Βιβλία : "ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ" του Νταν Μπράουν

Ανήκω στους αφοσιωμένους αναγνώστες του Νταν Μπράουν. Λατρεύω την ένταση και την αγωνία των βιβλίων του, κυρίως εκείνων με πρωταγωνιστή του Ρόμπερτ Λάνγκντον αλλά και το παιχνίδι του με τους μύθους, τους θρύλους και τις θεωρίες συνωμοσίας, που σε προτρέπει να τον διαβάσεις. Έσπευσα, λοιπόν, να αγοράσω το νέο του πόνημα, "ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΟ" (Εκδόσεις Λιβάνη), θεωρώντας, ότι έπειτα από αρκετά χρόνια ο εν λόγω συγγραφέας θα μου προσέφερε στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης.

Λίγες ημέρες αργότερα έκλεινα το βιβλίο απογοητευμένος από το τελικό αποτέλεσμα. Το βιβλίο είναι κατώτερο και από τους "ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ" αλλά και από τον "ΚΩΔΙΚΑ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ" και θα προσφέρει ουκ ολίγα επιχειρήματα στους πλείστους πολέμιους του Νταν Μπράουν, οι οποίοι εστιάζουν τόσο στη φτωχή λογοτεχνική του απόδοση όσο και στην τάση του να ανακατεύει και παραποιεί ιστορίες κινούμενες στα όρια του μύθου. Προσωπικά, δεν με ενοχλεί το "πείραγμα" των ιστοριών, αν αυτό εξυπηρετεί τη δομή και την υπόθεση ενός έργου, αρκεί αυτό να αναφέρεται στην αρχή του βιβλίου, κάτι που ο Νταν Μπράουν δεν συνηθίζει να κάνει.

Η υπόθεση είναι συνηθισμένη για βιβλίο του Νταν Μπράουν με το συγκεκριμένο πρωταγωνιστή. Ο Ρόμπερτ Λάνγκντον προσκαλείται από φίλο του, υπεύθυνο του ιδρύματος Σμιθσόνιαν και επιφανή τέκτονα, να δώσει μια διάλεξη στο Καπιτώλιο της Ουάσινγκτων. Με την άφιξή του, όμως, στο Καπιτώλιο διαπιστώνει, ότι όχι μόνο δεν έχει διοργανωθεί τέτοια διάλεξη αλλά ο φίλος του έχει απαχθεί από παράφρονα, ο οποίος καλεί τον Λάνγκντον να λύσει το γρίφο, που αφορά τα Αρχαία Μυστήρια, την αρχαία σοφία, που θεωρούνταν χαμένη και την προστατεύουν οι τέκτονες. Στο κατόπι του παράφρονα βρίσκεται και η CIA, ενώ σύντομα γίνεται αντιληπτό, ότι ο παράφρων έχει βάλει στο μάτι όχι μόνο τα Αρχαία Μυστήρια αλλά και όλη την οικογένεια του φίλου του Λάνγκντον. Και η αγωνιώδης αναζήτηση της λύσης του γρίφου εμπλέκεται με την καταδίωξη του παράφρονα.

Το συνηθισμένο της πλοκή του βιβλίου αυτού αφορά τη δομή της ιστορίας, η οποία είναι τυπική στα βιβλία με το συγκεκριμένο πρωταγωνιστή, ο οποίος βρίσκεται για συγκεκριμένο σκοπό σε μια πόλη και τελικά καταλήγει να αναζητεί άλλο σκοπό. Υπάρχει ένας μύθος, τον οποίο καλείται ο Λάνγκντον να λύσει με τη βοήθεια κάποιας γυναίκας, ενώ κάποιος παρανοϊκός πιέζει προς αυτή τη λύση, χωρίς να παραβλέπουμε την εμπλοκή του τεκτονισμού, αυτού του αγνώστου ως προς τα κίνητρά του κινήματος, το οποίο και από μόνο του προσελκύει το ενδιαφέρον των αναγνωστών. Φυσικά, η ιστορία έχει αίσιο τέλος και το βιβλίο τελειώνει με τους πρωταγωνιστές να φιλοσοφούν γύρω από το μυστήριο, που κλήθηκαν να αποκαλύψουν.

Ομολογώ, ότι ο Νταν Μπράουν ξέρει να κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη με σκηνές αγωνίας και δράσης, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Το μυστήριο γύρω από την απαγωγή του φίλου του Λάνγκντον αλλά και το αντικείμενο της αναζήτησης των πρωταγωνιστών παρουσιάζεται με ένταση, που θυμίζει καλογυρισμένη ταινία και μαγνητίζει τον αναγνώστη. Κυρίως, η παρουσίαση ενός μύθου, όπως αυτός των Αρχαίων Μυστηρίων, έστω με τον τρόπο, που ο συγγραφέας τον παρουσιάζει, κρατάει στα ύψη το ενδιαφέρον.

Δυστυχώς, όμως, μετά τα 3/4 του βιβλίου το ενδιαφέρον του αναγνώστη εξανεμίζεται, αφού αφενός είναι ορατό το ευτυχισμένο τέλος του βιβλίου (δεν είναι και η πιο σοφή επιλογή να προδιαθέτεις τον αναγνώστη γι' αυτό) αφετέρου η ιστορία των Αρχαίων Μυστηρίων ευτελίζεται σε μακροσκελείς διαλόγους των πρωταγωνιστών, οι οποίοι διαρκούν έως το τέλος του βιβλίου, αποδεικνύοντας, ότι η επιλογή του συγκεκριμένου μύθου δεν ήταν επιτυχής. Ελάχιστα πείθει και ο παρανοϊκός ήρωας του βιβλίου, ο οποίος από πρεζόνι κρατούμενο σε άθλιες τουρκικές φυλακές (το "Εξπρές του Μεσονυκτίου" θα στοιχειώνει για πολλά χρόνια, ακόμα, τη φαντασία όσων αναφέρονται σε τουρκικές φυλακές) καταλήγει με πολλά λεφτά σε ένα ελληνικό νησί, όπου διάγει έκλυτο και ανερμάτιστο βίο, για να μεταστραφεί, στη συνέχεια, έπειτα από μια τηλεοπτική εκπομπή, σε εγκρατή μύστη του αποκρυφισμού και δεινό μελετητή των ιερών βιβλίων διαφόρων θρησκειών. Η επιλογή του ελληνικού ονόματος του παρανοϊκού ήρωα (Άνδρος Δαρείος, παρακαλώ) κατά τη διαμονή του στην Ελλάδα αποδεικνύει, ότι ελάχιστη σχέση με την ελληνική πραγματικότητα έχει ο συγγραφέας, πράγμα, που επιτείνει και η εικόνα του παρανοϊκού να βουτάει από τα βράχια της Μυκόνου στη θάλασσα για να κολυμπήσει, που παραπέμπει περισσότερο σε Μεξικό παρά στην Ελλάδα. Και η άγνοια του συγγραφέα για την Ελλάδα κορυφώνεται, όταν ο παρανοϊκός ήρωάς του διαβάζει συνεπαρμένος την Ιλιάδα και καταλήγει να θαυμάζει τους πολεμιστές εκείνης της εποχής, που πολέμησαν στα νησιά αυτά (των Κυκλάδων, καθόσον ο ήρωας αυτός διαμένει στη Σύρο)!!!!!!!!!!!

Ανώμαλη, λοιπόν, προσγείωση μου προσέφερε προς το τέλος του το εν λόγω βιβλίο, αφήνοντας να περάσουν σε δεύτερη μοίρα τα προτερήματα του συγγραφέα και φανερώνοντας μάλλον την κούρασή του. Και φοβάμαι, ότι δεν είμαι ο μόνος, που απογοητεύτηκε από αυτό (www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4543787&ct=4).