Αν δεν υπήρχαν τηλεοπτικές εκπομπές, τύπου "BIG BROTHER", η Τζέιν Γκούντι θα ήταν άλλο ένα άσημο κορίτσι της βρεττανικής επαρχίας. Η νίκη της στο παραπάνω παιχνίδι αποτέλεσε εν έτει 2002 την αφορμή να αφήσει πίσω της την ανωνυμία και να εκτοξευθεί στην κορυφή της δημοσιότητας. Έκτοτε, έγινε πρωτοσέλιδο σε δεκάδες έντυπα, έδωσε πάμπολλες συνεντεύξεις, έβγαλε άρωμα και την αυτοβιογραφία της, έδωσε ρεσιτάλ αμάθειας, πράγμα καθόλου παράδοξο για ένα πρόσωπο με υποτυπώδη μόρφωση και, γενικά, φρόντισε να ευρίσκεται παντοιοτρόπως στα φώτα της δημοσιότητας.
Τον περασμένο Φλεβάρη διαγνώστηκε, ότι πάσχει από καρκίνο της μήτρας, η επιθετική μορφή του οποίου δεν της αφήνει πολύ, ακόμα, χρόνο ζωής. Μπροστά σε αυτή την τραγική είδηση, οι περισσότεροι είτε θα προσέτρεχαν σε κάποιο γιατρό, αναζητώντας να παρατείνουν τη ζωή τους ακόμα και να πολεμήσουν τον καρκίνο, είτε θα αποσύρονταν από την κοινωνία, προκειμένου να ζήσουν αξιοπρεπώς και πάντως μακρυά από τον κόσμο τις τελευταίες ημέρες τους. Κάποιοι θα το έριχναν στο θεοτικό, μήπως και γλυτώσουν από το θάνατο. Η Τζέιν Γκούντι, όμως, προτίμησε να αξιοποιήσει την ασθένειά της και τον επερχόμενο θάνατό της, προκειμένου να τονώσει την προβολή της. Έτσι, λοιπόν, παντρεύτηκε τον αγαπημένο της δημοσίως, διηγήθηκε τις μεταστάσεις του καρκίνου της στα πρόθυμα Μ.Μ.Ε., έβαλε τα κλάμματα δημοσίως, εξαιτίας της ασθένειάς της, εμφανίστηκε με τα δύο παιδιά της και άρχισε να μιλάει για την ασθένειά της μπροστά στους εκπροσώπους των Μ.Μ.Ε.και, γενικά, αποφάσισε, ότι θέλει να πεθάνει, όπως ήθελε να ζει : δημοσίως.
Η στοιχειώδης αξιοπρέπεια απαιτεί την ανάλογη αντιμετώπιση του θανάτου. Κανένας, βέβαια, δεν υποχρεούται να αποσυρθεί από τα εγκόσμια, ώστε να μην θεωρηθεί, ότι προβάλλει το θάνατό του, αν και υπάρχει αρκετός κόσμος, που, όταν ασθενήσει από κάποια ανίατη ασθένεια, προτιμά να εξαφανιστεί, ώστε να πεθάνει μόνος του και χωρίς να επιβαρύνει ψυχολογικά τρίτους. Γνωρίζω, επίσης, αρκετά πρόσωπα, που έπασχαν από κάποια αρρώστια μη ιάσιμη αλλά εξακολουθούσαν να εργάζονται και να επιμελούνται των κοινωνικών τους συναναστροφών, όπως έκαναν και πριν αρρωστήσουν. Σε όλες, όμως, τις παραπάνω περιπτώσεις, ο επικείμενος θάνατος αποτελεί ένα φαινόμενο αναπόφευκτο, το οποίο αντιμετωπίζεται ως μια προσωπική υπόθεση, στην οποία ίσως χωρούν κάποιοι εκ των οικείων αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται η συμμετοχή περισσοτέρων. Υπάρχει ένας σεβασμός στον αναπόφευκτο θάνατο, ο οποίος δεν προδίδει κάποιο φόβο αλλά μια οδύνη και αξιοπρέπεια. Αποτελεί μια αυστηρά προσωπική στιγμή, που ο ασθενής περνάει ουσιαστικά μόνος του, διατηρώντας, έτσι, όχι μόνο την αξιοπρέπειά του αλλά και τη σοβαρότητα της περίστασης. Διότι ο θάνατος δεν αποτελεί μια στιγμή χαράς, που μπορούμε άφοβα να τη μοιραστούμε με όποιους επιθυμούμε, αλλά μια ανθρώπινη δοκιμασία, που η μοιρασιά της με τρίτους μη οικείους τη μετατρέπει σε ένα θέαμα αποκρουστικό, που ευτελίζει το φαινόμενο αυτό και, κυρίως, τον ίδιο τον παθόντα.
Πιθανότατα, όμως, όλα τα παραπάνω δεν πέρασαν στιγμή από το κολλημένο με τη δημοσιότητα μυαλό της Τζέιν Γκούντι. Και αντί να προκαλεί οίκτο για τον επερχόμενο θάνατό της, προκαλεί αποστροφή με τη θεαματοποίησή του. Διότι επέλεξε να πεθάνει ακριβώς όπως έζησε τα χρόνια της μετά τη νίκη της στο βρεττανικό "BIG BROTHER", ήτοι με μια απροκάλυπτη δημοσιότητα, που αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας.
4 σχόλια:
Όμως, περιούσιε κριτή (:)),ήρθαμε στον κόσμο μετάξυ των άλλων ακριβώς για να "επιβαρύνουμε ο ένας τον άλλον ψυχολογικά" και αυτό κάνουμε συνέχεια, γι αυτό δεν μου λένε και πολλά αυτοί που "αποσύρονται" κλπ. Εγώ πάντως δεν θα αποσυρθώ, αν και δεν θα καταλάβετε και πολύ τη διαφορά! (το εχω φροντίσει, να μη σας επιβαρύνω!:))
Η κυρία που λες επέλεξε έναν τροπο συνεπή με τη ζωή της και φυσικό για τη συγκεκριμένη προσωπικότητα. Εμάς γιατί να μας πειράζει αυτό ειδικά; Ο ευτελισμός των ΜΜΕ είναι ανεκτός για τη ζωή αλλά όχι για το θάνατο; Ο θάνατος είναι πιο σπουδαίος από τη ζωή;;;
Άσε που εγώ δεν αντιλαμβάνομαι τη διαφορά. Η κυρία ακόμα ζ ε ι. Μέχρι την τελευταία στιγμή της θα ζει. Άρα προκειται για τη ζωή, ό χ ι για το θάνατο. Ο θάνατος δεν υπάρχει, αφορά μαι στιγμή! κανένα "θάνατο" δεν αντιμετωπίζουμε και δεν διαχειριζόμαστε ποτέ, πρόκειται για παγίδα της γλώσσας (και της θρησκευτικής ιδεολογίας, που παρουσιάζει το θάνατο ως οντότητα που αξίζει σεβασμού κλπ. Τίποτα δεν αξίζει ο θάνατος γιατί τίποτα δεν είναι, αυτά είναι για να φοβάται ο κόσμος!) Αλώς, μια πληροφορία διαχειριζόμαστε, που αφορά τη ζωή μας! Έτσι νομίζω.
@ pellegrina
Προτιμώ το χαρακτηρισμό "σχολιαστής", διότι πως αλλιώς θα διατηρήσω το ταπεινό ιστολόγιό μου; Εν πάσει περιπτώσει, δεν είπα, ότι προτιμώ την απόσυρση του μελλοθάνατου από την κυκλοφορία του στον κόσμο. Η τελευταία είναι σαφώς προτιμότερη, αν και εναπόκειται στον καθένα μας να επιλέξει (κούφια η ώρα!).
Επιβαρύνουμε ο ένας τον άλλο για διάφορους λόγους αλλά αυτό είναι στο παιχνίδι της ζωής. Η εμπορευματοποίηση της επιβάρυνση αυτής δεν μου αρέσει.
Ναι,πράγματι η δις Γκούντι επέλεξε αυτό τον τρόπο ζωής και θανάτου αλλά καθιστά αυτό λιγότερο ευτελή το θάνατο; Και ο ευτελισμός της ζωής είναι εξίσου κατακριτέος.
Αναφορικά με την τελευταία σκέψη σου, δεν την είχα σκεφτεί. Μίλησα για επερχόμενο θάνατο, για δεδομένο θάνατο εντός μικρού χρονικού διαστήματος και για την επιθυμία της δίδος Γκούντι να τον εκμεταλλευτεί χάριν της δημοσιότητας. Ο θάνατος, πάλι, αποτελεί μια σεβαστή πραγματικότητα ανεξαρτήτως ιδεολογίας ή θρησκευτικών πεποιθήσεων. Και αν, εντέλει, δεν τον θεωρούμε ως κάτι σημαντικό, πάλι δεν έχουμε λόγο να τον πλασάρουμε, για να προβληθούμε.Ήτοι, το διαχειριζόμαστε ως μια πληροφορία, που αφορά τη ζωή μας, όπως πολύ σωστά λες.
καλε μου περιουσιε, δε μου κανει εντυπωση η επιλογη της. Επελεξε να πεθανει, οπως ακριβως εζησε (το ιδιο λες και εσυ). Τοσα πραγματα γυρω μας εχουν ξεπερασει τα ορια τους απο ανθρωπους που ποτε δε τα κατανοησαν ή τηρησαν ή σεβαστηκαν.
@ exofthalmi
Ούτε εμένα μου κάνει εντύπωση, αγαπητή μου. Αυτό ήξερε να κάνει η κοπέλα και αυτό έκανε. Πουλούσε (και πουλάει ακόμα, εξ όσων γνωρίζω) την επιθυμία της να τη μάθουν και οι βρεττανικές πέτρες.
Δημοσίευση σχολίου