Δε χρειάζεται και πολλή διορατικότητα για να αντιληφθεί κανείς, ότι ένα σημαντικό κομμάτι του φοιτητικού πληθυσμού της Ελλάδος υστερεί απελπιστικά σε θέματα κρίσης και γενικότερης μόρφωσης. Προϊόντα ενός συστήματος, το οποίο επιβραβεύει την αποστήθιση, ως παράγοντα επιτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις και εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, σε βάρος της ανάπτυξης της κριτικής ικανότητας, η πλειονότητα του μαθητικού δυναμικού της χώρας μας εισάγεται αθρόα στις διάφορες σχολές των δημοσίων πανεπιστημίων μας και αποκτούν ένα πτυχίο πανεπιστημίου, χωρίς να διαθέτουν απαραίτητα επαρκή πνευματική κατάρτιση και χωρίς να αποκτούν μια στοιχειώδη παιδεία.
Η κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ημεδαπής δικαιολογήθηκε από την ανάγκη αφενός να μην αποκλείονται από το αγαθό της εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης τόσα πολλά παιδιά αφετέρου να μην καταφεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της χώρας μας. Βέβαια, ουδείς σκέφτηκε να προβεί στις απαραίτητες εκείνες ενέργειες για την άνοδο του εκπαιδευτικού και εν γένει μορφωτικού επιπέδου των ελληνοπαίδων παρά αρκέστηκαν οι πολλοί να επιρρίψουν την ευθύνη στην πολιτεία, η οποία, όμως, μπορεί να είναι εκνευριστικά αδιάφορη για την εκπαίδευση των κατοίκων της Ελλάδος αλλά προφανώς δεν μπορεί να εισβάλει στα σπίτια τους και να τους επιβάλει να ανοίξουν και κανένα βιβλίο ή να επισκεφτούν κανένα μουσείο ή κάποια έκθεση τέχνης και, γενικά, να επιδοθούν σε κάποια δραστηριότητα, η οποία θα τους επιτρέψει να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και να ακονίσουν τη σκέψη τους.
Στην πορεία, κάποιος μικροπολιτικός νους σκέφτηκε, ότι θα ήταν ωφέλιμο, έστω βραχυπρόθεσμα, να ανοίξουν πανεπιστημιακές σχολές σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικρατείας, με σκοπό την τόνωση της τοπικής οικονομίας αλλά και την εισαγωγή όσο το δυνατό περισσότερων νέων μας στην ανώτατη εκπαίδευση. Έτσι, μικρές πόλεις και κωμοπόλεις της Ελλάδος βρέθηκαν με πανεπιστημιακές σχολές χωρίς την παραμικρή υποδομή και φοιτητές, οι οποίοι δόξαζαν το Θεό, που πέρασαν σε κάποια σχολή, έστω στην τελευταία του μηχανογραφικού τους, όπου η βάση μετά βίας έφτανε στο 4,00(και πιο κάτω, ακόμα, σε ορισμένες περιπτώσεις). Πίστευαν, βλέπετε, οι ταγοί της πολιτικής μας ζωής, ότι έτσι και την κομματική πελατεία τους θα εξασφάλιζαν και τη διαρροή νέων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της αλλοδαπής με τη συνεπαγόμενη επιβάρυνση της εθνικής μας οικονομίας θα σταματούσαν.
Αμ δε! Όποιοι είχαν την οικονομική δυνατότητα, δεν αρκούνταν στο εξαφανισμένο στο χάρτη ΤΕΙ παρά έφευγαν για το εξωτερικό, αφού το νεοελληνικό κράτος δεν σκέφτηκε, ότι αν 20.000 νέοι θέλουν να σπουδάσουν γιατροί ή πολιτικοί μηχανικοί (τυχαία τα παραδείγματα) και διαθέτουν το κατάλληλο πορτοφόλι, θα φύγουν για το εξωτερικό, όπου πληθώρα σχολών είναι έτοιμοι να τους υποδεχθούν, από κάτι κολλέγια της κακιάς ώρας εκεί στην Αγγλία έως τη σχολή Χημικών Μηχανικών του Τσίτταγκονγκ του Μπανγκλαντές (την οποία αναγνωρίζει ως ισότιμη των αντιστοίχων δικών μας ο ΔΟΑΤΑΠ).Και ποιό είναι το Ελληνικό Δημόσιο, που θα αποκλείσει το παιδί μου από την πανεπιστημιακή μόρφωση, σκέφτονται εκατοντάδες γονείς, όταν το καμάρι τους τα θαλασσώσει στις πανελλαδικές εξετάσεις (κατ' εμέ το μοναδικό αξιοκρατικό θεσμό σε αυτή τη χώρα), συνεπεία του πτωχού του μυαλού, και σπεύδουν να το στείλουν στα πέρατα της οικουμένης, προκειμένου να γυρίσει με ένα πτυχίο. Έτσι και η οικονομική ταλαιπωρία της χώρας μας συνεχίστηκε και τα πανεπιστήμιά μας, κυρίως οι χαμηλόβαθμες σχολές, συνέχισαν να υποδέχονται σκράπες περιωπής.
Μια από τις ελάχιστες ορθές αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν και αυτή την καθιέρωσης της βάσεως του "10", προκειμένου να εισαχθεί κάποιος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επρόκειτο για ένα μέτρο, το οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς, ουδόλως βελτίωνε το μορφωτικό επίπεδο των μαθητών μας αλλά, τουλάχιστον, έθετε εκτός πανεπιστημίου μαθητές με χαμηλότατες μαθητικές επιδόσεις. Δεν εννοώ, ότι οι επιδόσεις των εισακτέων στις σχολές μεγάλης ζήτησης είναι τόσο ξεχωριστές αλλά, τουλάχιστον, η ευτράπελη κατάσταση, όπου η βάση για την εισαγωγή σε μια σχολή ήταν αρκετά κάτω από τη βάση δεν υφίσταται. Ούτε, βέβαια, η βάση του "10" εξάλειψε το ευτελισμό της δημόσιας εκπαίδευσης πλην, όμως, αποτελεί μια αρχή, ώστε να περιοριστεί η παραγωγή απαίδευτων πτυχιούχων.
Και ξαφνικά η νέα κυβέρνηση έρχεται να ανατρέψει την απόφαση αυτή, υποσχόμενη, ότι θα καταργήσει τη βάση του "10". Δεν γνωρίζω, αν η κωλυσιεργία στην ψήφιση του σχετικού νόμου οφείλεται στην ανοργανωσιά της νέας κυβέρνησης ή στην απροθυμία αρκετών στελεχών της να συναινέσουν στην κατάργηση του εν λόγω μέτρου σίγουρα, πάντως, πρόκειται για μια, ακόμα, προεκλογική υπόσχεση προς άγραν ψήφων, η οποία ουδόλως θα βοηθήσει την πολύπαθη δημόσια εκπαίδευση.
Έχει υποστηριχτεί, ότι με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να ανταγωνιστεί τα ιδιωτικά κολλέγια, που υπόσχονται πτυχία ισότιμα με αυτά των πανεπιστημίων και με την κατάργηση της βάσεως του "10" όσοι δεν θα εισήγοντο στις δημόσιες πανεπιστημιακές σχολές, επειδή είχαν γράψει κάτω από τη βάση αυτή, θα έμπαιναν, πλέον, έστω και στη σχολή στον πάτο του μηχανογραφικού τους και, έτσι, θα απέφευγαν την εγγραφή τους σε ιδιωτικές σχολές (Ε.Ε.Σ., κολλέγια, ιδιωτικά Ι.Ε.Κ. κ.λπ.). Και, όμως, οι εν λόγω ιδιωτικές σχολές υπόσχονται πτυχία σε ειδικότητες με μεγάλη ζήτηση στην αγορά, οπότε ο φοιτητής, που θα εισαγόταν σε μια σχολή με πολύ χαμηλή βάση και σίγουρα κάτω του "10", η οποία και δεν φημίζεται, συνήθως, για την ταχύτητα, με την οποία εξασφαλίζονται επαγγελματικά οι απόφοιτοί της, δεν θα δίσταζε να την παρατήσει, για να εγγραφεί στην ιδιωτική σχολή, η οποία θα του έδινε την ευκαιρία να αποκτήσει ένα πτυχίο σε ποθητή ειδικότητα. Οπότε και πάλι επιστρέφουμε στην κατάσταση, όπου και φοιτητές με πολύ χαμηλές επιδόσεις θα έχουμε να φοιτούν στις δημόσιες σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η διαρροή προς τις ιδιωτικές σχολές θα συνεχίζεται.
Προσωπική μου άποψη είναι, ότι, αφού δεν μπορούμε να περιμένουμε τις ριζοσπαστικές αλλαγές στη δημόσια εκπαίδευση, τουλάχιστον ας παραμείνει η βάση του "10" ως μια ελάχιστη συνεισφορά της κυβέρνησης στην αποτροπή της περαιτέρω υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης. Αλλά πολύ φοβάμαι, ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το θέμα αυτό, η κυβέρνηση δεν θα διστάσει να υλοποιήσει την προεκλογική αυτή υπόσχεσή της.
Η κατακόρυφη αύξηση του αριθμού των εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ημεδαπής δικαιολογήθηκε από την ανάγκη αφενός να μην αποκλείονται από το αγαθό της εκπαίδευσης και επαγγελματικής κατάρτισης τόσα πολλά παιδιά αφετέρου να μην καταφεύγουν στο εξωτερικό για σπουδές με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της χώρας μας. Βέβαια, ουδείς σκέφτηκε να προβεί στις απαραίτητες εκείνες ενέργειες για την άνοδο του εκπαιδευτικού και εν γένει μορφωτικού επιπέδου των ελληνοπαίδων παρά αρκέστηκαν οι πολλοί να επιρρίψουν την ευθύνη στην πολιτεία, η οποία, όμως, μπορεί να είναι εκνευριστικά αδιάφορη για την εκπαίδευση των κατοίκων της Ελλάδος αλλά προφανώς δεν μπορεί να εισβάλει στα σπίτια τους και να τους επιβάλει να ανοίξουν και κανένα βιβλίο ή να επισκεφτούν κανένα μουσείο ή κάποια έκθεση τέχνης και, γενικά, να επιδοθούν σε κάποια δραστηριότητα, η οποία θα τους επιτρέψει να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και να ακονίσουν τη σκέψη τους.
Στην πορεία, κάποιος μικροπολιτικός νους σκέφτηκε, ότι θα ήταν ωφέλιμο, έστω βραχυπρόθεσμα, να ανοίξουν πανεπιστημιακές σχολές σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικρατείας, με σκοπό την τόνωση της τοπικής οικονομίας αλλά και την εισαγωγή όσο το δυνατό περισσότερων νέων μας στην ανώτατη εκπαίδευση. Έτσι, μικρές πόλεις και κωμοπόλεις της Ελλάδος βρέθηκαν με πανεπιστημιακές σχολές χωρίς την παραμικρή υποδομή και φοιτητές, οι οποίοι δόξαζαν το Θεό, που πέρασαν σε κάποια σχολή, έστω στην τελευταία του μηχανογραφικού τους, όπου η βάση μετά βίας έφτανε στο 4,00(και πιο κάτω, ακόμα, σε ορισμένες περιπτώσεις). Πίστευαν, βλέπετε, οι ταγοί της πολιτικής μας ζωής, ότι έτσι και την κομματική πελατεία τους θα εξασφάλιζαν και τη διαρροή νέων στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της αλλοδαπής με τη συνεπαγόμενη επιβάρυνση της εθνικής μας οικονομίας θα σταματούσαν.
Αμ δε! Όποιοι είχαν την οικονομική δυνατότητα, δεν αρκούνταν στο εξαφανισμένο στο χάρτη ΤΕΙ παρά έφευγαν για το εξωτερικό, αφού το νεοελληνικό κράτος δεν σκέφτηκε, ότι αν 20.000 νέοι θέλουν να σπουδάσουν γιατροί ή πολιτικοί μηχανικοί (τυχαία τα παραδείγματα) και διαθέτουν το κατάλληλο πορτοφόλι, θα φύγουν για το εξωτερικό, όπου πληθώρα σχολών είναι έτοιμοι να τους υποδεχθούν, από κάτι κολλέγια της κακιάς ώρας εκεί στην Αγγλία έως τη σχολή Χημικών Μηχανικών του Τσίτταγκονγκ του Μπανγκλαντές (την οποία αναγνωρίζει ως ισότιμη των αντιστοίχων δικών μας ο ΔΟΑΤΑΠ).Και ποιό είναι το Ελληνικό Δημόσιο, που θα αποκλείσει το παιδί μου από την πανεπιστημιακή μόρφωση, σκέφτονται εκατοντάδες γονείς, όταν το καμάρι τους τα θαλασσώσει στις πανελλαδικές εξετάσεις (κατ' εμέ το μοναδικό αξιοκρατικό θεσμό σε αυτή τη χώρα), συνεπεία του πτωχού του μυαλού, και σπεύδουν να το στείλουν στα πέρατα της οικουμένης, προκειμένου να γυρίσει με ένα πτυχίο. Έτσι και η οικονομική ταλαιπωρία της χώρας μας συνεχίστηκε και τα πανεπιστήμιά μας, κυρίως οι χαμηλόβαθμες σχολές, συνέχισαν να υποδέχονται σκράπες περιωπής.
Μια από τις ελάχιστες ορθές αποφάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν και αυτή την καθιέρωσης της βάσεως του "10", προκειμένου να εισαχθεί κάποιος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επρόκειτο για ένα μέτρο, το οποίο, για να είμαστε ειλικρινείς, ουδόλως βελτίωνε το μορφωτικό επίπεδο των μαθητών μας αλλά, τουλάχιστον, έθετε εκτός πανεπιστημίου μαθητές με χαμηλότατες μαθητικές επιδόσεις. Δεν εννοώ, ότι οι επιδόσεις των εισακτέων στις σχολές μεγάλης ζήτησης είναι τόσο ξεχωριστές αλλά, τουλάχιστον, η ευτράπελη κατάσταση, όπου η βάση για την εισαγωγή σε μια σχολή ήταν αρκετά κάτω από τη βάση δεν υφίσταται. Ούτε, βέβαια, η βάση του "10" εξάλειψε το ευτελισμό της δημόσιας εκπαίδευσης πλην, όμως, αποτελεί μια αρχή, ώστε να περιοριστεί η παραγωγή απαίδευτων πτυχιούχων.
Και ξαφνικά η νέα κυβέρνηση έρχεται να ανατρέψει την απόφαση αυτή, υποσχόμενη, ότι θα καταργήσει τη βάση του "10". Δεν γνωρίζω, αν η κωλυσιεργία στην ψήφιση του σχετικού νόμου οφείλεται στην ανοργανωσιά της νέας κυβέρνησης ή στην απροθυμία αρκετών στελεχών της να συναινέσουν στην κατάργηση του εν λόγω μέτρου σίγουρα, πάντως, πρόκειται για μια, ακόμα, προεκλογική υπόσχεση προς άγραν ψήφων, η οποία ουδόλως θα βοηθήσει την πολύπαθη δημόσια εκπαίδευση.
Έχει υποστηριχτεί, ότι με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να ανταγωνιστεί τα ιδιωτικά κολλέγια, που υπόσχονται πτυχία ισότιμα με αυτά των πανεπιστημίων και με την κατάργηση της βάσεως του "10" όσοι δεν θα εισήγοντο στις δημόσιες πανεπιστημιακές σχολές, επειδή είχαν γράψει κάτω από τη βάση αυτή, θα έμπαιναν, πλέον, έστω και στη σχολή στον πάτο του μηχανογραφικού τους και, έτσι, θα απέφευγαν την εγγραφή τους σε ιδιωτικές σχολές (Ε.Ε.Σ., κολλέγια, ιδιωτικά Ι.Ε.Κ. κ.λπ.). Και, όμως, οι εν λόγω ιδιωτικές σχολές υπόσχονται πτυχία σε ειδικότητες με μεγάλη ζήτηση στην αγορά, οπότε ο φοιτητής, που θα εισαγόταν σε μια σχολή με πολύ χαμηλή βάση και σίγουρα κάτω του "10", η οποία και δεν φημίζεται, συνήθως, για την ταχύτητα, με την οποία εξασφαλίζονται επαγγελματικά οι απόφοιτοί της, δεν θα δίσταζε να την παρατήσει, για να εγγραφεί στην ιδιωτική σχολή, η οποία θα του έδινε την ευκαιρία να αποκτήσει ένα πτυχίο σε ποθητή ειδικότητα. Οπότε και πάλι επιστρέφουμε στην κατάσταση, όπου και φοιτητές με πολύ χαμηλές επιδόσεις θα έχουμε να φοιτούν στις δημόσιες σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η διαρροή προς τις ιδιωτικές σχολές θα συνεχίζεται.
Προσωπική μου άποψη είναι, ότι, αφού δεν μπορούμε να περιμένουμε τις ριζοσπαστικές αλλαγές στη δημόσια εκπαίδευση, τουλάχιστον ας παραμείνει η βάση του "10" ως μια ελάχιστη συνεισφορά της κυβέρνησης στην αποτροπή της περαιτέρω υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης. Αλλά πολύ φοβάμαι, ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το θέμα αυτό, η κυβέρνηση δεν θα διστάσει να υλοποιήσει την προεκλογική αυτή υπόσχεσή της.
5 σχόλια:
http://panaretos.blogspot.com/2009/11/10_22.html
ο Γιάννης Πανάρετος έχει μια -κάπως τεχοκρατική, αλλά τεκμηριωμένη- άλλη άποψη. Εγώ δεν ε΄χω καμία σταθερή, δεν είμαι ειδική, αλλά τείνω πιο πολύ προς τον πανάρετο. Στο δίνω χαριν του διαλόγου.
@ pellegrina
Κατ' αρχάς, σ' ευχαριστώ για την παραπομπή! Αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη του εν λόγω ιστολογίου και μπορώ να πω, ότι το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον. Προσωπικά, σέβομαι την άποψη του κ. Πανάρετου, πλην, όμως, βρίσκω, ότι αγνοεί κάποια βασικά θέματα, όπως την απουσία κριτικής ικανότητας σε αρκετούς μαθητές.
Περαιτέρω, ο κ. Πανάρετος επισημαίνει - και πολύ σωστά - ότι από τότε, που καθιερώθηκε η βάση του"10" ως ελάχιστη προϋπόθεση για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, δεν έγινε κάτι, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση στο Λύκειο. Εγώ θα προσέθετα, ότι ούτε στα σπίτια των μαθητών έγινε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Κάποτε, ο γονέας ασχολούνταν με τη μόρφωση των παιδιών του - έστω και αν ταύτιζαν τη μόρφωση με το πτυχιο του πανεπιστημίου. Τώρα, ο μέσος γονέας δεν σκάει ιδιαίτερα γι' αυτό. Και αυτό αντανακλά και στο επίπεδο των γραπτών αρκετών μαθητών.
Προσωπικά, τίθεμαι υπέρ της διατήρησης της βάσης του "10" ως μια ελάχιστη συνεισφορά στον περιορισμό της παραγωγής πτυχιούχων με χαμηλή ή και ανύπαρκτη μόρφωση και κρίση. Αλλά δεν θεωρώ, ότι κατέχω το αλάθητο, οπότε πάσα αντίθετη άποψη σεβαστή.
Υ.Γ. Αν εσύ δεν θεωρείς τον εαυτό σου ειδικό μια φορά, εγώ δεν με θεωρώ ειδικό δέκα φορές. Απλά καταθέτω την άποψή μου.
@ pellegrina
Κατ' αρχάς, σ' ευχαριστώ για την παραπομπή! Αγνοούσα παντελώς την ύπαρξη του εν λόγω ιστολογίου και μπορώ να πω, ότι το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον. Προσωπικά, σέβομαι την άποψη του κ. Πανάρετου, πλην, όμως, βρίσκω, ότι αγνοεί κάποια βασικά θέματα, όπως την απουσία κριτικής ικανότητας σε αρκετούς μαθητές.
Περαιτέρω, ο κ. Πανάρετος επισημαίνει - και πολύ σωστά - ότι από τότε, που καθιερώθηκε η βάση του"10" ως ελάχιστη προϋπόθεση για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, δεν έγινε κάτι, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση στο Λύκειο. Εγώ θα προσέθετα, ότι ούτε στα σπίτια των μαθητών έγινε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Κάποτε, ο γονέας ασχολούνταν με τη μόρφωση των παιδιών του - έστω και αν ταύτιζαν τη μόρφωση με το πτυχιο του πανεπιστημίου. Τώρα, ο μέσος γονέας δεν σκάει ιδιαίτερα γι' αυτό. Και αυτό αντανακλά και στο επίπεδο των γραπτών αρκετών μαθητών.
Προσωπικά, τίθεμαι υπέρ της διατήρησης της βάσης του "10" ως μια ελάχιστη συνεισφορά στον περιορισμό της παραγωγής πτυχιούχων με χαμηλή ή και ανύπαρκτη μόρφωση και κρίση. Αλλά δεν θεωρώ, ότι κατέχω το αλάθητο, οπότε πάσα αντίθετη άποψη σεβαστή.
Υ.Γ. Αν εσύ δεν θεωρείς τον εαυτό σου ειδικό μια φορά, εγώ δεν με θεωρώ ειδικό δέκα φορές. Απλά καταθέτω την άποψή μου.
εμενα φίλε περιούσια η γνώμη μου ειναι αιρετική: οι μαθητές στην ελλάδα σήμερα δεν είναι παρά απάνθρωπα εργαζόμενοι δούλοι, σε συνθήκεςσυνεχόυς σωματικής και "πνευματικής' εξόντωσης, που δουλέυουν για να συντηρούν ένα ευρύ καιολύπλοκο οικονομικό δίκτυο: τους χιλιάδες καθηγητές φροντιστηρίων 9και δευτερευόντως σχολέιων) και τις οικογένειές τους,τα δάνειά τους και α΄ρα τις τράπεζες, τα αυτοκίνητα και α΄ρα τις βιομηχανίες αυτοκινήτων με τους εεγάτεςς, επιστήμονε΄ς τους κλπ, τα υπουργεία, τα πανεπιστήμια, τα πακέτα και τις μίζες τους, το ξέπλυμά τους κλπ. Είναι εργαζόμενοι αμισθί (παιδική εργα΄σία στο φουλ0 χωρίς κανένα αντίκρυσμα που να εχει σχέση με τις σπουδές και τις επιδόσεις τους. και ο τλευταίος (πιθανόν ο λιγάκι αντιστεκόμενος στην εξουθένωση) είναι από μένα σεβαστός. δενπιστέυω σε τίποτα άλλο.
υ: η άποψή μου είναι "τρελή". Αλλά ένας συγγραφέας πρ΄πει να έχει τρελές απόψεις, για να δέιξει τα μη τρελά. Έχεις ποτέ σκεφτεί το θέμα "παιδική εργασία' έξω από τα πολιτικώς ορθά πλαίσια; (μεταναστόπουλα, τ΄ριτος κόσμος, ζητιανάκια, 190 αιώνας: έχεις ποτέ σκεφτεί το θε΄μα στα πλάισια της σύγχρονης δυτικής-και ελληνικής- κοινωνίας;
υγ2 τι θα ήταν ο ελληνικός τουρισμός χωρίς τα αμισθί εργαζόμενα αν΄λικα τέκνα των επιχειρηματιών τουριμσού, που το καλοκαίρι δνε κάνουν ούτε ένα μπάνιο; Και δνε μιλάω μόνο για τ παιδί του ταβερνιάρη στο απομακρυμσ΄νο χωριό, αλλά και για την ευειδή νεαρή κόρη του "μπντέρνου" ξενοδόχζου, που με σούπερ μίνι υποδέχεται τους πελάτες στη ρεσεψιον...
(το πήγα αλλού; σόρι, μόνο εκέι μπορούσα ναοτ παώ. Χε΄στηκα για τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που γράφει "γα 12" και αυτόν που γράφει "για 8"
Επιπλέον, αν με θεωρείς "ειδική", κατί απραπάνω ξε΄ρω για τον υποκειμενικό με΄χρι πα΄ρανοιας τ΄ροπο βαθμολόγησης στην Έκθεση (που κατ εμέ αθα έπρεπε ν ακαταρτγηθεί, ως κατάφωρα ανήθικη..)
(όχι, δεν "τα εχω πα΄ρει", απλώς είμαι στο κατώφλι σύλληψης πεζογραφήματος:))
@ pellegrina
Συμφωνώ, ότι ο μαθητής είναι ίσως ο πιο σκληρά εργαζόμενος νέος στη χώρα μας. Το δε σύστημα των φροντιστηρίων συντηρεί αυτή την κατάσταση, αν και οι γονείς δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθητής, υπήρχαν συμμαθητές μου, οι οποίοι παρακολουθούσαν τρίδιπλα φροντιστήρια, ώστε να εμπεδώσουν καλύτερα, υποτίθεται, την ύλη των πανελλαδικών. Χώρια η πίεση των γονέων προς τα βλαστάρια τους να πετύχουν οπωσδήποτε στο πανεπιστήμιο! Και αν αποτύχουν, ουαί και αλλοίμονό τους! Για να μην αναφερθώ σε γονείς, που τα έβαζαν με τα παιδιά τους, επειδή δεν είχαν μπει σε καλή σειρά στη σχολή τους!
Έπειτα, είναι φύσει αδύνατο να σπουδάσουν όλοι. Κάποιοι θα μείνουν απέξω. Είναι άδικο αλλά είναι δικαιότερο να έχουμε φοιτητές και πτυχιούχους αμόρφωτους;
Όσον αφορά τον τρόπο βαθμολόγησης στην έκθεση, θα συμφωνήσω, ότι είναι υποκειμενικός, ειδικά όταν ο βαθμολογητής δε σκαμπάζει πολλά. Πάντως, φανερώνει καλύτερα από κάθε άλλο μάθημα την κριτική ικανότητα του μαθητή, οπότε προτιμώ να παραμείνει ως εξεταζόμενο μάθημα αλλά βαθμολογούμενο από καταρτισμένους καθηγητές. Ποιοί θα είναι αυτοί; Ε, πάλι κολλάμε.
Εύχομαι να σε βοήθησα στη συγγραφή του πεζογραφήματός σου και καλή έμπνευση!
Υ.Γ. Μου αρέσουν οι αιρετικές γνώμες, ακριβώς επειδή εγώ δεν φημίζομαι για την αιρετικότητά μου.
Δημοσίευση σχολίου