Αν σκοπός ενός κράτους είναι να καθησυχάζει τα ταραγμένα πνεύματα σε καιρούς δύσκολους, τότε το ελληνικό κράτος απλά απέτυχε παντελώς στην αποστολή του αυτή τις τελευταίες αυτές μέρες. Οι εικόνες των τηλεοπτικών συνεργείων, όπου 4-5 πάνοπλοι ειδικοί φρουροί, αστυνομικοί ή ο,τιδήποτε άλλο σχετικό με κατασταλτικούς μηχανισμούς είχαν ξαπλώσει στο έδαφος ένα νεαρό και τον ξυλοκοπούσαν ήταν αυτό, που χρειάζεται, μεταξύ άλλων, μια εξέγερση για να φουντώσει. Θα περίμενα να δω την κυβέρνηση όχι απλά να καταδικάζει τα επεισόδια αυτά αλλά και να διατάσσει τον υφιστάμενό της προϊστάμενο αυτών των βαρβάρων να λάβει μέτρα εις βάρος τους. Αλλά δεν την είδα.
Χτες βράδυ αγανάκτησα. Διότι τη δίκαιη διαδήλωση των πολλών σπίλωσαν οι ελάχιστοι τραμπούκοι, που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας και οι ακόμα λιγότεροι, που έμπαιναν στα φλεγόμενα μαγαζιά και σήκωναν το εμπόρευμα. Δεν έχω καμμία πίστη στην άποψη, ότι καίγεται η Ελλάδα της βολής, διότι ανάμεσα στα ακριβά μαγαζιά, που κάηκαν, υπήρχαν και αρκετά ταπεινότερα. Και αν, τουλάχιστον, έκαιγαν καμμία βίλλα καταπατητή δημοσίων εκτάσεων, μιζαδόρου, λαμόγιου κ.λπ., ίσως και να μην είχα απόλυτη αντίρρηση. Αλλά κάηκαν μαγαζιά ανθρώπων, που κοπιάζουν να τα φέρουν βόλτα. Και, ανάμεσα στους καταστροφείς υπάρχουν, κακά τα ψέμματα, και αρκετοί βολεμένοι, που καίνε και σπάνε για να ξεφύγουν από την πλήξη της πεποίθησης, ότι δε θα χρειαστεί να κοπιάσουν ποτέ και για τίποτα στη ζωή τους.
Και μια και μίλησα για μειονότητα καταστροφέων, αλήθεια, ποτέ δεν είδα μια ομάδα περιφρούρησης να απομονώνει και να ακινητοποιεί αυτά τα ταραχοποιά στοιχεία. Απεναντίας, ουδείς εκ των διαδηλωτών ασχολείται μαζί τους. Και, στο τέλος, αξιώνουν να μην κατηγορούμε τους ειρηνικούς διαδηλωτές, επειδή μια δράκα ταραξιών δημιούργησε επεισόδια. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τον κ. Γιαννόπουλο, Πρόεδρο του φόρουμ για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, που, προ ετών, δικαιολόγησε κάπως αναλόγως τη μη αποτροπή των χυδαίων συνθημάτων εις βάρος της κας. Ντόρας Μπακογιάννη, λέγοντας, ότι δεν μπορεί να κατηγορηθεί το σύνολο των διαδηλωτών για μια μειονότητα βαρβάρων. Και, όταν κάποιος δημοσιογράφος επέμεινε στο ερώτημα, γιατί δεν αποτράπηκαν τα συνθήματα αυτά, ο κ. Γιαννόπουλος αρκέστηκε να επαναλάβει την παραπάνω απάντηση.
Η καύση του κτιρίου, που ανήκε στον Κωστή Παλαμά σε τί βοήθησε, άραγε, τους εξεγερμένους; Ο εκ των κορυφαιων ποιητών μας, με σημαντικούς αγώνες στο γλωσσικό ζήτημα και την εν γένει παιδεία των Ελλήνων, θα έφριττε, αν ζούσε, βλέποντας πόσο ανεπίδεκτοι παιδείας είναι οι απόγονοί του. Και οι διαμαρτυρίες για την καταστροφή του κτιρίου αυτού; Αστεία πράγματα, κανένας δεν ασχολείται. Και χωρίς παιδεία, τί θα την κάνουμε την όποια εξέγερση; Πάλι καλά, που η Εθνική Βιβλιοθήκη γλύτωσε.
Συμπαθάτε με αλλά είμαι πολύ στενοχωρημένος. Αισθάνομαι, ότι ευρίσκομαι σε διασταυρούμενα πυρά. Από τη μια η άκρως μεροληπτική προβολή των γεγονότων από αρκετά συμβατικά Μ.Μ.Ε., που εστιάζουν, κυρίως, στους βανδαλισμούς και από την άλλη οι προερχόμενοι από μερικά ιστολόγια διθύραμβοι για τους εξεγερμένους νέους (πόσοι, άραγε, από τους νέους, που ζουν σήμερα στην Ελλάδα, συμμετείχαν στις διαδηλώσεις αυτές, ώστε να μιλάμε για μαζικότητα;) και η δικαιολόγηση των καταστροφών με επιχειρήματα, τύπου "Ελλάς Ελλήνων Καταστηματαρχών" απλά με ανακατώνουν. Ναι, υπάρχουν και αρκετοί εξεγερμένοι, που δεν έχουν να περιμένουν σε ένα καλύτερο μέλλον αλλά υπάρχουν και πολλοί περισσότεροι, που επιλέγουν να παλέψουν στη ζωή τους. Οι υπόλοιποι απλά αρκούνται να χαρακτηρίζουν τους κόπους τους ως μάταιους και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Βολευόμαστε στα πλούτη μας αλλά βολευόμαστε και στην αδυναμία να να επιλέξουμε κάποιο άλλο τρόπο αντίδρασης.
Φτωχέ Αλέξη Γρηγορόπουλε, δεν σου άξιζε να φύγεις τόσο νέος! Και δε σου έπρεπαν τέτοιες "τιμές" είτε από τους όψιμους τιμητές των Μ.Μ.Ε. είτε από τους λάτρεις του θεού της καταστροφής. Όλοι τους καπηλεύτηκαν το θάνατό σου. Γιατί σε κανένα τους δεν ανήκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου