Δημοφιλείς αναρτήσεις

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Μια πανάξια πρωταθλήτρια Ευρώπης

Χτες, ψήφιζα ότι η Γερμανία θα κατακτήσει το EURO 2008, επειδή για πρώτη φορά έπειτα από αρκετά χρόνια παρουσίαζε μια ομάδα ικανή για κάτι καλύτερο απ’ όσα μας είχε συνηθίσει την τελευταία δεκαετία. Εντάξει, δεν προσπαθώ να τη συγκρίνω με τη Γερμανία της δεκαετίας του ’70, ακόμα και με αυτή των αρχών της δεκαετίας του ’90, αλλά φρονώ ότι πέρα από το παραδοσιακό πείσμα τους διέθεταν φέτος και κάποια ταλέντα ικανά να την ξεκολλήσουν από τις χαμηλές πτήσεις των τελευταίων ετών. Κλόζε, Ποντόλσκι, Λαμ και Σβάινσταϊγκερ (όνομα και αυτό, σημαίνει «επιβήτορας χοίρων») γέμιζαν με πεποίθηση τους φίλους της ομάδος αυτής για κάτι καλύτερο.
Τελικά, η Γερμανία δεν κατέκτησε το κύπελλο αυτό, διότι μπροστά της βρέθηκε η καλύτερη Εθνική Ισπανίας των τελευταίων ετών και της έκρυψε τη μπάλα. Ακαταμάχητη ως σύνολο, με το καλύτερο ίσως κέντρο του κόσμου, με παίκτες, που άλλαζαν μπαλιές αστραπιαία και χωρίς δισταγμό, με σπουδαίους και ταχύτατους χειριστές της μπάλας και, το κυριότερο, με τη δυνατότητα να αλλάζει επιθετικούς, χωρίς να επηρεάζεται αρνητικά το επιθετικό παιχνίδι της, η Ισπανία κέρδισε δίκαια το φετινό EURO και χειροκροτήθηκε από το σύνολο των φίλων του ποδοσφαίρου.
Ειλικρινά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον από την ομάδα αυτή ούτε να κρίνω κάποιο ως τον αδύνατο κρίκο. Αν πρέπει σώνει και καλά να δώσω τα εύσημα αποκλειστικά σε ένα πρόσωπο, αυτός δεν είναι άλλος από τον προπονητή της ομάδος αυτής, τον Αραγονιές. Ο άνθρωπος αυτός, προκειμένου να φτιάξει μια ομάδα ικανή για το καλύτερο, δε δίστασε να θυσιάσει παικταράδες, όπως το Ραούλ, τον Μπαράχα, το Μοριέντες, το Χοακίν και πολλούς άλλους. Επέλεξε και τόλμησε να κάνει ανανέωση, η οποία του βγήκε, είναι αλήθεια, αλλά ταλέντα, όπως τον Τόρες ή τον Γκουίθα, δεν τα αφήνεις εκτός εθνικής ομάδος. Και, το κυριότερο, ένωσε τους παίκτες μιας χώρας, η οποία δεν είναι δα και η πιο συμπαγής εθνοτικά στον κόσμο. Ο Καστιγιάνος μπορεί να νοιώθει μια χαρά Ισπανός αλλά ο Καταλανός δεν πετάει από τη χαρά του, όταν καλείται να φορέσει τη φανέλλα με το ισπανικό εθνόσημο, για να μην αναφέρουμε περιπτώσεις, όπως αυτή του Ολεγκέρ, παίκτη της Μπαρτσελόνα, ο οποίος έχει αρνηθεί να αγωνιστεί για την Εθνική ομάδα της Ισπανίας (οράτε αναλυτικά el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%BB%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%AD%CF%81_%CE%A0%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B1%CF%82_%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CE%BC. Και, βέβαια, μην ξεχνάμε τους Βάσκους, οι οποίοι δεν αισθάνονται, συνήθως, καθόλου μα καθόλου Ισπανοί.
Φυσικά, το παιχνίδια της Ισπανίας μπορεί να ήταν συναρπαστικό αλλά η τακτική του Αραγονιές δεν ήταν δα και η επιτομή του ρίσκου. Το σύστημα του παιχνιδιού των Ισπανών δεν άλλαζε ούτε στιγμή, αφού όταν έβγαινε επιθετικός, έμπαινε επιθετικός, κάτι, που προδίδει συντηρητικότητα. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ιδίως όταν έχεις στην ίδια θέση τόσους καλούς παίκτες, ώστε η αντικατάσταση του ενός να μη διαταράσσει στο ελάχιστο την τακτική της ομάδος σου. Και για τους φίλους του ποδοσφαίρου η Ισπανία διέθετε ουκ ολίγους παίκτες ικανούς να έλθουν από τον πάγκο και να πρωταγωνιστήσουν.
Επάξια πρωταθλήτρια Ευρώπης, λοιπόν, η Ισπανία! Και μια γιορτή του ποδοσφαίρου έλαβε τέλος. Ραντεβού το φθινόπωρο με Τσάμπιονς Λιγκ!
Υ.Γ. Δε θυμάμαι σε ποια εφημερίδα διάβασα ότι στην Καταλωνία και τη χώρα των Βάσκων η ακροαματικότητα του τηλεοπτικού σταθμού, όταν έπαιζε η Εθνική Ισπανίας, ανήρχετο στο 20%. Κάτι σημαίνει αυτό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: