Μια απεχθέστατη λέξη

Είναι εκείνη η λεξούλα, που όσο περνάει ο χρόνος τόσο την ακούμε από περισσότερα στόματα. Δεν ειναι καινούργια αλλά πλάστηκε εδώ και αρκετά χρόνια. Είναι μειωτική/υβριστική για μια συγκεκριμένη ομάδα επαγγελματιών. Κάποτε την άκουγε κανείς μόνο από πρόσωπα, που αποδεδειγμένα είχαν ταραγμένες σχέσεις με την εξουσία. Την εξεστόμιζαν κυρίως οι καταδιωγμένοι κομμουνιστές και εν γένει αριστεροί ήδη από τα χρόνια του Ελευθερίου Βενιζέλου, εκφράζοντας έτσι την αποδοκιμασία τους για τα δεινά, που υφίσταντο λόγω της ιδεολογίας τους. Την άκουγες, επίσης, από πρόσωπα, που εξέφραζαν αντιεξουσιαστικές τάσεις, χωρίς να εντάσσουν τον εαυτό τους στο χώρο της Αριστεράς.

Οι παραπάνω κατηγορίες προσώπων εξακολουθούν, μέχρι και σήμερα, να εξστομίζουν την παραπάνω λέξη. Φυσικά, ελάχιστη αντιεξουσιαστική δράση παρατηρείται στη σημερινή Αριστερά, η οποία, κατά ένα σημαντικό κομμάτι της, έχει ενταχθεί στο κοινοβουλευτικό σύστημα - επομένως αποτελεί και αυτή τμήμα της εξουσίας - αλλά το λεξιλόγιο άλλων εποχών εξακολουθεί να στοιχειώνει αρκετούς εκ των πιστών της.

Ωστόσο, η λεξούλα αυτή έχει κυριεύσει και τμήματα του πληθυσμού της Ελλάδος, τα οποία όχι μόνο δεν εντάσσονται σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες αλλά ασμένως τοποθετούνται στην κατηγορία των νομοταγών πολιτών. Είναι τα ίδια πρόσωπα, που, όταν βλέπουν τα δελτία των ειδήσεων και τα μαύρα μαντάτα, που αυτά κομίζουν, ωρύονται, ότι δεν υπάρχει κράτος αλλά με την ίδια ένταση θα ξεστομίσουν την περιβόητη λέξη, όταν τους γράψει κάποιος τροχονόμος, επειδή πάρκαραν πάνω στη ράμπα διάβασης αναπήρων ή οδηγούσαν το παπάκι τους χωρίς κράνος. Πρόκειται για τις ίδιες φάτσες, που φωνάζουν, ότι η αστυνομία καθόταν με σταυρωμένα χέρια, όταν πέρσυ το Δεκέμβριο γίνονταν οι ταραχές στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδος, αλλά άπαξ και δεχθούν την παραμικρή παρατήρηση από αστυνομικό, λόγω παράνομης συμπεριφοράς, σπεύδουν να του προσάψουν τη λεξούλα, στην οποία αναφέρομαι.

Πρόκειται, γενικά, για πρόσωπα, στα γονίδια των οποίων δεν υπάρχει ίχνος αντίστασης και απέχθειας προς την εξουσία. Είναι απόλυτα ενταγμένα στο σύστημα και ίσως λαχταρούν να βρεθούν και αυτά σε θέση ισχύος, ώστε να αποκτήσουν λίγη εξουσία. Κατά βάση, δεν επιθυμούν να αλλάξει κάτι σημαντικό στη ζωή τους, επομένως καμμία σκέψη περί ανατροπής της εξουσίας δεν περνάει από το νου τους. Και, όμως, έχουν υιοθετήσει τη γνωστή αυτή λέξη, απλά και μόνο για να ξεσπάσουν σε βάρος της εξουσίας, της οποίας είναι πιστό και αναπόσπαστο τμήμα.

Να γιατί απεχθάνομαι τη λέξη "μπάτσος"!