Η χυδαιότητα στην υπηρεσία των "αγωνιστών"

Προ ετών, σε πορεία, στην Αθήνα, του Δικτύου για τα Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, με αφορμή τη δίκη για τη 17Ν σε πρώτο βαθμό, διαδηλωτές φώναξαν και έγραψαν επιεικώς αισχρά συνθήματα σε βάρος της Ντόρας Μπακογιάννη. Όταν ρωτήθηκε ο Πρόεδρος του Δικτύου, κ. Γιαννόπουλος πώς επέτρεψε να ακουστούν τέτοια συνθήματα στην πορεία, που είχε διοργανώσει το κατά γενική παραδοχή αξιόμαχο και με σημαντική προσφορά στους κοινωνικούς αγώνες Δίκτυο, η απάντησή του ήταν ότι για κάποια συνθήματα, που εκφράστηκαν από μια μειοψηφία, δεν μπορεί να καταδικαστεί ένα ολόκληρο κίνημα (περισσότερα www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=408959 ). Μάλλον η ψύχραιμη πλειοψηφία δεν ενδιαφερόταν να τους συγκρατήσει, θα έλεγα. Και, προπαντός, μη δυσφημίζετε το κίνημά μας! Έχουμε κάνει τόσα και τόσα (καμμία αντίρρηση επ’ αυτού). Και όταν επαναλήφθηκε η παραπάνω ερώτηση, είχαμε επανάληψη της ίδιας απάντησης. Ή, μάλλον, της μη απάντησης!
Γιατί φοβάμαι η παραπάνω ανεύθυνη στάση του Δικτύου εκείνης της εποχής θα επαναληφθεί από τους επικεφαλής του φοιτητικού κινήματος ή τους υποστηρικτές τους, όταν κληθούν να σχολιάσουν το απερίγραπτο «ΣΤΥΛΙΑΝΙΔΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, Η ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΤΣΗ», φοιτητικό σύνθημα των τελευταίων κινητοποιήσεων για την ανώτατη παιδεία ; Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ την ελληνική Αριστερά να έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν παρόμοια συνθήματα; Γιατί να περιμένω κάτι διαφορετικό από ανθρώπους, που δια της βίας επιδιώκουν να πετύχουν το δικό τους ;