Υπάρχουν και "δικαιοχαμένοι" άνθρωποι;

Όταν ακούω στα δελτία των ειδήσεων τη φράση «ο αδικοχαμένος τάδε», αυτόματα περνάει από το μυαλό μου μια σκέψη. Υπάρχουν τάχα μου και «δικαιοχαμένοι»; Υπάρχει, δηλαδή, κόσμος, του οποίου το θάνατο να ευχόμαστε και να λέμε, ότι του άξιζε;
Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει απαντήσει εδώ και χιλιετίες στο σχετικό ερώτημα. Οι πόλεμοι ήταν ανέκαθεν στην ημερησία διάταξη της καθημερινότητας κάποιων ανθρώπων ανά τη γη και αυτή η κατάσταση εξακολουθεί να ισχύει, έως σήμερα. Κάποτε ακούγαμε για τους καθημερινούς θανάτους στο Λίβανο ή τη Ρουάντα. Σήμερα τη σκυτάλη έχει πάρει το Ιράκ και το Αφγανιστάν και αύριο φοβάμαι, ότι κάποια άλλη χώρα θα σέρνει το μακάβριο χορό του θανάτου. Υπάρχουν περιοχές, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν αξίζει περισσότερο από μια χειροβομβίδα ή ένα Καλάσνικοφ κάποτε, μάλιστα, θεωρείται υποδεέστερη και από πιο ευτελή από τα παραπάνω αντικείμενα.
Ωστόσο, αν σε κάποιες χώρες οι πάσης φύσεως αντιπαλότητες έχουν διαμορφώσει μια αντίληψη περί υπέρτερων και κατώτερων ανθρώπων, το ερώτημα παραμένει σε ό,τι αφορά την πολιτισμένη κοινωνία των Δυτικών Χωρών, στην οποία ανήκει και η χώρα μας. Γνωρίζω κόσμο, ο οποίος κρίνει, ότι κάποιοι άνθρωποι δεν αξίζει να ζουν. «Η ζωή είναι για λίγους», είχε γράψει ένας συστρατιώτης μου στο φωριαμό του την εποχή, που υπηρετούσα τη θητεία μου. Δεν έχω αμφιβολία, ότι το συγκεκριμένο πρόσωπο θα απαντούσε θετικά στο σχετικό ερώτημα. Επίσης, πιστεύω, ότι πολύς κόσμος στην Ελλάδα ασπάζεται αυτή την άποψη, ειδικά στις μέρες μας, που η οικονομική – και όχι μόνο – κρίση μας έχει ωθήσει στην αναζήτηση των ενόχων (από την οποία εξαιρούμε τους εαυτούς μας αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Δεν έχω, όμως, και εγώ αμφιβολία, ότι, παρόλη την υλική και εκπαιδευτική πρόοδο αυτού του τόπου, εξακολουθούμε να είμαστε ηθικά πολύ πίσω, εφόσον εξακολουθούμε και χωρίζουμε τους ανθρώπους σε άξιους να ζουν και «δικαιοχαμένους». Προσωπικά, είμαι κατά της απώλειας οποιασδήποτε ανθρώπινης ζωής, είτε αυτή αφορά το Μαχάτμα Γκάντι είτε τον Αδόλφο Άιχμαν. Ω ναι, από τη στιγμή, που αναγνωρίζω την ανθρώπινη ζωή ως υπέρτατη αξία, αρνούμαι να θεωρήσω επιβεβλημένη την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής από ανθρώπινο χέρι, ακόμα και αν μιλάμε για το ειδεχθέστερο κάθαρμα όλων των εποχών – και υπάρχουν μπόλικα, που διεκδικούν με αξιώσεις αυτή την τιμή. Δεν παραβλέπω τα εγκλήματα, με τα οποία βαρύνεται ένα πρόσωπο, όπως ο Άιχμαν, αλλά και πάλι φρονώ, ότι ακόμα και η δική του ζωή δεν πρέπει να χαρακτηριστεί «δικαιοχαμένη». Καμμία δικαιοσύνη δεν πρόκειται να απονεμηθεί, αν θανατωθεί ο τάδε δολοφόνος ή ο δείνα προδότης. Χίλιες φορές προτιμότερη η ισόβια κάθειρξη παρά ο θάνατος! Δεν δικαιώνεις κανένα με το θάνατο ενός εγκληματία, απλά εκδικείσαι.
Αν, λοιπόν, θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, που έχουμε διδαχθεί 5-6 πράγματα από τη βία της ανθρώπινης φύσης, τότε οφείλουμε να κόψουμε τις όποιες διακρίσεις και να απορρίψουμε τις απόψεις περί «αδικοχαμένων» και «δικαιοχαμένων». Απλά τα πράγματα!