Αφήστε τους επωνύμους να σκέφτονται για σας

            Ο κ. Κωνσταντίνος Μπέης δηλώνει, ότι η χούντα άφησε μηδενικό χρέος. Ο κ. Μιχαήλ Δεκλερής αναφέρει, ότι υπάρχει σχέδιο αποσταθεροποίησης του κλίματος της γης και στηρίζει σε αυτή τη θεωρία του την άποψη, ότι γίνονται αεροψεκασμοί στη χώρα μας. Ο κ. Θάνος Βερέμης παραδέχεται, ότι μπορεί να υπήρξε Κρυφό Σχολειό στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Ο κ. Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει, ότι σήμερα ζούμε χειρότερα απ’ ό,τι επί χούντας. Υπάρχουν και άλλα τρανταχτά δημόσια ονόματα με παρόμοιες απόψεις αλλά αρκούμαστε στους παραπάνω ως επαρκές δείγμα.

            Ο κ. Μπέης υπήρξε διαπρεπής καθηγητής Πολιτικής Δικονομίας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και διανοούμενος με πλούσιο συγγραφικό έργο. Ο κ. Δεκλερής διετέλεσε πρόεδρος του Ε’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, επί των ημερών του οποίου εξεδόθησαν πολλές αποφάσεις – σταθμοί για την προστασία του περιβάλλοντος στην Ελλάδα. Ο κ. Βερέμης είναι ιστορικός και καθηγητής πανεπιστημίου. Ο δε κ. Θεοδωράκης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για το μουσικό του έργο αλλά και τους αγώνες του για τη Δημοκρατία και την ελευθερία. Αυτές οι ιδιότητές τους κρίνονται ως υπεραρκετές, για να τους προσδώσουν ένα αέρα αυθεντίας.

            Όσοι επιθυμούν να υποστηρίξουν απόψεις παρόμοιες με αυτές των παραπάνω προσώπων, τείνουν να περιλαμβάνουν στην επιχειρηματολογία τους το γεγονός, ότι τα πρόσωπα αυτά τις έχουν εκφράσει στο παρελθόν. Η διατύπωση αυτών των απόψεων από τα παραπάνω πρόσωπα προσδίδει σε αυτές ένα αέρα θέσφατου και δυσκολεύει για τον πολύ κόσμο την ανατροπή τους, καθώς αυτές ανυψώνονται σε δυσθεώρητα ύψη και αυτός, που θα τις αμφισβητήσει, τεκμαίρεται, ότι αμφισβητεί ταυτόχρονα και τους ίδιους του επωνύμους εκφραστές τους. Σε μια χώρα, όπου σε πολλές περιπτώσεις οι απόψεις κρίνονται όχι από την βασιμότητά τους αλλά από το πρόσωπο, που τις εκφράζει, και εκ του λόγου αυτού όχι μόνο καθίστανται απρόσβλητες αλλά κάθε αμφισβήτησή τους επισύρει ουκ ολίγα αρνητικά σχόλια, όποιος τολμήσει να τις αμφισβητήσει, στηλιτεύεται ως άσχετος, στην καλύτερη περίπτωση, και λοιδορείται αγρίως. «Και ποιος είσαι εσύ, που θα αμφισβητήσεις τον Μπέη» ή «δεν έχεις το ανάστημα να κρίνεις το Δεκλερή» ή "δεν σέβεσαι τους αγώνες του Θεοδωράκη" είναι μόνο μερικές από τις επιθέσεις, που δέχονται όσοι διανοούνται να επιχειρήσουν την αποδόμηση των απόψεων των παραπάνω προσώπων. Και είναι από τις πιο ευγενικές.

             Ελάχιστη σημασία έχει για τους περισσοτέρους, αν η ενίσχυση αυτών των απόψεων ομού μετά του εκφραστή τους συσκοτίζει την πραγματικότητα. Ελάχιστοι ενδιαφέρονται, αν η άποψη του κ. Μπέη αποθεώνει ένα καθεστώς, που μόνο για τη σώφρονα διαχείριση των οικονομικών της χώρας δεν φημιζόταν και το οποίο, στην πραγματικότητα, συνετέλεσε στην αύξηση του δημοσίου χρέους, αν ληφθεί υπόψη το περιβόητο Πόρισμα Δρεττάκη. Ελάχιστοι νοιάζονται, που ο κ. Δεκλερής υιοθετεί ελαφρά τη καρδία τις θεωρίες συνωμοσίας περί αεροψεκασμών, αγνοώντας επιδεικτικά σοβαρές μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες οι αεροψεκασμοί υπάρχουν μόνο στη φαντασία των εμπνευστών τους. Ελάχιστοι τολμούν να καυτηριάσουν την απόφαση του κ. Βερέμη να αγνοήσει την απουσία ιστορικών μαρτυριών για το Κρυφό Σχολειό, τη στιγμή που, λόγω της επαγγελματικής ιδιότητός του, είχε και έχει την ευχέρεια να ανατρέξει σε πηγές, για να διαπιστώσει, τι κούφια λόγια ήταν τα περί Κρυφού Σχολειού, ή έστω να αναρωτηθεί, πως στην ευχή επί αιώνες κατάφερναν οι ραγιάδες να μορφώνονται και οι Οθωμανοί να μην το παίρνουν είδηση. Τέλος, οι περισσότεροι προτιμούν να ασπαστούν άκριτα τα συμπεράσματα του κ. Θεοδωράκη για την καθημερινή ζωή στην Ελλάδα του 2013, παρά να συγκρίνουν το σήμερα με την εποχή της χούντας και να τον αμφισβητήσουν καθ' οιονδήποτε τρόπο.

             Διότι στη χώρα μας προτιμάμε να αφήνουμε κάποιους τρίτους, επωνύμους, να σκέφτονται για μας και, στη συνέχεια, να υιοθετούμε τη γνώμη τους περί παντός επιστητού, ακόμα και αν αυτή αντιστρατεύεται τη λογική και την πραγματικότητα.