Κάθε φορά, που ξεσπάει μια κάποιας μορφής κρίση, εμφανίζονται διάφοροι αυτόκλητοι σωτήρες, που επικαλούνται τον πατριωτισμό του συνελλήνων, προκειμένου αυτή να ξεπεραστεί. Για ένα λαό, που χαρακτηρίζεται εδώ και χρόνια ως έθνος περικυκλωμένο από προαιώνιους (και συνάμα αόρατους, σε πολλές περιπτώσεις) εχθρούς, η επίκληση στον πατριωτισμό λειτουργεί συσπειρωτικά και πάνω από ιδεολογίες και κομματικές προτιμήσεις ,τουλάχιστον για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας.
Ωστόσο, παραμένει ζητούμενο, ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της έννοιας. Ακόμα και οι ίδιοι οι πάτρωνές της αποφεύγουν να την προσδιορίσουν. Κάπως έτσι, ο καθένας δινει τη δική του σημασία στο πατριωτισμό. Για άλλους είναι η αγάπη για καθετί ελληνικό, για άλλους η αντίθεση στην κυβέρνηση, που έχει μετατρέψει το Σύνταγμα σε κουρελόχαρτο, και για άλλους η πίστη στις παραδοσιακές αξίες του τόπου μας(ορθοδοξία, ελληνισμός, προγονολατρεία κ.λπ.). Μια αόριστη έννοια τους χωράει όλους, ειδικά όταν ο εχθρός είναι συγκεκριμένος ή, τουλάχιστον, συγκεντρώνει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό ό,τι οι πολλοί θεωρούν ως επιζήμιο για την Ελλάδα.
Κανένας, βέβαια, από τους πιστούς του πατριωτισμού αυτού του τύπου δεν μπαίνει στον κόπο να σκεφτεί, εάν πληρούν των ίδιων με αυτόν κριτηρίων οι διαπρύσιοι κήρυκες αυτής της αφηρημένης έννοιας. Ούτε, βέβαια, αν ο τάδε υπερπατριώτης τηρούσε ανέκαθεν αποστάσεις από αυτούς, που σήμερα εχθρεύεται ως μη πατριώτες, ή αν υπήρξε συνεπής προς τις υποχρεώσεις του απέναντι στην πατριδα, που σήμερα δακρυσμένος επικαλείται. Αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα για τους θερμόαιμους, οι οποίοι τρέφουν για τη λογική την ιδια απέχθεια με τους φανατικούς ρασοφόρους όλων των θρησκειών.
Άλλωστε, ο πολιτικαντισμός ανέκαθεν προσείλκυε πολύ κόσμο, επειδή χαρακτηριζόταν από μια ακατάσχετη γενικολογία και συνθηματολογία, που απέκλειαν τη χρήση του ορθού λόγου. Δεν χρειαζόταν να σκεφτεί κανείς, αρκούσε να ονειρεύεται μέσα από συνθήματα, αόριστες έννοιες και κραυγές. Και αρκετές περιπτώσεις του παρόντος, όπως τα κόμματα των κ.κ. Θεοδωράκη και Καμμένου αποδεικνύουν, ότι η πολιτική ρηχότητα δεν έπαψε ποτέ να γοητεύει το μέσο Έλληνα.
4 σχόλια:
συνελλήνων:
Αυτή η λέξη ανήκει στις πολίτικαλ κορέκτ? Η μήπως η λέξη συμπατριώτες κάνει τζίζ;
Ωστόσο στην ερώτηση "Τι είναι πατριωτισμός" θα ήταν πιο θετική η ανάλυση αν έλεγες και κάτι συγκεκριμένο εκτός από να βρίζεις τον ελληνικό λαό.
Περί αυτού ο Μπρέχτ έχει πει το ανεπανάληπτο: "αν δεν μας αρέσει ο λαός,ε! ας τον αλλάξουμε.
Ας τον αλλάξουμε βρε αδελφέ αυτόν τον λαό! Αν και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε με τους 160 Γερμανούς ταξοφισερ θα διορθωθεί οσονούπω.
Πέρα από τα αστεία, υπάρχει μια πολύ σουπτίλ διαφορά μεταξύ πατριωτισμού και πατριδοκαπηλίας που αν όμως το έμπειρο μάτι ξεχωρίσει, η διαφορά είναι τεράστια.
Εδώ αναφέρεσαι στην πατριδοκαπηλία και όχι στον πατριωτισμό που είναι καθήκον του κάθε πολίτη σ αυτήν την γη, ώστε να μην καταρρεύσει η κοινωνία σε άγρια ζούγκλα, αν και η ζούγκλα των ζώων είναι πιο φιλεύσπλαχνη απο αυτήν των ανθρώπων.
@ ange-ta
Είτε συνελλήνων είτε συμπατριωτών, το ίδιο νόημα έχουν για μένα.
Περαιτέρω , επισημαίνω ορισμένα στραβά του λαού εκείνου, στον οποίο ανήκω και εγώ. Δεν βρίζω, συνεπώς.
Τέλος, ο καλώς εννοούμενος πατριωτισμός είναι η συνέπεια προς τις υποχρεώσεις μας μαζί, φυσικά, με την αγάπη προς την πατρίδα μας, υπό την προϋπόθεση, ότι δεν θεωρούμε την ένταξή μας σε ένα συλλογικό υποσυνείδητο ως κάτι, που μας καθιστά υπέρτερους έναντι άλλω λαών. Οι περισσότεροι πολιτικοί, όμως, που επικαλούνται τον πατριωτισμό, ουσιαστικά αναφέρονται σε πατριδοκαπηλία.
Υπο αυτήν την έννοια συμφωνώ και γω!
@ange-ta
Εμ, έτσι το εννοώ και εγώ.
Δημοσίευση σχολίου