Στο EURO του 2004 η ομάδα έκπληξη ήταν η Ελλάδα. Κανένας δεν της έδινε τύχη για κάτι καλό και ίσως κάποιοι πιστεύαμε ότι μπορούσε, στην καλύτερη περίπτωση, να πετύχει κάποια ισοπαλία, ώστε να πάρουμε έστω ένα βαθμό. Η πορεία της μέχρι τον τελικό και την κατάκτηση του κυπέλλου παραμένει, μέχρι σήμερα, βαθειά χαραγμένη στις καρδιές όσων πιστεύουν και αγαπούν τον αθλητισμό και, ειδικότερα, στο ποδόσφαιρο.
Στο φετινό EURO ήταν η σειρά της Τουρκίας να καταπλήξει τα πλήθη. Βέβαια, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στην ομάδα μας και την ομάδα ποδοσφαίρου της Τουρκίας, η οποία μπορεί να κάνει πολλούς να ξινίσουν αλλά, δυστυχώς (ή ευτυχώς για το ποδόσφαιρο) είναι αληθινή. Θέλω να πω ότι η Τουρκία διαθέτει καλύτερους παίκτες από εμάς. Τερματοφύλακα σαν το Ρουστού (Ρετσμπέρ) δε διαθέτει η Εθνικής μας ομάδα, και ας κρέμασε αυτός την Τουρκία στον ημιτελικό με τη Γερμανία. Ο Σανλί (Τουντσάι) και ο Χαμίτ (Αλτιντόπ) θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν άνετα τόσο στη σημερινή Εθνική Ελλάδος όσο και στην προ τετραετίας πρωταθλήτρια Ευρώπης. Εμρέ (Μπελόζογλου) ούτε είχαμε ούτε έχουμε. Τέλος, γκολτζήδες σαν το Σεμίχ (Σεντούρκ) θα βοηθούσαν να πετύχουμε περισσότερα τέρματα και ίσως να έχουμε καλύτερη τύχη.
Η φετινή Τουρκία, λοιπόν, έδειξε ότι το 1-4 μέσα στο «Καραϊσκάκη» μόνο τυχαίο δεν ήταν. Η τρομερή ανατροπή τόσο του παιχνιδιού με την Τσεχία, και ας ευθύνεται ο, κατά την άποψή μου, καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου αυτή τη στιγμή, Πέταρ Τσεχ, για το γκολ των Τούρκων, όσο και με την Κροατία, που αποτελεί τον ορισμό της άγριας ομορφιάς του ποδοσφαίρου, έφεραν μια ομάδα, που δε θεωρούνταν εκ των φαβορί, προ του τελικού του φετινού EURO.
Στον ημιτελικό ,όμως, οι Γερμανοί είχαν αντίθετη άποψη. Απέναντί τους παρατάχτηκε μια Τουρκία γεμάτη ελλείψεις. Σανλί, Εμρέ Ασίκ, Εμρέ, Βολκάν και πολλοί άλλοι καθιστούσαν την αποστολή των άσπονδων γειτόνων μας άκρως δύσκολη. Οι Γερμανοί από την πλευρά τους δε μετρούσαν κάποια σοβαρή απώλεια. Και, όμως, αυτή η αποδεκατισμένη Τουρκία καρδιοχτύπησε τους Τεύτονες. Κοίταξε στα ίσα τη Γερμανία, άνοιξε το σκορ, δεν έχασε στιγμή το κουράγιο της, βρήκε το σθένος να ισοφαρίσει και αν στο τέλος δέχθηκε το γκολ ήταν, επειδή απέναντί της είχε τη Γερμανία, την ομάδα, που με τη μεθοδικότητα και το πείσμα της καταφέρνει να κερδίζει. Τι είχε πει κάποτε ο Γκάρυ Λίνεκερ; Ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, που παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζει η Γερμανία. Και, θα συμπληρώναμε, είχε πληρέστερη ομάδα και σίγουρα την καλύτερη των τελευταίων ετών.
Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το όφελος των Τούρκων, οι οποίοι κέρδισαν το θαυμασμό των Ευρωπαίων για το πάθος, με το οποίο διεκδικούσαν τη νίκη καθώς και για τη συνολική εικόνα τους. Και μη βιαστείτε να τους χαρακτηρίσετε τυχερούς, διότι δε νοείται η τύχη να ευνοήσει μια ομάδα σε περισσότερα του ενός παιχνίδια. Απλά, οι άνθρωποι διέθεταν ένα πανέξυπνο προπονητή, τον Φατίχ Τερίμ, εκ των προπονητών, που ανδρώθηκαν τη δεκαετία του ’80 στους πάγκους, όταν προπονητές από τη Δυτική Ευρώπη, όπως ο Πιόντεκ, μάθαιναν στους Τούρκους τα μυστικά του πάγκου, καθώς και μια σειρά από σπουδαίους παίκτες, όπως ο Αλτιντόπ, ο Τουντσάι και ο Σεντούρκ. Και, το κυριότερο απ’ όλα, πίστεψαν στις δυνατότητές τους.
Υποκλίνομαι στην Τουρκία.
Στο φετινό EURO ήταν η σειρά της Τουρκίας να καταπλήξει τα πλήθη. Βέβαια, υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στην ομάδα μας και την ομάδα ποδοσφαίρου της Τουρκίας, η οποία μπορεί να κάνει πολλούς να ξινίσουν αλλά, δυστυχώς (ή ευτυχώς για το ποδόσφαιρο) είναι αληθινή. Θέλω να πω ότι η Τουρκία διαθέτει καλύτερους παίκτες από εμάς. Τερματοφύλακα σαν το Ρουστού (Ρετσμπέρ) δε διαθέτει η Εθνικής μας ομάδα, και ας κρέμασε αυτός την Τουρκία στον ημιτελικό με τη Γερμανία. Ο Σανλί (Τουντσάι) και ο Χαμίτ (Αλτιντόπ) θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν άνετα τόσο στη σημερινή Εθνική Ελλάδος όσο και στην προ τετραετίας πρωταθλήτρια Ευρώπης. Εμρέ (Μπελόζογλου) ούτε είχαμε ούτε έχουμε. Τέλος, γκολτζήδες σαν το Σεμίχ (Σεντούρκ) θα βοηθούσαν να πετύχουμε περισσότερα τέρματα και ίσως να έχουμε καλύτερη τύχη.
Η φετινή Τουρκία, λοιπόν, έδειξε ότι το 1-4 μέσα στο «Καραϊσκάκη» μόνο τυχαίο δεν ήταν. Η τρομερή ανατροπή τόσο του παιχνιδιού με την Τσεχία, και ας ευθύνεται ο, κατά την άποψή μου, καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου αυτή τη στιγμή, Πέταρ Τσεχ, για το γκολ των Τούρκων, όσο και με την Κροατία, που αποτελεί τον ορισμό της άγριας ομορφιάς του ποδοσφαίρου, έφεραν μια ομάδα, που δε θεωρούνταν εκ των φαβορί, προ του τελικού του φετινού EURO.
Στον ημιτελικό ,όμως, οι Γερμανοί είχαν αντίθετη άποψη. Απέναντί τους παρατάχτηκε μια Τουρκία γεμάτη ελλείψεις. Σανλί, Εμρέ Ασίκ, Εμρέ, Βολκάν και πολλοί άλλοι καθιστούσαν την αποστολή των άσπονδων γειτόνων μας άκρως δύσκολη. Οι Γερμανοί από την πλευρά τους δε μετρούσαν κάποια σοβαρή απώλεια. Και, όμως, αυτή η αποδεκατισμένη Τουρκία καρδιοχτύπησε τους Τεύτονες. Κοίταξε στα ίσα τη Γερμανία, άνοιξε το σκορ, δεν έχασε στιγμή το κουράγιο της, βρήκε το σθένος να ισοφαρίσει και αν στο τέλος δέχθηκε το γκολ ήταν, επειδή απέναντί της είχε τη Γερμανία, την ομάδα, που με τη μεθοδικότητα και το πείσμα της καταφέρνει να κερδίζει. Τι είχε πει κάποτε ο Γκάρυ Λίνεκερ; Ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, που παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζει η Γερμανία. Και, θα συμπληρώναμε, είχε πληρέστερη ομάδα και σίγουρα την καλύτερη των τελευταίων ετών.
Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το όφελος των Τούρκων, οι οποίοι κέρδισαν το θαυμασμό των Ευρωπαίων για το πάθος, με το οποίο διεκδικούσαν τη νίκη καθώς και για τη συνολική εικόνα τους. Και μη βιαστείτε να τους χαρακτηρίσετε τυχερούς, διότι δε νοείται η τύχη να ευνοήσει μια ομάδα σε περισσότερα του ενός παιχνίδια. Απλά, οι άνθρωποι διέθεταν ένα πανέξυπνο προπονητή, τον Φατίχ Τερίμ, εκ των προπονητών, που ανδρώθηκαν τη δεκαετία του ’80 στους πάγκους, όταν προπονητές από τη Δυτική Ευρώπη, όπως ο Πιόντεκ, μάθαιναν στους Τούρκους τα μυστικά του πάγκου, καθώς και μια σειρά από σπουδαίους παίκτες, όπως ο Αλτιντόπ, ο Τουντσάι και ο Σεντούρκ. Και, το κυριότερο απ’ όλα, πίστεψαν στις δυνατότητές τους.
Υποκλίνομαι στην Τουρκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου