Βουλευτές με προσόντα

            Ο κ. Μεϊμαράκης είναι προϊόν μιας βαθύτατα διαποτισμένης από τη μικροπολιτική κοινωνίας. Ιδρυτικό και σημαίνον στέλεχος της ΟΝΝΕΔ (αλλά και των αλήστου μνήμης «Κενταύρων») στα νιάτα του, σκαρφάλωσε γρήγορα τα σκαλιά της κομματικής ιεραρχίας λειτουργώντας όπως είχαν πράξει πριν από αυτόν εκατοντάδες πολιτικοί σε αυτό τον τόπο, ήτοι εξαργυρώνοντας σε ψήφους τα αναρίθμητα ρουσφέτια, τα οποία ικανοποιούσε στους πρόθυμους να επισκεφτούν το γραφείο του πολίτες αλλά και βοηθούμενος από την πολιτική κληρονομία της οικογενείας του. Κανένας δεν γνωρίζει να πει, ποιο θετικό έργο άφησε στη διάρκεια της πολιτικής θητείας του ή αν στη ζωή του αποκέρδαινε ποτέ τα προς το ζην από τη δικηγορία, όντας απόφοιτος της νομικής. Σίγουρα, όμως, θα βρεθούν πολλοί πρόθυμοι να πουν, πόσο πολύ τους βοήθησε ο κ. Μεϊμαράκης. Φαντάζομαι, ότι το είδος της βοήθειας, που ο εν λόγω πολιτικός προσέφερε, δεν θα έχει κάποια διαφορά από αυτό πολλών προκατόχων αλλά και μιμητών του, ήτοι θα περιλαμβάνει διορισμούς στο Δημόσιο, έστω και μη υλοποιηθέντες, διαγραφές κλήσεων για παράβαση του Κ.Ο.Κ., μεσολάβηση για λήψη επιδοτήσεων από μη δικαιούχους και άλλα πολλά, που όλοι έχουμε λίγο πολύ δει στη ζωή μας.

            Για την πολιτική επιτυχία του ανωτέρω ανδρός δεν χρειάστηκαν ούτε ατελείωτες εργατοώρες μελέτης κάποιων σχετικών εγχειριδίων ούτε κάποια καλλιέργεια, που να επέβαλε στον κ. Μεϊμαράκη να διατηρεί μια, έστω εξωτερική, καλή εντύπωση. Οι κομματικές του περγαμηνές αλλά και, επαναλαμβάνουμε, το πολιτικό του παρελθόν (γιος και ανιψιός βουλευτών της ΕΡΕ και του Λαϊκού Κόμματος, αντίστοιχα) του εξασφάλιζαν μια άνετη κομματική σταδιοδρομία. Η απάθεια της κοινωνίας απέναντι σε τέτοια πολιτικά φαινόμενα αλλά και η υποστήριξή της σε πολιτικούς αυτού του φυράματος με την αιτιολογία, ότι «έχουν βοηθήσει κόσμο» (οράτε αμέσως παραπάνω το είδος της «βοήθειας» αυτής), συντέλεσαν στη διαιώνιση της παραμονής αυτής της συνομοταξίας πολιτικών στο ελληνικό κοινοβούλιο.

            Χτες είδε στο φως της δημοσιότητας η φήμη για λεκτική επίθεση του ανωτέρω πολιτικού σε βάρος ενός συναδέλφου του, η οποία συνοδευόταν και αποκαλυπτικές λεπτομέρειες για τη ……... ρώμη του. Θα μπορούσε να είναι ένα ωραίο νούμερο επιθεώρησης, το οποίο έδωσε τροφή για άφθονα σατιρικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά, δυστυχώς για τον τόπο μας, ήταν αληθινό. Θα μου πείτε, ότι σε μια Βουλή, όπου κάποτε οι μαγκουριές πήγαιναν σύννεφο και οι αναφορές σε κωλόσπιτα, ειρωνικά καλοσωρίσματα, όπως «καλώς τα τά παιδιά» και άλλα παραστρατήματα θα γέμιζαν περισσότερους τόμους και από την Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα, μια λεκτική παρασπονδία παραπάνω δεν βλάπτει. Και θα έχετε απόλυτο δίκιο.

            Διότι το πρόβλημα της κοινωνίας μας δεν είναι τόσο πολιτικό ή οικονομικό όσο ηθικό. Σε μια χώρα 11 εκ. κατοίκων δεν έχουμε τόσο τρομακτική απουσία προσώπων ικανών στη διακυβέρνηση. Επίσης, υπάρχουν ρεαλιστικά μέτρα, όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής και ο έλεγχος των δημοσίων δαπανών, για την ανασυγκρότηση της χώρας και την αποτροπή χειροτέρων καταστάσεων. Ναι, ακούγονται γενικόλογα όλα αυτά. Αλλά υπάρχουν.

            Στην πραγματικότητα, η κοινωνία μας, εθισμένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της να ψηφίζει και διατηρεί στη Βουλή βουλευτές κενούς περιεχομένου και μάγκες στις υποσχέσεις προς τους κάθε άλλο παρά αφελείς ιθαγενείς, δεν επιθυμεί πραγματικά να δει άλλες αντιλήψεις στη Βουλή. Η πορεία των περισσοτέρων βουλευτών των δύο μεγάλων κομμάτων (και κάποιων, που, πλέον, πολιτεύονται με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τους Ανεξέλληνες) μοιάζει κουραστικά κοινότοπη αλλά ελάχιστα ενοχλητική για το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων. Στελέχη φοιτητικών νεολαιών και αργότερα συνδικαλιστικών οργανώσεων ή κατευθείαν στελέχη συνδικαλιστικών οργανώσεων, μετά παρατρεχάμενοι παλαιότερων βουλευτών και κάποια στιγμή και οι ίδιοι υποψήφιοι βουλευτές, οι πολιτικοί μας έχουν ζυμωθεί καλά στο εργαστήριο της ελληνικής μικροπολιτικής και γνωρίζουν άψογα, ότι η κομματική αφοσίωση και η ικανότητα να τάζουν λαγούς με πετραχήλια και να γίνονται πιστευτοί, έστω και αν δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν όλα τα αιτούμενα ρουσφέτια, επισκιάζει οποιοδήποτε άλλο προσόν. Αυτούς ξέρει και αυτούς εξακολουθεί να εμπιστεύεται το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που έχει περάσει από το ίδιο παραπάνω εργαστήριο ως ψηφοφόροι και όχι απλά αναγνωρίζει αλλά και αποδέχεται και επιβάλλει ως αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτικού μηχανισμού μας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις πολιορκίες πολλών πολιτικών γραφείων βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., κάπου το 1994, όταν ψηφίστηκε ο Ν.2190/1994 για τη σύσταση του ΑΣΕΠ, που θα έβαζε, υποτίθεται, μια τάξη στους διορισμούς στο Δημόσιο, από ομάδες εξαγριωμένων ψηφοφόρων, που έχαναν τη βολή τους; Ποιος λησμονεί, ότι σε περιόδους κατά τις οποίες κάποιοι πολιτικοί θέλησαν να πάρουν ορισμένα σκληρά πλην, όμως, απαραίτητα και ρεαλιστικά μέτρα, μερικοί επικεφαλής συνδικαλιστικών οργανώσεων, συμπολιτευόμενοι κατά τα άλλα, ξεσήκωσαν τους συναδέλφους τους με σκοπό τη ματαίωση των μέτρων αυτών και αργότερα έγιναν βουλευτές με μόνο προσόν τους αυτό τον ξεσηκωμό ενάντια στα μέτρα αυτά;

Ο βουλευτής, που θα μιλήσει με ειλικρίνεια για το κοινό συμφέρον, θα γίνει περίγελος και στόχος σκωπτικών ή και υβριστικών σχολίων. Ο πολιτικός, που θα αρνηθεί να ικανοποιήσει ρουσφέτια, θα εξασφαλίσει τον πολιτικό του αφανισμό. Ο πολιτικός, ο οποίος θα διάγει έντιμο πολιτικό βίο, θα κερδίσει την ταμπέλα του … (εδώ βάλτε την πρώτο «κοσμητική» λέξη, που σας έρχεται στο νου). Κανένας έντιμος άνθρωπος δεν θα δεχθεί να πολιτευτεί σε ένα κόμμα εξουσίας, το οποίο διατηρείται, κακά τα ψέμματα, με το βόλεμα των δικών του παιδιών. Κανένας διαβρωμένος ηθικά πολίτης δεν θα ψηφίσει ένα πολιτευτή, που θα τον κοιτάξει κατάματα και θα του μιλήσει για αμοιβαίες (και πραγματικές, εννοείται) θυσίες και την ανάγκη να ξεχάσει τις εξυπηρετήσεις από τα πολιτικά γραφεία. Και κανένας πολίτης, που ψηφίζει με βάση το προσωπικό του συμφέρον και μόνο, δεν θα εξοργιστεί με την αγοραία συμπεριφορά του βουλευτή του, αφού στο μυαλό του προέχει το χατίρι, που κάποτε του έκανε αυτός ο βουλευτής.

Άλλωστε, αυτό το είδος βουλευτή, που μοιάζει βγαλμένο από τα πιο εμπνευσμένα κείμενα του Σουρή και του Ροΐδη, αποτελεί σάρκα εκ της σαρκός και ταυτόχρονα διαχρονική πλην, όμως, επιθυμητή πληγή της κοινωνίας μας. Μπορεί ο βουλευτής αυτός να σπούδασε αλλά στην πράξη παρέμεινε ένα ντουβάρι και μισό, όπως και οι περισσότεροι κάτοικοι αυτού του τόπου. Μπορεί να μην έχει ξεμυτίσει ποτέ έξω από την Ελλάδα αλλά κατέχει την πατριδογνωσία όσο ελάχιστοι και την πουλάει με το κιλό στο πρόθυμο να την αγοράσει εκλογικό σώμα. Μπορεί ο κ. εθνοπατέρας να μιλάει σα λιμενεργάτης αλλά μήπως μιλάει καλύτερα η πλειοψηφία των Ελλήνων και Ελληνίδων; Ο περισσότερος κόσμος ασπάζεται εν αγνοία του εκείνο το διαφημιστικό σποτάκι, που έπαιζε στα αμερικανικά Μ.Μ.Ε. τις παραμονές της δεύτερης εκλογής του κ. Τζωρτζ Μπους του νεότερου στην Προεδρία των Η.Π.Α. και έλεγε «με ποιον θα προτιμούσε να πιείς μια μπύρα;». Όπως και να το κάνουμε, άλλη πέραση έχει ο βουλευτής, που θα καθήσει σε ένα καφενείο να τα κουτσοπιεί με το λαό ή θα χαιρετήσει όλη τη λαϊκή αγορά από τον αποστασιοποιημένο (και γνήσιο) τεχνοκράτη, που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την επίλυση των προβλημάτων, που ταλαιπωρούν τη χώρα μας και δεν ασχολείται με δημόσιες σχέσεις. Ο πρώτος είναι δικός μας άνθρωπος, παιδί του λαού, που μιλάει την ίδια γλώσσα με μας, ενώ ο δεύτερος είναι ένας ξενέρωτος, «φραγκεμένος» όπως χαρακτήριζαν υποτιμητικά στο παρελθόν κάτι μπαστουνόβλαχοι δικοί μας όσους είχαν την τύχη να σπουδάσουν στο εξωτερικό και να έλθουν σε επαφή με νέες ιδέες. Και πού ξέρουμε, ότι δεν είναι μέλος καμμίας σκοτεινής ομάδας από εκείνες που νυχθημερόν απεργάζονται τον αφανισμό του έθνους μας κατ’ εντολή του «Εβραίου Κίσσινγκερ»; Εκτός αν πιστεύουμε, ότι οι κινδυνολογίες περί αφανισμού της Ελλάδος από τους μοχθηρούς ξένους δεν βρίσκονται, πλέον, στην πολιτική ατζέντα πολλών υποψηφίων βουλευτών μας ή ότι οι ψηφοφόροι δεν προσελκύονται από τέτοιες τακτικές.

            Αν δεν πείθεστε, ρίξτε, παρακαλώ, μια ματιά στη σύνθεση της Βουλής μας. Και αν δεχθούμε, ότι στα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα δεν περίμενε κανείς εκπλήξεις, αξίζει να δούμε ορισμένα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με θητεία σε καίριας σημασίας θέσεις και επιλήψιμη συμπεριφορά επί κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ., ή των Ανεξαρτήτων Ελλήνων με ανάλογη διαδρομή και στάση επί κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ. ή Ν.Δ. Ούτε η ΔΗΜ.ΑΡ. είναι απαλλαγμένη από στοιχεία, όπως τα ανωτέρω. Η δε είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή είναι η χειροπιαστή και συνάμα πικρή απόδειξη, ότι έχουν τρομακτική πέραση στην αμόρφωτη, κατά το μεγαλύτερο μέρος της, ελληνική κοινωνία οι απόψεις περί έθνους, που κινδυνεύει από σκοτεινές δυνάμεις (ο κ. Κίσσινγκερ, που είπαμε παραπάνω), η αλλεργία στο διαφορετικό και η καταπολέμησή του με μεθόδους ελάχιστα συμβατές με ένα δημοκρατικό πολίτευμα και, γενικά, πολλές οπισθοδρομικές αντιλήψεις, που για πολλά χρόνια εξασφάλιζαν την υποστήριξη τμήματος του ελληνικού λαού πότε στην ΕΡΕ, πότε στο Λαϊκό Κόμμα (αναφέρθηκα στα πιο μακροημερεύσαντα συντηρητικά κόμματα του παρελθόντος) και πότε στις πάσης φύσεως δικτατορίες του παρελθόντος.

            Χρειάζονται άλλες αποδείξεις, για να καταστούν φανερότερα τα κίνητρα, με τα οποία πρόσωπα, όπως ο κ. Μεϊμαράκης και πολλοί άλλοι, εκλέγονται επανειλημμένως βουλευτές και ελάχιστοι ενοχλούνται με την παρουσία τους στη Βουλή;