Και, όμως, ξέραμε

Μαθητές του δημοτικού ήμαστε οι περισσότεροι από τους συνομήλικούς μου, όταν αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε κάποια πράγματα. Ως "πρωτάκια", οι μανάδες μας έπαψαν να μας ντύνουν με εκείνη τη σκούρα μπλέ στολή, που φορούσαμε στο νηπιαγωγείο. Στη δευτέρα δημοτικού σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε εκείνες τις καλλικαντζούρες, που τις έλεγαν πνεύματα, διότι καταργήθηκε το πολυτονικό αλλά εμείς ήμαστε πολύ μικροί για να το καταλάβουμε, ενώ, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο λιγότερο ξύλο τρώγαμε από τους δασκάλους μας. Στην τηλεόραση βλέπαμε κάτι τύπους να μιλάνε για κάποια αλλαγή και μερικοί συγγενείς μας, κυρίως τρίτης ηλικίας, φασκέλωναν ή μουρμούριζαν κάτι λέξεις, που πρέπει να μην ήταν καλές, διότι θυμόμαστε τους γονείς μας να τους αγριοκοιτάζουν. Αλλά ήμαστε μικροί και δεν καταλαβαίναμε. Αργότερα, στο Γυμνάσιο αρχίσαμε να αλλάζουμε. Μας άρεσε να απομονωνόμαστε και νοιώθαμε κάποια περίεργη έλξη για κάποιες συμμαθήτριές μας. Οι μεγάλοι μας έλεγαν, ότι μπήκαμε στην εφηβεία και οι καθηγητές μας εξηγούσαν για το χάσμα των γενεών, που δικαιολογούσε τη διάσταση απόψεων, που είχαμε αρχίσει να έχουμε με τους δικούς μας. Μακρυά από το σχολείο μας, κάποιοι ενήλικες απέκλειαν δημόσιες επιχειρήσεις, φωνάζοντας "απεργία" και η λέξη "λιτότητα" είχε αρχίσει να ακούγεται ολοένα και περισσότερο. Αλλά εμείς εξακολουθούσαμε να είμαστε μικροί και να μας απασχολούν άλλα πράγματα, όπως το πως θα ανταπεξέλθουμε στο σύστημα βαθμολόγησης της απόδοσής μας ανά τρίμηνο και τα πρώτα μας ερωτικά σκιρτήματα, που μας οδηγούσαν σε ανομολόγητους τρόπους αυτοϊκανοποίησης πίσω από κλειδαμπαρωμένες πόρτες. Φτάσαμε στο Λύκειο και γευτήκαμε την αίσθηση των πρώτων καταλήψεων. Υπουργός Παιδείας ο κ. Βασίλης Κοντογιαννόπουλος και στο στόχαστρο ο νόμος του για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σωρεία οι καταλήψεις στην ελληνική επικράτεια και δεκάδες γονείς να βρίσκονται έξω από τα σχολεία, άλλοι για να υπερασπιστούν το δίκαιο των βλασταριών τους και άλλοι για να βρίσουν τους "εγκάθετους" και τους "πρασινοφρουρούς", που προέτρεπαν τα παιδιά τους να καταλάβουν τα σχολεία τους! Το μυαλό μας παραμένει παιδικό αλλά αρχίζουμε να βλέπουμε ορισμένα πράγματα από το σκληρό κόσμο των ενηλίκων. Όπως, για παράδειγμα, ότι το σχολείο μας δεν είχε την απόλυτη πλειοψηφία, ώστε να αποφασίσει κατάληψη και, όμως, έκλεισε, επειδή το συστεγαζόμενο με μας λύκειο είχε αποφασίσει να κάνει κατάληψη και να μην μας αφήσει να κάνουμε μάθημα, πράγμα που δεν φάνηκε να μας ενοχλεί. Μέσα στο υπό κατάληψη σχολικό συγκρότημα δεκάδες 16χρονα και 17χρονα πασοκολογούσαν και ονειρεύονταν να εκπληρώσουν τα βάρβαρα ερωτικά τους όνειρα πάνω στα πτώματα νεοδημοκρατών. Και εμείς, που βλέπαμε όλη αυτή τη φανατίλα μαζί με τα σπασμένα θρανία και τους βαμμένους με συνθήματα τοίχους, δεν μιλούσαμε. Φτάσαμε στο πανεπιστήμιο, όσοι από εμάς, τέλος πάντων, μπήκαμε σε αυτό και την πρώτη κιόλας μέρα μας υποδέχθηκαν εντελώς ψάρακες κάτι τεταρτοετείς φοιτητές με κονκάρδες των φοιτητικών νεολαιών και άρχισαν να μας κάνουν κατήχηση. Κάποιο "τσίμπησαν" και προσχώρησαν εκεί, κάποιοι άλλοι είπαν, ότι θα κρατήσουν ουδέτερη στάση. Είδαμε φοιτητές επί πτυχίω να ξεκινούν το καλοκαίρι τους με 20 χρωστούμενα μαθήματα και να παίρνουν πτυχίο το Νοέμβριο, αφού πρώτα είχαν περάσει ένα καλοκαίρι στις χρυσές αμμουδιές της Ελλάδος. Όλως τυχαίως ήταν βαμμένοι κομματικά. Είδαμε φοιτητές να περνούν μαθήματα για την πλάκα τους, αφού πρώτα κάποιοι μεταπτυχιακοί τους είχαν δώσει κάτι φυλλάδια, πριν οι πρώτοι μπουν στο αμφιθέατρο για τις γραπτές εξετάσεις.Είδαμε καθηγητές να τρέμουν από τις φωνές φοιτητοπατέρων, που τους διέτασσαν να κόψουν συμφοιτητές τους, επειδή τους είχαν διαγράψει από την παράταξή τους και οι τελευταίοι είχαν συστήσει δική τους παράταξη, η οποία είχε τσιμπήσει μια έδρα στις φοιτητικές εκλογές, με αποτέλεσμα η πρώτη σε ψήφους παράταξη να μην έχει αυτοδυναμία. Είδαμε καθηγητές εγνωσμένης αξίας να παραμένουν στη βαθμίδα του λέκτορα, επειδή αποφασίστηκε για λόγους εσωτερικών ισορροπιών να προαχθούν άλλοι συνάδελφοί τους, εγνωσμένης αναξιότητας. Είχαμε πάρει χαμπάρι, ότι τα δύο μεγάλα κόμματα μας δούλευαν ψιλό γαζί και, όμως, η πλειονότητα όσων συμφοιτητών μας καταδεχόταν να ψηφίσει, ψήφιζε τις φοιτητικές νεολαίες τους χαλαρά. Οι υπόλοιποι απείχαμε, αφήνοντας τη σχολή μας σε μαύρο χάλι. Και από μαθήματα; Συναλλαγματική και κόντρα συναλλαγματική και η επιταγή σε δύο παραδόσεις, μάθημα επιλογής τα ασφαλιστικά μέτρα και στα πεταχτά οι σύγχρονες μορφές συμβάσεων (λήζινγκ, χρονομεριστικές μισθώσεις κ.λπ.). Ακολούθησε ο στρατός για τους άρρενες. Στην αεροπορία ή το ναυτικό και σε προνομιούχες μονάδες κοντά στα σπίτια μας οι βυσματίες, στο στρατό ξηράς και στα σύνορα οι λοιποί! Φύλλα πορείας με κάλυψη εξόδων για 4 ημέρες για αποστάσεις των 100 χιλιομέτρων, προκειμένου να παραδοθούν κάποια σαραβαλιασμένα Στάγιερ για τη μεταφορά των ωνίων, επιτροπές για την αγορά ανταλλακτικών, τα οποία αγοράζονταν σε τριπλάσια τιμή από την κανονική, εγκατάσταση μονάδος επιμεταλλώσεων, προκειμένου να διαπιστωθεί η λειτουργικότητά της, και μετά ξήλωμα αυτής, για να εγκατασταθεί σε άλλο στρατόπεδο 350 χλμ. μακρυά, με την ανάλογη οικονομική επιβάρυνση, στρατιωτικοί που σήκωναν τα υλικά από στρατιωτικές αποθήκες και τα πουλούσαν έξω και θησαύριζαν και όλοι μα όλοι να ξέρουν αυτό το μπ....λο και κανένας να μην ανοίγει το στόμα του! Κανένας! Μετά μπήκαμε ως τα μπούνια στη δουλειά και αρχίσαμε να βλέπουμε ακόμα περισσότερα πράγματα. Επαγγελματίες να φοροδιαφεύγουν κάτι χιλιάδες ευρώ και να τους χαρίζονται με σκανδαλώδεις ρυθμίσεις τα περισσότερα χρέη, δημόσιες υπηρεσίες να στεγάζονται σε ετοιμόρροπα κτίρια, διορισμούς από το παράθυρο ή με διαγωνισμούς-φωτογραφίες, ηγεσίες δημοσίων οργανισμών, οι οποίες επιλέγονταν με αμιγώς κομματικά κριτήρια και ας μην ήξεραν να μοιράσουν δύο γαϊδουριών άχυρα, διασπάθιση δημοσίου χρήματος από πολιτικούς, οι οποίοι, μάλιστα, κόμπαζαν για το "κατόρθωμά" τους κ.λπ. Αλλά εμείς, αν και, πλέον, ξέραμε και αντιλαμβανόμαστε, δεν δίναμε ιδιαίτερη σημασία. Απλά κουνούσαμε το κεφάλι μας και σπεύδαμε είτε να κλειστούμε στο προσωπικό και επαγγελματικό καβούκι μας είτε να τηλεφωνήσουμε στον τοπικό κομματάρχη, μήπως και είχε τίποτα νεότερο για εκείνο το ρουσφετάκι. Με αυτά και με αυτά, εμείς φτάσαμε στο σήμερα. Χιλιάδες Έλληνες ξεσπαθώνουν στις κάμερες, στα έντυπα, στο Διαδίκτυο και τους δρόμους, πλημμυρίζουν τους δρόμους και τις πλατείες, καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, απεργούν και ζητάνε να φύγουν όλοι οι πολιτικοί, προπηλακίζουν ακόμα και βουλευτές του ΚΚΕ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ας μην συμμετείχαν αυτοί στη νομή της εξουσίας, επειδή "όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι". Ανάμεσά τους και πολλοί, με τους οποίους βιώσαμε όλες τις παραπάνω καταστάσεις. Ο Χ, που μπήκε στην ΠΑΣΠ από φοιτητής, υπηρέτησε στο Πεντάγωνο όλη του τη θητεία, τάχαμου πάσχων από σπάνια ασθένεια, χώθηκε στην ΑΤΕ, οργανώθηκε συνδικαλιστικά, έπεισε τους συναδέλφους του να δεχθούν τις περικοπές του ασφαλιστικού τους φορέα και τώρα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγανακτισμένων και δηλώνει μεταμελημένος, επειδή ξεγέλασε τους συναδέλφους του και ξεγελάστηκε και αυτός από τις φανφάρες της εξουσίας. Η Κ., που καμάρωνε για τον εργατοπατέρα μπαμπάκα της, που τη βόλεψε με το καλημέρα στην Εφορία της πόλης της, και ας τελείωσε το Λύκειο με τα χίλια βάσανα, και πέρασε το μισό καλοκαίρι της στο Σύνταγμα να φασκελώνει τη Βουλή. Ο Α., που υπηρέτησε στις ένοπλες δυνάμεις 30 χρόνια, μπήκε σε επιτροπές και υποεπιτροπές για την αγορά πολεμοφοδίων, αγόρασε σε τριπλάσια τιμή σκάρτο υλικό, τσέπωσε τα κέρατά του και την ημέρα, που κάτι συνάδελφοί του απόστρατοι μπουκάρισαν σε κάποιο κτίριο, πανηγύριζε και φώναζε "επί χούντας δεν υπήρχε διαφθορά". Και η Ν., χήρα κομματάρχη της περιοχής μας, που απειλούσε τους καθηγητές του γιου της να μην τολμήσουν να τον αφήσουν μετεξεταστέο, αλλιώς την επόμενη χρονιά θα δίδασκαν τα κατσίκια στη Δονούσα, και έδιωξε τις καταθέσεις του μακαρίτη στην Ελβετία μέσα σε βαλίτσες και τώρα ωρύεται για τους "άχρηστους, που βούλιαξαν τη χώρα". Αλλά έτσι είναι, φίλοι και φίλες μου, όταν υποδυόμαστε τους μουγκούς και ανήξερους τόσα χρόνια αλλά, στην πραγματικότητα, και βλέπαμε και γνωρίζαμε αλλά είτε προσδοκούσαμε και μεις σε κανένα ρουσφετάκι είτε περιμέναμε να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα, ήταν μαθηματικά βέβαιο, ότι θα βλέπαμε τη σημερινή κατάσταση να απειλεί τη βολή μας. Όλες οι παραπάνω ιστορίες πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας και εμείς απλά παρακολουθούσαμε, προτού στραφούμε ξανά στο μικρόκοσμό μας. Δεν βάζω μέσα αυτές, που ήμαστε ανήλικοι, αν και προς το λύκειο δείξαμε, ότι είμαστε σαρξ εκ της σαρκός μιας κοινωνίας, που λαχταράει να αυθαιρετήσει στο όνομα της, δήθεν, επανάστασης. Αλλά όλ' αυτά τα χρόνια μπορούσαμε, διότι είχαμε νιονιό, να αλλάξουμε τόσα στραβά και ανάποδα και, όμως, κοιτούσαμε τη δουλίτσα μας και τη βολή μας.