Με το "ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ" (Εκδόσεις "ΠΑΤΑΚΗ")ο συγγραφέας Χουάν Ρούλφο κέρδισε μια θέση στην αιωνιότητα, δίπλα σε ονόματα, όπως ο Μαρσέλ Προυστ και ο Ντ. Σάλιντζερ, ήτοι συγγραφείς, οι οποίοι έγιναν γνωστοί με ένα βιβλίο τους και μετά από αυτό δεν έγραψαν τίποτε άλλο. Ακόμα, με το εν λόγω βιβλίο θεωρείται, ότι εισήγαγε το μαγικό ρεαλισμό στη λατονιαμερικανική λογοτεχνία και επηρέασε αρκετούς σπουδαίους λατινοαμερικανούς συγγραφείς, όπως τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και τον Κάρλος Φουέντες.
Η ιστορία δείχνει αρκετά τετριμμένη. Ο Χουάν Πρεσιάδο δίνει στην ετοιμοθάνατη μητέρα του την υπόσχεση, ότι θα επισκεφτεί τον πατέρα του, τον Πέδρο Πάραμο, στην Κομάλα, το τσιφλίκι του. Φτάνοντας εκεί, όμως, διαπιστώνει, ότι ο πατέρας του είναι νεκρός, όπως τον ενημερώνουν και οι κάτοικοι της Κομάλα, οι οποίοι του περιγράφουν τη ζωή τους πλάι στον τυραννικό Πέδρο Πάραμο, που τους εξουσίασε και στο τέλος της ζωής του τους αφάνισε μαζί με όλη την Κομάλα. Αλλά σύντομα ο Χουάν καταλαβαίνει, ότι και αυτοί είναι νεκροί και πως η Κομάλα είναι ένα χωριό, που μόνο νεκροί το κατοικούν.
Ο συγγραφέας ασχολείται με το αρχέγονο θέμα της αναζήτησης του πατέρα από τον υιό του. Η αναζήτηση αυτή φέρνει το γιο ουσιαστικά στον Άλλο Κόσμο, όπου βρίσκεται, πλέον, ο πατέρας του, ο οποίος είναι το αρχέτυπο του λατινοαμερικάνου γαιοκτήμονα, όπως το βλέπουμε λ.χ. στο πρόσωπο του Εστέμπαν Τρουέμπα στο "ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ" της Ιζαμπέλλας Αλιέντε, ήτοι του σκληρού στα όρια της βαναυσότητας εξουσιαστή, ο οποίος νέμεται με πυγμή την περιουσία του αλλά και τις γυναίκες, που κατοικούν στο χώρο αυτό και μεγαλώνει την περιουσία του χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, για να φτάσει κάποια στιγμή το αναπόδραστο τέλος και η παρακμή, που συμπαρασύρει μαζί του και όλο τον τόπο του μαζί με τους κατοίκους του.
Από το βιβλίο αυτό απουσιάζει τόσο ο σταθερός αφηγητής, αφού ο Χουάν Πρεσιάδο εναλλάσσεται στο ρόλο αυτό με τους κατοίκους του χωριού. Ούτε η δομή του έργου είναι συμπαγής, αφού οι σκέψεις των αφηγητών εναλλάσσονται συνεχώς, ούτε ο χρόνος των γεγονότων, που αφηγούνται τα διάφορα αυτά πρόσωπα, είναι σαφής. Πέραν του ότι το βιβλίο αναφέρεται στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, όταν και ξέσπασε η επανάσταση των φτωχών χωρικών του Μεξικού, με αίτημα την αναδιανομή της γης και πρωταγωνιστές, όπως ο Πάντσο Βίλλα και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, υπάρχουν στιγμές, που είναι αδύνατο να υπολογίσει κανείς τη χρονική περίοδο των γεγονότων ή την ηλικία των προσώπων, που πρωταγωνιστούν σε αυτά.
Ωστόσο, η γραφή του συγγραφέα είναι πραγματικά μαγική και τούτο δεν αναιρείται από τις παραπάνω παρατυπίες. Με λιτή και χωρίς ιδιαίτερα στολίδια γλώσσα μας μεταφέρει με μαγικό τρόπο σε ένα κόσμο κάθε άλλο παρά μαγικό, όπου οι νεκροί ανακαλούν στιγμιότυπα από τις ζωές τους σε συνάρτηση με τον Πέδρο Πάραμο, τον άνθρωπο, που τις όρισε αλλά, αφού εξουσίασε τους πάντες και τα πάντα, δεν μπόρεσε να εξουσιάσει τον έρωτα και γι' αυτό και κατεδίκασε τον τόπο του σε αφανισμό. Υπάρχουν αρκετές επιρροές του συγγραφέα από τους λαϊκούς μύθους και θρύλους του Μεξικού, τους οποίους παντρεύει επιδέξια με το λογοτεχνικό του ταλέντο και χαρίζει ένα μίγμα, που συνεπαίρνει τον αναγνώστη. Ο μικρόκοσμος του μεξικανικού χωριού, όπου συνυπάρχουν ο ιερέας, οι απλοϊκές γυναίκες του λαού, ο γαιοκτήμονας και η μοιραία γυναίκα, που τον αποτρελλαίνει, αποτυπώνεται με πιστότητα.
Δοκιμάστε να κατατάξετε το "ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ" σε κάποια από τις κατηγορίες βιβλίων, που γνωρίζετε, και θα αποτύχετε. Δοκιμάστε, όμως, να αφεθείτε στην ανάγνωσή του, χωρίς την έγνοια της κατηγοριοποίησής του και θα μαγευτείτε.
Η ιστορία δείχνει αρκετά τετριμμένη. Ο Χουάν Πρεσιάδο δίνει στην ετοιμοθάνατη μητέρα του την υπόσχεση, ότι θα επισκεφτεί τον πατέρα του, τον Πέδρο Πάραμο, στην Κομάλα, το τσιφλίκι του. Φτάνοντας εκεί, όμως, διαπιστώνει, ότι ο πατέρας του είναι νεκρός, όπως τον ενημερώνουν και οι κάτοικοι της Κομάλα, οι οποίοι του περιγράφουν τη ζωή τους πλάι στον τυραννικό Πέδρο Πάραμο, που τους εξουσίασε και στο τέλος της ζωής του τους αφάνισε μαζί με όλη την Κομάλα. Αλλά σύντομα ο Χουάν καταλαβαίνει, ότι και αυτοί είναι νεκροί και πως η Κομάλα είναι ένα χωριό, που μόνο νεκροί το κατοικούν.
Ο συγγραφέας ασχολείται με το αρχέγονο θέμα της αναζήτησης του πατέρα από τον υιό του. Η αναζήτηση αυτή φέρνει το γιο ουσιαστικά στον Άλλο Κόσμο, όπου βρίσκεται, πλέον, ο πατέρας του, ο οποίος είναι το αρχέτυπο του λατινοαμερικάνου γαιοκτήμονα, όπως το βλέπουμε λ.χ. στο πρόσωπο του Εστέμπαν Τρουέμπα στο "ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ" της Ιζαμπέλλας Αλιέντε, ήτοι του σκληρού στα όρια της βαναυσότητας εξουσιαστή, ο οποίος νέμεται με πυγμή την περιουσία του αλλά και τις γυναίκες, που κατοικούν στο χώρο αυτό και μεγαλώνει την περιουσία του χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, για να φτάσει κάποια στιγμή το αναπόδραστο τέλος και η παρακμή, που συμπαρασύρει μαζί του και όλο τον τόπο του μαζί με τους κατοίκους του.
Από το βιβλίο αυτό απουσιάζει τόσο ο σταθερός αφηγητής, αφού ο Χουάν Πρεσιάδο εναλλάσσεται στο ρόλο αυτό με τους κατοίκους του χωριού. Ούτε η δομή του έργου είναι συμπαγής, αφού οι σκέψεις των αφηγητών εναλλάσσονται συνεχώς, ούτε ο χρόνος των γεγονότων, που αφηγούνται τα διάφορα αυτά πρόσωπα, είναι σαφής. Πέραν του ότι το βιβλίο αναφέρεται στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, όταν και ξέσπασε η επανάσταση των φτωχών χωρικών του Μεξικού, με αίτημα την αναδιανομή της γης και πρωταγωνιστές, όπως ο Πάντσο Βίλλα και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, υπάρχουν στιγμές, που είναι αδύνατο να υπολογίσει κανείς τη χρονική περίοδο των γεγονότων ή την ηλικία των προσώπων, που πρωταγωνιστούν σε αυτά.
Ωστόσο, η γραφή του συγγραφέα είναι πραγματικά μαγική και τούτο δεν αναιρείται από τις παραπάνω παρατυπίες. Με λιτή και χωρίς ιδιαίτερα στολίδια γλώσσα μας μεταφέρει με μαγικό τρόπο σε ένα κόσμο κάθε άλλο παρά μαγικό, όπου οι νεκροί ανακαλούν στιγμιότυπα από τις ζωές τους σε συνάρτηση με τον Πέδρο Πάραμο, τον άνθρωπο, που τις όρισε αλλά, αφού εξουσίασε τους πάντες και τα πάντα, δεν μπόρεσε να εξουσιάσει τον έρωτα και γι' αυτό και κατεδίκασε τον τόπο του σε αφανισμό. Υπάρχουν αρκετές επιρροές του συγγραφέα από τους λαϊκούς μύθους και θρύλους του Μεξικού, τους οποίους παντρεύει επιδέξια με το λογοτεχνικό του ταλέντο και χαρίζει ένα μίγμα, που συνεπαίρνει τον αναγνώστη. Ο μικρόκοσμος του μεξικανικού χωριού, όπου συνυπάρχουν ο ιερέας, οι απλοϊκές γυναίκες του λαού, ο γαιοκτήμονας και η μοιραία γυναίκα, που τον αποτρελλαίνει, αποτυπώνεται με πιστότητα.
Δοκιμάστε να κατατάξετε το "ΠΕΔΡΟ ΠΑΡΑΜΟ" σε κάποια από τις κατηγορίες βιβλίων, που γνωρίζετε, και θα αποτύχετε. Δοκιμάστε, όμως, να αφεθείτε στην ανάγνωσή του, χωρίς την έγνοια της κατηγοριοποίησής του και θα μαγευτείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου