Ένα γιαούρτωμα, που βαφτίστηκε πολιτική πράξη

Θα επαναλάβω αυτό, που είχα πει πρόσφατα, ότι, δηλαδή, ο κ. Πάγκαλος ειναι ο αντιπαθέστερος με διαφορά πολιτικός αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο ο κυριότερος εκφραστής μιας σκληρής πολιτικής αλλά και ένα πρόσωπο, το οποίο, ακόμα και όταν λέει αλήθειες, χάνει το δίκιο του με τον τρόπο, που τις εκφράζει. Συνεπώς, δεν είναι παράλογο, που αποτελεί ένα από τους κυριότερους στόχους της αγανάκτησης του κόσμου.
Ωστόσο, το χτεσινό γιαούρτωμά του, εκτός του ότι μας θύμισε την εποχή του Νόμου 4000 και τη σχετική ταινία του παλιού λαϊκού ελληνικού κινηματογράφου (αλλά χωρίς το κούρεμα και τη διαπόμπευση του δράστη) απέδειξε, ότι η πολιτική δράση του νεοέλληνα περιορίζεται σε εύκολους και ανέξοδους ακτιβισμούς αλλά απουσιάζει η ουσία. Για την ακρίβεια, η οργή του νεοέλληνα εκτονώνεται σε επεισόδια σε βάρος πολιτικών, τα οποία ενίοτε είναι ιδιαίτερα βίαια (περίπτωση ξυλοδαρμού κ. Χατζηδάκη), και, στη συνέχεια αναρτώνται στο Διαδίκτυο για σχολιασμό, χωρίς στην ουσία να οδηγούν σε επίλυση των προβλημάτων της Ελλάδος. Πρόκειται για μια πρακτική, η οποία στοχεύει αφενός στη γελοιοποίηση των πολιτικών αφετέρου στην τρομοκράτησή τους και αιτία και των δύο αυτών σκοπών είναι ο επιλήψιμος πολιτικά βίος των προσώπων αυτών.
Πέραν αυτών, όμως, η θεοποίηση της λαϊκής αγανάκτησης εμπεριέχει ουκ ολίγους κινδύνους όχι μόνο για το πολίτευμά μας αλλά και για την κοινωνία μας. Αφενός προβάλλεται ως η μόνη λύση για την υπέρβαση των προβλημάτων της χώρας μας αφετέρου ως πρόσφορος τρόπος εξωτερίκευσής της προάγεται μια εύπεπτη επιθετικότητα, που στόχο της έχει να πλήξει σε βαθμό γελοιοποίησης τον άτακτο πολιτικό. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας, σύμφωνα με την οποία ο λαός είναι ευαισθητοποιημένος και πολιτικοποιημένος, αφού δείχνει να έχει αντιληφθεί, ότι κυβερνάται από επικίνδυνους και απατεώνες πολιτικούς και, εκ του λόγου αυτού, αντιδρά.
Ωστόσο, είναι δεδομένο ιστορικά, ότι όλες αυτές οι κινητοποιήσεις οδηγούν σε ένα ξέσπασμα της οργής, μετά το οποίο ακολουθεί μια νηνεμία, κατά την οποία οι ξεσπάσαντες επανέρχονται στην καθημερινότητά τους με την ικανοποίηση "καλά του κάναμε του τάδε". Κάποιες άλλες φορές, όταν αυτά τα φαινόμενα εντείνονται και γίνονται ολοένα και πιο βίαια, οδηγούν στην παγίωση ασύμβατων με τη δημοκρατία καταστάσεων, για τη διατήρηση των οποίων, στο όνομα του όποιου οράματος και της όποιας αγωνιστικότητας και επαναστατικότητας, οι φορείς τους αναγκάζονται να μετέλθουν ακόμα πιο βίαιες μεθόδους.
Συν τοις άλλοις, αυτού του είδους οι ακτιβισμοί δεν επιλύουν κανένα, απολύτως, πρόβλημα, αφού δεν οδηγούν στη διαμόρφωση μιας πολιτικής σκέψης, σύμφωνα με την οποία οι πολιτικοί, που οδήγησαν, αναντίρρητα, τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση, πρέπει να απογυμνωθούν από κάθε εξουσία (δεν αναφέρομαι στην αποστέρηση των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Δεν προάγουν, με άλλα λόγια, ένα γόνιμο προβληματισμό, που θα βοηθούσε στο σχηματισμό μιας ευρείας κοινωνικής και πολιτικής αντίληψης, την οποία θα υιοθετούσε το σύνολο της κοινωνίας μας και θα ξεκινούσε, έτσι, μια προσπάθεια απαλλαγής της Ελλάδος από τα πάσης φύσεως βαριδια, που αναστέλλουν την πρόοδό της, παρά επιτρέπουν τη διαμόρφωση μιας αμιγώς επιθετικής αντίδρασης γυμνής από κάθε κρίση και βασιζόμενης αποκλειστικά στο θυμικό.
Μπορεί, λοιπόν, περιστατικά, όπως αυτό με το γιαούρτωμα του κ. Πάγκαλου να προσφέρονται για εκτόνωση αλλά και για σχολιασμό, τύπου "καλά του κάναμε του Πάγκαλου" αλλά, στην ουσία, όχι μόνο δεν προσφέρουν κάποια λύση αλλά προλειαίνουν το έδαφος για βίαιες πρακτικές στο όνομα της όποιας ιδέας, όπου το αποτέλεσμα δεν θα είναι ένα απλό γιαούρτωμα. Χώρια που δημιουργούν προβληματισμό σχετικά με τον τρόπο, με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα σοβαρά ζητήματα σε αυτό τον τόπο.