Μελαγχολία

Το κέντρο της Αθήνας έχει, ακόμα, τα σημάδια από τη διήμερη αναταραχή. Σπασμένα πεζοδρόμια, ραγισμένες τζαμαρίες, που θα ήταν περισσότερες, αν δεν είχαν αλλαχτεί, καμμένα αυτοκίνητα και ένα ανεπαίσθητο τσούξιμο στα μάτια από τα δεκάδες δανρυγόνα, που έριξαν οι αστυνομικοί συνέθεταν ένα σκηνικό μεθεορτίων βίας. Πολύ κόσμο δεν είχε το κέντρο της πόλης τις πρώτες πρωινές ώρες και ας ήταν η πρώτη εργάσιμη της εβδομάδας. Οι φήμες για συνέχιση των επεισοδίων είχαν κάνει τη δουλειά τους.

Στα ραδιόφωνα, ακούγονταν δεκάδες απόψεις για το φονικό. Κανένας δε σκέφτηκε να υπερασπιστεί τον ειδικό φρουρό αλλά πολλοί έσπευσαν να υπερασπιστούν την εξεγερμένη νεολαία. Το βράδυ στην τηλεόραση, οι περισσότεροι από αυτούς θα τα βάλουν με την κυβέρνηση, που δεν προστάτευσε τις ξένες περιουσίες.

Η εικόνα των μαθητικών διαδηλώσεων ήταν μάλλον ειρηνική, χωρίς παρεκτροπές, αν και φοβάμαι, ότι φτάσαμε σε μια εποχή, που οι μη παρεκτροπές ταυτίζονται με την μη ύπαρξη υλικών ζημιών και την εκτόνωση με τα γνωστά συνθήματα για τους αστυνομικούς. Στους δρόμους της Αθήνας, όσο περνάει η ώρα, αρχίζει να φαίνεται περισσότερος κόσμος. Όλοι ασχολούνται με τη δολοφονία του άτυχου νεαρού. Και οι περισσότεροι εκστομίζουν με σιχασιά τη λέξη "μπάτσος". Όταν ακούω αυτή τη λέξη από στόματα, που υπό άλλες περιστάσεις θα έγλειφαν πατόκορφα όλη την αστυνομική δύναμη της χώρας, χωρίς να υπολογίζουμε, ότι τα άτομα αυτά πιστώνονται με μηδέν ώρες αντίστασης στη ζωή τους, τότε αισθάνομαι δικαιωμένος, που υποσχέθηκα να μη χρησιμοποιήσω ποτέ αυτή τη λέξη.

Πολύς κόσμος δικαιώνει τους νεαρούς ταραξίες για τις ζημίες, που προκάλεσαν. Και ακριβώς αυτούς τους νεαρούς προβάλλουν αρκετά Μ.Μ.Ε. και ιστολόγια. Μόνο που όλα τα παραπάνω παραβλέπουν ότι είναι αρκετοί περισσότεροι εκείνοι, που ζητούν περισσότερη και αυστηρότερη αστυνόμευση. Η εξεγερσιολαγνεία και οι αντιστασιακοί, που δεν είναι και εξ αντιστάσεως, για να θυμηθούμε και τον αείμνηστο Μιχάλη Κατσαρό, πάντοτε περίσσευαν στην Ελλάδα. Αν είχαμε όντως αντιστάσεις, τότε αυτό το κράτος θα ήταν πολύ καλύτερο. Και θα είχαμε προλάβει τέτοια φονικά.

Το ράδιο αρβύλα κυριαρχεί. Ταξιτζής μου έλεγε για ένα κατάστημα "ΓΕΡΜΑΝΟΣ", του οποίου τη βιτρίνα γκρέμισαν με βαριοπούλες κάποιοι κουκουλοφόροι. Και αφού τη γκρέμισαν, πλάκωσαν, λέει, κάτι σκουρόχρωμοι αλλοδαποί και σήκωσαν όλο το εμπόρευμα. Πώς είστε σίγουρος, ότι πρόκειται για αλλοδαπούς, ρώτησα. Και εκεί άρχισε να μου τα μασάει. Διότι στη χώρα μας οι αλλοδαποί τείνουν να γίνουν, σε δύσκολες εποχές, κάτι ανάλογο με τους Εβραίους στη Μεσαιωνική και Αναγεννησιακή Ευρώπη.

Ανατρίχιασα, όταν διάβασα σε διάφορα ιστολόγια για την ηλεκτρονική διαπόμπευση του ειδικού φρουρού. Μιλάνε για την υποκρισία των Μ.Μ.Ε., που δεν αναφέρει τα στοιχεία του, σε αντίθεση με την κα. Εύη Τσέκου, που τη διαπόμπευσαν πολύ περισσότερο. Καμμία αντίρρηση, ρε παιδιά, αλλά σε τί διαφέρουμε, άραγε, από τα συμβατικά Μ.Μ.Ε., όταν αντιγράφουμε τα στραβά τους; Και, εν πάσει περιπτώσει, ποιός μας νομιμοποιεί να αποδίδουμε δικαιοσύνη; Λυπάμαι αλλά, ίσως και λόγω επαγγέλματος, αισθάνθηκα άσχημα, που διάβασα τέτοια σχόλια.

Μελαγχολία για το χαμό ενός εφήβου αλλά και μελαγχολία για την έλλειψη ψυχραιμίας σε αρκετά ιστολόγια, εφημερίδες, περιοδικά και ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά δίκτυα! Μελαγχολία εν γένει!