Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, τραγουδούσε προ 20ετίας, περίπου, ο πρόσφατα χαμένος Νίκος Παπαζογλου. Οι περισσότεροι Έλληνες έχουν λίγο πολύ τραγουδήσει αυτούς τους στίχους άλλοι γοητευμένοι από τη μελωδία του Παπάζογλου και άλλοι υποψιασμένοι, ότι οι στίχοι αυτοί κρύβουν βαθύτερα νοήματα για όσους αντιλαμβάνονται τα τεκταινόμενα στην Ελλάδα.

Δεν ανακαλύπτει κανείς την Αμερική, αν οδηγηθεί στο συμπέρασμα, ότι ζούμε σε μια χώρα, όπου όλοι φωνάζουν, ότι πρέπει να αλλάξουν τα πάντα αλλά, στην πραγματικότητα, κανένας δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Όσοι κάτοικοι αυτής της χώρας διαθέτουν μια στοιχειώδη νοημοσύνη, γνωρίζουν τη δεινή κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία της Ελλάδος. Με το Ελληνικό Δημόσιο να κοστίζει κάτι δισεκατομμύρια ευρώ (όχι δραχμές, να εξηγούμαστε) περισσότερα απ' όσα αποδίδει, με υπηρεσίες, στις οποίες στοιβάζονται (και πληρώνονται) τριπλάσιοι και βάλε υπάλληλοι απ' όσους αυτές έχουν πραγματικά ανάγκη, με τους ασφαλιστικούς φορείς να απειλούνται με κατάρρυεση συνεπεία της απουσίας ελεγκτικού μηχανισμού, που θα ελέγχει τους εργοδότες για την καταβολή των οφειλομένων εισφορών τους, με φορολογικούς μηχανισμούς ανίκανους να πατάξουν τη φοροδιαφυγή αλλά και την παραοικονομία και με την κούρσα των εξοπλισμών να προσθέτει και αυτή την πινελιά της στον καμβά της οικονομικής δυσπραγίας της χώρας, οι διαθέτοντες αντίληψη εύκολα αντιλαμβάνονται, ότι το σλόγκαν "ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου" προσφέρεται μόνο για τουριστική κατανάλωση - και όχι πάντα - αλλά ουδόλως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Αυτή η αντίληψη, όμως, συνοδεύεται και από ένα ατομισμό, σύμφωνα με τον οποίο ο καθένας από εμάς είναι ανεύθυνος και πρέπει να πληρώσουν για τη ζημία εκείνοι, που φταίνε. Και εδώ αρχίζει η διελκυστίνδα του παραλόγου, όπου όλοι κατηγορούν όλους εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό. Η πλειονότητα των δημοσίων υπαλλήλων κατηγορεί το κράτος, ότι τους έχει κατακλέψει, παραβλέποντας τον τρόπο, με τον οποίο οι περισσότεροι εξ αυτών διορίστηκαν στο Δημόσιο καθώς και το κόστος τους σε σχέση με αυτά, που παράγουν (ΟΚ, υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά είναι λίγες). Ένα μεγάλο μέρος των συγκεντρωμένων στις πλατείες ωρύεται για την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα αλλά ελάχιστοι εξ αυτών προέβησαν σε μια κάποια αυτοκριτική, ώστε να διαπιστώσουν, μήπως, τυχόν, οι ίδιοι ανέδειξαν αυτό το σπάταλο και διεφθαρμένο κράτος. Ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού λαού αποτίει φόρο τιμής στους κ.κ. Θεοδωράκη. Λαζόπουλο, Κραουνάκη, Μπέη, Κασιμάτη και άλλους προπαγανδιστές της θεωρίας περί ανευθύνου λαού παραβλέποντας πόσο στενά συνδεδεμένοι με το κράτος υπήρξαν οι κύριοι αυτοί και πόσο ωφελήθηκαν από αυτό στο παρελθόν. Όλοι τους συμφωνούν, ότι το κράτος φταίει για όλα. Και όλοι τους κάνουν την πάπια, όταν τίθεται το κρίσιμο ερώτημα, ποιος ανέδειξε αυτό το κράτος.

Αυτή η αυτοπεποίθηση, ότι ο λαός δεν ήξερε τίποτα και άλλοι, οι εξής πολιτικοί, τον παρέσυραν έχει ως αποτέλεσμα την απουσία πάσης αυτοκριτικής ικανής να θέσει τις βάσεις για μια αλλαγή νοοτροπίας των πολλών. Αυτό φαίνεται και στην πρόσφατη απόφαση των αγανακτισμένων να υποστηρίξουν τη χρηματοδοτούμενη αδρά, προκλητικά και καταχρηστικά από το κράτος ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η οποία με τις επαναλαμβανόμενες διακοπές ρεύματος πληγώνει την ήδη τρωθείσα οικονομία της χώρας και αποδεικνύει, ότι γι' αυτή νόμος είναι το δίκιο του συνδικαλιστή. Φαίνεται, επίσης, από την απουσία πάσης αναφοράς στην πάταξη του κομματισμού, της αναξιοκρατίας και του νεποτισμού, αν διαβάσει κανείς τις διακηρύξεις των αγανακτισμένων. Αποκαλύπτεται από την άρνησή τους για μείωση των δαπανών του δημοσίου. Προκύπτει από την απόφασή τους να χειροκροτήσουν τους ιερείς, που υποδύονται τους αγανακτισμένους, αγνοώντας ότι οι ίδιοι ιερείς αρνούνται κατηγορηματικά τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και το διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, δύο κινήσεις, οι οποίες θα τόνωναν αναμφίβολα τα δημοσιονομικά της Ελλάδος. Αποδεικνύεται από την απουσία αποδοχής πάσης αντίθετης άποψης στις πλατείες, όπου η πιθανή έκφραση κάποιας θετικής γνώμης για το Μνημόνιο έχει ως αποτέλεσμα το "κράξιμο" του διαφωνούντα και το στολισμό του με εκφράσεις, που θυμίζουν ολοκληρωτισμό από χιλιόμετρα μακρυά. Διάβασα ένα κείμενο του κ. Απόστολους Δοξιάδη στο lifo και διεπίστωσα πόσο αντιδημοκρατική είναι η συμπεριφορά ορισμένων αγανακτισμένων απέναντι σε όσους έχουν αντίθετη άποψη ή υποψιάζονται, ότι έχουν αντίθετη άποψη. Και αν δεν σας καλύπτει το κείμενο του κ. Δοξιάδη ή είστε προκατειλημμένοι απέναντί του, διαβάστε κάποια σχόλια στο Διαδίκτυο, τα οποία αφορούν όσους δεν συναινούν στις ενέργειες των αγανακτισμένων! Οι κάτοχοι της απόλυτης και μοναδικής αλήθειας είναι και εκείνοι, που αγνοούν την έννοια και τη σημασία της αυτοκριτικής. Αγνοούν, ότι είτε με την ψήφο τους είτε με την άρνησή τους να ψηφίσουν έστρωσαν το δρόμο στο δικομματισμό και στην άλωση του Δημοσίου από αυτό. Δεν θέλουν να αντιληφθούν, ότι όσο περνούσαν καλά και ξόδευαν πολλά, η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος περνούσε απαρατήρητη και οι ελάχιστοι, που τολμούσαν να καταγγείλουν τα φαινόμενα αυτά, όπως το ΚΚΕ - να λέμε και τα σωστά - αντιμετωπίζονταν σαν γραφικοί και εκτός εποχής.

Σε αυτή την εποχή επιθυμεί η πλειονότητα των αγανακτισμένων να επιστρέψουμε, ήτοι στην εποχή των αθρόων διορισμών στο Δημόσιο - οι οποίοι δεν έπαυσαν, απλά περιορίστηκαν σε πολύ πιο μικρά νούμερα - των μεγάλων χρηματοδοτήσεων των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των πολλών δανείων από τις τράπεζες και άλλα πολλά, που σηματοδοτούσαν την καλοπέρασή μας έως πολύ πρόσφατα. Και αποδεικνύεται έτσι, ότι, εφόσον οι πολλοί δεν θέλουν ριζικές αλλαγές, η κατάσταση θα χειροτερέψει.

Υ.Γ. Δεν σκοπεύω να υποστηριξω τους πολιτικούς μας. Αυτοί οδήγησαν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση. Δεν μπορώ, όμως, να παραβλέψω, ότι αυτοί οι πολιτικοί αναδείχθηκαν από τους ψηφοφόρους, ήτοι από εμάς, και το θεάρεστο έργο τους της σπατάλης του κρατικού χρήματος δεν εμφανίστηκε ξαφνικά αλλά υπήρχε εδώ και δεκαετίες.