Αναρωτιέμαι, πόσοι Έλληνες γνωρίζουν την Αούν Σαν Σούου Κίι, αυτό το σύμβολο των ανθρώπων της Μυανμάρ για ελευθερία και απαλλαγή από το στρατοκρατικό καθεστώς, που κυβερνά με σιδηρά πυγμή και καταπνίγοντας όλες τις δημοκρατικές ελευθερίες στη χώρα αυτή. Ελάχιστοι ίσως θυμούνται, ότι σχετικά πρόσφατα η εν λόγω κυρία κέρδισε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και από εκεί και πέρα ουδέν.
Το Λιού Σιαομπό, αγωνιστή για τα δημοκρατικά δικαιώματα στην Κίνα και άρτι βραβευθέντα με το ίδιο βραβείο, ισχύουν πάνω κάτω τα ίδια. Ενδεχόμενα να τον θυμούνται περισσότερος κόσμος στη χώρα μας, επειδή η δική του βράβευση είναι πιο πρόσφατη και τέλος!
Οι παραπάνω αποτελούν σύμβολα του διαρκούς αγώνα του ανθρώπου για εξασφάλιση όσων δημοκρατικών ελευθεριών εμείς θεωρούμε αυτονόητες. Ζουν σε χώρες, όπου κυριαρχούν ανελεύθερα και αλλεργικά σε διαφωνούντες καθεστώτα και υφίστανται διωγμούς και ταλαιπωρίες για τις ιδέες τους. Θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τους δικούς μας αγωνιστές της επταετίας, οι οποίοι υφίσταντο φυλακίσεις και βασανισμούς, επειδή αμφισβητούσαν τη χούντα. Μόνο που στη χώρα μας, πλέον, επικρατεί η Δημοκρατία - έστω και στη μορφή, που της έχουμε δώσει - ενώ στις χώρες, όπου ζουν οι παραπάνω, η Δημοκρατία παραμένει μια μακρυνή εικόνα.
Ζώντας σε μια χώρα, όπου οι πορείες διαμαρτυρίας αποτελούσαν τρόπο εκδήλωσης της αντίθεσης των πολλών προς κάποια πολιτική αλλά και κάποιες καταστάσεις στο εξωτερικό, θα περίμενα να δω ανάλογη ευαισθησία και για περιπτώσεις, όπως οι ανωτέρω. Δυστυχώς, όμως, οι πορείες στη χώρα μας περιορίζονται σε ό,τι αφορά τα στενά μας συμφέροντα ή, όταν αφορούν θέματα από το εξωτερικό, στις χώρες και τα πρόσωπα, τα οποία υφίστανται βία προερχόμενη από συγκεκριμένη χώρα ή συγκεκριμένους οργανισμούς. Σαφώς και έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται οι συμπολίτες μας, πλην, όμως, θα ήθελα να δω αυτές τις διαμαρτυρίες να αφορούν και άλλα πρόσωπα, τα οποία τυγχάνει να μην ταλαιπωρούνται από τη γνωστή και μη εξαιρετέα χώρα, που οι περισσότεροι λατρεύουμε να μισούμε και ας μιμούμαστε την κουλτούρα της και τον τρόπο ζωής της.
Με άλλα λόγια, αν η κα. Σούου Κίι ή ο κ. Σιαομπό υφίσταντο διώξεις οφειλόμενες σε ενέργειες των Η.Π.Α., θα είχε ξεσηκωθεί πολύς κόσμος στην Ελλάδα, θα είχαν λάβει χώρα πορείες και συνθήματα για τους γνωστούς φονιάδες των λαών θα ακούγονταν από άκρη σε άκρη. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συμβαίνει. Και το αποτέλεσμα είναι, ότι οι πολλοί συνεχίζουν να αγνοούν δύο σημαίνοντα πρόσωπα στον αγώνα του ανθρώπου για την ελευθερία.
2 σχόλια:
Ε όχι και δεν γνωρίζουν οι Έλληνες την Αούν Σαν-πώς-την-λένε... Το νέο μοντέλο της Νταεγού δεν είναι;
Το ίδιο πάντως συμβαίνει και με το Ιράν: όσο κυβερνά το αντιαμερικανικόν θεοκρατικόν καθεστώς, δεν μας πολυνοιάζει, κι ας φυλακίζονται ή εκτελούνται άνθρωποι. Αν πλακώσουν όμως οι Αμερικανοί, τότε θα κατακλυστούν οι δρόμοι με διαμαρτυρίες για τους δολοφόνους Αμερικανούς. Αν θυμάμαι καλά, δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν λέγεται αυτό;
@ Konstantinos Kantakouzinos
Καλώς ήλθατε στο ταπεινό μου ιστολόγιο! Όχι, είναι το νέο μοντέλο της ΚΙΑ ΜΟΤΟΡΣ, που παράγεται στο εργοστάσιο της Μυανμάρ.
Περί δύο μέτρων και δύο σταθμών έχω ασχοληθεί στο πρόσφατο παρελθόν και μου δόθηκε ξανά η ευκαιρία να σχολιάσω σχετικά, με αφορμή τα δύο παραπάνω πρόσωπα. Το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν θεωρείται ως ιδιαίτερο και ως τέτοιο πρέπει να το ερμηνεύουμε, σύμφωνα με τους εν Ελλάδι αμερικανοφάγους, εξού και η απουσία διαμαρτυριών για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκεί. Ενώ, όταν εισέβαλαν οι Αμερικανοί στο Ιράκ, οι πορείες διαμαρτυρίας στη χώρα μας έδωσαν και πήραν.
Δημοσίευση σχολίου