Οι κατά καιρούς διατελέσαντες υπουργοί στην Ελλάδα φιλοδοξούσαν να επιλύσουν μια σειρά φλεγόντων ζητημάτων με ποικίλα νομοσχέδια. Αυτή ήταν και είναι η αρμοδιότητά τους και ήταν απολύτα λογικό να επιδιώκουν να την υλοποιήσουν. Συμβούλους πάσης φύσεως είχαν και έχουν, η κυβερνητική πλειοψηφία υπήρχε, ώστε να ψηφιστούν τα εν λόγω νομοσχέδια, οπότε απέμενε η εφαρμογή τους.
Και εκεί κολλούσε το όλο θέμα. Διότι μπορεί στους νόμους, πλέον, αυτούς να υπήρχαν όλες οι καλές προθέσεις για την επίλυση των διαφόρων ζητημάτων, που ταλανίζουν τη χώρα μας, αλλά συχνά οι νόμοι αυτοί ουδόλως ελάμβαναν υπόψη τους την πικρή ελληνική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ουδέποτε, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ελαμβάνετο υπόψη η απουσία υλικοτεχνικών υποδομών ή προσωπικού για την εφαρμογή ενός νόμου. Άλλοτε η εφαρμογή ενός νόμου επαφιόταν στον πατριωτισμό των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι είτε δεν διέθεταν τις κατάλληλες γνώσεις είτε ήταν αναπληρωτές ή εποχικοί και τους οφείλονταν χρήματα (περίπτωση εκπαιδευτικών της ενισχυτικής διδασκαλίας στη μέση εκπαίδευση). Κάποιες άλλες φορές η πραγματοποίηση των σκοπών ενός νόμου εξαρτιόταν από την υπογραφή προεδρικών διαταγμάτων ή τη δημοσίευση υπουργικών αποφάσεων, με αποτέλεσμα να καθίσταται εν τοις πράγμασι ανίσχυρος. Φυσικά, παραδείγματα της ένταξης σε ένα νόμο και άσχετων διατάξεων με τον τίτλο του νόμου, ως και της μέριμνας για τους ημέτερους αφθονούν.
Δύο πρόσφατα νομοσχέδια, του Υπουργείου Παιδείας για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και του Υπουργείου Υγείας για τις μεταμοσχεύσεις, αποδεικνύουν, ότι η πολιτική ασθένεια της επιπολαιότητας καλά κρατεί. Το πρώτο δεν λαμβάνει υπόψη την απουσία υλικοτεχνικών υποδομών στα σχολεία και τις οφειλές του Δημοσίου προς τους αναπληρωτές και ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς, που καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος της διδασκαλίας. Οι εμπνευστές του δεύτερου παραβλέπουν, ότι για τις μεταμοσχεύσεις, που αυτό ευαγγελίζεται, απουσιάζουν τα εξειδικευμένα μεταμοσχευτικά κέντρα ή οι αντίστοιχες κλινικές, με αποτέλεσμα τα όποια μοσχεύματα να κινδυνεύουν να αχρηστευτούν. Πιθανότατα να έχουν και άλλα τρωτά σημεία αλλά αρκούν και τα παραπάνω για αρκετά συμπεράσματα.
Στην πραγματικότητα, η τωρινή κυβέρνηση συνεχίζει το ίδιο παραμύθι με τις προκατόχους της, ήτοι εξακολουθεί να υποδύεται τον καλό εξουσιαστή, που επιθυμεί να δώσει λύση στα προβλήματα του τόπου, ψηφίζοντας νόμους, οι οποίοι πρακτικά δεν μπορούν να εφαρμοστούν. Τούτο είναι σε γνώση των κυβερνώντων, οι οποίοι, όπως προαναφέρθηκε, διαθέτουν πληθώρα συμβούλων, συνεπώς μπορούν να ενημερώνονται για την ελληνική. Παράλληλα, με τους ίδιους νόμους φροντίζει, ώστε να περνάει άσχετες τροπολογίες για καθαρή εξυπηρέτηση συμφερόντων δικών της προσώπων.
Συνεπώς, αν επιθυμεί η τωρινή κυβέρνηση να αλλάξει κάτι, αυτό είναι η νοοτροπία, με την οποία συντάσσει και εισάγει στη Βουλή προς ψήφιση νόμους. Να πάψει, δηλαδή, να περιλαμβάνει σε αυτούς οράματα, η υλοποίηση των οποίων απαιτεί δαπάνες πρακτικά ανέφικτες για την ελληνική πραγματικότητα ή, τουλάχιστον, να φροντίσει πρώτα να τις εξασφαλίσει και να σταματήσει να εξυπηρετεί ιδιοτέλειες με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής. Εκτός αν δεν τρέφει τη σχετική επιθυμία και αρκείται να διαιωνίζει μια παθογένεια δεκαετιών, επειδή κατά βάθος βολεύει και την ίδια να επιδεικνύει το υποτιθέμενο έργο της, τακτοποιώντας, παράλληλα, τα όποια γραμμάτια προς τα "δικά της παιδιά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου