Στην αρχή, βομβαρδίζεσαι με κουβέντες, τύπου "μια χούντα θα μας σώσει", ή "οι συνταγματάρχες ήταν τίμιοι και ήθελαν να καθαρίσουν τη χώρα". Πρόκειται για τις γνωστές και εύπεπτες σοφιστείες, που εκτοξεύονται από δοκησίσοφα πρόσωπα, που με γνώμονα την απελπισία τους από την πραγματικά τραγική κατάσταση της χώρας νοσταλγούν την εποχή της επταετίας, όπου όλα, τάχα μου, λειτουργούσαν ρολόι και δεν γίνονταν τα σημερινά αίσχη.
Έρχεται στο καπάκι και το εξώφυλλο του σημερινού "ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ"(οράτε www.protothema.gr/content/files/soma213.html), που προβάλλει τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης, όπου το 78% των ερωτηθέντων ζητάει πιο σκληρά μέτρα για την εγκληματικότητα, το 62% τάσσεται υπέρ του νόμου για την κουκούλα, το 76% ζητάει να μπαίνει η αστυνομία στα πανεπιστήμια και λοιπά άτεγκτα και αυστηρά και νοιώθεις, ότι αυτή τη χώρα δεν χαρακτηρίστηκε τυχαία ως ένα απέραντο φρενοκομείο.
Όλα τα παραπάνω συμπτώματα προδίδουν μια ασύλληπτη σχιζοφρένεια νεοελληνικού τύπου, όπου οι ασθενείς δείχνουν να αξιώνουν μια μεγαλύτερη αυστηρότητα, η οποία μπορεί να εκφράζεται και με την περιστολή των πολιτικών ελευθεριών αλλά και με τη θέσπιση αυστηροτερων νόμων, ενώ την ίδια στιγμή σπεύδουν να καταπατήσουν το νόμο, προκειμένου να νομιμοποιήσουν το αυθαίρετό τους, να διορίσουν από το παράθυρο το παιδί τους στο Δημόσιο, να σβήσουν την κλήση, που τους επεβλήθη για παράνομη στάθμευση και άλλες εκλεκτές συμπεριφορές, που δικαιολογούνται από τα 400 χρόνια σκλαβιάς αλλά μάλλον οφείλονται στα περισσότερα χρόνια ανοησίας μας.
Κανένας, όμως, εκ των ασθενών δε δείχνει να ασχολείται με τις απώτερες συνέπειες αυτής της επιβολής της αυστηρότητας, ήτοι τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, για τις οποίες έγιναν αγώνες δεκαετιών στη χώρα μας, αφού γι' αυτόν προέχει "να πάψουν οι αναρχικοί να τα σπάνε".Ουδείς εξ αυτών μπαίνει στη διαδικασία να βασανίσει λιγάκι παραπάνω τον ταπεινό εγκέφαλό του να σκεφτεί, ότι υπάρχουν ουκ ολίγοι νόμοι στη χώρα μας, οι οποίοι απλά δεν εφαρμόζονται για ποικίλους λόγους, αρκεί να έχει μερικούς, ακόμα, ώστε να έχει την ψευδαίσθηση, ότι επιτέλους "θα σφίξουν τα λουριά". Καθόλου παράξενο αυτό, άλλωστε ποιός ασθενής παραδέχεται την πνευματική ή ψυχική ασθένειά του;
Πέρα, όμως, από την πλάκα, το φαινόμενο είναι άκρως ανησυχητικό. Διότι η ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα και κοινωνική αναταραχή, πέρα από την πρόληψή τους, που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε πολιτεία, που θέλει να αποκαλείται σοβαρή, απαιτούν μια σοβαρή μελέτη για την αντιμετώπισή τους, η οποία θα ξεκινάει από τα αίτια και μετά θα καταλήγει στις προτάσεις. Η δε πολιτική κατάσταση θα μπορούσε κάλλιστα να λυθεί, αν ήμαστε μια οργανωμένη κοινωνία πολιτών, όπου πέρα από τις επισημάνσεις για τα πρόσωπα και τα φαινόμενα της πολιτικής ζωής της χώρας μας, θα δίναμε λύσεις, παύοντας να στηρίζουμε διεφθαρμένους πολιτικούς και ανίκανα κόμματα. Και, κυρίως, θα μας βοηθούσε να διακρίνουμε πόσο καλά "λειτουργούσε" η χώρα μας επί χούντας ή τι αποτελέσματα είχε σε άλλες χώρες η θέσπιση και εφαρμογή νόμων, που υποτίθεται, ότι στόχευαν στην ασφάλεια της κοινωνίας (υπάρχει πιο τρομακτικό και πρόσφατο παράδειγμα από την αμερικανική Patriot Act;). Και, ακόμα περισσότερο, θα μας οδηγούσε σε διάφορες μορφές διαμαρτυρίας, με σκοπό να ισχύσουν, επιτέλους, οι νόμοι για όλους.
Αλλά, δυστυχώς, η προτίμηση στις άναρθρες κραυγές, τους αυστηρότερους νόμους και τους επίδοξους σωτήρες, τύπου Παπαδόπουλου κ.λπ., αποδεικνύει, ότι ακόμα και την επίλυση των σοβαρότερων προβλημάτων μας εμμένουμε να την θωρούμε ελαφρά τη καρδία. Και ελαφρά τη καρδία δεχόμαστε την περιστολή των ατομικών και πολιτικών μας ελευθεριών, λησμονώντας, ότι εκείνοι, που ειναι πρόθυμοι να θυσιάσουν την ελευθερία τους για την ασφάλειά τους, δεν είναι άξιοι για καμμία από τις δύο. Αλλά μέχρι να το καταλάβουμε αυτό, διατρέχουμε τον κίνδυνο να έχουμε στερηθεί και τα δύο. Αλλά θα ζούμε με την ψευδαίσθηση, ότι είμαστε ασφαλείς και ελεύθεροι να ζητάμε ακόμα περισσότερη αυστηρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου