Οι πρόσφατες παρεμβάσεις νέων στα θέατρα των Αθηνών με σκοπό να προβάλουν τα μηνύματά τους, διακόπτοντας τις παραστάσεις, αποτέλεσαν ένα θέμα προς συζήτηση, καθόσον επρόκειτο για μια μορφή διαμαρτυρίας, η οποία ούτε συνηθίζεται ούτε μπορεί να κριθεί εξ απαλών ονύχων. Σίγουρα, πάντως, αποτελεί ένα, ακόμα, δείγμα, ότι ο φόνος του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έχει ξεσηκώσει αρκετό κουρνιαχτό, ο οποίος δε λέει να κατακαθίσει.
Αρκετός κόσμος από τους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας πήραν θέση στο θέμα αυτό, έπειτα από ένα μάλλον λογικό μούδιασμα. Αρκετοί, όπως ο κ. Λαζόπουλος, του οποίου την παράσταση επίσης διέκοψαν κάποιοι νεαροί, επαίνεσαν τις παρεμβάσεις αυτές και μπορεί και να τις επιζητούσαν.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη του νομίσματος, αυτή, όπου κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας μας, εν προκειμένω ο Απόστολος Δοξιάδης, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος και ο Πέτρος Μάρκαρης, είδαν πίσω από το θυμό των νέων ανθρώπων, όπως εκφράστηκε με τις παρεμβάσεις αυτές σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις, μια επίθεση στην καρδιά της δημοκρατίας και ένα προπομπό άλλων, περισσότερο βίαιων ή, αν προτιμάτε, λιγότερο ήπιων παρεμβάσεων, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Εξηγούμαι, ότι δεν είμαι αντίθετος στη διαμαρτυρία με αφορμή περιστατικά, όπως ο θάνατος του νεαρού Αλέξανδρου, πλην, όμως, αξίζει να δούμε το σκεπτικό των εν λόγω πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι έκριναν ίσως αυστηρά αλλά λογικά και πάντως νόμιμα τις παρεμβάσεις αυτές. Και, κυρίως, πρέπει να μας προβληματίσει, ώστε να σκεφτούμε, ότι υπάρχει κίνδυνος κάποια στιγμή η βία να καταστεί τυφλή. Και όποια και αν είναι η αφορμή της, η τυφλή βία ποτέ δε δικαίωσε κανένα σκοπό.
Υ.Γ. Υπάρχει, βέβαια, και η αντίθετη άποψη, η οποία εκφράστηκε εδώ. Μόνο το γεγονός, ότι υπογράφεται από περισσότερο κόσμο δεν την καθιστά αυτόματα ορθότερη. Και σίγουρα η δικαιολόγηση τους βίαιου γεγονότος της διακοπής μιας παράστασης αλλά και η αποσιώπηση όσων ακολούθησαν αυτή π.χ. ορισμένα εμετικά συνθήματα με σπρέι εντός του χώρου του Εθνικού Θεάτρου, προδίδει μια άποψη, που προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ας είναι, παραθέτω και τις δύο απόψεις, ώστε να κριθούν.
Αρκετός κόσμος από τους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους της χώρας πήραν θέση στο θέμα αυτό, έπειτα από ένα μάλλον λογικό μούδιασμα. Αρκετοί, όπως ο κ. Λαζόπουλος, του οποίου την παράσταση επίσης διέκοψαν κάποιοι νεαροί, επαίνεσαν τις παρεμβάσεις αυτές και μπορεί και να τις επιζητούσαν.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη του νομίσματος, αυτή, όπου κάποιοι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας μας, εν προκειμένω ο Απόστολος Δοξιάδης, ο Τάκης Θεοδωρόπουλος και ο Πέτρος Μάρκαρης, είδαν πίσω από το θυμό των νέων ανθρώπων, όπως εκφράστηκε με τις παρεμβάσεις αυτές σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις, μια επίθεση στην καρδιά της δημοκρατίας και ένα προπομπό άλλων, περισσότερο βίαιων ή, αν προτιμάτε, λιγότερο ήπιων παρεμβάσεων, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Εξηγούμαι, ότι δεν είμαι αντίθετος στη διαμαρτυρία με αφορμή περιστατικά, όπως ο θάνατος του νεαρού Αλέξανδρου, πλην, όμως, αξίζει να δούμε το σκεπτικό των εν λόγω πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι έκριναν ίσως αυστηρά αλλά λογικά και πάντως νόμιμα τις παρεμβάσεις αυτές. Και, κυρίως, πρέπει να μας προβληματίσει, ώστε να σκεφτούμε, ότι υπάρχει κίνδυνος κάποια στιγμή η βία να καταστεί τυφλή. Και όποια και αν είναι η αφορμή της, η τυφλή βία ποτέ δε δικαίωσε κανένα σκοπό.
Υ.Γ. Υπάρχει, βέβαια, και η αντίθετη άποψη, η οποία εκφράστηκε εδώ. Μόνο το γεγονός, ότι υπογράφεται από περισσότερο κόσμο δεν την καθιστά αυτόματα ορθότερη. Και σίγουρα η δικαιολόγηση τους βίαιου γεγονότος της διακοπής μιας παράστασης αλλά και η αποσιώπηση όσων ακολούθησαν αυτή π.χ. ορισμένα εμετικά συνθήματα με σπρέι εντός του χώρου του Εθνικού Θεάτρου, προδίδει μια άποψη, που προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνο. Ας είναι, παραθέτω και τις δύο απόψεις, ώστε να κριθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου