Ήταν, αν θυμάμαι καλά, το έτος 2002, όταν ξέσπασε το περίφημο σκάνδαλο με τα «φρουτάκια» ή «κουλοχέρηδες», τις γνωστές μηχανές, που ρίχνεις κέρμα μέσα και ανάλογα με το συνδυασμό των φρούτων, που σου βγάζουν, κερδίζεις ή χάνεις(συνήθως το δεύτερο). Το τότε κυβερνόν κόμμα είχε συστήσει μια επιτροπή για την αντιμετώπιση του παρανόμου τζόγου, ο οποίος είχε πάρει διαστάσεις επιδημίας, με κόσμο να βγαίνει στην τηλεόραση και να διηγείται πως έχασε το σπίτι του παίζοντας στο καζίνο και οπουδήποτε αλλού και ψυχολόγους να μιλάνε για σύνδρομο εξάρτησης πολλών συνελλήνων. Το σκάνδαλο προκλήθηκε από το γεγονός ότι ο τότε βουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αχαΐας (και αποτυχών υποψήφιος με το ΛΑ.Ο.Σ. στις τελευταίες εθνικές εκλογές), κ. Αλέξανδρος Χρυσανθακόπουλος, ενώ ήταν μέλος της επιτροπής, που είχε τότε συστηθεί, προκειμένου να αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό, κατελήφθη να παίζει «φρουτάκια» σε κεντρική καφετέρια των Πατρών, η οποία, μάλιστα, ανήκε σε ένα εκ των προσώπων, που συνέδεσαν το όνομά τους αλλά και την περιουσία τους (άδικα, κατά τη γνώμη μου, διότι δραστηριοποιούνταν και σε άλλους τομείς) με την τάση του νεοέλληνα για τα τυχερά παιχνίδια.
Τα επακόλουθα αυτής της ιστορίας είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο εν λόγω βουλευτής διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η πίεση της κοινής γνώμης, ώστε να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα των τυχερών παιχνιδιών οδήγησε την τότε κυβέρνηση στην ψήφιση ενός εκτρωματικού νόμου, του υπ’ αριθμ. 3037/2002, με τον οποία κηρύχθηκε παράνομη η κατοχή και εκμετάλλευση κουλοχέρηδων από ιδιοκτήτες καφετεριών και άλλων καταστημάτων πλην των καζίνων.
Μόνο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ελληνικό κράτος έδειξε για μια, ακόμα, φορά ότι είναι θιασώτης της παραδοσιακής ινδιάνικης ιατρικής «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Επειδή, λοιπόν, σε πολλές καφετέριες αλλά και σφαιριστήρια υπήρχαν παιχνίδια συμβατικά, όπως πάκμαν, τέτρις και άλλα ηλεκτρονικά παίγνια, με τα οποία σκοτώναμε τις ώρες μας (και το χαρτζιλίκι μας) όντες έφηβοι και τα οποία με κάποιο μηχανισμό μετατρέπονταν σε «φρουτάκια», ο ανωτέρω νόμος απαγόρευσε την κατοχή και χρήση τέτοιων μηχανών από ιδιοκτήτες καταστημάτων ψυχαγωγίας. Η απόλυτη παράνοια, δηλαδή! Την πράξη αυτή επεκρότησαν τότε όλα τα κόμματα της Βουλής μας, πράγμα, το οποίο δείχνει ότι, προκειμένου να χαϊδέψουμε τα αυτιά του κοσμάκη, δε βαριέσαι, ας κάνουμε μια, ακόμα, παρανομία.
Παρανομία; Ω, ναι, διότι μια οδηγία της Ε.Ε., η υπ’ αριθμ. 98/34/Ε.Κ., επιβάλλει, στα πλαίσια, προφανώς, της ελεύθερης κυκλοφορίας εμπορευμάτων και παροχής υπηρεσιών, την εκμετάλλευση των παραπάνω μηχανών σε δημόσιους χώρους. Τουλάχιστον, έτσι ερμηνεύεται η οδηγία αυτή από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγαν ιδιοκτήτες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τα οποία απαγορεύτηκαν, βάσει του Ν. 3037/2002. Η απόφαση αυτή εξεδόθη στις 26.10.2006. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την τιμωρία της χώρας μας με πρόστιμο, ύψους 9.636 ευρώ για κάθε ημέρα, από την έκδοση της αποφάσεως αυτής, που η χώρα μας δε θα επιτρέπει τη λειτουργία και εκμετάλλευση των μηχανών αυτών σε δημόσιους χώρους και 38.000 για κάθε μελλοντική μη συμμόρφωση της Ελλάδος.
Φυσικά, μπροστά στο φόβο επιβολής ενός νέους προστίμου αλλά και με πιθανό ένα νέο διασυρμό της Ελλάδος (αν και η δημοσίευση και εφαρμογή αυτού του νόμου ήταν από μόνη της αρκετή, ώστε να αφήσει τις χειρότερες εντυπώσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση), η κυβέρνηση μελετά την επαναφορά των μηχανών αυτών σε καταστήματα ψυχαγωγίας αλλά όχι ως τυχηρά παίγνια. Πως τώρα θα γίνει αυτό, δε γνωρίζω.
Το σίγουρο είναι ότι για ακόμα μια φορά καταφέραμε να αφήσουμε άσχημες εντυπώσεις, διότι η απαγόρευση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, σε μια προσπάθεια περιορισμού του παρανόμου τζόγου, οδήγησε στο κλείσιμο και την οικονομική καταστροφή εκατοντάδες ιδιοκτήτες σφαιριστηρίων, τα οποία συνέβαινε να έχουν «κουλοχέρηδες» σε μια εποχή, όμως, που η χρήση τους επιτρεπόταν. Γυρίσαμε, έτσι, σε μια εποχή, όπου τα «φλιμπεράδικα» είχαν μέσα μόνο μπιλιάρδα και τα παλαιά φλιμπεράκια, σα να είχαμε γυρίσει 30 χρόνια πίσω. Βέβαια, σιγά-σιγά η κυβέρνηση μπροστά στην κατακραυγή για το ατόπημά της επέτρεψε τη λειτουργία ηλεκτρονικών παιχνιδιών στα καταστήματα ψυχαγωγίας αλλά η κακή εντύπωση και η προχειρότητά της είχαν ήδη αφήσει το στίγμα τους.
Και για μια, ακόμα, φορά αναρωτιέμαι, αν, τελικά, χρειαζόμαστε ένα κράτος-χωροφύλακα, το οποίο θα επεμβαίνει και θα απαγορεύει ό,τι του φωνάζει η «κοινή γνώμη», χωρίς πρωτύτερα να δει τις συνέπειες. Και επειδή, πλέον, ανήκουμε στην Ε.Ε. και δεν μπορούμε ως κράτος να παρανομούμε και να μη λογαριάζουμε κανένα, καλύτερα θα είναι στο μέλλον να δούμε προσεκτικότερες κινήσεις.
Τα επακόλουθα αυτής της ιστορίας είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο εν λόγω βουλευτής διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και η πίεση της κοινής γνώμης, ώστε να βρεθεί μια λύση στο πρόβλημα των τυχερών παιχνιδιών οδήγησε την τότε κυβέρνηση στην ψήφιση ενός εκτρωματικού νόμου, του υπ’ αριθμ. 3037/2002, με τον οποία κηρύχθηκε παράνομη η κατοχή και εκμετάλλευση κουλοχέρηδων από ιδιοκτήτες καφετεριών και άλλων καταστημάτων πλην των καζίνων.
Μόνο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση, το ελληνικό κράτος έδειξε για μια, ακόμα, φορά ότι είναι θιασώτης της παραδοσιακής ινδιάνικης ιατρικής «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Επειδή, λοιπόν, σε πολλές καφετέριες αλλά και σφαιριστήρια υπήρχαν παιχνίδια συμβατικά, όπως πάκμαν, τέτρις και άλλα ηλεκτρονικά παίγνια, με τα οποία σκοτώναμε τις ώρες μας (και το χαρτζιλίκι μας) όντες έφηβοι και τα οποία με κάποιο μηχανισμό μετατρέπονταν σε «φρουτάκια», ο ανωτέρω νόμος απαγόρευσε την κατοχή και χρήση τέτοιων μηχανών από ιδιοκτήτες καταστημάτων ψυχαγωγίας. Η απόλυτη παράνοια, δηλαδή! Την πράξη αυτή επεκρότησαν τότε όλα τα κόμματα της Βουλής μας, πράγμα, το οποίο δείχνει ότι, προκειμένου να χαϊδέψουμε τα αυτιά του κοσμάκη, δε βαριέσαι, ας κάνουμε μια, ακόμα, παρανομία.
Παρανομία; Ω, ναι, διότι μια οδηγία της Ε.Ε., η υπ’ αριθμ. 98/34/Ε.Κ., επιβάλλει, στα πλαίσια, προφανώς, της ελεύθερης κυκλοφορίας εμπορευμάτων και παροχής υπηρεσιών, την εκμετάλλευση των παραπάνω μηχανών σε δημόσιους χώρους. Τουλάχιστον, έτσι ερμηνεύεται η οδηγία αυτή από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο προσέφυγαν ιδιοκτήτες ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τα οποία απαγορεύτηκαν, βάσει του Ν. 3037/2002. Η απόφαση αυτή εξεδόθη στις 26.10.2006. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την τιμωρία της χώρας μας με πρόστιμο, ύψους 9.636 ευρώ για κάθε ημέρα, από την έκδοση της αποφάσεως αυτής, που η χώρα μας δε θα επιτρέπει τη λειτουργία και εκμετάλλευση των μηχανών αυτών σε δημόσιους χώρους και 38.000 για κάθε μελλοντική μη συμμόρφωση της Ελλάδος.
Φυσικά, μπροστά στο φόβο επιβολής ενός νέους προστίμου αλλά και με πιθανό ένα νέο διασυρμό της Ελλάδος (αν και η δημοσίευση και εφαρμογή αυτού του νόμου ήταν από μόνη της αρκετή, ώστε να αφήσει τις χειρότερες εντυπώσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση), η κυβέρνηση μελετά την επαναφορά των μηχανών αυτών σε καταστήματα ψυχαγωγίας αλλά όχι ως τυχηρά παίγνια. Πως τώρα θα γίνει αυτό, δε γνωρίζω.
Το σίγουρο είναι ότι για ακόμα μια φορά καταφέραμε να αφήσουμε άσχημες εντυπώσεις, διότι η απαγόρευση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, σε μια προσπάθεια περιορισμού του παρανόμου τζόγου, οδήγησε στο κλείσιμο και την οικονομική καταστροφή εκατοντάδες ιδιοκτήτες σφαιριστηρίων, τα οποία συνέβαινε να έχουν «κουλοχέρηδες» σε μια εποχή, όμως, που η χρήση τους επιτρεπόταν. Γυρίσαμε, έτσι, σε μια εποχή, όπου τα «φλιμπεράδικα» είχαν μέσα μόνο μπιλιάρδα και τα παλαιά φλιμπεράκια, σα να είχαμε γυρίσει 30 χρόνια πίσω. Βέβαια, σιγά-σιγά η κυβέρνηση μπροστά στην κατακραυγή για το ατόπημά της επέτρεψε τη λειτουργία ηλεκτρονικών παιχνιδιών στα καταστήματα ψυχαγωγίας αλλά η κακή εντύπωση και η προχειρότητά της είχαν ήδη αφήσει το στίγμα τους.
Και για μια, ακόμα, φορά αναρωτιέμαι, αν, τελικά, χρειαζόμαστε ένα κράτος-χωροφύλακα, το οποίο θα επεμβαίνει και θα απαγορεύει ό,τι του φωνάζει η «κοινή γνώμη», χωρίς πρωτύτερα να δει τις συνέπειες. Και επειδή, πλέον, ανήκουμε στην Ε.Ε. και δεν μπορούμε ως κράτος να παρανομούμε και να μη λογαριάζουμε κανένα, καλύτερα θα είναι στο μέλλον να δούμε προσεκτικότερες κινήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου