Η περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης

Καταργείται, λοιπόν, η βάση του "10" για την εισαγωγή στην ανώτατη εκπαίδευση, σύμφωνα με το αναμενόμενο νομοσχέδιο, που η κα. Υπουργός Παιδείας θα φέρει στη Βουλή. Διάχυτη είναι η άποψη, ότι το μέτρο αυτό αποτελεί την κατάληξη της προβληματική συγκατοίκησης της Υπουργού κας. Διαμαντοπούλου με τον Υφυπουργό κ. Πανάρετο, ο οποίος ναι μεν δείχνει να κατέχει το θέμα της δημόσιας εκπαίδευσης, πλην, όμως, εμμένει ενίοτε να λειτουργεί αυτόνομα και χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με την προϊσταμένη του. Δεν εννοώ, ότι δεν δικαιούται να εκφράζει τη δική του άποψη αλλά ότι οφείλει να ευθυγραμμίζεται με την πολιτική του Υπουργείου Παιδείας, όπως αυτή εκπορεύεται από την ανωτέρω προϊσταμένη του, κάτι που δεν δείχνει και πολύ πρόθυμος να πράξει.

Ανεξάρτητα από αυτή την κατάσταση, οφείλω να σταθώ στη λογική της κατάργησης της βάσης του "10", η οποία προσωπικά με βρίσκει αντίθετο και φανερώνει μια απαράδεκτη λογική για την ανώτατη υπηρεσία της χώρας μας, η οποία είναι επιφορτισμένη με την δημόσια εκπαίδευση.

Η αλήθεια είναι, ότι η Ελλάδα έχει ένα από τα πιο δημοκρατικά συστήματα εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση, πράγμα που εξασφαλίζει σε χιλιάδες νέους τη δυνατότητα να σπουδάσουν. Η ραγδαία αύξηση των εισακτέων στις ανώτατες σχολές αλλά και η αύξηση του αριθμού των πανεπιστημιακών σχολών συνετέλεσε στην αύξηση του αριθμού των πτυχιούχων στη χώρα μας, κατάσταση κάθε άλλο παρά συνηθισμένη στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού. Σε αυτό βοήθησε και η νοοτροπία των περισσοτέρων γονέων, που αντιμετώπιζαν με δέος την προοπτική των σπουδών των παιδιών τους και για το λόγο αυτό πρόθυμα υποβάλλονταν σε πάσης φύσεως θυσίες, κυρίως οικονομικής φύσεως, προκειμένου να υποστηρίξουν τα τέκνα τους προς αυτή την κατεύθυνση.

Ωστόσο, η αύξηση των εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν συνοδεύτηκε από ανάλογη αύξηση του μορφωτικού επιπέδου των εισαχθέντων, απόρροια της ολοένα και περισσότερο υποβαθμιζόμενης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η οποία σταδιακά μετατράπη σε προπανεπιστημιακό εφαλτήριο χωρίς να παρέχει την παραμικρή παιδεία. Αποτέλεσμα ήταν η ύπαρξη μαθητών με ελάχιστες ή και ανύπαρκτες γνώσεις, οι οποίοι, ωστόσο, εισάγονταν σε πανεπιστημιακές σχολές, έστω και αυτές, που ήταν στον πάτο του μηχανογραφικού τους. Ακόμα, όμως, και στις λεγόμενες δημοφιλείς σχολές διάχυτη είναι η εντύπωση, ότι το επίπεδο των εισαχθέντων σε αυτές δεν διαθέτει ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο. Συνέπεια αυτής της πραγματικότητας, λοιπόν, είναι η είσοδος στην αγορά εργασίας προσώπων με ελάχιστη ή και ανύπαρκτη κατάρτιση, τα οποία καλούνται να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της αγοράς αυτής, με αποτελέσματα συχνά κάθε άλλο παρά ενθαρρρυντικά.

Περαιτέρω, η αθρόα ίδρυση πανεπιστημιακών τμημάτων, κυρίως στις μικρές πόλεις της Ελλάδος, δημιούργησε μια στρατιά φοιτητών και σπουδαστών, οι οποίοι εισάγονταν στις σχολές αυτές με πολύ χαμηλή βαθμολογία, επιπέδου "3", το οποίο και αντικατόπτριζε και το μορφωτικό τους επίπεδο. Κανένας, άλλωστε, νέος δεν επιθυμεί να περάσει τα φοιτητικά του χρόνια σε μια σχολή χαμένη στις εσχατιές της ελληνικής επαρχίας, οπότε ήταν λογικό και οι βάσεις εισαγωγής στις σχολές αυτές να είναι πολύ χαμηλές. Οι περισσότερες, μάλιστα, από τις σχολές αυτές δεν παρείχαν καμμία κατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των φοιτητών τους. Αποτέλεσμα αυτού του τραγέλαφου ήταν η ύπαρξη αμόρφωτων πτυχιούχων, τα πτυχία των οποίων κανένα επαγγελματικό αντίκρυσμα δεν είχαν στην αγορά εργασίας.

Υποστηρίχθηκε η άποψη, ότι η κατάργηση της βάσης του "10" θα βοηθούσε περισσότερα παιδιά να εισαχθούν στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα και, έτσι, να ανταγωνιστούν τα ιδιωτικά κολλέγια, τα οποία ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Με όλο το σεβασμό αλλά αυτή η άποψη αποδεικνύει και την έλλειψη αντίληψης της πραγματικότητας των στοχαστών της. Και τούτο, διότι ο νέος, που θα αποτύχει να εισαχθεί στη σχολή, που επιθυμεί περισσότερο, λόγω χαμηλής βαθμολογίας, και θα εισαχθεί σε κάποια σχολή με βάση χαμηλότερη από "10", εφόσον διαθέτει οικογένεια με χοντρό πορτοφόλι ή έστω αποφασισμένη να στερηθεί πράγματα, προκειμένου να σπουδάσει το παιδί της, δεν θα διστάσει να το στείλει στο κολλέγιο αυτό, το οποίο θα του υποσχεθεί πτυχίο ανάλογο με αυτό, που θα του έδινε η σχολή της πρώτης προτίμησής του. Περισσότερο δείχνει το μικροκομματικό ενδιαφέρον της κυβέρνησης για την κομματική πελατεία της στις μικρές πόλεις, όπου οι όποιες ανώτατες σχολές είχαν ξεμείνει από φοιτητές, ελέω της βάσης του "10", και οι εκεί ψηφοφόροι είχαν, κατ' επέκταση, ξεμείνει από τα κέρδη, που αποκόμιζαν από τους φοιτητές.

Θα έπρεπε, λοιπόν, η κα. Υπουργός Παιδείας να ξεκινήσει την όλη προσπάθειά της από την αναβάθμιση του ρόλου της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ώστε να παρέχεται η απαιτούμενη παιδεία και μόρφωση στους μαθητές. Αντ' αυτού, όμως, εμμένει να να διοχετεύει στα πανεπιστήμιά μας αμόρφωτους νέους, οι οποίοι αποφοιτούν εξίσου αμόρφωτοι τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα την υποβάθμιση τόσο της δημόσιας εκπαίδευσης όσο και της αγοράς εργασίας στη χώρα μας.