Η υπερπροβολή μιας χοντράδας

Να διαβάζεις για τη μεγάλη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς στους κινηματογράφους της Δύσης, να ακούς για κόσμο, που κρατούσε τις κοιλιές του από τα γέλια και να μαθαίνεις για τις διθυραμβικές κριτικές αρκετών δικών μας κριτικών κινηματογράφου. Ε, σκέφτεσαι, δεν μπορεί, τόσος κόσμος θα πέφτει μέσα και ο "ΜΠΡΟΥΝΟ" θα είναι ταινία της προκοπής, που βγάζει γέλιο. Χώρια, που η εν λόγω ταινία σατιρίζει τόσο την ομοφοβία όσο και την ίδια την ομοφυλοφιλία ή, τουλάχιστον, έτσι διατείνονταν οι θαυμαστές της, οπότε παρουσίαζε ένα, ακόμα λόγο, που την καθιστούσε άξια προσοχής.

Κάπως έτσι σκέφτηκε και ο υποφαινόμενος και αποφάσισε να δει το καινούργιο πόνημα του Σάσα Μπαρόν Κοέν, του Άγγλου κωμικού - αν και θεωρώ, ότι περισσότερο σατιρικός παρά κωμικός είναι - που μας φιλοδώρησε τα τελευταία χρόνια με αμφιλεγόμενους χαρακτήρες, όπως ο Άλι Τζι και ο Μπόρατ. Καλοκαιρινός κινηματογράφος, καλή παρέα με ανοικτούς κινηματογραφικούς ορίζοντες, ώστε να δύναται να ακολουθεί ακόμα και στις λιγότερο εμπορικές άλλως διαφορετικές ταινίες, άφθονος ελεύθερος χρόνος για να μη στριμωχτούμε με τα επαγγελματικά ωράρια και βουρ για τον κινηματογράφο!

Δύο, περίπου, ώρες αργότερα, θρηνώ το χαμένο μου χρόνο και τα αδίκως σπαταλημένα 8 ευρώ του εισιτηρίου. Αυτή ήταν η μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, η κωμωδία της χρονιάς, η απίστευτη σάτιρα του κόσμου της τηλεόρασης και του φαινομένου της ομοφοβίας και της ομοφυλοφιλίας; Τότε οι απίστευτες χοντράδες των αδελφών Φαρέλλι ("Κάτι τρέχει με τη Μαίρη", για παράδειγμα) και οι αλήστου μνήμης βιντεοκασέτες του Στάθη Ψάλτη αποτελούν ορόσημο στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Επρόκειτο για μια συρραφή από άτσαλα καλαμπούρια διανθισμένα με τη γυμνομανία - και όχι μόνο αυτή - του πρωταγωνιστή και εμπνευστή αυτού του πονήματος, η οποία εκβιάζει το γέλιο περισσότερο με τις αντιδράσεις, που προκαλούν στους εμπλεκομένους με την ταινία τα σχόλια του κ. Κοέν παρά με το χιούμορ. Και κυρίαρχο στην ταινία αυτή ήταν η υποτιθέμενη ανατρεπτική αλλά στην πραγματικότητα χοντροκομμένη αίσθηση του σεξιστικού αστείου.

Δε διαφωνώ, ότι υπήρχαν στιγμές, όπου το γέλιο έπεφτε σύννεφο, όπως η προτελευταία σκηνή της ταινίας, όπου ο πρωταγωνιστής προκαλεί κάποιο θεατή να παλέψει μαζί του στην αρένα μιας πόλης των Η.Π.Α., αφού πρώτα έχει ξεσπαθώσει κατά των ομοφυλοφίλων με την αμέριστη συνδρομή του φανερά ομοφοβικού κοινού και, τελικά, καταλήγει να αρχίσει να φιλιέται παθιασμένα μαζί του, ενώ καρέκλες και παντός είδους πτερόεντα αντικείμενα εκτοξεύονται στο ρινγκ. Γέλιο προκαλεί και η σκηνή, όπου ο αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας τραγουδάει την "Ιτιά" φορώντας το σώβρακό του, γέλιο βγάζουν και ορισμένες βωμολοχίες της ταλαίπωρης ελληνικής επιθεώρησης. Αλλά προφανώς δεν αναβιβάζουν τα σχετικά έργα σε αριστουργήματα. Ο κόσμος έχει αναντίρρητα ανάγκη να γελάσει στον κινηματογράφο και θα βρει στιγμιότυπα, που θα τον κάνουν να ξεσπάσει σε γέλια. Φρονώ, όμως, με τις ελάχιστες κινηματογραφικές μου γνώσεις, ότι αυτό δεν αρκεί, ώστε να αναδείξει σε κομψοτέχνημα την ταινία του κ. Κοέν τη στιγμή, μάλιστα, που κυριαρχεί η εντύπωση, ότι η ταινία αγκομαχάει, μέχρι να προκαλέσει το γέλιο στο θεατή και, τελικά, το πετυχαίνει αλλά σε λίγες μόνο σκηνές και εκεί με άκομψα, κυρίως, καλαμπούρια. Η χοντράδα επ' ουδενί λόγω, πιστεύω, μπορεί να αποτελέσει ένδειξη υψηλής τέχνης, τη στιγμή, μάλιστα, που υπάρχουν δεκάδες κωμωδίες του πρόσφατου ή πιο μακρυνού παρελθόντος, οι οποίες προκάλεσαν ποταμούς γέλιων, χωρίς να καταφεύγουν σε υπερβολές (ενδεικτικά αναφέρω το "ΔΕΙΠΝΟ ΗΛΙΘΙΩΝ").

Μα τι είδαν τόσοι κριτικοί κινηματογράφου και θεατές στο εξωτερικό, όπου η ταινία έκανε θραύση στα εισιτήρια, θα αναρωτηθείτε. Ειλικρινά δε γνωρίζω το γούστο των θεατών στη Δύση. Πιθανότατα να εξετίμησαν το γέλιο, που έβγαζε σε ορισμένα σημεία η ταινία αυτή, αδιαφορώντας για το όλο ύφος της, πράγμα, που δεν συγκίνησε ιδιαίτερα τους εν Ελλάδι κινηματογραφόφιλους, οι οποίοι, σημειωτέον, δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα. Και ως προς τους κριτικούς κινηματογράφου, που επήνεσαν την εν λόγω ταινία, έχω την αίσθηση, ότι συχνά σπεύδουν να επαινέσουν ταινίες γυρισμένες εκτός Χόλλυγουντ και, γενικά, ταινίες, που πλήττουν τις Η.Π.Α. και τις αντιλήψεις, που κυριαρχούν εκεί, οπότε έχω κάθε λόγο να θεωρώ την κρίση τους αρκετά συζητήσιμη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την υπό σχολιασμό ταινία.

Βγήκα από τον κινηματογράφο με μια αίσθηση, ότι αυτό, που είδα, δεν άξιζε στο ελάχιστο ούτε την προσοχή μου ούτε τα λεφτά μου, όσες διθυραμβικές κριτικές και αν πήρε και ανεξάρτητα από τα εισιτήρια, που έκοψε στο εξωτερικό. Και όσο πιο πολύ το συζητούσα με φίλους μου τόσο περισσότερο έβρισκα, ότι δεν είχα πέσει και πολύ έξω.