Το δικαίωμα της μη ανάρτησης σχολίων

Ένα από τα τεράστια πλεονεκτήματα του Διαδικτύου είναι η δυνατότητα, που έδωσε σε ανθρώπους, που για διάφορους λόγους δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να γράφουν στα ήδη υπάρχοντα έντυπα, που κυκλοφορούν στον κόσμο, να δημιουργήσουν την προσωπική σελίδα τους, και αργότερα ιστολόγιο, όπου μπορούσαν πλέον να αναρτούν τα άρθρα τους, να εκφράζουν τις απόψεις τους, να σχολιάζουν κάποια κακώς κείμενα της καθημερινότητας και τις εξελίξεις σε κάθε τομέα της ζωής. Πόσες φορές δεν αισθάνθηκα να χαζεύω με τις ώρες ένα σπουδαίο άρθρο κάποιου ιστολόγου, που η σκέψη του θα έμενε άγνωστη, αν το Διαδίκτυο δεν υπήρχε; Και πόση φαιά ουσία κατανάλωσα, προκειμένου να συνδιαλλαγώ με άλλον ιστολόγο, του οποίου οι απόψεις με έβρισκαν αντίθετο και, όμως, επέλεξα να ανταλλάξω απόψεις μαζί του, καθώς το ύφος του με έθελξε; Τι και αν στο τέλος βρεθήκαμε να έχουμε αντίθετες απόψεις;

Σε αυτό, βέβαια, συνέβαλε και η αλματώδης πρόοδος στην εγχώρια παραγωγή ιστολογίων. Από τη φύση τους τα ιστολόγια παρέχουν όχι μόνο τη δυνατότητα να αναρτώνται διάφορα σχόλια με ποικίλία περιεχομένου αλλά και το δικαίωμα στους πιθανούς αναγνώστες τους να σχολιάζουν τα γραφόμενα και τις απόψεις του ιστολόγου. Ο διάλογος με συγκεκριμένους ιστολόγους, των οποίων η ευρυμάθεια με συναρπάζει, μόνο κέρδος αποτέλεσε για μένα. Και πιστεύω και για πολλούς άλλους.

Τι γίνεται, όμως, όταν ένας ιστολόγος αποφασίζει να αφαιρέσει από το ιστολόγιό του τη δυνατότητα των αναγνωστών του να κρίνουν τα λεγόμενά του; Ήδη σε λίγα, για την ώρα, ιστολόγια απουσιάζει η γνωστή ένδειξη "ΣΧΟΛΙΑ"(COMMENTS). Το φαινόμενο αυτό δεν έχει, ακόμα τουλάχιστον λάβει μεγάλες διαστάσεις αλλά κανένας δεν είναι σίγουρος πως δεν θα συμβεί και αυτό.

Η απάντηση όσων ιστολόγων έκριναν σκόπιμο να αφαιρέσουν από τους αναγνώστες τους είναι ότι η ενασχόληση με τις απαντήσεις τους αφαιρεί πολύ χρόνο. Σε άλλες περιπτώσεις, δεν μπήκαν καν στον κόπο να δικαιολογήσουν την απόφασή τους να αφαιρέσουν την ένδειξη των σχολίων.

Καταρχάς, είναι δικαίωμα του κάθε ιστολόγου να αποφασίζει αν θα δέχεται σχόλια για τα άρθρα του. Αφενός δεν είναι υποχρεωμένος να απαντά στους επικριτές του αφετέρου η αφαίρεση των σχολίων φαντάζει στα μάτια πολλών ως μια λύση στο πρόβλημα της αποστολής ενοχλητικών μηνυμάτων, όπως και αν αντιλαμβάνεται κανείς αυτή την ενόχληση. Και, βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει η δυνατότητα επικοινωνίας με το διαχειριστή ενός ιστολογίου μέσω της ηλεκτρονικής διευθύνσεώς του (e-mail κατά την καθομιλουμένη).

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, το Διαδίκτυο είναι, εκτός από φορέας πολλών και διαφορετικών απόψεων, και φορέας διαλόγου και επικοινωνίας μεταξύ των περιηγητών του. Η ανταλλαγή απόψεων βοηθάει στην καλλιέργεια του διαλόγου και στη διάδοση των ιδεών.

Έπειτα, κατακρίνουμε συχνά τις εφημερίδες για τα άρθρα τους εκείνα, τα οποία δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Και περισσότερο απ' όλα κατακρίνουμε το γεγονός ότι ο γραπτός λόγος λειτουργεί ως μονόλογος, ήτοι ως μη διάλογος. Δεν είναι λίγες οι φορές εκείνες, κατά τις οποίες ουκ ολίγοι φίλοι του διαδικτύου έχουν διαμαρτυρηθεί ότι έχουν διαφωνήσει με γνωστούς δημοσιογράφους σχετικά με άρθρα τους σε κάθε λογής έντυπα και έχουν αποστείλει επιστολές διαμαρτυρίας στα εν λόγω έντυπα. Το παράπονό τους είναι ότι ουδέποτε τους απάντησε ο εν λόγω δημοσιογράφος. Συχνά, μάλιστα, οι ίδιοι δημοσιογράφοι αναρτούν τα ίδια άρθρα και στην προσωπική τους ιστοσελίδα ή σε κάποιο ιστολόγιο, που διαθέτουν. Και στην περίπτωση αυτή, απουσιάζει η ένδειξη "ΣΧΟΛΙΑ", με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η δυνατότητα του ενδιαφερομένου να επικοινωνήσει με τον δημιουργό του άρθρου.

Ξεκαθαρίζω ότι αναγνωρίζω στον καθένα το δικαίωμα να αναρτά τα σχόλιά του χωρίς να υποχρεούται να απαντά στα σχόλια των διαφόρων επικριτών του. Ωστόσο, όταν θέλουμε να δούμε το Διαδίκτυο ως ένα χώρο, όπου η διάδοση των ιδεών και η ελευθερία του διαλόγου είναι πλήρεις και ως αρχές απαράβατες(αρκεί να μην τις καταχράται κανείς), τότε οφείλουμε να αποδεχθούμε ως αναπόσπαστο στοιχείο του ιστολογείν και την ανάρτηση σχολίων. Εκτός αν νομίζουμε ότι με την ανάρτηση της ηλεκτρονικής μας διευθύνσεως λύνουμε και το πρόβλημα της επικοινωνίας, πράγμα με το οποίο προσωπικά διαφωνώ, αφού το νόημα της επικοινωνίας μέσω του Διαδικτύου είναι ακριβώς να είναι προσιτές σε όλους οι απαντήσεις όσων διαβάζουν ό,τι αναρτάται στα διάφορα ιστολόγια, αρκεί, βέβαια, αυτά ,που αναρτώνται, να μην ξεπερούν τα όρια της νομιμότητας. Άλλωστε, και τις διευθύνσεις των διαφόρων εντύπων, που κυκλοφορούν στη χώρα μας, μπορούμε εύκολα να τις ανακαλύψουμε, βρίσκονται στην πρώτη, μετά το εξώφυλλο, σελίδα κάθε εντύπου. Μόνο που η αποστολή μιας επιστολής στα έντυπα αυτά σπανίως φτάνει στον αποδέκτη της και ακόμα πιο σπάνια αναγιγνώσκεται από αυτόν. Και δεν είναι και λίγα τα παράπονα εκείνων των επιστολογράφων, που διαφωνούσαν με τα γραφόμενα κάποιου δημοσιογράφου και έστειλαν επιστολή διαμαρτυρίας, όπου ανέγραφαν και τους λόγους, για τους οποίους διαφωνούσαν με κάτι αλλά και την άποψη, την οποία θεωρούσαν σωστή και, τελικά, ουδέποτε δημοσιεύθηκε η εν λόγω επιστολή. Γιατί να ακολουθούμε τις τακτικές, που τόσο κατακρίνουμε στα έντυπα; Και αν, τέλος πάντων, ένα έντυπο πρέπει να έχει συγκεκριμένο αριθμό σελίδων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πρακτικά η δυνατότητα να δημοσιεύονται όλες ή έστω οι περισσότερες επιστολές των αναγνωστών, αυτή η δικαιολογία δεν υφίσταται για τα ιστολόγια. Χωρίς, φυσικά, να λησμονούμε ότι το Διαδίκτυο είναι, μεταξύ άλλων ,και φορέας διαλόγου μεταξύ των ανθρώπων. Ποιό, λοιπόν, το νόημα του ιστολογείν ,όταν αφαιρείται το δικαίωμα να σχολιάζει ένας τρίτος τα αναρτώμενα σε ένα ιστολόγιο; Βοηθάει το Διαδίκτυο η ύπαρξη ιστολογίων, όπου ο εκάστοτε ιστολόγος μονολογεί ως δάσκαλος παλαιάς εποχής;

Τα συμπεράσματα δικά σας!