δάσκαλος, που είχαμε στις τρεις τελευταίες τάξεις, μας προέτρεψε να δημιουργήσουμε βιβλιοθήκη στην τάξη μας. Πράγματι, πετύχαμε, ώστε να δημιουργήσουμε μια τέτοια βιβλιοθήκη και θυμάμαι με πόση λαχτάρα πολλοί από τους συμμαθητές μου δανείζονταν βιβλία ξανά και ξανά. Και θυμάμαι πόσοι καβγάδες είχαν στηθεί από μαθητές, που διεκδικούσαν κάποιο βιβλίο. Και, δυστυχώς, θυμάμαι ότι ο δάσκαλός μας ήταν ο μόνος σε όλα τα σχολικά μου χρόνια, που πήρε την πρωτοβουλία να φτιάξει σχολική βιβλιοθήκη. Διότι έχουμε μάθει σα λαός να τα περιμένουμε όλα από το κράτος.
Υ.Γ.2. Δεν αποκλείεται κάποιοι μαθητές να προφασιστούν ότι έχασαν το αντίτυπο του συγκεκριμένου βιβλίου, ώστε να μην το καταδικάσουν σε βέβαιο εγκλεισμο σε κάποια αποθήκη. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι η πρώτη, ίσως, φορά, που δεν θα είμαι αρνητικός στην ελληνική κουτοπονηριά. Διότι έστω και κατ’ αυτό τον τρόπο, ένα πολύτιμο ανάγνωσμα θα μείνει στην κατοχή κάποιων μαθητών, οι οποίοι θα μπορέσουν να το διαβάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου