Τον ελληναρά και αν τον ενημερώνεις .......

            Μες τις γιορτές είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνομιλία με κάποιο φιλικό μου πρόσωπο γύρω από την περιβόητη ιστορία με την προσφυγή του Μεταξά σε Διεθνές Δικαστήριο της εποχής του για τη διαφορά, που είχε ανακύψει ανάμεσα στην Ελλάδα και τη βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique» (δείτε http://periousios.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html). Η κρατούσα άποψη θέλει τον Μεταξά να προσφεύγει στο παραπάνω Δικαστήριο και να επιτυγχάνει τη διαγραφή του χρέους με μια απόφαση, την οποία μεταγενέστερα χρησιμοποίησε και η Αργεντινή για ανάλογη περίπτωση, και καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι ο Μεταξάς ήταν ένας πραγματικός πατριώτης, διότι φρόντισε για τη μείωση του δημοσίου χρέους, σε αντίθεση με τους σημερινούς πολιτικούς.

            Παρά το γεγονός, ότι είχαμε στη διάθεσή μας υπολογιστή και σύνδεση στο Διαδίκτυο, ώστε να έχουμε πρόσβαση στην επίμαχη απόφαση και να αποδειχθεί, ότι το περιεχόμενο της παραπάνω αποφάσεως ήταν εντελώς διαφορετικό από αυτό, που της δόθηκε στη χώρα μας (οράτε εδώ), και σε καμμία περίπτωση τιμητικό για τη χώρα μας, ο συνομιλητής μου λειτούργησε όπως κάθε κουτοπόνηρος και αμόρφωτος φανατικός. Αφενός αμφισβήτησε τη βασιμότητα της επίμαχης αποφάσεως, φωνάζοντας ότι το περιεχόμενό της ήταν πειραγμένο. Μετά και αφού δεν μπόρεσε να αποδείξει, ποιο ήταν το αρχικό περιεχόμενο της αποφάσεως αυτής (διότι συνηθίζεται η ηλεκτρονική καταχώρηση των αποφάσεων όλων των διεθνών οργανισμών, ακόμα και αυτών που δεν υφίστανται, πλέον), υποστήριξε, ότι έστω και έτσι ο Μεταξάς πέτυχε διαγραφή μέρους του χρέους της χώρας, άρα η κυρίαρχη άποψη για το θέμα αυτό στη χώρα μας είναι ορθή. Όταν ανετράπη και αυτή η θεώρησή του, διότι αφενός απεδείχθη, ότι οι δύο διαιτητικές αποφάσεις δεν μείωσαν την οφειλή της χώρας αφετέρου εξεδόθησαν κατόπιν προσφυγής των Βέλγων και προτού αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ο Μεταξάς, η περήφανη απάντηση του συνομιλητή μου ήταν, ότι τουλάχιστον ο Μεταξάς το «πάλεψε,» ενώ οι δικοί μας «προδότες» ούτε καν προσέφυγαν στα Δικαστήρια. Και, βέβαια, φρόντισε να ρίξει και τη μπηχτή του κατά όσων ασπάζονται την άποψή μου, λέγοντας ότι δεν ξέρουμε, ποιοι έχουν συμφέρον να διαδοθεί, ότι η Ελλάδα δεν αποκόμισε κανένα όφελος από την παραπάνω υπόθεση. «Σκέψου μόνο, ότι μας αποτρέπουν να προσφύγουμε στα διεθνή δικαστήρια και να κηρύξουμε το χρέος μας απεχθές και θα καταλάβεις, γιατί κυκλοφόρησε τώρα η είδηση, ότι η Ελλάδα έχασε την υπόθεση την εποχή του Μεταξά, ενώ η αλήθεια είναι διαφορετική,» ήταν ο τελικός ισχυρισμός του.

            Μετά από αυτή τη στιχομυθία, πείστηκα, ότι, αφ’ ης στιγμής συσταθεί και διαδοθεί ένας μύθος, πάσα προσπάθεια κατάρριψής του στη χώρα μας είναι μάταιη. Με το καλημέρα ο μύθος αυτός αποκτά φανατικούς πιστούς, οι οποίοι απλά αρνούνται να δεχθούν την αναλήθειά του, ακόμα και όταν τους προσκομιστούν αδιάσειστα στοιχεία. Διότι οι μύθοι αυτοί ικανοποιούν κάποιες βασικές παραμέτρους της ψυχοσύνθεσης χιλιάδων Ελλήνων, ήτοι τους πείθουν, ότι στο παρελθόν είτε έλαβε χώρα κάποιο θετικό για τη χώρα και το έθνος γεγονός, στο οποίο πρωταγωνίστησε κάποιος πατριώτης πολιτικός (ο οποίος είχε καταλάβει την εξουσία χωρίς εκλογές αλλά αυτό αποτελεί ψιλά γράμματα για ένα λαό, μεγάλο μέρος του οποίου ποτέ πραγματικά δεν ασπάστηκε τη Δημοκρατία) που κατάφερε με τον τσαμπουκά του να σπάσει τα μούτρα των κακών ξένων και να ικανοποιήσει την προαιώνια δίψα των συμπολιτών μας αυτών για εκδίκηση σε βάρος της Δύσης, η οποία ευθύνεται για όλα τα δεινά αυτού του τόπου, είτε ότι κάποια πρόσωπα, Έλληνες ή αλλοδαποί, εξυφαίνουν ή έχουν ήδη εξυφάνει κάποιο σχέδιο, για να πλήξουν τη χώρα, ώστε να πειστεί και ο πιο δύσπιστος, ότι δεν φταίει ο καημένος ο λαός για τα δεινά, που έχουν συσσωρευτεί στις πλάτες του. Με τέτοιες ιστορίες, παραμυθάκια για τα δεδομένα του ορθού λόγου και της επιστήμης της ιστορίας, οι συμπολίτες μας αυτοί κοιμούνται ήσυχοι, ότι στο παρελθόν ένας πολιτικός πέτυχε να προστατεύσει τα δίκαια της Ελλάδος ή ότι δεν φέρουν καμμία ευθύνη για ό,τι συμβαίνει σε αυτό τον τόπο, αφού άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις. Άρα πάλι με χρόνους με καιρούς κάποιος γνήσιος πατριώτης θα πάρει την εξουσία στα χέρια του και με σιδερένια πυγμή (και αφού στείλει μερικούς πολιτικούς και πιστούς τους στη φυλακή) θα πάει στους διεθνείς οργανισμούς και θα κερδίσει το δίκιο της Ελλάδος.

            Φυσικά, οι ίδιοι φαντασιόπληκτοι συμπολίτες μας θα φροντίσουν, ώστε να κατακεραυνώσουν όσους επιχειρούν να αποδομήσουν τους μύθους αυτούς, προσάπτοντάς τους κατηγορίες πέρα ακόμα και από την πιο νοσηρή φαντασία. Άλλοτε οι αποδομητές αυτοί βαφτίζονται ως μίσθαρνα όργανα της Νέας Τάξης Πραγμάτων ή άλλων σκοτεινών αλλά ικανών να προκαλέσουν κύμα εχθρότητας δυνάμεων. Σε άλλες περιπτώσεις, τους ασκείται δριμεία κριτική, η οποία, όμως, αφορά στοιχεία άσχετα με την επιστημονική κατάρτιση ή ενημέρωσή τους π.χ. ο Χ είναι μασόνος (λες και η ιδιότητα αυτή επηρεάζει την επιστημονική κρίση του κατόχου της) ή είχε κληθεί την τάδε χρονιά στη συνεδρίαση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (που ανάθεμα και αν γνωρίζουμε, τι συζητούν εκεί μέσα). Πρόκειται για την προσφιλέστερη τακτική κατά των αποδομητών, ήγουν την ανάπτυξη και διάδοση θεωριών συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες τα σκεπτόμενα εκείνα πρόσωπα χαρακτηρίζονται ως όργανα γνωστών κέντρων, τα οποία απεργάζονται την εξόντωση του ελληνισμού και των ηθών και εθίμων του. Το Διαδίκτυο αλλά και ο τύπος βρίθουν από τέτοια παραδείγματα, πολλά εκ των οποίων είναι τόσο ευφάνταστα, ώστε κάνουν το Σιμονίνι, ήρωα του τελευταίου μυθιστορήματος του κ. Ουμπέρτο Έκο «ΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ,» να μοιάζει με ερασιτέχνη.

            Αλλά τί λέω; Ζούμε στη χώρα, όπου, όποτε τίθεται κάποιο θέμα, πάντοτε κάποιος θα φωνάζει, ότι υπάρχουν σοβαρότερα θέματα, που χρήζουν επίλυσης, και, επομένως, η παραφιλολογία και παραϊστορία, προφανώς ασήμαντα θέματα για τους πολλούς, δεν βλάπτουν. Άλλως, διδασκόμενοι για το Κρυφό Σχολειό ή την προσφορά του Μεταξά (οράτε ίδρυση Ι.Κ.Α.) στο σχολείο δεν πάθαμε και τίποτα κακό. Άρα γιατί να μας πειράξει μια τέτοια ιστορία και, άρα, γιατί να τη βγάλουμε ψεύτικη; Και κάπως έτσι η διάδοση της ανοησίας συνεχίζεται στη χώρα μας με αμείωτο ρυθμό.