Είναι, 19, μόλις, χρονών και θα διδάσκει φυσική στους φοιτητές του Πανεπιστημίου Κονκούκ της Σεούλ της Νοτίου Κορέας! Η Αλία Σαμπούρ, περσικής καταγωγής, γεννηθείσα το Φεβρουάριο του έτους 1989 στις Η.Π.Α., θα γίνει η νεότερη καθηγήτρια, που θα διδάξει σε Πανεπιστήμιο παγκοσμίως, εκθρονίζοντας το Σκωτσέζο μαθηματικό Κόλιν ΜακΛόριν, που κατείχε το σχετικό ρεκόρ για περίπου 3 αιώνες. Φυσικά, κατέκτησε και τη σχετική θέση στο βιβλίο Γκίνες ( για περισσότερες λεπτομέρειες, οράτε www.enet.gr/online/online_fpage_text/dt=03.05.2008,id=48147976). Παιδί-θάυμα αναμφίβολα, η Αλία Σαμπούρ, έγινε δεκτή το Πανεπιστήμιο του Στόουνι Μπρουκ (STONY BROOK, πλήρης ονομασία : Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Στόουνι Μπρουκ, STATE UNIVERSITY OF NEW YORK AT STONY BROOK) σε ηλικία μόλις 10 ετών. Πήρε το πτυχίο της από εκεί σε ηλικία 14 ετών. Στη συνέχεια, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Ντρέξελ, απ’ όπου έλαβε το μεταπτυχιακό τίτλο της εν έτει 2006 στην Επιστήμη των Υλικών και τη Μηχανική.
Παράλληλα, κατέχει μαύρη ζώνη στο ταε κβον ντό από την ηλικία των 9 ετών. Επίσης, σε ηλικία 11 ετών έδωσε ρεσιτάλ, εκτελώντας άψογα το Κονσέρτο για Κλαρινέτο ενός άλλου παιδιού-θαύματος, του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Έπαιξε σε συναυλίες μαζί με τους Σμας Μάουθ αλλά και τον Κινέζο πιανίστα, επίσης παιδί-θαύμα παλαιότερα, Λανγκ-Λανγκ.
Αν από τη μια πλευρά το εντυπωσιακό βιογραφικό της νεαρότατης Αλία Σαμπούρ εντυπωσιάζει (η ιστοσελίδα της είναι : www.aliasabur.com/ και θα εντυπωσιαστείτε), από την άλλη πλευρά είναι απορίας άξιο τι είδους παιδικά χρόνια διάγουν τα παιδιά-θαύματα. Ακούγοντας για παιδιά, που από νεαρότατη ηλικία εντυπωσιάζουν με τη νοημοσύνη και την ωριμότητά τους και την, εξ αυτών, φοίτησή τους σε πανεπιστήμια της αλλοδαπής αλλά και την απόκτηση πανεπιστημιακών τίτλων από πολύ μικρή ηλικία, αναρωτιέται κανείς, αν αυτά τα παιδιά πρόλαβαν να ζήσουν αυτά, που οι συνομήλικοί τους ζουν. Πρόλαβαναν, άραγε, να παίξουν με τους φίλους τους; Έζησαν ως έφηβοι τα ερωτικά σκιρτήματα, που οι περισσότεροι από μας ένοιωσαν σε αυτή την ηλικία; Πέρασαν εκείνα τα ατελείωτα καλοκαίρια σε παραλίες και βουνά και πάντως μακρυά από το σχολείο τους και τα μαθητικά βιβλία τους; Εν ολίγοις, τι είδους παιδικά χρόνια είχαν;
Παρακολουθώντας τη ζωή κάποιων παιδιών-θαυμάτων, όχι τόσο για τα διανοητικά τους επιτεύγματα αλλά για την επιτυχία τους στον κινηματογράφο, όπως ο Μακόλει Κάλκιν (ο πιτσιρικάς στην ταινία «Μόνος στο σπίτι» και τις συνέχειες αυτής), ή στο τραγούδι, όπως η Μπρίτνεϋ Σπίαρς, διαπιστώνει ότι αυτά τα παιδιά μπαίνουν από πολύ νωρίς σε μια σειρά από υποχρεώσεις, για να καλλιεργήσουν και να αναδείξουν το ταλέντο τους. Συχνά, οι ίδιοι οι γονείς τους τα αναγκάζουν να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα, το οποίο όχι μόνο είναι άγνωστο στους συνομηλίκους τους αλλά ίσως και υπέρμετρα σκληρό και, ως εκ τούτου, αντιπαιδαγωγικό. Παιδιά, που θα έπρεπε να παίζουν ελεύθερα με τους φίλους τους, κλείνονται σε ένα στούντιο, σε ένα γραφείο ή οπουδήποτε αλλού, συχνά υπό την «καθοδήγηση» των γονέων τους και τραγουδούν, υποδύονται, μελετούν, όλα σε ρυθμούς εντατικούς και άγνωστους σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας. Φυσικά, δεν αγνοώ το γεγονός ότι ένα παιδί-θαύμα μπορεί να ασχολήθηκε με το αντικείμενο, στο οποίο είχε κλίση χωρίς πίεση από το οικογενειακό περιβάλλον του, όπως ο Γεχουντί Μενουχίν, παιδί-θαύμα και αυτός στα νιάτα του και μεγαλωμένο σε ένα στερημένο οικονομικά περιβάλλον, αλλά τούτο δεν αναιρεί ότι ένας από τους ρόλους ενός γονέα είναι να στρέφει το παιδί του και σε δραστηριότητες, με τις οποίες ασχολούνται και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Φρονώ ότι ένας γονέας, αν δεν προτρέπει το παιδί του να βγει έξω να παίξει ή δεν το παίρνει μαζί του σε επισκέψεις σε φίλους, που και αυτοί έχουν μικρά παιδιά, για να το γνωρίσει με αυτά και να το βοηθήσει να δημιουργήσει φιλίες και παρέες, δεν έχει πάρει στα σοβαρά το ρόλο του ως γονέας. Πιθανότατα να αδιαφορεί ή να θεωρεί ότι πρέπει ένα παιδί να είναι ελεύθερο να επιλέγει αυτά, που του αρέσουν. Όταν ,όμως, η προτίμηση ενός παιδιού προς μια δραστηριότητα καταλήγει να γίνεται μονομανία, τότε προφανώς ο σωστός γονέας πρέπει να επεμβαίνει.
Με αυτά δεν θέλω, φυσικά, να κατηγορήσω τους γονείς της Αλία Σαμπούρ είτε ότι παραμέλησαν το παιδί τους και το άφησαν να ακολουθήσει την κλίση του, χωρίς να του καλλιεργήσουν την κοινωνικότητα. Δεν γνωρίζω την οικογένεια Σαμπούρ και προφανώς και τη στάση της στις τάσεις της κόρης τους, μέχρι σήμερα. Η τύχη, όμως, πολλών παιδιών-θαυμάτων, τα οποία έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης των γονέων τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, στερήθηκαν τις χαρές, που ζουν τα υπόλοιπα παιδιά και δεν έζησαν σαν όλα τα φυσιολογικά παιδιά με παιχνίδι, ξενοιασιά και απουσία αυστηρού προγραμματισμού στη ζωή τους, μου γεννά προβληματισμούς. Μακάρι η Αλία Σαμπούρ να τους διαψεύσει!
Παράλληλα, κατέχει μαύρη ζώνη στο ταε κβον ντό από την ηλικία των 9 ετών. Επίσης, σε ηλικία 11 ετών έδωσε ρεσιτάλ, εκτελώντας άψογα το Κονσέρτο για Κλαρινέτο ενός άλλου παιδιού-θαύματος, του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Έπαιξε σε συναυλίες μαζί με τους Σμας Μάουθ αλλά και τον Κινέζο πιανίστα, επίσης παιδί-θαύμα παλαιότερα, Λανγκ-Λανγκ.
Αν από τη μια πλευρά το εντυπωσιακό βιογραφικό της νεαρότατης Αλία Σαμπούρ εντυπωσιάζει (η ιστοσελίδα της είναι : www.aliasabur.com/ και θα εντυπωσιαστείτε), από την άλλη πλευρά είναι απορίας άξιο τι είδους παιδικά χρόνια διάγουν τα παιδιά-θαύματα. Ακούγοντας για παιδιά, που από νεαρότατη ηλικία εντυπωσιάζουν με τη νοημοσύνη και την ωριμότητά τους και την, εξ αυτών, φοίτησή τους σε πανεπιστήμια της αλλοδαπής αλλά και την απόκτηση πανεπιστημιακών τίτλων από πολύ μικρή ηλικία, αναρωτιέται κανείς, αν αυτά τα παιδιά πρόλαβαν να ζήσουν αυτά, που οι συνομήλικοί τους ζουν. Πρόλαβαναν, άραγε, να παίξουν με τους φίλους τους; Έζησαν ως έφηβοι τα ερωτικά σκιρτήματα, που οι περισσότεροι από μας ένοιωσαν σε αυτή την ηλικία; Πέρασαν εκείνα τα ατελείωτα καλοκαίρια σε παραλίες και βουνά και πάντως μακρυά από το σχολείο τους και τα μαθητικά βιβλία τους; Εν ολίγοις, τι είδους παιδικά χρόνια είχαν;
Παρακολουθώντας τη ζωή κάποιων παιδιών-θαυμάτων, όχι τόσο για τα διανοητικά τους επιτεύγματα αλλά για την επιτυχία τους στον κινηματογράφο, όπως ο Μακόλει Κάλκιν (ο πιτσιρικάς στην ταινία «Μόνος στο σπίτι» και τις συνέχειες αυτής), ή στο τραγούδι, όπως η Μπρίτνεϋ Σπίαρς, διαπιστώνει ότι αυτά τα παιδιά μπαίνουν από πολύ νωρίς σε μια σειρά από υποχρεώσεις, για να καλλιεργήσουν και να αναδείξουν το ταλέντο τους. Συχνά, οι ίδιοι οι γονείς τους τα αναγκάζουν να ακολουθήσουν ένα πρόγραμμα, το οποίο όχι μόνο είναι άγνωστο στους συνομηλίκους τους αλλά ίσως και υπέρμετρα σκληρό και, ως εκ τούτου, αντιπαιδαγωγικό. Παιδιά, που θα έπρεπε να παίζουν ελεύθερα με τους φίλους τους, κλείνονται σε ένα στούντιο, σε ένα γραφείο ή οπουδήποτε αλλού, συχνά υπό την «καθοδήγηση» των γονέων τους και τραγουδούν, υποδύονται, μελετούν, όλα σε ρυθμούς εντατικούς και άγνωστους σε παιδιά προεφηβικής ηλικίας. Φυσικά, δεν αγνοώ το γεγονός ότι ένα παιδί-θαύμα μπορεί να ασχολήθηκε με το αντικείμενο, στο οποίο είχε κλίση χωρίς πίεση από το οικογενειακό περιβάλλον του, όπως ο Γεχουντί Μενουχίν, παιδί-θαύμα και αυτός στα νιάτα του και μεγαλωμένο σε ένα στερημένο οικονομικά περιβάλλον, αλλά τούτο δεν αναιρεί ότι ένας από τους ρόλους ενός γονέα είναι να στρέφει το παιδί του και σε δραστηριότητες, με τις οποίες ασχολούνται και τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Φρονώ ότι ένας γονέας, αν δεν προτρέπει το παιδί του να βγει έξω να παίξει ή δεν το παίρνει μαζί του σε επισκέψεις σε φίλους, που και αυτοί έχουν μικρά παιδιά, για να το γνωρίσει με αυτά και να το βοηθήσει να δημιουργήσει φιλίες και παρέες, δεν έχει πάρει στα σοβαρά το ρόλο του ως γονέας. Πιθανότατα να αδιαφορεί ή να θεωρεί ότι πρέπει ένα παιδί να είναι ελεύθερο να επιλέγει αυτά, που του αρέσουν. Όταν ,όμως, η προτίμηση ενός παιδιού προς μια δραστηριότητα καταλήγει να γίνεται μονομανία, τότε προφανώς ο σωστός γονέας πρέπει να επεμβαίνει.
Με αυτά δεν θέλω, φυσικά, να κατηγορήσω τους γονείς της Αλία Σαμπούρ είτε ότι παραμέλησαν το παιδί τους και το άφησαν να ακολουθήσει την κλίση του, χωρίς να του καλλιεργήσουν την κοινωνικότητα. Δεν γνωρίζω την οικογένεια Σαμπούρ και προφανώς και τη στάση της στις τάσεις της κόρης τους, μέχρι σήμερα. Η τύχη, όμως, πολλών παιδιών-θαυμάτων, τα οποία έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης των γονέων τους ή, στην καλύτερη περίπτωση, στερήθηκαν τις χαρές, που ζουν τα υπόλοιπα παιδιά και δεν έζησαν σαν όλα τα φυσιολογικά παιδιά με παιχνίδι, ξενοιασιά και απουσία αυστηρού προγραμματισμού στη ζωή τους, μου γεννά προβληματισμούς. Μακάρι η Αλία Σαμπούρ να τους διαψεύσει!
2 σχόλια:
γεια σου. το θεμα που θιγεις εχει παρουσιαστει πολυ ωραια απο τη (συμπαθεστατη κατα τη γνωμη μου) Αμερικανιδα ηθοποιό, απραγωγο και σκηνοθέτη Τζόντι Φόστερ,(πρωην παιδι θαυμα η ιδια) στην ταινια δικής της σκηνοθεσιας Little Man Tate ("O μικρός κυριος Τειτ ή κάπως έτσι στα ελληνικά), όπου υποδύεται τη (φτωχη και ανυπαντρη) μητέρα ενος παιδιού θαυματος. Νομίζω αξιζει να την αναζητησετε
Καλώς ήλθατε, αγαπητή pellegrina!Δεν μου έρχεται στο νου η ταινία, που μου αναφέρετε, αλλά είναι ευκαιρία να την αναζητήσω. Η Τζόντι Φόστερ υπήρξε και η ίδια παιδί-θαύμα (ποιός μπορεί να ξεχάσει την ερμηνεία της ως ανήλικης πόρνης στον "ΤΑΞΙΤΖΗ";)και κάποια στιγμή, έφηβη ούσα, κύλησε στα ναρκωτικά, πιθανότατα εξαιτίας της μη φυσιολογικής για ανήλικο παιδί ζωής, που έκανε. Ξέκοψε από αυτά και, στη συνέχεια, η καριέρα της ως ηθοποιός πήρε την ανιούσα. Δεν ξέρω, όμως, αν είναι ο κανόνας για τα παιδιά-θαύματα.
Δημοσίευση σχολίου