Έχω κουραστεί. Αισθάνομαι, ότι και τα τελευταία ψήγματα της υπομονής μου με έχουν εγκαταλείψει. Άναρθρες κραυγές κατακλύζουν τ' αυτιά μου. Αλαλάζοντα στόματα χτυπούν τ' αυτιά μου με την ίδια μανία, που τα πολύ παλαιά χρόνια οι δάσκαλοι βίτσιζαν τους άτακτους μαθητές. Και παντού η ίδια αποποίηση των ευθυνών, παντού η επίρριψη ευθυνών αποκλειστικά στις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών για το χάλι της ελληνικής οικονομίας. Που δεν είναι, βέβαια, αμέτοχες της καταστάσεως, στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, αλλά κάποιος, διάβολε, τις ανέδειξε, δεν μας σβερκώθηκαν με το έτσι θέλω σαν κάτι στρατοντυμένες ψυχές πριν από 43 χρόνια. Και αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς, τόσο όσοι τους ψήφισαν όσο και εκείνοι, που για διάφορους λόγους αρνήθηκαν να ασκήσουν το δικαίωμά τους του εκλέγειν.
Μπορούμε, άραγε, να σκεφτούμε, ότι σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς γι' αυτή την κατάσταση; Μπορούμε να θυμηθούμε, ότι εμείς ανεδείξαμε αυτούς τους ανθρώπους, που έφεραν την οικονομία της χώρας μας στα σημερινά χάλια; Μπορούμε να αντιληφθούμε, ότι φοροδιαφεύγαμε και δανειζόμαστε αβέρτα, εις τρόπον ώστε σήμερα να είμαστε όλοι χωμένοι στο λαιμό; Και, κυρίως, μπορούμε να μάθουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες και στη δική μας καμπούρα και όχι μόνο στους τρίτους, όπως πάγια πράττουμε από παλαιοτάτων χρόνων;
Μπορούμε, ε;
Μπορούμε;
Ε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου