Η δαιμονοποίηση του Διαδικτύου

Διάβαζα προχτές στην ¨Ελευθεροτυπία¨ ένα άρθρο του δημοσιογράφου Χρήστου Μιχαηλίδη, το οποίο αναφερόταν στα 10 εκείνα πράγματα, τα οποία σκότωσε το Διαδίκτυο (για περισσότερες λεπτομέρειες www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=10/09/2009&id=80732). Ο καλός δημοσιογράφος επεσήμανε αυτά τα πράγματα ως εκείνα, τα οποία, σύμφωνα με τη γνώμη του, επλήγησαν από τη λειτουργία του Διαδικτύου, λαμβάνοντας ως παράδειγμα τη σχετική επισήμανση της αγγλικής εφημερίδα "DAILY TELEGRAPH".

Με όλο το σεβασμό, που τρέφω για την άποψη εκείνη, η οποία με βρίσκει αντίθετο, όπως αυτή του παραπάνω δημοσιογράφου - ο οποίος, σημειωτέον, πόρρω απέχει από την εικόνα του κατευθυνόμενου κονδυλοφόρου -, θεωρώ, ότι το Διαδίκτυο ελάχιστα ευθύνεται για το δεινά, που του προσάπτει ο ανωτέρω. Συγκεκριμένα, ο κ. Μιχαηλίδης αναφέρει, ότι το Διαδίκτυο:

Κατήργησε την τέχνη της ευγενικής διαφωνίας : Η επίρριψη ευθυνών στο Διαδίκτυο για την επικράτηση, δήθεν, της αγένειας στον έγγραφο λόγο είναι εσφαλμένη. Ο καλός δημοσιογράφος - και το "καλός" δεν το λέω με ειρωνεία - αναφέρει, ότι σε όποιο ιστολόγιο ή πόρταλ και αν μπούμε, θα διαπιστώσουμε, ότι η "επιθετικότης και η αγένεια περισσεύουν" . Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια ιστολόγια και πόρταλς επισκέφτηκε ο κ. Μιχαηλίδης και διεπίστωσε αυτό το κλίμα και με ποια λογική γενίκευσε έτσι την διαδικτυακή κατάσταση. Αν επισκέφτηκε ορισμένα εκ των πιο επισκεψίμων, στα οποία ομολογουμένως κυριαρχεί μια υβριστική διάθεση, πάντα υπό το μανδύα της ανωνυμίας, τότε είναι ίσως λογικό να διεπίστωσε την επικράτηση ενός αρνητικού κλίματος. Πλην, όμως, στο σύνολο των ιστολογίων και πόρταλς επικρατεί μια συγκρατημένη ευγένεια μεταξύ των σχολιαστών, την οποία ενίοτε διακόπτει μια επιθετικότητα βασιζόμενη περισσότερο στην επιθυμία ορισμένων προσώπων να πείσουν για την ορθότητα των απόψεών του παρά στο αγενές του χαρακτήρα τους. Άλλωστε, υπάρχουν επαρκείς μηχανισμοί, ώστε κάθε διαχειριστής ιστολογίου ή πόρταλ ή οποιουδήποτε άλλου διαδικτυακού χώρου να βάλει φρένο στο υβρεολόγιο του κάθε συμπλεγματικού περιπλανώμενου διαδικτυακού αλήτη.

"Εσβησε τον σεβασμό για τον θάνατο κάθε διασήμου προσώπου": Αφορμή αποτέλεσαν τα άνοστα και μακάβρια ανέκδοτα, που κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο για το θάνατο του Μάικλ Τζάκσον. Γυρίζοντας, όμως, το χρόνο πίσω, θα θυμηθούμε τα εξίσου μακάβρια ανέκδοτα για τον ασθενή τότε πρωθυπουργό κ. Ανδρέα Παπανδρέου περί τα μέσα του '90, για να μην αναφερθούμε στη συγκεκαλυμμένη αλλά ελάχιστα κόσμια αντιπάθεια, με την οποία αντιμετώπισε ο χρωματισμένος κομματικά τύπος το θάνατο είτε του ανωτέρω είτε, λίγο καιρό αργότερα, του ιδρυτού της Ν.Δ. κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή. Δεν περιμεναν, λοιπόν, οι πάσης φύσεως απολίτιστοι το Διαδίκτυο για να ξεσαλώσουν, αρκούσαν και τα παραδοσιακά Μ.Μ.Ε.

"«Σκότωσε» τα ολόκληρα άλμπουμ μουσικής" : Μπα, η απληστία των δισκογραφικών εταιρειών ευθύνεται για το παραπάνω φονικό. Αν την εποχή του βινυλίου δικαιολογούνταν η τιμή των δίσκων - δεν ήταν το βινύλιο το φθηνότερο υλικό -, ο πάμφθηνος στην κατασκευή ψηφιακός δίσκος (ελληνιστί CD) δεν δικαιολογούσε την τελική τιμή του προϊόντος. Περαιτέρω, επί σειρά ετών κυριαρχούσε η συνήθεια αρκετοί δίσκοι να περιέχουν 1-2 άντε 3 τραγούδια της προκοπής και τα υπόλοιπα, που, δυστυχώς για τον αγοραστή, ήταν τα περισσότερα, να είναι από μέτρια έως τρισάθλια. Γιατί, λοιπόν, να αγοράζει ο καταναλωτής ένα δισκο, ο οποίος θα περιέχει ως επί το πλείστον μέτρια κομμάτια, αντί να αγοράσει τα πιο ποιοτικά εξ αυτών από το Διαδίκτυο; Μέχρι και ορισμένοι ευαισθητοποιημένοι ή περισσότερο έξυπνοι στο μάρκετινγκ καλλιτέχνες πήραν είδηση την τάση του "κατεβάσματος" τραγουδιών από το Διαδίκτυο και αποφάσισαν να τα διανείμουν οι ίδιοι διαδικτυακώς. Το μόνο, λοιπόν, που σκοτώθηκε ή, τουλάχιστον, υποφέρει, είναι η κερδοσκοπία των δισκογραφικών εταιρειών.

"Εδιωξε την «ωραία αγωνία» που είχε ένας έφηβος, καθώς έστεκε δίπλα σε ένα περίπτερο ή μπροστά στα ράφια με τα «πονηρά περιοδικά» ενός βιβλιοπωλείου, με τη φύση του σε έναν ασυγκράτητο πανηγυρισμό, να αγοράσει ένα στα μουλωχτά ..." : Και να ξοδέψει ένα σκασμό λεφτά, καθόσον τα εν λόγω περιοδικά δεν ήταν και τα φτηνότερα του κόσμου σε μια εποχή, που οι γονείς έδιναν χαρτζιλίκι με το σταγονόμετρο! Α, και να του βγαίνει συχνά το τσοντοπεριοδικό "μάπα"! Μα τί λέμε τώρα; Ο σημερινός νέος, που παρακολουθεί πορνό από το Διαδίκτυο, εξακολουθεί να το κάνει με την ίδια αγωνία και ντροπή, ότι μπορεί να τον πιάσουν στα πράσα οι δικοί του. Χώρια, που στην παλαιά εποχή, που ο κ. Μιχαηλίδης νοσταλγεί, το περιοδικό το έκρυβες στα πιο απίθανα σημεία, ώστε να μην το βρει η μάνα σου, όταν συγύριζε, ή ο πατέρας σου, όταν άρχισε να μυρίζεται, γιατί κλεινόσουν με τις ώρες στην τουαλέτα και γιατί έκανε εξόγκωμα η μπλούζα σου. Τον υπολογιστή σου, όμως, που θα τον κρύψεις, όταν ο γονιός σου θα μπει και θα ανεύρει τους ιστότοπους, που επισκέφτηκες; Εκτός αν δεν ξέρει (ο γονέας) από υπολογιστές.

"Εξαφάνισε τη διά χειρός αλληλογραφία": Τέτοια παρελθοντολογία! Η δια χειρός αλληλογραφία αντικαταστάθηκε από τη διαδικτυακή αλληλογραφία (e-mails, facebook κ.λπ.), όπου μπορείς να ανεύρεις εξίσου συναρπαστικά και γεμάτα λυρισμό κείμενα, τα οποία συχνά προωθούνται από ηλεκτρονική διεύθυνση σε ηλεκτρονική διεύθυνση. Και γιατί να αποκλείσει κανείς το ενδεχόμενο κάποτε οι επιστολές και τα εν γένει κείμενα του "Χ" διαδικτυακού φίλου να γίνουν γνωστά σε περισσότερο κόσμο, λόγω της ποιότητός τους; Ήδη αρκετοί γνωστοί ιστολόγοι δημοσιεύουν σε βιβλία κείμενα από τα ιστολόγιά τους. Απλά εξελίσσεται η μέθοδος έκφρασης όσων αισθάνεται ο κόσμος. Αλλιώς θα γράφαμε ακόμα με φτερά χήνας πάνω σε περγαμηνές.

"Χάθηκε η μνήμη" : Υπερβολές! Ο κατακλυσμός πληροφοριών, που δέχεται κάθε χρήστης στο Διαδίκτυο, τον προετοιμάζει, ώστε να εξασκεί το νου του καταλλήλως για να δέχεται περισσότερες πληροφορίες. Όλα, βέβαια, εξαρτώνται και απο τη νοημοσύνη του αλλά και στην προ Διαδικτύου εποχή το ίδιο δεν γινόταν;

"Εκλεψε τον ελεύθερο, δημιουργικό χρόνο" : Ο μουρόχαβλος στην εποχή προ Διαδικτύου παρέμεινε μουρόχαβλος και στην εποχή του Διαδικτύου, ήτοι απρόθυμος να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο του με κάτι εποικοδομητικό και δημιουργικό. Και γιατί, παρακαλώ, το Διαδίκτυο δεν εντάσσεται στις δημιουργικές ενασχολήσεις; Η ύπαρξη άκρως ενδιαφεροντων ιστοτόπων, όπου μπορεί κανείς να πλουτίσει τις γνώσεις του και να ενημερωθεί ποικιλοτρόπως για τις εξελίξεις ανά τον κόσμο δεν αποτελούν ένα καλό τρόπο για να απασχολείται κανείς, όταν π.χ. δεν εργάζεται; Η δυνατότητα να επικοινωνεί κανείς με τους φίλους του διαδικτυακώς δεν είναι εποικοδομητική; Ε;

"Πάνε και τα φωτογραφικά μας άλμπουμ" : Καλύτερα, γιατί στην οικογένειά μου υπάρχουν σε μια αποθήκη δύο κιβώτια γεμάτα μέχρι πάνω φωτογραφίες από το παρελθόν, τα οποία, αν ποτέ αποφασισουμε να τα βάλουμε σε άλμπουμ, θα γεμίσουμε μισή βιβλιοθήκη. Τώρα με τις ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές μπορούμε να εντάξουμε τις αναμνήσεις μας σε ένα ψηφιακό δίσκο και μετά να το δούμε με φίλους μας είτε από τον υπολογιστή είτε από την τηλεόραση. Και δεν "χάνουν" καθόλου οι φωτογραφίες έτσι. Και αν θελήσουμε, τις τυπώνουμε κιόλας. Καμμία ζημία και εδώ, λοιπόν!

"Πρόσβαση σε αξιόπιστες πηγές αναφοράς": Ένας άπειρος χρήστης του Διαδικτύου προφανώς θα την "πατήσει" αρκετές φορές στην αρχή, πέφτοντας σε ιστότοπους, οι οποίοι περιέχουν αμφιβόλου αξιοπιστίας πληροφορίες. Σταδιακά, όμως, με την τριβή του στο Διαδίκτυο θα μάθει, ποιοι ιστότοποι περιέχουν πληροφορίες άξιες ανάγνωσης και ποιοι όχι. Μήπως στην εποχή προ Διαδικτύου οι πηγές αναφοράς ήταν περισσότερο αξιόπιστες; Να θυμηθούμε τη φρενίτιδα, που είχε πιάσει αρκετά εκ των ημεδαπών Μ.Μ.Ε. προ 20ετίας, περίπου, όταν μια κοτρώνα, που ανασύρθηκε από το βυθό του λιμανιού της Ρόδου, χαρακτηρίστηκε ως κομμάτι από το χαμένο από αιώνες Κολοσσό της Ρόδου; Ή ξεχάσαμε το βιντεάκι με τον καλυμμένο με πετρέλαιο κορμοράνο;

"Σεβασμός στον προσωπικό μας χώρο": Αν στήσει κανείς ένα ιστότοπο, όπου αραδιάζει τα πιο προσωπικά του στοιχεία, τότε είναι σα να προκαλεί τους τρίτους να τα μάθουν. Υπάρχουν, όμως, τόσες ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε όποιος επιθυμεί, μπορεί να διασφαλίσει τα στοιχεία του αυτά. Και, εντέλει, δεν τα γράφει σε κανένα ιστότοπο και ξεμπερδεύει. Αν, τώρα, διατηρεί ιστολόγιο και θέλει να κρατήσει εκτός του επίδοξους υβριστές του, και εκεί υπάρχει η κατάλληλη μέθοδος μπλοκαρίσματός τους.

Προφανώς δεν κατατάσσω τον κ. Μιχαηλίδη στους πολέμιους του Διαδικτύου, αφού και ο ίδιος διατηρεί ιστολόγιο. Αλλά είδα την παράθεση ολων των παραπάνω υποτιθέμενων μειονεκτημάτων σαν μια προσπάθεια να δαιμονοποιηθεί το Διαδίκτυο για ορισμένα δεινά, που τυγχάνει να λαμβάνουν χώρα στους χώρους του και ας μην ήταν, πιστεύω, αυτή η πρόθεση του συντάκτη του παραπάνω άρθρου.