Διάσταση λόγου και πράξεων

Ξεκινάω με δύο απαραίτητες διευκρινίσεις :

.- Επ' ουδενί αμφισβητώ το υποκριτικό ταλέντο του κ. Κιμούλη και την προσφορά του στο ελληνικό θέατρο. Από τη στιγμή, που μου λείπουν οι απαραίτητες σχετικές γνώσεις, θεωρώ απαράδεκτο να προβώ σε τέτοιο σχολιασμό. Συν τοις άλλοις, αντικείμενο του παρόντος δεν είναι οι θεατρικές επιδόσεις του κ. Κιμούλη.

.- Οποιαδήποτε αναφορά στις σχέσεις του κ. Κιμούλη με την εξουσία δεν περιλαμβάνουν τη σύζυγό του πολλώ δε μάλλον τις πολιτικές επιλογές της και τα οφέλη, που αυτή άντλησε από αυτές. Κάθε άνθρωπος φέρει ευθύνη αποκλειστικά για τις δικές του πράξεις και όχι γι' αυτές του συντρόφου του.

Κλείνει η παρένθεση.

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις δηλώσεις του κ. Κιμούλη περί ανάγκης διαμορφώσεως μιας κοινωνίας, η οποία δεν θα έχει ως βάση της το κέρδος. Διάβασα με ενδιαφέρον την οξεία κριτική, που του άσκησε από τη στήλη του στα "ΝΕΑ" ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος αλλά και την σκληρή απάντηση του κ. Κιμούλη. Οφείλω να ομολογήσω, ότι η τελευταία ήταν εξαιρετικά μπερδεμένη και με ζόρισε, μέχρι να την κατανοήσω. 

Αλλά ........... προσπάθησα να θυμηθώ, πότε ο κ. Κιμούλης όρθωσε στα χρόνια της επίπλαστης, όπως αποδείχθηκε, ευμάρειας, το ανάστημά του όμοια με τον τρόπο, τον οποίο περιέγραψε στην παραπάνω απάντησή του. Ίσως με απατά η μνήμη μου αλλά δεν κατάφερα να θυμηθώ. Απεναντίας, πέρασαν μπροστά μου εκείνες οι στιγμές, που ο κ. Κιμούλης φωτογραφιζόταν την εποχή εκείνη πρόθυμος και χαμογελαστός πλάι σε ανθρώπους της εξουσίας. Ούτε μου διαφεύγει η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή στο ΔΗΠΕΘΕ Πατρών στα τέλη του '90 (άσχετο αν παραιτήθηκε ένα χρόνο μετά). 

Ύστερα, όσες φορές παρακολούθησα θεατρική παράσταση σκηνοθετημένη από τον κ. Κιμούλη, που συνήθως κρατούσε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, απόλαυσα και αυτόν και την παράστασή του. Δεν μπορώ, όμως, να κρύψω τη δυσαρέσκειά μου για το ιδιαίτερα αλμυρό εισιτήριο, τη στιγμή που για εξίσου καλές παραστάσεις είχα πληρώσει έως και αρκετά λιγότερα χρήματα. Κάποιος φίλος σε διαδικτυακή συζήτηση υποστήριξε, ότι αυτό μπορεί να οφειλόταν στους καλούς μισθούς των συντελεστών της παράστασης. Όσο αξιέπαινο και αν φαντάζει κάτι τέτοιο (δεν φημίζονται οι περισσότεροι θιασάρχες για τη γαλαντομία τους), εντούτοις δεν παύει να πονάει το θεατή. Και, βέβαια, γεννάται το ερώτημα, πως συμβαδίζει η αξίωση του κ. Κιμούλη για μια κοινωνία, στην οποία ο κόσμος δεν θα σκέφτεται το κέρδος, όταν ο ίδιος δεν δείχνει να λειτουργεί και τόσο ανιδιοτελώς. 

Θα απαντήσετε, ότι ο κ. Κιμούλης έχει κάθε δικαίωμα στις μέρες, που ζούμε, ως διανοούμενος, να ξεσηκωθεί και να ξεσηκώσει τον κόσμο. Κατ' αρχάς, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην έκφραση, ακόμα και όταν στρέφεται εναντίον του κράτους, στο μέτρο πάντα που δεν θίγονται έννομα αγαθά τρίτων. Πλην, όμως, σε κάθε λόγο υπάρχει και ο αντίλογος, ο οποίος, εν προκειμένω, αφορά την ανύπαρκτη κριτική του κ. Κιμούλη εναντίον της εξουσίας μέχρι και πριν την έναρξη της γενικευμένης κρίσης στη χώρα μας. Στο μυαλό μου έρχονται ορισμένοι καλλιτέχνες, έστω από διαφορετικό χώρο, όπως οι κ.κ. Αγγελάκας και Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Μπορεί να μη συμφωνώ με τις πολιτικές τους απόψεις αλλά αναγνωρίζω, ότι σε καιρούς, που οι περισσότεροι Έλληνες ζούσαν την ξέφρενη παραζάλη της αφθονίας, επέμεναν να ζητούν από τον κόσμο να ευρίσκεται σε εγρήγορση και, ταυτόχρονα, κρατούσαν τεράστια απόσταση από την εξουσία, πράγμα που ο σχολιαζόμενος εδώ ηθοποιός μας δεν έπραττε. Αφήνω, που η απάντηση του κ. Κιμούλη προς τον κ. Θεοδωρόπουλο είναι τόσο χαοτική, που μόνο διανοούμενο δεν θυμίζει. Α, φανερώνει, επίσης, άνθρωπο αλλεργικό στην κριτική. 

Ναι, ομολογώ, ότι δεν με έπεισε η στάση ενός εξαιρετικού ηθοποιού, ο οποίος ουδέποτε κράτησε κάποια απόσταση από την εξουσία πολλώ δε μάλλον οι παραστάσεις του διαπνέονταν από τον κανόνα του κέρδους, στοιχείο αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τον καπιταλισμό, τον οποίο ο κ. Κιμούλης επέκρινε στην παραπάνω απάντησή του προς τον κ. Θεοδωρόπουλο. Και αυτή η απόσταση λόγου και πράξεων συνιστά αρκετή προϋπόθεση ώστε να είμαι επικριτικός με το σπουδαίο αυτό καλλιτέχνη.