Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Πολιτιστική μελαγχολία

Στην Ελλάδα περηφανευόμαστε, ότι δώσαμε τα φώτα στην οικουμένη και καυχιόμαστε, ότι κάποτε εξήγαμε πολιτισμό στα πέρατα της γης. Θεωρούμε, μάλιστα, ότι είμαστε οι άξιοι κληρονόμοι των αρχαίων μας προγόνων και, εκ του λόγου αυτού, και της πολιτιστικής κληρονομίας τους.
Ο Ρός Ντέιλυ πρωτοήλθε στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του '70 και δεν ξανάφυγε. Έχοντας μουσικές σπουδές στο ενεργητικό του στην Ιρλανδία, τη γενέθλια χώρα του, εμπλούτισε τις μουσικές του γνώσεις στην Κρήτη, όπου και μένει, μέχρι σήμερα. Μελέτησε και συνεχίζει να μελετάει την κρητική μουσική αλλά και αυτή της Ανατολής και στα πλαίσια αυτής της έρευνάς του ίδρυσε του μουσικό εργαστήριο "ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ", όπου εκτίθενται μουσικά όργανα απ' όλο τον κόσμο αλλά και διοργανώνονται μουσικά σεμινάρια με τη συμμετοχή μαθητών απ' όλο τον κόσμο. Πιθανότατα να είχε κατά νου, ότι μια χώρα, που οι κάτοικοί της έχουν έντονη την πεποίθηση, ότι προέρχονται από προγόνους με λαμπρά πολιτιστικά επιτεύγματα, θα το στήριζε στο σπουδαίο έργο του. Και η αλήθεια είναι, ότι τουλάχιστον η τοπική κοινωνία, όπου εδρεύει το παραπάνω εργαστήριό του, τον στήριζε επί σειρά ετών οικονομικά και ηθικά, για να μη μιλήσουμε για τους θαυμαστές της κρητικής μουσικής από το εξωτερικό, που αποτελούν βασικούς οικονομικούς αιμοδότες του θεσμού αυτού.
Έφτασε, όμως, η ώρα, που αυτή η οικονομική στήριξη κατέστη αδύνατη. Ο τοπικός δήμος δήλωσε αδυναμία να στηρίξει οικονομικά το εργαστήριο του Ρος Ντέιλυ και ο ίδιος ανέστειλε τη λειτουργία του μουσικού εργαστηρίου του. Το Υπουργείο Πολιτισμού, μάλιστα, αρνήθηκε να συνδράμει οικονομικά το θεσμό αυτό. Όχι, δε μιλάμε για κάποιο ξένο Υπουργείο Πολιτισμού αλλά για το δικό μας. Και δεν αποκλείεται, αν ήταν ξένο, να συνέτρεχε οικονομικά το μουσικό αυτό εργαστήριο.
Δε θυμάμαι ποιός είχε πει, ότι η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί, στην παρούσα φάση, να εξαγάγει μόνο πολιτισμό. Είχα βρει αυτή την άποψη λιγάκι ακραία, ίσως επειδή θεωρούσα, ότι υπάρχουν και άλλα εξαγώγιμα προϊόντα στη χώρα μας. Αλλά και πάλι δεν είναι λίγο να θεωρείται το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν της χώρας μας ο πολιτισμός, άλλωστε διαθέτουμε πλούσια και εγνωσμένης σημασίας πολιτιστική κληρονομία.
Δυστυχώς, όμως, πάσχουμε σε δύο τομείς. Πρώτον, διαθέτουμε ένα κράτος, το οποίο ασμένως επιχορηγεί αμφιβόλου πολιτιστικής και αισθητικής αξίας θεσμούς, όπως η Γιουροβίζιον (δεν έχω κάτι με το θεσμό και εύχομαι ο "SAKIS" να διαπρέψει αλλά όχι και να δαπανώνται τόσα χρήματα γι' αυτόν), χωρίς να λησμονούμε τις επιχορηγήσεις αποκλειστικά σε ημέτερους, που κάποιοι τους, βεβαίως, δεν αποκλείεται να αξίζουν τα μάλα αλλά διαιωνίζουν ένα καθεστώς υποταγής, που κάθε άλλο παρά συνάδει με τις επιταγές της πραγματικής δημοκρατίας. Φυσικά, το γεγονός και μόνο, ότι η πλειονότητα των υπαλλήλων, που εργάζονται σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, ακόμα και μέσα στο Υπουργείο Πολιτισμού, είναι συμβασιούχοι, αποδεικνύει, ότι μόνο η αδιαφορία για τον πολιτισμό έχει εξασφαλίσει τη μονιμότητά της στο υπουργείο αυτό. Και, βέβαια, η μονόπλευρη προβολή του αρχαιοελληνικού πολιτισμού έχει ως θύματά της θεσμούς, όπως το εργαστήριο του Ρος Ντέιλυ και το Μουσείο Ελευθεριάδη-Τεριάντ, για να θυμηθούμε τις πιο πρόσφατες και κραυγαλέες περιπτώσεις.
Φυσικά, για να μη βγάζουμε την ουρίτσα μας απ' έξω, να μην ξεχνάμε, ότι και εμείς πρωτοστατούμε στην απαξίωση αυτή του πολιτισμού μας. Πέραν του γεγονότος, ότι απαξιώνουμε τους αρχαιολογικούς μας χώρους και το σύνολο των πολιτιστικών θεσμών της χώρας μας (σκεφτείτε που πηγαίνουν οι περισσότερες εκδρομές των σχολείων της επαρχίας μας, όταν επισκέπτονται την Αθήνα), αρνούμαστε να εισφέρουμε τον οβολό μας για τη διάσωσή τους. Είτε τα ρίχουμε στο αδιάφορο κράτος, που εμείς, όμως, οικοδομήσαμε και αφήσαμε να θεριέψει η αδιαφορία του, είτε στον ωχαδερφισμό. Και σιγά μην ξέρουν οι περισσότεροι συνέλληνες το Ρος Ντέιλυ. Αν δεν τον περάσουν για ποδοσφαιριστή της Πρέμιερ Λιγκ.... Δεν βγαίνει, βλέπεις, σε κανένα πρωινάδικο ή σε καμμία κουτσομπολίστικη εκπομπή.
Και πόσο κοστίζει, ρε παιδιά, η διάσωση του θεσμού αυτού; Περίπου 45.000 ευρώ, σύμφωνα με τον ιδρυτή του! Πόσο κοστίζει ένας καφές στην Αθήνα ή στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης μου; Γύρω στα 4 ευρώ! Δεν μπορούν να βρεθούν, άραγε, 1.500 συνέλληνες να στερηθούν τον καφέ τους για μια ημέρα, προκειμένου να σωθεί ο "ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ";
Σκέφτομαι, ότι κάπου στη Μεγάλη Βρεττανία το "NATIONAL TRUST", το οποίο βασίζεται κυρίως στην ιδιωτική χρηματοδότηση, σώζει μνημεία της πολιτιστικής κληρονομίας του τόπου αυτού και δεν σας κρύβω, ότι ζηλεύω, που δεν έχουμε ανάλογες ευαισθησίες. Ή, μάλλον, θλίβομαι, που διαθέτουμε περισσότερο παχυδερμισμό από τους Βρεττανούς (και από πολλούς άλλους, γενικότερα).

Δεν υπάρχουν σχόλια: