Ο χρόνος γυρίζει στην εποχή του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, του πιο σκληρού, ίσως, μαζί με το δικό μας, στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Μια ομάδα ανθρώπων, γνωστοί και ως Διεθνείς Ταξιαρχίες, τους οποίους κάποιες πηγές υπολογίζουν στους 60.000, αποφάσισε να πολεμήσει, στο πλευρό των Ισπανών Δημοκρατών, τα στρατεύματα του Φράνκο. Ο αγώνας αποδείχθηκε άνισος, αφού ο Φράνκο είχε την πλήρη υποστήριξη των φασιστικών κυβερνήσεων της Ιταλίας και της Γερμανίας, ενώ οι Ισπανοί Δημοκρατικοί δεν ήταν τόσο καλά εξοπλισμένοι.
Ωστόσο, τα μέλη των Διεθνών Ταξιαρχιών πολέμησαν, επειδή πίστευαν, ότι είναι απαράδεκτη ενέργεια να αφήσουν, στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών, ένα επίδοξο δικτάτορα να καταλάβει την εξουσία και μετά να σφάξει όσους έκρινε, ότι θα του δημιουργούσαν προβλήματα. Επίσης, τα μέλη αυτά θεωρούσαν, ότι είναι ανεπίτρεπτη η παρέμβαση είτε των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής εκείνης είτε των Διεθνών Οργανισμών στα εσωτερικά μιας χώρας, γι' αυτό και έσπευσαν, στο όνομα της παγκόσμιας αδελφοσύνης και του κοινού αγώνα των δοκιμαζομμένων λαών ενάντια στο φασισμό, να πολεμήσουν. Πολλοί από αυτούς άφησαν τα κόκκαλά τους σε μια ξένη γη, για την ελευθερία της οποίας πολέμησαν.
Προσπαθώ να συγκρίνω τους Έλληνες αγωνιστές των Διεθνών Ταξιαρχιών με τους σημερινούς ημεδαπούς αριστερούς και αριστεριστές, που αυτές τις μέρες διαδηλώνουν ενάντια στην εισβολή των στρατιωτικών δυνάμεων του ΟΗΕ - και όχι μόνο αυτών - στη Λιβύη, θεωρώντας ότι πρόκειται για ιμπεριαλιστική και άδικη πράξη και ότι τη βαρβαρότητα ενός απάνθρωπου καθεστώτος δεν μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει με βαρβαρότητα, και βρίσκω τη σύγκριση αδύνατη. Διότι είναι αδύνατο να συγκριθούν άνθρωποι, που πολέμησαν για τις ιδέες τους, με ανθρώπους, που εξαντλούν τη μαχητικότητά τους σε πορείες και συνθήματα. Κατ' επέκταση, είναι αδύνατο να ταυτίσεις την Αριστερά εκείνης της εποχής, που μέσα από τις διώξεις και τις ταλαιπωρίες του Μεσοπολεμικού Κράτους επέμενε όχι μόνο να αγωνίζεται και να υπερασπίζεται τα ιδεώδη της αλλά και να προσφέρει, προβαίνοντας, ακόμα, και στην υπέρτατη θυσία, με τη σημερινή Αριστερά, που αρκείται στα λόγια και τις διαδηλώσεις, υποκρινόμενη, ότι κόπτεται για τις ελευθερίες των λαών - όλως τυχαίως, μόνο εκείνων, στις χώρες των οποίων εισβάλλουν οι Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης και τα στρατεύματα των Διεθνών Οργανισμών, που ελέγχονται από αυτές - αλλά δεν θέλει να θυσιάσει ούτε μια ρανίδα αίματος, για να υπερασπιστεί ένα λαό, που επαναστάτησε ενάντια σε ένα δικτάτορα και μάχεται εναντίον του σε ένα άνισο αγώνα.
Αυτή η ελληνική Αριστερά προτιμά, με άλλα λόγια, στο όνομα της αυτοδιάθεσης των λαών και του αντιμπεριαλισμού, να αφήσει ένα αιμοσταγές καθεστώς, που διαθέτει ένα υπερσύγχρονο οπλοστάσιο, να θερίσει τους αντιφρονούντες του. Και, βέβαια, ούτε λόγος να πολεμήσει στο πλευρό των επαναστατών, που μάχονται για την ελευθερία τους! Σε τί διαφέρει, όμως, τότε από την παραδοσιακά εφησυχασμένη Δεξιά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου