Η επιμονή μου να καταφεύγω για ενημέρωση σε ένα παραδοσιακό Μ.Μ.Ε., όπως η εφημερίδα, δεν είναι απαραίτητα κακή, καθότι θεωρώ, ότι υπάρχουν, ακόμα, στη χώρα μας κάποια έντυπα, που προσπαθούν να διατηρήσουν ένα κάποιο επίπεδο ενημέρωσης. Σε αυτά εντάσσω και την εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", η οποία θεωρώ, ότι πασχίζει να ξεχωρίσει από τις περισσότερες εφημερίδες της χώρας μας και να προσελκύσει κάποιο αναγνωστικό κοινό με επίπεδο.
Μόνο, που διαβάζοντας ένα άρθρο της για το γνωστό Ισραηλινό συγγραφέα 'Ααρον Άπελφελντ, ένοιωσα αυτή την εμμονή μου να διαβάζω την εν λόγω εφημερίδα να προδίδεται. Συγκεκριμένα, πέρα από την τακτική της "Ε" να αποφεύγει να τονίζει το κεφαλαίο "α", όπου χρειάζεται (και η οποία, βέβαια, αφορά το σύνολο, σχεδόν, των εντύπων της ημεδαπής), διάβασα, ότι ο παραπάνω συγγραφέας "Γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου 1932 στην πόλη Τσέρνοβιτς της τότε Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας" και "...και κατέληξε το 1946 στην Παλαιστίνη, δύο χρόνια προτού το Ισραήλ ανακηρυχθεί ανεξάρτητο κράτος. Εκεί έμαθε τα γίντις ..."(για περισσότερα, οράτε www.enet.gr/?i=news.el.article&id=33396).
Ανακαλώντας τις πενιχρές ιστορικές μου γνώσεις, θυμήθηκα, ότι η έρμη η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία διαλύθηκε το 1918, μετά τις συνθήκες του Αγίου Γερμανού και του Τριανόν. Παρ' όλ' αυτά, η δημοσιογράφος του παραπάνω κειμένου επιμένει, ότι εν έτει 1932, όταν γεννήθηκε ο κ. Άπελφελντ, η εν λόγω αυτοκρατορία υφίστατο. Άρα να υποθέσω, ότι θα πρέπει οι απανταχού ιστορικοί να σκίσουν τα πτυχία τους και να αναθεωρήσουν τις όποιες γνώσεις τους για την Κεντρική Ευρώπη μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο;
Περαιτέρω, η δημοσιογράφος του παραπάνω άρθρου αναφέρεται στην εκμάθηση, εκ μέρους του κ. 'Απελφελντ, των "γίντις". Κατ' αρχάς, δεν ήταν καθόλου παράδοξο για τους Εβραίους, που κατοικούσαν στην Ευρώπη τα χρόνια του Μεσοπολέμου να μη γνωρίζουν τη γλώσσα των προγόνων τους. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι σπουδαιότεροι λογοτέχνες εβραϊκής καταγωγής δεν έγραφαν στη γλώσσα των προγόνων τους αλλά σε άλλες γλώσσες, κατά προτίμηση στη γερμανική, όπως ο Φράντς Κάφκα ή ο Πάουλ Τσέλαν. Όσοι, πάλι, Εβραίοι μιλούσαν "εβραϊκά", αυτά ήταν, κυρίως, ένα κράμα γερμανικών, σλαβικών και εβραϊκών λέξεων, που ήταν γνωστά ως "γίντις" και τα μιλούσαν οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης. Δεν τα μιλούσαν, όμως, οι Εβραίοι της Ελλάδος (αυτοί της Θεσσαλονίκης μιλούσαν ένα κράμα εβραϊκών και ισπανικών, καθότι προέρχονταν από τους εκδιωχθέντες Εβραίους της Ισπανίας) ή οι Εβραίοι άλλων περιοχών του κόσμου. Πώς είναι, λοιπόν, δυνατό να διδάσκεται μια διάλεκτος της εβραϊκής γλώσσας σε ένα σχολείο στο μετέπειτα κράτος του Ισραήλ και όχι αυτή καθαυτή η εβραϊκή γλώσσα; Είναι σα να διδάσκουμε σε επαναπατριζόμενα ελληνόπουλα την π.χ. ποντιακή ή την τσακώνικη διάλεκτο (τυχαία τα παραδείγματα). Δεν αποκλείεται, βέβαια, να ταυτίστηκαν στη συνείδηση της συντάκτριας του παραπάνω άρθρου τα "γίντις" με τα "εβραϊκά", ολίσθημα αρκετά συνηθισμένο στην πράξη. Όταν, όμως, εργάζεσαι σε μια εφημερίδα, που επιδιώκει να κρατήσει κάποιο επίπεδο, είναι αμαρτία να αφήνεις να σου ξεφύγουν τέτοια λάθη. Χώρια, που αποδεικνύεις, ότι η επιμέλεια των κειμένων στην εφημερίδα σου είναι μάλλον ελλειπής.
Είναι κρίμα σε μια εποχή, που οι αναγνώστες των εφημερίδων λιγοστεύουν, οι συντάκτες τους να αποθαρρύνουν με την αμέλειά τους και άλλους. Αλλά ίσως τα μηνύματα των καιρών να μη φτάνουν ειδικά στ' αυτιά των συντακτών ορισμένων εφημερίδων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου